Κίνα και Ρωσία εναντίον της NASA στον αγώνα για τη δημιουργία μιας βάσης στη Σελήνη

WikiImages / pixabay
Μπορεί η Αμερική να έφτασε πρώτα στη Σελήνη, αλλά τώρα, με πολλά περισσότερα από το να διακυβεύονται απλά δικαιώματα, το Πεκίνο και η Μόσχα ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αποκτήσουν την πρώτη σεληνιακή βάση του 21ου αιώνα.

Tom Fowdy - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr

Όταν το Apollo 11 προσεληνώθηκε στη Σελήνη το 1969, ήταν μια από τις εμβληματικές, αν όχι η πιο εμβληματική στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία. και είχε τεράστιες γεωπολιτικές συνέπειες. Την προηγούμενη μιάμιση δεκαετία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση είχαν εγκλωβιστεί σε έναν διαστημικό αγώνα υψηλού διακυβεύματος με κάθε δύναμη να επιδιώκει να επιδείξει την τεχνολογική και ιδεολογική της δύναμη ανοίγοντας τα «τελικά σύνορα» και ξεκινώντας μια κληρονομιά που θα αιχμαλώτιζε τη φαντασία του παγκόσμιου κοινού ακόμη και σήμερα. Ωστόσο, δεν ήταν τόσο μονόπλευρο όσο ισχυρίστηκε η Αμερική, μην ξεχνάτε ότι η Μόσχα προηγουμένως κέρδισε την Ουάσιγκτον σε κάθε βήμα του ταξιδιού, τοποθετώντας τον πρώτο δορυφόρο, ζώο, άνδρα και γυναίκα στο διάστημα, ωστόσο η Αμερική τελικά έκλεψε την παράσταση με το «γιγάντιο άλμα για την ανθρωπότητα» του Νηλ Άρμστρονγκ.

Τώρα, 53 χρόνια μετά, η ιστορία ίσως πρόκειται να επαναληφθεί, από ορισμένες απόψεις. Η Σελήνη φωτίζεται ξανά στα μάτια των μεγάλων δυνάμεων, αλλά για πιο πρακτικούς και χειροπιαστούς λόγους, σε αντίθεση με λόγους συναισθηματισμού ή υπερηφάνειας, εν μέσω αυτού που έχει ευρέως περιγραφεί ως «Νέος Ψυχρός Πόλεμος». Αυτή τη φορά, είναι σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, αλλά στο μείγμα είναι και η Ρωσική Ομοσπονδία. Με τη Μόσχα να συνεργάζεται με το Πεκίνο, ένας νέος αγώνας προς τη Σελήνη έχει ήδη ξεκινήσει, όχι απλώς για να την φτάσουμε, αλλά για να χτίσουμε πάνω της, ένα διαγωνισμό για να διεκδικήσουμε μια ακόμη ιστορικά καθοριστική στιγμή, τις πρώτες ανθρωπογενείς κατασκευές και εγκαταστάσεις χτισμένες «από τον κόσμο», μια εξέλιξη που θα έχει τεράστιες στρατιωτικές και στρατηγικές επιπτώσεις.

Το πρόγραμμα Artemis της NASA και η στρατιωτικοποίηση του διαστήματος

Ο πρώτος διαστημικός αγώνας ήταν, θα λέγαμε, παιδικά βήματα. Ακριβώς όπως ένα βρέφος μαθαίνει να περπατά, η ΕΣΣΔ και οι ΗΠΑ πάλευαν για τα βασικά της πρόσβασης στο διάστημα. Το Sputnik ήταν μια τεχνολογία άνευ προηγουμένου εκείνη την εποχή, ωστόσο είχε μόνο ένα κλάσμα της επεξεργαστικής ισχύος που έχουν τα smartphone μας σήμερα. Είναι λογικό ότι, καθώς οι τεχνολογικές μας ικανότητες έχουν προχωρήσει, η ικανότητα του τι μπορεί να γίνει στο διάστημα έχει επίσης αυξηθεί, γεγονός που φέρνει νέες επιπτώσεις στον τρόπο χρήσης του, κυρίως σε στρατιωτικό επίπεδο. Πράγματα όπως οι δορυφόροι έρχονται όλο και περισσότερο στο επίκεντρο ως ενεργά εργαλεία πολέμου, πράγμα που σημαίνει ότι οι αμυντικές στρατηγικές των κυβερνήσεων έχουν αλλάξει.

Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ ξεκίνησε το «Space Force» πριν από μερικά χρόνια, η ιδέα γελοιοποιήθηκε ευρέως, ιδίως για το φαινομενικά εμπνευσμένο από το Star Trek λογότυπό του. Ήταν εύκολο να το διαγράψει αυτό ως έργο ματαιοδοξίας, ένα παράδειγμα της φαινομενικής βλακείας του. Μόνο που δεν ήταν. Η δημιουργία μιας διαστημικής δύναμης δεν ήταν κάτι «Τραμπίστικο» αλλά μια στρατηγική αλλαγή από το Πεντάγωνο, το οποίο τώρα βλέπει το διάστημα ως κρίσιμο στρατιωτικό σύνορο. Θεωρείται ως αναγκαιότητα για τις ΗΠΑ να αποκτήσουν στρατιωτική υπεροχή τόσο στη Μόσχα όσο και στο Πεκίνο όχι μόνο στον αέρα, τη γη ή τη θάλασσα, αλλά και στο διάστημα.

Με το Space Force το 2017 ήρθε το πρόγραμμα Artemis της NASA. Στόχος του προγράμματος είναι η βραχυπρόθεσμη επιστροφή των ανθρώπων στη Σελήνη και, μακροπρόθεσμα, η ανάπτυξη της χρήσης της σεληνιακής επιφάνειας σε στρατηγικό πόρο, δημιουργώντας τελικά μια μόνιμη ανθρώπινη παρουσία. Αυτό θα περιλαμβάνει μια σειρά αποστολών για τη δημιουργία ενός σεληνιακού δορυφόρου, ενός στρατοπέδου βάσης, δικτύων τηλεπικοινωνιών και ενός δρόμου που ανοίγεται για την εξαγωγή οικονομικών πόρων από τη Σελήνη. Από κάθε άποψη, η Σελήνη δεν είναι πλέον ένα θέαμα για την Αμερική, αλλά κάτι που πρέπει να κυριαρχεί. Το Artemis θα είναι, όπως το Apollo, μια ιστορική αλλαγή παιχνιδιού (historical gamechanger).

Η άνοδος της Κίνας ως διαστημικής δύναμης

Αυτό είναι, φυσικά, αν φτάσουν εκεί πρώτα. Οι διαστρικές φιλοδοξίες της Αμερικής θα μπορούσαν κάλλιστα να περιοριστούν από το γεγονός ότι και άλλοι, δηλαδή η Κίνα, ψωνίζουν επίσης σεληνιακά ακίνητα. Παρά την προσπάθεια της Ουάσιγκτον να περιορίσει τη διαστημική άνοδο της Κίνας απαγορεύοντάς της τη συνεργασία με τη NASA το 2011, το Πεκίνο έχει ανέβει στο ρυθμό της Ουάσιγκτον μέσα από μια σειρά διαστημικών επιτευγμάτων σε σύντομο χρονικό διάστημα και παρομοίως, έχει στο στόχαστρο τη Σελήνη. Το 2019, το σκάφος Chang'e-4 προσγειώθηκε στην μακρινή πλευρά της Σελήνης, μια ιστορική πρώτη. Το 2020, το Chang'e-5 επέστρεψε υλικό από τη Σελήνη και στη συνέχεια το 2021, η Κίνα εκτόξευσε το δικό της Διαστημικό Σταθμό Tiangong και προσγειώθηκε στον Άρη.

