Lucas Leiroz, ερευνητής στις Κοινωνικές Επιστήμες στο Rural Federal University του Ρίο ντε Τζανέιρο, γεωπολιτικός σύμβουλος - http://infobrics.org/post/35232 / Παρουσίαση Freepen.gr
Σχεδόν σε κάθε τηλεοπτικό κανάλι και εφημερίδα στη Δύση, ο ουκρανικός ναζισμός αμφισβητείται με τα χειρότερα δυνατά επιχειρήματα: ο Ζελένσκι είναι Εβραίος και το ουκρανικό κράτος είναι δημοκρατικό. Αυτού του είδους η επιφανειακή σκέψη εμποδίζει μια λεπτομερή ανάλυση της καταστροφικής κατάστασης στο Κίεβο από το Μαϊντάν, όταν, μέσω πραξικοπήματος, μια αντιρωσική χούντα ανέλαβε την εξουσία και θεσμοποίησε μια ρατσιστική και αντιρωσική ιδεολογία, η οποία παραμένει μέχρι σήμερα. μέρες.
Όταν μιλάμε για «ουκρανικό ναζισμό» δεν λέμε ότι το Κίεβο είναι ένα σύγχρονο αντίγραφο του του Χίτλερ, αλλά πως το νεοναζιστικό στοιχείο είναι θεμελιώδες σημείο της Ουκρανίας μετά το 2014. Το πραξικόπημα του Μαϊντάν υποστηρίχθηκε και χρηματοδοτήθηκε ανοιχτά από το ΝΑΤΟ ως τρόπος υπονόμευσης κάθε ρωσικής επιρροής στο στρατηγικό περιβάλλον της Μόσχας. Ο στόχος ήταν να γίνει η Ουκρανία ένα κράτος-μαριονέτα, υπό την διοίκηση της Ουάσιγκτον, τερματίζοντας κάθε σχέση με τη Ρωσία. Δεν υπήρχε μόνο ο στόχος να εκμηδενιστούν οι πολιτικές, οικονομικές και διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Κιέβου και Μόσχας, αλλά και να εξαλειφθούν οι πολιτιστικοί, εθνοτικοί, θρησκευτικοί και γλωσσικοί δεσμοί μεταξύ των δύο εθνών.
Έκτοτε τέθηκαν σε εφαρμογή αντιρωσικά σχέδια. Οι Ρώσοι υπήκοοι διώκονται τα τελευταία οκτώ χρόνια - ακόμη και μέσω συστηματικής εξόντωσης σε ορισμένες περιοχές. Η ρωσική γλώσσα έχει ποινικοποιηθεί σε ολόκληρες πόλεις όπου ο πληθυσμός δε μιλάει ουκρανικά. Τα σχίσματα στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουν υποστηριχθεί για να σχηματιστεί μια ουκρανική «εθνική εκκλησία» από το Πατριαρχείο Μόσχας. Αλλά το ερώτημα παραμένει: πώς ήταν αυτό δυνατό αν οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι είναι τόσο στενοί λαοί; Πολλοί Ουκρανοί μιλούν ρωσικά και παντρεύονται Ρώσους, επιπλέον του γεγονότος πως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας ακολουθεί την Ορθόδοξη Εκκλησία. Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν να ξεκινήσει μια τόσο επιτυχημένη ρατσιστική πολιτική;
Αυτή ήταν σίγουρα μια από τις μεγαλύτερες ανησυχίες των σχεδιαστών του Μαϊντάν. Και η απάντηση βρίσκεται στο ναζιστικό στοιχείο, το οποίο επεξεργάστηκε πολύ καλά ο Αρσέν Αβάκοφ, υπουργός Εσωτερικών επί κυβέρνησης Ποροσένκο. Ο Avakov ξεκίνησε μια διαδικασία εργαλειοποίησης των νεοναζιστικών πολιτοφυλακών που είχαν υποστηρίξει το Μαϊντάν, καθιστώντας αυτές τις εξτρεμιστικές ομάδες βασικά σημεία για την υπεράσπιση του νέου ουκρανικού καθεστώτος. Στη Δύση, λόγω συλλογικής άγνοιας για τη σλαβική ιστορία, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο ναζιστικός ρατσισμός περιοριζόταν στους Εβραίους, αλλά στην πραγματικότητα, το αντιρωσικό μίσος ήταν μια από τις μεγαλύτερες ατμομηχανές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αφού οδήγησε τον Χίτλερ στην παράλογη απόφαση να εισβάλει και προσπαθήσει να προσαρτήσει την ΕΣΣΔ. Αυτό το συναίσθημα είναι ζωντανό σε αυτές τις νεοναζί πολιτοφυλακές, που είναι κυριολεκτικά έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να εξοντώσουν τους Ρώσους,
Ομάδες όπως το τάγμα Azov, το C14 και οι ένοπλες πολιτοφυλακές των δεξιών κομμάτων όπως το Pravyy sektor και το Svoboda λειτουργούν ελεύθερα στην Ουκρανία και είναι οι πιο υπεύθυνες για την εξόντωση των Ρώσων εθνοτικών στο Donbass. Αυτές οι ομάδες ενεργούν με περισσότερη βία και χρησιμοποιούν πιο εξελιγμένο εξοπλισμό από τις ίδιες τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, αποτελώντας το πραγματικό πρόσωπο της αντιρωσικής βαρβαρότητας του Κιέβου. Ως νεοναζί, αυτές οι πολιτοφυλακές δεν έχουν κανένα εμπόδιο στη συμμόρφωση με τον στόχο της κυβέρνησης να καταστρέψει τυχόν δεσμούς μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών, αποτελώντας έτσι τους κύριους σύμμαχους της εποχής του Μαϊντάν.
