Τούτη η κοινωνία, στα χρόνια που διέρρευσαν, στάθηκε τρομακτικά και απελπιστικά πολιτικά αμαθής. Προσαρμόστηκε πως να γυμνάζει την αίσθησή της στα "τερτίπια" των πονηρών και γραφικών της πολιτικής, και παραμέλησε το αίτημα της ομαδικής ψυχής.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Παραμελώντας το, υιοθέτησε το καθολικό αίτημα ενός διαβρωμένου πολιτικού συστήματος, φορώντας στα μάτια τον επίδεσμο της αυτάρεσκης απομόνωσης, ώστε να αποδέχεται αβασάνιστα ό,τι της προσφέρεται, όπως της προσφέρεται, από τους πολιτικούς των κυβιστήσεων και της οσφυοκαμψίας στα ανομολόγητα ευκαιριακά συμφέροντα.
Η συνεννόηση των μελών μιας κοινωνίας, η ανάπτυξη της αξιολογικής και κριτικής ικανότητας της, προυποθέτει την οραγάνωση των ατομικών θελήσεων γύρω από ένα κεντρικό και ενεργό πυρήνα ομαδικής συμφωνίας, γύρω έστω από ορισμένες προσωρινές ή ενδιάμεσες αξίες, που θα ήταν ικανές να καθορίσουν έναν κόσμο ανεκτό για τους πολλούς, όπως υποστηρίζει ο Αλμπέρ Καμύ.
Τούτη η κοινωνία είναι ανοχείρωτη στην πολιτική αυθαιρεσία και στο πολιτικό ψέμα. Και είναι εξευτελιστική η έκπτωση των κριτηρίων εκλογής των πολιτικών εκπροσωπων της, τους οποίους χαρακτηρίζει εν πολλοίς ο υπερτροφικός ατομικισμός κι ένας αρχοντοχωριάτικος εγωκεντρισμός, Κι έτσι διαμορφώθηκε το ένοχο ομόζυγο της πολιτικής και οικονομικής αυτάρκειας στα όρια ένίοτε της απιστίας.
Ουδέποτε ως κοινωνία ατενίσαμε την πραγματικότητά μας από τη σκοπιά της Ιστορίας. Οι άνθρωποι δεν είναι μονάχα υπόλογοι απέναντι τους εαυτού τους, του ατόμου τους. Είναι υπόλογοι και απέναντι του συλλογικού ατόμου που καλείται κοινωνία και απέναντι της συγκεκριμένης στιγμής που δημιουργεί την Ιστορία.
Με τις επιλογές μας, επιλογές που επιβάλλονται ή υποβάλλονται από τις πρόσκαιρες ανάγκες μας ή την παραπλάνησή μας από τους πολιτικούς, απαλλοτριώσαμε τη δύναμη μας να αλλάξουμε την ίδια μας τη μοίρα ή να αποφύγουμε τη συσσώρεση των συνεπειών από την ακρισία μας και την ευπιστία μας.
Πρόκειται για ομαδικό ευνουχισμό των ατομικών θελήσεων, που ευνοεί την πολιτική ασυδοσία...Και φυσικά σε κάποιους ή και σε πολλούς δεν αρέσει να τους επισημαίνουν τον "ευνουχισμό" τους, όταν θέλουν να παρουσιάζονται ως "επιβήτορες", αγνοώντας ενίοτε ότι ποτέ δεν γίνεσαι τόσο γελοίος με τις ιδιότητες που έχεις, όσο με αυτές που προσποιείσαι πως έχεις...