Ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος είχε λήξει με την Ελλάδα να έχει απελευθερώσει μεγάλο τμήμα των υπόδουλων περιοχών της. Ωστόσο σύντομα η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με την έως τότε σύμμαχό της Βουλγαρία. Οι Βούλγαροι εποφθαλμιούσαν τη Μακεδονία και είχαν στείλει μια μικρή δύναμή τους στη Θεσσαλονίκη.
Από: history-point.gr
Καθώς όμως η κατάσταση έτεινε επιδεινούμενη οι ελληνικές δυνάμεις απαίτησαν την άμεση παράδοση των βουλγαρικών δυνάμεων στη Θεσσαλονίκη. Ο Έλληνας επιτελάρχης αντιστράτηγος Βίκτωρ Δούσμανης διέταξε τον διοικητή της ΙΙ Μεραρχίας Πεζικού (ΜΠ) υποστράτηγο Καλλάρη να αποστείλει τελεσίγραφο στους Βούλγαρους, απαιτώντας την κατάθεσή των όπλων τους και την αποχώρησή τους από την Πόλη. Ήταν η 18 Ιουνίου 1913.
Ο Δούσμανης στο γραφείο του ανέμενε τις εξελίξεις όταν ειδοποιήθηκε ότι ζητούσε να τον δει επειγόντως ο πρόξενος της Γαλλίας στη Θεσσαλονίκη. Ο πρόξενος χωρίς να περιμένει εισέβαλε κυριολεκτικά στο γραφείο του Έλληνα στρατηγού ως νέος Αττίλας και άρχισε να του μιλά με ύφος απίστευτα σκαιό, ως να απευθυνόταν σε κάποιον σκλάβο της δημοκρατικής Γαλλίας Σενεγαλέζο ιθαγενή.
«Έμαθα ότι κοινοποιήσατε τελεσίγραφο στον Βούλγαρο φρούραρχο να φύγει από τη Θεσσαλονίκη με την φρουρά του», είπε με στόμφο και ανεξήγητη οργή. «Από πού έχετε την πληροφορία», αποκρίθηκε, ήρεμα, ο Δούσμανης.
«Αυτό δεν σας ενδιαφέρει, ούτε είμαι υποχρεωμένος να σας αναφέρω την πηγή μου», απάντησε με περισσό θράσος ο Γάλλος. «Το τελεσίγραφό σας επεδόθη και θα ήθελα να σας ρωτήσω εάν αναλογιστήκατε τις συνέπειες», είπε με εριστικό ύφος σαν να μη μιλούσε σε υποτελή του.
Ο Δούσμανης που μέχρι τότε διατηρούσε την ψυχραιμία του άρχισε να «εκρήγνυται»! «Αυτός είναι δικός μας λογαριασμός και δεν βλέπω να έχετε καμία αρμοδιότητα να μου κάνετε τέτοιες ερωτήσεις», απάντησε στον εμβρόντητο τώρα Γάλλο «διπλωμάτη».Ήταν η σειρά του Γάλλου να «ανάψει» ακόμα περισσότερο. «Θα δείτε αμέσως ότι έχω μια», απάντησε. «Αυτό το τελεσίγραφο θα έχει ασφαλώς ως αποτέλεσμα την σύγκρουση των αντιμέτωπων στρατευμάτων εντός της πόλεως», συνέχισε.
«Και λοιπόν, τις σας ενδιαφέρει αυτό», απάντησε ο Δούσμανης. «Είμαι υποχρεωμένος να διασφαλίσω τη ζωή των Γάλλων υπηκόων. Για αυτό ζητώ να ανακαλέσετε το τελεσίγραφο», είπε ως Γάλλος ωσάν να διατάζει κάποιον υπηρέτη του. «Αδύνατον, απολύτως αδύνατον. Τα τελεσίγραφα δεν ανακαλούνται όσο εύκολα φαντάζεστε. Ο Βούλγαρος φρούραρχος και η φρουρά του πρέπει να φύγουν ειδεμή θα κτυπηθούν», απάντησε οργισμένος ο Δούσμανης. «Εκτός της ζωής των Γάλλων υπηκόων που απειλείται είναι εκτεθειμένα και τα συμφέροντά τους. Αναλογιστείτε τις ευθύνες σας και ανακαλέστε το τελεσίγραφο», επέμενε ο υπερφίαλος Γάλλος.
Ο Δούσμανης με δυσκολία κρατήθηκε να μην απαντήσει όπως ήθελε. Σηκώθηκε από τη θέση του και περιορίστηκε να πει με οργίλο ύφος: «Αν ενδιαφέρεστε πραγματικά για τα συμφέροντα των Γάλλων, πηγαίνετε αμέσως στον Βούλγαρο φρούραρχο και αξιώστε από αυτόν να εκτελέσει το τελεσίγραφο στην ορισμένη προθεσμία και να σας δηλώσει ότι αποχωρεί», είπε τονίζοντας μια-μια τις λέξεις. Αμέσως έδειξε στον Γάλλο την πόρτα πετώντας τον κυριολεκτικά από το γραφείο του, λέγοντάς του ότι έχει σπουδαιότερες δουλειές από το να ασχολείται μαζί του! Με σκυμμένο κεφάλι ο Γάλλος αποχώρησε.