Αλλά η Κίνα δεν σκοπεύει απλώς να φτάσει τη NASA, σκοπεύει να την ξεπεράσει εντελώς. Έχοντας αυτό κατά νου, τώρα συνεργάζεται με τη Μόσχα για να προτείνει τη δημιουργία της δικής της βάσης στη Σελήνη, του «Διεθνούς Σεληνιακού Σταθμού Έρευνας» έως το 2035, και καταδικάζει το Artemis της Ουάσιγκτον που επιδιώκει να οικοδομήσει ένα «ΝΑΤΟ με βάση το διάστημα». Η ολοένα και πιο στενή σχέση της Κίνας με τη Ρωσία έχει αναπτυχθεί εν μέσω κοινών προκλήσεων που παρουσιάζουν οι ΗΠΑ και έχει εδραιώσει την αυξανόμενη συνεργασία στους τομείς της επιστήμης, της τεχνολογίας και των όπλων.

Η προτεινόμενη βάση είναι η κορυφή των συμπληρωματικών συμφερόντων τους, συνδυάζοντας την τεχνογνωσία και την εμπειρία των βετεράνων στο διάστημα της Ρωσίας με την τεχνολογική και οικονομική ισχύ της Κίνας. Η προτεινόμενη βάση περιγράφεται από τους Global Times ότι διαθέτει «ένα σύστημα πτήσης από τη Γη στη Σελήνη, ένα βοηθητικό σύστημα μακροπρόθεσμης λειτουργίας στη σεληνιακή επιφάνεια, ένα σύστημα ταξιδιών και λειτουργιών στη σεληνιακή επιφάνεια και αυτόματες εγκαταστάσεις με συγκροτήματα επιστημονικών οργάνων». Και τα δύο μέρη υπέγραψαν μνημόνιο κατανόησης για αυτό πέρυσι και αναμένεται να υλοποιήσουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο φέτος. Μετά την κατασκευή της βάσης, η Κίνα έχει προτείνει επίσης επανδρωμένες αποστολές στον Άρη.

Ο νέος διαστημικός αγώνας είναι σε εξέλιξη

Αν δεν ήταν ήδη ξεκάθαρο, η νέα διαστημική κούρσα δεν αφορά μόνο ποιος μπορεί να φτάσει στη Σελήνη, αλλά ποιος μπορεί να κυριαρχήσει επ'αυτής, να την εκμεταλλευτεί και να την χρησιμοποιήσει. Είναι ένα ζήτημα ποιος κατασκευάζει τη σεληνιακή τηλεπικοινωνιακή υποδομή, ποιος παίρνει τους πόρους της, ποιος προωθεί την έρευνά του, ποιος την κάνει πιο προσιτή στην ανθρωπότητα, ποιος τη χρησιμοποιεί πρώτα ως βάση εκτόξευσης για αποστολές βαθύτερα στο διάστημα και ποιος παίρνει το στρατιωτικό πλεονέκτημα από αυτήν. Μόλις πριν από μια δεκαετία περίπου, αυτό το υλικό μπορεί να φαινόταν ακόμα σαν επιστημονική φαντασία, αλλά είναι εδώ, και τα πράγματα μόνο πιο γρήγορα θα προχωρήσουν. Η Κίνα και η Ρωσία δίνουν τη μάχη με τη NASA. Η επόμενη δεκαετία θα έχει τεράστιες επιπτώσεις για την ανθρωπότητα. Για όσους από εμάς δεν ήμασταν κοντά για να δούμε τον πρώτο διαστημικό αγώνα στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, τι εποχή για να είσαι ζωντανός.

Νεότερη Παλαιότερη
--------------
Ακούστε το τελευταίο ηχητικό από τη ΜΕΣΗ ΓΡΑΜΜΗ


Η Freepen.gr ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα / αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους και δε σημαίνει πως τα υιοθετεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω e-mail