Όσο εμβαθύνει κανείς στα αποτελέσματα των εκλογών, όσο διαπιστώνει με τι κριτήρια εξελέγησαν συγκεκριμένα πρόσωπα για το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και για τις περιφέρειες και τους δήμους, τόσο διαπιστώνει ότι η κοινωνία τούτη βυθίζεται στην ασημαντολογία. Και έστω κάποιοι, οι ολίγιστοι ίσως, νοσταλγούν την παρουσία πολιτικών προσωπικοτήτων που άφησαν το στίγμα τους σε τούτο τον τόπο με το μεστό λόγο τους και την πολιτική τους ευπρέπεια.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Κι όσο απομακρυνόμαστε από εκείνες τις εποχές, τόσο η εποχή μας ηθικά συρρικνώνεται και οι πολιτικοί, οι άνθρωποι του πνεύματος (όσοι πραγματικά απέμειναν), οι δημοσιογράφοι κι όσοι ασχολούνται με το δημόσιο λόγο, όλοι όσοι εκφράζουν τη σημερινή εποχή, πέφτουν όλο και πιο χαμηλά.
Μια ολόκληρη κοινωνία καταβυθίζεται μέσα στο σκότος της αβουλίας και της ακρισίας, εγκλωβισμένη σε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Μια ατμόσφαιρα πνιγερής κατάθλιψης για όσους βλέπουν κατάματα την πραγματικότητα και επιχειρούν ένα είδος στοχαστικής διαφυγής από την πνιγμονή τούτης της πραγματικότητας.
Μια εξ υποκειμένου αδυναμία της κοινωνικής νόησης για την ολοκληρωμένη γνώση της πραγματικότητας, σε πείσμα των εννοιών και με αποφυγή της αναζήτησης για το λογικό νόημα των λέξεων, όπως εκφέρονται από τους πολιτικούς της ευκαιριακής λογικής. Από εκεί όλες οι ανεξαγόραστες παρεξηγήσεις και παρανοήσεις.
Η κοινή, πρακτική εμπειρία, συνηγορεί για την παραπάνω εκτίμηση. Ωστόσο, τα στενά όρια των αισθήσεών μας, όπως τα διαμορφώνουν οι πολιτικές πρακτικές, μας περιορίζουν να την αποδεχθούμε.
Αυτή την εκτίμηση μπορεί να την υπερασπίζει μια σωρός από εύγλωττα γεγονότα, την αμφισβητεί όμως μια άλλη πλευρά του στοχασμού, προπάντων μια εσωτερική, φευγαλέα και διαλείπουσα "ανησυχία" μας, που αναρωτιέται αν μπορούμε να διαφύγουμε από τις συνήθειές μας και την