Του Στρατή Μαζίδη
Το ότι ο πρωθυπουργός δεν ήταν ιδιαίτερα πιστός, το είχαμε καταλάβει. Δικαίωμα του. Ο Χριστός είπε "όστις θέλει". Δε μας έχει Αυτός ανάγκη, εμείς Τον χρειαζόμαστε.
Ωστόσο ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αντιληφθεί, είτε πιστεύει είτε όχι, πως ένας ιερός ναός δεν είναι το σαλόνι του σπιτιού του ή το τραπέζι της ταβέρνας, ούτε παρακολουθεί την αγαπημένη του ομάδα στην καφετέρια. Οφείλει να στέκεται με σεβασμό και όχι με σταυροπόδι αφού αποφάσισε να μπει εντός του ναού.
Κατά τα λοιπά...ευτυχώς που έφυγε ο Τσίπρας γιατί δεν ήξερε πως να στηθεί (το έδειξε και σήμερα με το δικό του σταυροπόδι). Η μόνη διαφορά είναι μάλλον η γραβάτα.
Θυμάμαι πριν αρκετά χρόνια στο Κάιρο επισκεφτήκαμε το τζαμί του Μοχάμεντ Αλι. Οι άνθρωποι εκεί μας ενημέρωσαν ευγενικά ότι αν θέλαμε να μπούμε εντός του χώρου του τζαμιού, πως οφείλαμε να βγάλουμε τα παπούτσια μας. Σεβαστήκαμε απόλυτα τα ισχύοντα και τις πεποιθήσεις των ανθρώπων, ώστε άλλοι προτιμήσαμε να παραμείνουμε στον εξωτερικό χώρο και άλλοι εισήλθαν στο εσωτερικό ακολουθώντας τις υποδείξεις.
Κι αυτό είναι το πρόβλημά μας σε αυτήν την χώρα. Νομίζουμε ότι εμείς είμαστε κι οι άλλοι, όχι. Δεν έχουμε όρια. Δεν έχουμε κανένα σεβασμό στις αξίες και τα πιστεύω αυτής της γωνιάς. Συμπεριφερόμαστε ως παντοκράτορες αλλά δεν είμαστε.