Εισαγωγικά, ο μοναδικός διαθέσιμος μηχανισμός αλλαγής είναι ο πόλεμος - η εξέγερση σε κοινωνικό επίπεδο. Οι αλλαγές προκαλούνται κυρίως από τις ελίτ μίας χώρας, με στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων τους.
Εάν η ειρήνη είναι ο τελικός στόχος, τότε η λύση στο πρόβλημα της ειρηνικής αλλαγής θα ήταν εύκολη - αφού θα μπορούσε πάντοτε να επιτυγχάνεται με την παράδοση στον επιτιθέμενο, οικονομικά ή στρατιωτικά. Ο πραγματικός στόχος όμως αυτού που επιδιώκει την ειρήνη, πρέπει να είναι μία ειρήνη που να προασπίζεται και να εγγυάται τα ζωτικά του συμφέροντα, καθώς επίσης την ιδέα του περί δικαιοσύνης και ηθικής - τόσο σε διεθνές επίπεδο, όσο και σε εθνικό.
Οι ελίτ της Ελλάδας τώρα, πολιτικές, οικονομικές και μόνο οι κρατικοδίαιτες πνευματικές, είναι υπέρ των μνημονίων - πάντοτε με ορισμένες εξαιρέσεις. Επομένως θεωρούν ότι με τα μνημόνια προστατεύονται καλύτερα τα συμφέροντα τους - αφού οι πολιτικές και οι κρατικοδίαιτες πνευματικές ελίτ δεν χάνουν τους μισθούς τους, ούτε τις επιχειρήσεις τους οι οικονομικές. Αντίθετα, οι τελευταίες αυξάνουν τα κέρδη τους (α) λόγω της μείωσης των μισθών των εργαζομένων τους και (β) του περιορισμού του ανταγωνισμού τους από τη χρεοκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ενώ (γ) δεν επηρεάζονται από την αύξηση των φόρων διαθέτοντας δυνατότητες αποφυγής τους - οπότε είναι σε θέση να χρηματίζουν ευκολότερα τις πολιτικές ελίτ, προσφέροντας τους περισσότερα κίνητρα υποστήριξης των μνημονίων.
Σε τελική ανάλυση εκείνοι που επιβαρύνονται είναι όλοι οι υπόλοιποι - με τη μείωση των μισθών τους, με τον περιορισμό των κοινωνικών παροχών, με την απώλεια των σπιτιών ή των θέσεων εργασίας τους, με τη χρεοκοπία των επιχειρήσεων τους κοκ. Αυτοί όμως είναι πολλοί μεν, αλλά ανοργάνωτοι δε, με σχεδόν ανύπαρκτη ισχύ επιβολής των αλλαγών που θα εξασφάλιζαν τα συμφέροντα τους - ενώ επιδιώκουν εκ φύσεως την ειρήνη, επειδή δεν έχουν τη δύναμη να πολεμήσουν για κάτι καλύτερο, ούτε καν το επιδιώκουν. Αρκεί βέβαια να μη διακινδυνεύσει το βασικό βιοτικό τους επίπεδο, έτσι όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται κάθε φορά - το οποίο είναι σε θέση να περιορίζουν σταδιακά, ενώ πείθονται εύκολα πως δεν υπάρχει καμία άλλη δυνατότητα και φταίνε οι ίδιοι.
Ως εκ τούτου, εάν υπάρξει κάποια αλλαγή στην Ελλάδα, τότε θα συμβεί είτε (α) εάν απειληθούν τα συμφέροντα των ελίτ, είτε (β) εάν διακινδυνεύσει το βασικό βιοτικό επίπεδο των υπολοίπων - σε σημείο που να θεωρήσουν πως δεν έχουν πια τίποτα άλλο να χάσουν, ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για το μέλλον και πως δεν αξίζει πλέον να ζουν. Πόσο απέχουμε αλήθεια από μία τέτοια εξέλιξη, εάν εξαιρέσουμε την περίπτωση της διενέργειας πολέμου από την Τουρκία ή των κοινωνικών εξεγέρσεων σε άλλα κράτη; Κατά την άποψη μου αρκετά, αφού οι ελίτ κερδίζουν ακόμη από την κρίση - ενώ οι μάζες τη βιώνουν πλέον ως μία κανονικότητα, περιορίζοντας στωικά τις υλικές απαιτήσεις τους από τη ζωή τους. Η αντίστροφη μέτρηση δε θα ξεκινήσει από τον Αύγουστο.