Καθώς όμως η κατάσταση έτεινε επιδεινούμενη οι ελληνικές δυνάμεις απαίτησαν την άμεση παράδοση των βουλγαρικών δυνάμεων στη Θεσσαλονίκη. Ο Έλληνας επιτελάρχης αντιστράτηγος Βίκτωρ Δούσμανης διέταξε τον διοικητή της ΙΙ Μεραρχίας Πεζικού (ΜΠ) υποστράτηγο Καλλάρη να αποστείλει τελεσίγραφο στους Βούλγαρους, απαιτώντας την κατάθεσή των όπλων τους και την αποχώρησή τους από την Πόλη. Ήταν η 18 Ιουνίου 1913.
Ο Δούσμανης στο γραφείο του ανέμενε τις εξελίξεις όταν ειδοποιήθηκε ότι ζητούσε να τον δει επειγόντως ο πρόξενος της Γαλλίας στη Θεσσαλονίκη. Ο πρόξενος χωρίς να περιμένει εισέβαλε κυριολεκτικά στο γραφείο του Έλληνα στρατηγού ως νέος Αττίλας και άρχισε να του μιλά με ύφος απίστευτα σκαιό, ως να απευθυνόταν σε κάποιον σκλάβο της δημοκρατικής Γαλλίας Σενεγαλέζο ιθαγενή.
«Έμαθα ότι κοινοποιήσατε τελεσίγραφο στον Βούλγαρο φρούραρχο να φύγει από τη Θεσσαλονίκη με την φρουρά του», είπε με στόμφο και ανεξήγητη οργή. «Από πού έχετε την πληροφορία», αποκρίθηκε, ήρεμα, ο Δούσμανης.
«Αυτό δεν σας ενδιαφέρει, ούτε είμαι υποχρεωμένος να σας αναφέρω την πηγή μου», απάντησε με περισσό θράσος ο Γάλλος. «Το τελεσίγραφό σας επεδόθη και θα ήθελα να σας ρωτήσω εάν αναλογιστήκατε τις συνέπειες», είπε με εριστικό ύφος σαν να μη μιλούσε σε υποτελή του.
Ο Δούσμανης που μέχρι τότε διατηρούσε την ψυχραιμία του άρχισε να «εκρήγνυται»! «Αυτός είναι δικός μας λογαριασμός και δεν βλέπω να έχετε καμία αρμοδιότητα να μου κάνετε τέτοιες ερωτήσεις», απάντησε στον εμβρόντητο τώρα Γάλλο «διπλωμάτη».Ήταν η σειρά του Γάλλου να «ανάψει» ακόμα περισσότερο. «Θα δείτε αμέσως ότι έχω μια», απάντησε. «Αυτό το τελεσίγραφο θα έχει ασφαλώς ως αποτέλεσμα την σύγκρουση των αντιμέτωπων στρατευμάτων εντός της πόλεως», συνέχισε.
«Και λοιπόν, τις σας ενδιαφέρει αυτό», απάντησε ο Δούσμανης. «Είμαι υποχρεωμένος να διασφαλίσω τη ζωή των Γάλλων υπηκόων. Για αυτό ζητώ να ανακαλέσετε το τελεσίγραφο», είπε ως Γάλλος ωσάν να διατάζει κάποιον υπηρέτη του. «Αδύνατον, απολύτως αδύνατον. Τα τελεσίγραφα δεν ανακαλούνται όσο εύκολα φαντάζεστε. Ο Βούλγαρος φρούραρχος και η φρουρά του πρέπει να φύγουν ειδεμή θα κτυπηθούν», απάντησε οργισμένος ο Δούσμανης. «Εκτός της ζωής των Γάλλων υπηκόων που απειλείται είναι εκτεθειμένα και τα συμφέροντά τους. Αναλογιστείτε τις ευθύνες σας και ανακαλέστε το τελεσίγραφο», επέμενε ο υπερφίαλος Γάλλος.
Ο Δούσμανης με δυσκολία κρατήθηκε να μην απαντήσει όπως ήθελε. Σηκώθηκε από τη θέση του και περιορίστηκε να πει με οργίλο ύφος: «Αν ενδιαφέρεστε πραγματικά για τα συμφέροντα των Γάλλων, πηγαίνετε αμέσως στον Βούλγαρο φρούραρχο και αξιώστε από αυτόν να εκτελέσει το τελεσίγραφο στην ορισμένη προθεσμία και να σας δηλώσει ότι αποχωρεί», είπε τονίζοντας μια-μια τις λέξεις. Αμέσως έδειξε στον Γάλλο την πόρτα πετώντας τον κυριολεκτικά από το γραφείο του, λέγοντάς του ότι έχει σπουδαιότερες δουλειές από το να ασχολείται μαζί του! Με σκυμμένο κεφάλι ο Γάλλος αποχώρησε.