Δεν είναι καθόλου παράδοξο. Γι αυτούς που γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά και για κάθε σκεπτόμενο πολίτη, η πρακτική είναι γνωστή. Οπως οι έμποροι ζωγραφικών πινάκων δημιουργούν καλλιτεχνικές φίρμες για να τις εκμεταλλεύονται ύστερα, χωρίς να διαθέτουν συνήθως ταλέντο ή χαρακτηρίζονται καλλιτεχνικές μετριότητες, έτσι καναλάρχες και εκδότες ή επιχειρηματίες αμφιβόλου ηθικού έρματος, πριμοδοτούν δημοσιογράφους, επιχορηγούν συγκεκριμένα προβεβλημένα άτομα, για να τους επιβάλλουν στους ηγετίσκους των κομμάτων ως υποψηφίους στις εθνικές εκλογές κι όχι μόνο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Το φαινόμενο των "στρατευμένων" υποψηφίων ή και εν ενεργεία βουλευτών, αλλά και ατόμων συνδεδεμένων με το ανομολόγητο επιχειρηματικό συμφέρον, που είναι εγκάθετοι και σε θεσμικές θέσεις, έκτός των υπερρεαλιστικών στοιχείων που το συνθέτουν, έχει αποκτήσει τραγελαφικές διαστάσεις και διαβρώνει την έννοια της δημοκρατίας.
Στο εγχώριο πολιτικό προσκήνιο η γνήσια πολιτική έγνοια ως παραγωγός δυναμισμού, πολιτικής και αξιοκρατίας, μας είναι άγνωστη. Αυτό σημαίνει απλούστατα, έλλειψη αφομοιωμένης παιδείας.
Σημαίνει "νοθεία" των όρων του εκλέγεσθαι, αναίσχυντη παραπλάνηση των ψηφοφόρων και τη συστράτευση "μολυβένιων βουλευτών", πάντα στη διάθεση του όποιου ευκαιριακού συμφέροντος. Και ταυτόχρονα με τη λογική της εξαγορασμένης επιβίωσης που διαθέτουν υποψήφιοι και μετέπειτα εκλεγμένοι βουλευτές, είναι πάντα προθύμοι να διεμβολίσουν το κόμμα που τους ανέδειξε και τον "ηγετίσκο", ο οποίος εθισμένος στις επικύψεις, τους περιέλαβε στις "λίστες" των υποψηφίων του κόμματος, για να "καταληστεύσουν" την νοημοσύνη των ψηφοφόρων...
Σε 30 ημέρες θα βρεθεί ο Ελληνας ψηφοφόρος και πάλι μπροστά στην κάλπη, για να επιβεβαιώσει με το όποιο αποτέλεσμα τα "κάλπικα" ονειρά του. Και θα έχει μπροστά του ψηφοδέλτια γεμάτα με ηχηρά ονόματα υποψηφίων βουλευτών, που είτε με τις φωνές τους στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελς προκαλούν ηχορύπανση, είτε με την απαιδευσία τους εν πολλοίς και τις κατευθυνόμενες απόψεις τους, δανεικές και μη, υφαίνουν έναν ιστό που συνέχει την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, με όλα τα παθογενή στοιχεία τους...
"Ξεχειλίζουν" οι κομματικές λίστες από "εγκάθετους" υποψηφίους βουλευτές, δημοσιογράφους και δημοσιογραφίσκους, από "κυρίες" προέδρους σωματείων γυναικών με έργο που περιορίζεται σε δεξιώσεις και παχυλά λόγια, από καλλιτέχνες-μαριονέτες, από άτομα έχοντα εκλεκτική συγγένειεα με συγκεκριμένους επιχειρηματίες, και βέβαια με γόνους και επιγόνους απαθρακωμένων πολιτικών τζακιών. Ολοι τους, ακόμη κι αν δεν εκλεγούν, έτοιμους να βρουν "κατάλυμμα" σε κάποιο κρατικό οργανισμό ή διοικητικό συμβούλιο.
Κάποιοι απ' αυτούς δεν αποκελείεται να καταλάβουν και κυβερνητικούς θώκους, επειδή ο άμεσα ενδιαφερόμενος για την "καριέρα" τους και την πολιτική τους παρουσία, καναλάρχης ή εκδότης, τους χρειάζεται για να λανσάρουν τα συμφέροντά του.
Κι έτσι το κακό συνεχίζεται. Το πρόσκαιρο συμφέρον προχωρεί περισσότερο από τις ιδεολογίες που "σαπίζουν" στα βαλτόνερα της πολιτικής, οι πολιτικές στην εφαρμογή τους αυτοδιαψεύδονται, οι μύθοι παραχωρούν τη θέση τους στο μύθο της πολιτικής ευτέλειας, χαλαρώνουν οι δεσμοί που συγκρατούν το πνεύμα της κοινότητας.
Η καταφυγή στη μοναξιά του Τίποτα, εκφράζει πλέον μια λύση απελπισίας.
Πρόκειται για καταργήσεις βίαιες της κρίσης των ψηφοφόρων, περίπου ισοδύναμες με αυτοκτονίες. Ζούμε έναν κόσμο γεμάτο από ιδανικούς αυτόχειρες.
Υπερβολές του γράφοντα; Μακάρι να ήταν έτσι. Τα απτά γεγονότα ωστόσο αποτελούν μαρτυρίες αναμφισβήτητες, αρκεί ο καθένας να αρθεί στο ύψος της ευθύνης του και να απεγκλωβιστεί από την ευπιστία του στις παρυφές της αφέλειας, ενίοτε και της βλακείας.
Η "τύφλωση" κοινωνικών ομάδων έχει την αφετηρία της στην απώλεια του consensus, στη διάλυση των κοινωνικών ιδανικών, στην αποψίλωση της κριτικής σκέψης και στην αμνημοσύνη.
Λείπουν από την κοινωνία οι φωνές μέτρου και σωφροσύνης. Λείπει η αισθητική σ' όλες τις εκφράσεις της.
Και όταν ακούγονται οι όποιες φωνές, υπάρχει μια κρυφή αυταρέσκεια πίσω από τις καταγγελίες, κάποια διάθεση στόμφου. Οι Ελληνες αγαπάνε την πανηγυρική αυτοκαταδίκη, όσο και τον πανηγυρικό αυτοθαυμασμό. Μόνο που η πρώτη ροπή είναι κρυφή, έτσι σαν μια διαστροφή ανομολόγητη.