Οι ελίτ της Ελλάδας τώρα, πολιτικές, οικονομικές και μόνο οι κρατικοδίαιτες πνευματικές, είναι υπέρ των μνημονίων - πάντοτε με ορισμένες εξαιρέσεις. Επομένως θεωρούν ότι με τα μνημόνια προστατεύονται καλύτερα τα συμφέροντα τους - αφού οι πολιτικές και οι κρατικοδίαιτες πνευματικές ελίτ δεν χάνουν τους μισθούς τους, ούτε τις επιχειρήσεις τους οι οικονομικές. Αντίθετα, οι τελευταίες αυξάνουν τα κέρδη τους (α) λόγω της μείωσης των μισθών των εργαζομένων τους και (β) του περιορισμού του ανταγωνισμού τους από τη χρεοκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ενώ (γ) δεν επηρεάζονται από την αύξηση των φόρων διαθέτοντας δυνατότητες αποφυγής τους - οπότε είναι σε θέση να χρηματίζουν ευκολότερα τις πολιτικές ελίτ, προσφέροντας τους περισσότερα κίνητρα υποστήριξης των μνημονίων.
Σε τελική ανάλυση εκείνοι που επιβαρύνονται είναι όλοι οι υπόλοιποι - με τη μείωση των μισθών τους, με τον περιορισμό των κοινωνικών παροχών, με την απώλεια των σπιτιών ή των θέσεων εργασίας τους, με τη χρεοκοπία των επιχειρήσεων τους κοκ. Αυτοί όμως είναι πολλοί μεν, αλλά ανοργάνωτοι δε, με σχεδόν ανύπαρκτη ισχύ επιβολής των αλλαγών που θα εξασφάλιζαν τα συμφέροντα τους - ενώ επιδιώκουν εκ φύσεως την ειρήνη, επειδή δεν έχουν τη δύναμη να πολεμήσουν για κάτι καλύτερο, ούτε καν το επιδιώκουν. Αρκεί βέβαια να μη διακινδυνεύσει το βασικό βιοτικό τους επίπεδο, έτσι όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται κάθε φορά - το οποίο είναι σε θέση να περιορίζουν σταδιακά, ενώ πείθονται εύκολα πως δεν υπάρχει καμία άλλη δυνατότητα και φταίνε οι ίδιοι.
Ως εκ τούτου, εάν υπάρξει κάποια αλλαγή στην Ελλάδα, τότε θα συμβεί είτε (α) εάν απειληθούν τα συμφέροντα των ελίτ, είτε (β) εάν διακινδυνεύσει το βασικό βιοτικό επίπεδο των υπολοίπων - σε σημείο που να θεωρήσουν πως δεν έχουν πια τίποτα άλλο να χάσουν, ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για το μέλλον και πως δεν αξίζει πλέον να ζουν. Πόσο απέχουμε αλήθεια από μία τέτοια εξέλιξη, εάν εξαιρέσουμε την περίπτωση της διενέργειας πολέμου από την Τουρκία ή των κοινωνικών εξεγέρσεων σε άλλα κράτη; Κατά την άποψη μου αρκετά, αφού οι ελίτ κερδίζουν ακόμη από την κρίση - ενώ οι μάζες τη βιώνουν πλέον ως μία κανονικότητα, περιορίζοντας στωικά τις υλικές απαιτήσεις τους από τη ζωή τους. Η αντίστροφη μέτρηση δε θα ξεκινήσει από τον Αύγουστο.