Σε μια έκθεση του 2020 της Freedom House, «Μια νέα ευρασιατική ακροδεξιά ανερχόμενη», λέγεται ότι η ακροδεξιά είναι ένα από τα ισχυρότερα και πιο επιδραστικά στοιχεία στην ουκρανική κοινωνία σήμερα, καθώς είναι μια εξελιγμένη, άκρως επαγγελματισμένη και ορατή πολιτική δύναμη. Με άλλα λόγια, αυτό που θα ήταν βίαιες και εγκληματικές αστικές ομάδες αλλού στον πλανήτη έχουν μετατραπεί από το Κίεβο σε μια παράλληλη ένοπλη δύναμη υπέρ του Μαϊντάν. Η έμπνευση για αυτό το μοντέλο δράσης προέρχεται από τον αρχικό Ναζισμό: οι Schutzstaffel (SS) ήταν μια από τις μεγαλύτερες γερμανικές ένοπλες πολιτικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1930 και του 1940, αλλά η ομάδα δεν ήταν μέρος των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων, παρά μια παραστρατιωτική πολιτοφυλακή που οργανώθηκε από την κυβέρνηση εκτός από τα επίσημα στρατεύματα. Υπήρχε ένας σημαντικός στρατηγικός στόχος με αυτό: ενώ ο γερμανικός στρατός διοικούνταν από την κυβέρνηση, τα SS πολέμησαν για το Ναζιστικό Κόμμα και για τον Χίτλερ -δηλαδή, εάν η Γερμανία παραδιδόταν, τα SS θα κήρυτταν τον πόλεμο στον γερμανικό στρατό. Αυτός ο τύπος στρατιωτικού συστήματος «διπλής θωράκισης» είναι το ίδιο που έχει εφαρμόσει το Κίεβο: αν μια μέρα εκλεγεί μια φιλορωσική κυβέρνηση, οι νεοναζιστικές πολιτοφυλακές θα κηρύξουν τον πόλεμο στο Κίεβο - και θα είναι αρκετά ισχυρές για να νικήσουν τον επίσημο στρατό με τον ίδιο τρόπο όπως τα SS ήταν ισχυρότερα από τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις.
Είναι απαραίτητο να σημειωθεί ότι αυτές οι ομάδες δραστηριοποιούνται όχι μόνο στη σφαίρα της στρατιωτικής δύναμης, αλλά και στον πολιτιστικό τομέα, υποδαυλίζοντας το αντιρωσικό μίσος μεταξύ των απλών Ουκρανών. Η ανάταση του Στέπαν Μπαντέρα (Ουκρανός αντισοβιετικός εθνικιστής ηγέτης που συνεργάστηκε με τη ναζιστική Γερμανία) είναι ένα από τα συμπτώματα αυτού. Πριν από το Μαϊντάν, ο Μπαντέρα ήταν ένα όνομα όπως όλα τα άλλα στην ιστορία της Ουκρανίας, αλλά άρχισε να τον θυμούνται και να τον λατρεύουν ως εθνικό ήρωα οι νεοναζί και οι αντιρώσοι πολιτικοί. Με την ίδια έννοια, αυτές οι ομάδες βανδαλίζουν ενορίες και μοναστήρια της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και ευθύνονται για την εδραίωση μιας ουκρανικής νοοτροπίας εντελώς εχθρικής προς τη Ρωσία, η οποία διαποτίζει σταδιακά τον τοπικό πληθυσμό.
Η Ουκρανία στην πραγματικότητα κυβερνάται από έναν Εβραίο και η δομή εξουσίας της χώρας είναι πράγματι δημόσια «δημοκρατική», παρά το γεγονός πως είναι εσωτερικά αυταρχική και διεφθαρμένη. Αλλά το ναζιστικό στοιχείο δεν βρίσκεται σε αυτές τις πτυχές, αλλά στη δομή προστασίας του ουκρανικού κράτους μετά το Μαϊντάν, το οποίο υποστηρίζεται από έναν εθνικό συνασπισμό νεοναζιστικών πολιτοφυλακών που στόχος τους είναι απλώς να διώξουν και να σκοτώσουν Ρώσους, ανεξάρτητα από το ποιος είναι στην εξουσία στο Κίεβο. Δεν έχει σημασία για αυτές τις πολιτοφυλακές αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι Εβραίος - αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι Ρώσοι πεθαίνουν, κάτι που ευνοεί τόσο τους νεοναζί όσο και τους φιλοΝΑΤΟϊκούς πολιτικούς που προστατεύουν. Με άλλα λόγια, τα επιχειρήματα των δυτικών ΜΜΕ για να αρνηθούν τους ισχυρισμούς του Πούτιν για τον ουκρανικό ναζισμό είναι αδύναμα και επιφανειακά.
Η Μόσχα έχει δίκιο στην ανησυχία της να αποναζιστικοποιήσει την Ουκρανία. Είναι ένα μέτρο που πρέπει να ληφθεί σε συνασπισμό με πολλές χώρες. Σε όλο τον κόσμο ο ναζισμός «καταδικάζεται», αλλά μόνο όταν ωφελεί τη Δύση. Η πιο κοντινή πολιτική εμπειρία στο ναζισμό στις μέρες μας έχει δει και έχει γίνει ειρηνικά ανεκτή από φιλελεύθερες κυβερνήσεις που ισχυρίζονται ότι είναι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Η Ρωσία απλά δεν είναι πλέον πρόθυμη να ανέχεται τα εγκλήματα που διαπράττουν οι νεοναζί εναντίον του λαού της και δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτή την απόφαση.