Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης σήμερα. Κι ας αδιαφορεί ο νεοέλληνας για την ποίηση και βλέπει με κάποια συγκατάβαση, αν όχι ειρωνικά, τον ίδιο τον ποιητή. Ωστόσο, οι μοναχικοί αυτοί πρίγκιπες του πνεύματος, δεν έπαψαν ποτέ τον τραγικό ενίοτε δρόμο τους, με τη δίκαιη λύρα στον ώμο, εκλαμβάνοντας την αδιαφορία του κόσμου για στέφανο εγκωμίων και για μακαρισμό του προσώπου και του έργου τους.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Εκδότης της εφημερίδας "Αποκαλυπτικά"
Και είναι οι ποιητές που βλέπουν τον κόσμο σε τόσο βάθος, για να μπορούν και να τον εξηγούν. Οπλο τους δεν είναι οι αποδείξεις, αλλά το όραμα. Δεν μας αποδείχνουν το τι υπάρχει και με ποιον τρόπο, αλλά μας παρουσιάζουν τον κόσμο ερμηνεύοντάς τον. Και επειδή τα συναισθήματα δεν είναι κάτι το αφηρημένο, ο ποιητής δεν νοιάζεται για τη μοίρα των εννοιών, αλλά για τη μοίρα των ανθρώπων.
Ο Πλάτωνας αναρωτιέται με αγωνία για το τι είναι δικαιοσύνη. Ο Σοφοκλής όμως νιώθει πάνω στο πετσί του την αγωνία της Αντιγόνης. Κι ενώ ο φιλόσοφος θέλει να μας κάνει να καταλάβουμε, ο ποιητής θέλει να μας κάνει να νιώσουμε. Ο ποιητής μπαίνει μέσα στην ψυχή των ανθρώπων και την εκφράζει. Γι' αυτό και η ιστορία της ποίησης είναι μια απέραντη πινακοθήκη προσωπικοτήτων. Η ποίηση είναι μια συνεχής ψυχοστασία.
Οι άνθρωποι είναι φοβισμένοι, ανασφαλείς, διεσπαρμένοι. Τη ζωή τους διακρίνει μια υπαρξιακή μιζέρια, η εκμηδένιση, η εγκατάλειψη. Ομως, οι περισσότεροι ποιητές δεν σταματάνε σ' αυτό. Αντίθετα, βλέπουμε μέσα από την ποίησή τους, την προσπάθεια για μετάδοση μιας βαθύτερης, μυστικής, ίσως "αιρετικής γνώσης". Ο ποιητής είναι μάρτυρας άληστων αληθειών του λαού, αλλά με τον τρόπο του.
Υπάρχουν πολλών ειδών μαρτυρίες που στέφουν και κραταιώνουν την ανθρώπινη δημιουργία. Η ποιητική μαρτυρία όμως είναι μουσικός ύμνος και αναπαλμός των συγκινητικότερων στιγμών της συνείδησης, γιατί εκφράζει το μεταρσιωμένο λόγο των πραγμάτων και των βιωματικών καταστάσεων. Γιατί καθιστά την αντίληψη του χωροχρόνου ρυθμική μουσική διάρκεια. Γιατί περιρρέει τη συνειδησιακή αμεσότητα με τα αειθαλή νήματα της Μούσας.
Στο μεταίχμιο του ενθάδε και του επέκεινα, του εδώθε και του εκείθε, ο ποιητικός λόγος στήνει την πρόσκαιρη σκηνή του. Η ποίηση αναβλύζει από τους σπαραγμούς της υποκειμενικότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως γίνεται υποκειμενιστική.