Για πολλά χρόνια ζούσαμε με τις απηχήσεις κι όταν οι ήχοι από μακρού είχαν σιγήσει. Ζούσαμε σε μια παραίσθηση ζωής. Τα αποτελέσματα: βραδυπορεία, καθυστέρηση, λαχάνιασμα ωσότου φτάσουμε σε κάποιους σταθμούς απ' όπου πέρασαν πολύ πριν από εμάς οι άλλοι, χωρίς να είναι ουραγοί των γεγονότων.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Για χρόνια είχαμε εγκλωβιστεί στις χτεσινές βολικές συνήθειες και στο αυριανό χρέος, το οποίο δεν θέλαμε να αντικρίσουμε κατάματα, αρνούμενοι το διάχυτο αίτημα της πραγματικής Αλλαγής. Απλοί "περιπατητές" του διαστήματος της σιγής.
Εχουμε συνηθίσει στη συντομία και στην προχειρότητα. Μας έμαθαν να αρκούμεθα στην περιγραφή του τοπίου, στην απήχηση του κλειστού αισθήματος, στη ψυχολογία της αβασάνιστης αποδοχής των τετελεσμένων, και να παραμελούμε τις ανησυχίες των καιρών με το πνεύμα της ευκολίας και της αδάπανης ικανοποίησης που συντηρεί τη φυτοζωούσα κοινωνία.
Κι όταν έξαφνα βρεθούμε μπροστά σε τολμήματα και απόψεις που ταράζουν την ψυχή μας, μας εκτρέπουν από τη βολική μας ανάπαυλα, ανεξάρτητα της αγωνίας μας για το αύριο, ανακινούνται οι ήρεμα τακτοποιημένες πεποιθήσεις μας, νιώθουμε την ανταρσία των ενοχλημένων ανθρώπων που κεντρίζονται προς ανεπιθύμητα καθήκοντα σκέψης.
Νωθρή και ενίοτε δουλική η νεοελληνική σκέψη, με δυσκολία να συλλάβη το νόημα των κοινωνικών περιστατικών που δημιουργούν την ίδια την ιστορία της, συνέβαλε να "υφανθεί" το δίχτυ της πολιτικής ανευθυνότητας. Κι έτσι την προλαβαίνουν ανεπανόρθωτα τα γεγονότα.
Οτι υπάρχουν και πάλι απόπειρες εκ μέρους του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, ενόψει μάλιστα εκλογών σε μερικές μέρες, ώστε να προβάλλονται συνταγές ανώδυνης θεραπείας των κοινωνικών προβλημάτων, με πρόχειρους επιδέσμους των τραυμάτων της κοινωνίας, με την υπόσχεση της αλλάγής, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Πρόκειται για ενσυνείδητες παραμορφώσεις του αιτήματος της αλλαγής. Χρειάζονται θαρραλέες τομές, που δεν πρέπει να περιμένουμε απ' όλους εκείνους που επικαλούνται την "αλλαγή", αλλά τους τρομάζει η προοπτική της Αλλαγής. Γιατί, για την πραγματική Αλλαγή, χρειάζεται η επίμονη και θαρραλέα επαφή με τις αιτίες του κακού, για να μπορέσουμε να διακριβώσουμε τα νοσηρά στοιχεία που προκαλούν στον οργανισμό της κοινωνίας την πατρατηρούμενη αποσύνθεση.
Οσο παραμένουμε απλοί θεατές της πολιτικής ανευθυνότητας, όσο εισφέρουμε με την ψήφο μας στην εκλογή προσώπων που απλώς "γυαλίζουν", όσο προσφέρουμε στον εαυτό μας τον παλμό μιας συγκίνησης που οικοδομεί τον παλαιοκομματισμό (κι ο παλαιοκομματισμός δεν έχει να κάνει με την ανανέωση των υποψηφίων βουλευτών μόνο ηλικιακά, αυτό είναι μια άλλη παγίδα), όσο στεκόμαστε στην πόρτα του θεάτρου των γεγονότων αναμένοντας την έξοδο των ίδιων και των ίδιων πρωταγωνιστών, για να πληροφορηθούμε τις φάσεις του δράματος, τόσο θα μυρίζει "πτωμαίνη" τούτη η κοινωνία.
Και τα "πτώματα" της κοινωνίας θα συμπορεύονται με τους ζωντανούς. Και η αγωνία, και η αμφιβολία, και η ανάγκη, θα κρατούν τη σπονδυλική στήλη της κοινωνίας εύκαμπτη μπροστά στα τετελεσμένα γεγονότα.