Διότι, πίσω από το γεγονός, όπως το περιέγραψαν τα ΜΜΕ, υπάρχει μια λεπτομέρεια, που έχει όμως το μέγεθος ενός ελέφαντα! Κάτι που δε μπορεί να παραβλεφθεί. Το γεγονός δηλαδή, ότι μετά τη Βαγδάτη, ο υπουργός Εξωτερικών επισκέφτηκε το Ερμπίλ όπου συναντήθηκε με τον Πρόεδρο και με τον πρωθυπουργό της Περιφέρειας του Ιρακινού Κουρδιστάν, κ.κ. Nechirvan Barzani και Marsour Barzani, καθώς και με τον ιστορικό ηγέτη Masoud Barzani. Τέλος, ο υπουργός Εξωτερικών εγκαινίασε το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στο Ερμπίλ, παρουσία τοπικών αξιωματούχων.
Με λίγα λόγια η Ελλάδα αναγνωρίζει και επίσημα την πολιτική ανεξαρτησία του Ιρακινού Κουρδιστάν, το οποίο παρότι διατηρεί "καλές" σχέσεις με την Τουρκία, δεν παύει να αποτελεί μια κουρδική οντότητα που δυνητικά μπορεί να αποτελέσει στο μέλλον τον πυρήνα ενός μεγάλου Κουρδιστάν, που θα εκτείνεται σε περιοχές της Τουρκίας και της Συρίας. Η σχέση των Ιρακινών Κούρδων, παρά τα φαινόμενα, με τους Κούρδους του ΡΚΚ και του Συριακού ΥPG, μπορεί να μεταβληθεί θετικά προς όφελος της κουρδικής υπόθεσης, αν το υποβάλουν οι συνθήκες.
Έπειτα οι επαφές του Δένδια με το Ιράκ, που βρίσκεται σε διπλωματική αντιπαράθεση με την Τουρκία, οπωσδήποτε ενόχλησε την τελευταία. Αν υπολογίσει κανείς και την επικείμενη επίσκεψη του κ. Δένδια στην Αρμενία, που βρίσκεται σε πόλεμο με το Αζερμπαϊτζάν και με την Τουρκία, τότε είναι επόμενο να νιώθει ότι γύρω της εξυφαίνεται μια αντιτουρκική συμμαχία. Η Τουρκία είναι ενοχλημένη από την έντονη διπλωματική δραστηριότητα της Ελλάδας.
Υπό αυτό το πρίσμα, το "καψώνι" που έκαναν οι Τούρκοι στον κ. Δένδια αποτελούσε τουρκική αντίδραση και όχι δράση. Η πρωτοβουλία δεν ανήκε σε αύτούς, αλλά αντέδρασαν στην ελληνική δράση. Η πρόκληση ήταν μια ωμή αντίδραση ισχύος της Τουρκίας απέναντι σε μια επιτυχημένη, έστω και συμβολικά, εξωστρεφή διπλωματική δράση της ελληνικής πλευράς. Με τον τρόπο αυτό θέλησαν να περάσουν το μήνυμα της δυσαρέσκειας τους για τις ελληνικές επαφές και πρωτοβουλίες.
Αν δεν αντιδρούσαν, έστω και με αυτόν τον τρόπο, ε τότε ναι, θα έπρεπε να ανησυχούμε....