Βρισκόμαστε στον τρίτο χρόνο διακυβέρνησης και όμως η κυβέρνηση Μητσοτάκη από τις δέκα κρίσεις που κλήθηκε να διαχειριστεί τα έχει καταφέρει μόνον σε μία.
Γράφει ο Ζαχαρίας Μυτιληνιός
Το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν το πολυδιαφημισμένο επιτελικό κράτος. Και σε αυτό το στοίχημα απέτυχε παταγωδώς. Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε κάποιους από τους λόγους που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αποτύχει και θα συνεχίσει να αποτυγχάνει στο 90% των κρίσεων.
Η μοναδική κρίση στα 3 χρόνια διακυβέρνησης που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία ήταν η κρίση στα σύνορα μας στο Έβρο το Μάρτιο του 2020 και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο έγινε σωστή διαχείριση ήταν πρώτον γιατί το επιτελικό κράτος ακόμα δεν υπήρχε και δεύτερον την κρίση αυτή την διαχειρίστηκαν οι ένοπλες δυνάμεις και η Αστυνομία.
Ομοίως στην άλλη μεγάλη κρίση στα νησιά του Νοτιοανατολικού Αιγαίου με την Τουρκία η κρίση παρότι κατ' ουσίαν ήταν αποτυχημένη (και πως να μην είναι ότι για πρώτη φορά ο Τούρκος έκοβε βόλτες μόλις 10 χλμ από τα νησιά μας) αλλά η παρτίδα σώθηκε γιατί ένας κυβερνήτης έβγαλε το φίδι ανοίγοντας μια τρύπα ΝΑ με το συμπάθειο στην τουρκική φρεγάτα Κεμάλ Ρέις.
Συνεπώς εάν θέλουμε να ψάξουμε τις αιτίες που απέτυχαν να διαχειριστούν και να αντιμετωπίσουν όλες τις άλλες κρίσεις πρέπει να δούμε τι άλλαξε αυτά τα τρία χρόνια.
Το επιτελικό κράτος με τα απανωτά νομοθετήματα στηρίζεται στη λογική ξένων χωρών, που έχουν οργάνωση, υλικοτεχνική υποδομή, εξειδικευμένο προσωπικό και διαρκή εκπαίδευση. Στοιχεία που αποτελούν άγνωστες λέξεις για το ελληνικό δημόσιο.
Συνεπώς το πρώτο πρόβλημα είναι το προσωπικό και ο εξοπλισμός του.
Όμως οι ελλείψεις αυτές δεν έγιναν τα τελευταία χρόνια ούτε καν γιγαντώθηκαν, προϋπήρχαν εδώ και δεκαετίες. Συνεπώς τι άλλαξε;
Χάθηκε το δικαίωμα της πρωτοβουλίας ή αλλιώς αυτό στο οποίο στηρίζεται το ελληνικό κράτος από ιδρύσεως του. ΤΟ ΦΙΛOΤΙΜΟ.
Τα αυστηρά πλαίσια, οι κανονισμοί που είναι ανεφάρμοστοι, η μόνιμη αναφορά και αναμονή για οδηγίες δημιουργούν ένα τεράστιο γαϊτανάκι που για να φτάσει μια εντολή από το πολιτικό σύστημα ενός υπουργείου στο επιχειρησιακό των υπαλλήλων απαιτούνται δεκάδες τηλεφωνήματα, η γνώμη πάνω από 10 υπηρεσιακών παραγόντων για να γίνει κάτι απλό, όπως να κλείσει ένας δρόμος.
Οι υπάλληλοι μόνο και μόνο για να απεκδυθούν των ευθυνών της ασφυκτικής νομοθεσίας, δίνουν "εικόνα" και αναμένουν εντολές τις οποίες όμως όλοι φοβούνται να δώσουν.
Όσο υπάρχει αυτή η αρρωστημένη κατάσταση τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Και να πραγματοποιηθούν οι αλλαγές τις οποίες ονειρεύονται αυτοί οι οποίοι δημιούργησαν το επιτελικό κράτος χρειάζονται πρώτα από όλα να δημιουργηθούν όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη σωστή λειτουργία του πράγμα όμως που στη χώρα μας δεν μπορεί να γίνει γιατί μιλάμε για έξοδα πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ τα οποία φυσικά δεν υπάρχουν.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο αυτό που θα διαβάσετε είναι πολύ καλύτερο να επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση στην οποία το φιλότιμο, η εργατικότητα και ο επαγγελματισμός έστω ενός μικρού μέρους υπαλλήλων του δημόσιου τομέα μπορούσαν να φέρουν τη διαφορά.
