Στην Ελλάδα του 2016, που η απογοήτευση έχει επικρατήσει στον εσωτερικό και εξωτερικό κόσμο του κάθε Έλληνα, η διαφθορά κυριαρχεί παντού και ο Έλληνας σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας νιώθει εξαπατημένος, εκείνη ακριβώς τη στιγμή έρχεται πάντοτε ένας Γιαννιώτης, ένας Πετρούνιας, μία Κορακάκη, ένας ολυμπιονίκης, να επιβεβαιώσει το ρητό “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”. Έρχεται να τονώσει το ηθικό, να σε κάνει να πιστέψεις για την αξία σου ως φυλή και τους λόγους που οι θείες έννοιες της δημοκρατίας και της ελευθερίας γεννήθηκαν σε αυτά τα χώματα και να σε φουσκώσει με υπερηφάνεια.
Ευτυχώς σε αυτά τα αθλήματα φυσικά η επιτυχία δεν μπορεί να έρθει με δανεικά, με ίντριγκες, με σκάνδαλα, με ρουσφέτια, δεν μπορούν παρέμβουν τα ανδρείκελα που είναι αναμεμειγμένα σε ο,τιδήποτε επιδέχεται αλλοίωσης και παρέμβασης.
Θα αναρωτιέται ο λαός αν ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, αν οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι σημείο αναφοράς σε μια τόσο δύσκολη εποχή που διανύουμε, σε μια εποχή οικονομικής κρίσης και διάλυσης, αλλά και κρίσης ιδεών και αξιών.
Στην αρχαία Ελλάδα όπου οι αξίες και η ηθική επικρατούσε στα πρότυπα, όπου οι νόμοι ήταν πολύ σημαντικοί ακόμα και αν προφανώς υπήρχαν κι εκεί κρούσματα διαφθοράς, το Ολυμπιακό ιδεώδες ήταν πολύ σημαντικό και πολύ ξεχωριστό και οι Ολυμπιονίκες ήταν πρότυπα ανδρισμού, γενναιότητας, πατριωτισμού και ηθικής.
Σήμερα, στην Ελλάδα, με ξεφτισμένες και τσαλακωμένες όλες αυτές τις αξίες και τα ιδεώδη και με περισσότερο τσαλακωμένο απ’ όλους τον όρο πατρίδα που τσαλαπατήθηκε από τους εθνομηδενιστές, ήρθαν οι χρυσοί μας Ολυμπιονίκες να τονώσουν το ηθικό και να χαρίσουν υπερηφάνεια και ηθική ικανοποίηση. Τα ΜΜΕ μυρίστηκαν το πόσο το χρειάζεται αυτό ο Έλληνας και γι’ αυτό το έπαιξαν ξανά και ξανά, και αφού οι πολιτικοί μας και κυρίως οι πολιτικοί αρχηγοί “χρησιμοποίησαν” την μικρή ψυχωμένη Κορακάκη για να δείξουν την δήθεν χαρά και υπερηφάνεια τους, μας έκαναν να αναρωτηθούμε πόσοι από αυτούς γνώριζαν την Κορακάκη πριν από αυτή την χρυσή επιτυχία της.
Και μετά ήρθε το μετάλλιο του αψεγάδιαστου Πετρούνια για να μας καθηλώσει και να κόψει τις ελπίδες για άλλοθι στη μιζέρια και την απραξία μας. Ο μικρός μας δίδαξε ότι όποιος προσπαθεί, όποιος κοπιάζει, όποιος μοχθεί, όποιος πιστεύει στον εαυτό του, μπορεί να φτάσει στο τέλειο, μπορεί να ξεπεράσει και το δυσκολότερο εμπόδιο.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες όμως του Ρίο μας έκρυβαν και άλλη έκπληξη, αυτή του Σπύρου Γιαννιώτη. Στη δύση της καριέρας του, στην πιο μεγάλη κούραση, βρήκε το σθένος από τις τελευταίες θέσεις να τους περάσει όλους με πείσμα με θέληση, με δύναμη κι έφτασε στην πρώτη θέση με τόσο κόπο και τόση σκληρή προσπάθεια. Απέδειξε τι μπορεί να καταφέρει ο άνθρωπος, τι μπορεί να κάνει ο Έλληνας όταν έχει πίστη στον εαυτό του και επιμονή. Ο Γιαννιώτης στη τελευταία κούρσα της ζωής του, χωρίς να έχει φανταστεί το Ολυμπιακό μετάλλιο, έβγαλε μέταλλο, έβγαλε ψυχή και άλλαξε όλη του την ιστορία.
Και η ίδια η ιστορία του έδωσε την ευκαιρία να επιλέξει για το αν θα μείνει ο άθλος του γήινος ή αν θα αποθεωθεί με την επιλογή του να αποδεχτεί τη δεύτερη θέση και να σταματήσει την ένσταση της ομοσπονδίας. Ο Γιαννιώτης επέδειξε χαρακτηριστικά σπουδαίου άνδρα, νίκησε την μίζερη Ελλάδα, νίκησε τους ηττοπαθείς Έλληνες και τον κακό μας εαυτό, κατεδάφησε το ψεύτικο τείχος που, ως είδωλο, δεν μας επιτρέπει να σπάσουμε τα δεσμά της υποδούλωσης μας στα συμφέροντα και στις κομματικές τακτικές που μας έφτασαν σε έναν απύθμενο πάτο.
Ο Γιαννιώτης έδειξε το δρόμο για την επιστροφή της Ελλάδας και των Ελλήνων στη ζωή, έδειξε το δρόμο της αναγέννησης και της ανάκαμψης, ο σκληρός αγώνας του, το δύσκολο αγώνισμα και η πορεία του προς την κορυφή θα μείνει στη ιστορία και μακάρι να γίνει ο δείκτης στους Έλληνες ώστε να βγουν από τη δίνη της ηττοπάθειας και να παλέψουν σε κάθε τους απόφαση για την επιστροφή στο φως και την ανάκαμψη.