Γράφει ο Ζαχαρίας Μυτιληνιός
Το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν το πολυδιαφημισμένο επιτελικό κράτος. Και σε αυτό το στοίχημα απέτυχε παταγωδώς. Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε κάποιους από τους λόγους που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αποτύχει και θα συνεχίσει να αποτυγχάνει στο 90% των κρίσεων.
Η μοναδική κρίση στα 3 χρόνια διακυβέρνησης που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία ήταν η κρίση στα σύνορα μας στο Έβρο το Μάρτιο του 2020 και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο έγινε σωστή διαχείριση ήταν πρώτον γιατί το επιτελικό κράτος ακόμα δεν υπήρχε και δεύτερον την κρίση αυτή την διαχειρίστηκαν οι ένοπλες δυνάμεις και η Αστυνομία.
Ομοίως στην άλλη μεγάλη κρίση στα νησιά του Νοτιοανατολικού Αιγαίου με την Τουρκία η κρίση παρότι κατ' ουσίαν ήταν αποτυχημένη (και πως να μην είναι ότι για πρώτη φορά ο Τούρκος έκοβε βόλτες μόλις 10 χλμ από τα νησιά μας) αλλά η παρτίδα σώθηκε γιατί ένας κυβερνήτης έβγαλε το φίδι ανοίγοντας μια τρύπα ΝΑ με το συμπάθειο στην τουρκική φρεγάτα Κεμάλ Ρέις.
Συνεπώς εάν θέλουμε να ψάξουμε τις αιτίες που απέτυχαν να διαχειριστούν και να αντιμετωπίσουν όλες τις άλλες κρίσεις πρέπει να δούμε τι άλλαξε αυτά τα τρία χρόνια.
Το επιτελικό κράτος με τα απανωτά νομοθετήματα στηρίζεται στη λογική ξένων χωρών, που έχουν οργάνωση, υλικοτεχνική υποδομή, εξειδικευμένο προσωπικό και διαρκή εκπαίδευση. Στοιχεία που αποτελούν άγνωστες λέξεις για το ελληνικό δημόσιο.
Συνεπώς το πρώτο πρόβλημα είναι το προσωπικό και ο εξοπλισμός του.
Όμως οι ελλείψεις αυτές δεν έγιναν τα τελευταία χρόνια ούτε καν γιγαντώθηκαν, προϋπήρχαν εδώ και δεκαετίες. Συνεπώς τι άλλαξε;
Χάθηκε το δικαίωμα της πρωτοβουλίας ή αλλιώς αυτό στο οποίο στηρίζεται το ελληνικό κράτος από ιδρύσεως του. ΤΟ ΦΙΛOΤΙΜΟ.
Τα αυστηρά πλαίσια, οι κανονισμοί που είναι ανεφάρμοστοι, η μόνιμη αναφορά και αναμονή για οδηγίες δημιουργούν ένα τεράστιο γαϊτανάκι που για να φτάσει μια εντολή από το πολιτικό σύστημα ενός υπουργείου στο επιχειρησιακό των υπαλλήλων απαιτούνται δεκάδες τηλεφωνήματα, η γνώμη πάνω από 10 υπηρεσιακών παραγόντων για να γίνει κάτι απλό, όπως να κλείσει ένας δρόμος.
Οι υπάλληλοι μόνο και μόνο για να απεκδυθούν των ευθυνών της ασφυκτικής νομοθεσίας, δίνουν "εικόνα" και αναμένουν εντολές τις οποίες όμως όλοι φοβούνται να δώσουν.
Όσο υπάρχει αυτή η αρρωστημένη κατάσταση τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Και να πραγματοποιηθούν οι αλλαγές τις οποίες ονειρεύονται αυτοί οι οποίοι δημιούργησαν το επιτελικό κράτος χρειάζονται πρώτα από όλα να δημιουργηθούν όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη σωστή λειτουργία του πράγμα όμως που στη χώρα μας δεν μπορεί να γίνει γιατί μιλάμε για έξοδα πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ τα οποία φυσικά δεν υπάρχουν.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο αυτό που θα διαβάσετε είναι πολύ καλύτερο να επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση στην οποία το φιλότιμο, η εργατικότητα και ο επαγγελματισμός έστω ενός μικρού μέρους υπαλλήλων του δημόσιου τομέα μπορούσαν να φέρουν τη διαφορά.