--Η εποχή που ο καθένας ήταν αφεντικό του εαυτού του έχει πια περάσει!
Αυτό δεν είναι αναγκαστικά, αλήθεια. Δεν είναι αναγκαστικά ψέμα. Είναι αυτό που επιθυμείη κα. Καφαντάρη και οι ομοϊδεάτες της στο ΣΥΡΙΖΑ:
Η οριστική διάλυση της μεσαίας τάξης!
Παλαιά το έλεγαν! «προλεταριοποίηση» των μεσαίων στρωμάτων…
Που ήταν (κατά τη μαρξιστική βιβλιογραφία) ουσιώδης προϋπόθεση για την «αναπόφευκτη»… κατάρρευση του καπιταλισμού και την «αναπόδραστη επικράτηση του σοσιαλισμού! Στα εγχειρίδια του «Ιστορικού υλισμού» και του «εκλαϊκευμένου Μαρξισμού» που εξέδιδε η Ακαδημία της ΕΣΣΔ.
Τώρα, βέβαια, η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πια…
Η Ακαδημία της ΕΣΣΔ είναι αντικείμενο μελέτης της «επιστημονικής προπαγάνδας», όπως οι λίστες των απαγορευμένων βιβλίων του Βατικανού κατά το Μεσαίωνα…
Η «Ιστορικός Υλισμός» θεωρείται μια «αίρεση» πλέον, ακόμα από τους (περισσότερους) μαρξιστές…
Η μεσαία τάξη παντού στον κόσμο, κάθε τριάντα σαράντα χρόνια δοκιμάζεται, αλλά άντεξε μέχρι τώρα περίφημα, όλες τις «προβλέψεις» για την …καταστροφή της.
Και αναγνωρίζεται παντού πλέον ως η ραχοκοκαλιά της ανοικτής κοινωνίας, της δημοκρατίας και της ελεύθερης οικονομίας. (Από τους πρώτους που την αναγνώρισαν εμπράκτως, ο Σόλων ο Αθηναίος. Και από τους πρώτους που έγραψαν εκτενώς για τη σημασία και το ρόλο της, ο Αριστοτέλης…)
Η μεσαία τάξη μετασχηματίζεται συνεχώς, αλλά ΔΕΝ κατέρρευσε!
Αντίθετα, οι προλετάριοι… μετατράπηκαν σε «μεσαία στρώματα» από πλευράς εισοδήματος, κατανάλωσης, πλούτου και «κοινωνικού στάτους». Ιδιαίτερα, στις μεταβιομηχανικές δυτικές κοινωνίες, όπου οι παραδοσιακοί βιομηχανικοί εργάτες λιγοστεύουν, ενώ πολλαπλασιάζονται οι εργαζόμενοι (μισθωτοί) σε επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών.
Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι σε κάθε γενιά, μια μεγάλη κατηγορία προσωπικών ή οικογενειακών επιχειρήσεων καταστρέφεται ή εξαφανίζεται ή μετασχηματίζεται σε κάτι μεγαλύτερο ή κάτι διαφορετικό.
Αλλά τη θέση τους παίρνουν άλλεςπροσωπικές ή οικογενειακές επιχειρήσεις.
Η μεσαία τάξη και η, στενά σχετιζόμενη μαζί της, προσωπική ή οικογενειακή μικρομεσαία επιχείρηση αναπαράγονται ως κοινωνική κατηγορία, ακόμα κι όταν τα «φυσικά πρόσωπα» που την αποτελούν αλλάζουν…
Είναι αλήθεια, ακόμα, ότι η ελληνική μεσαία τάξη, υπήρξε τις τελευταίες δεκαετίες και αντιπαραγωγική (δεν στηρίχθηκε σε παραγωγικές επενδύσεις) και υπερβολικά καταναλωτική-εμπορική και έμμεσα εξαρτημένη (κι αυτή) από τον κρατισμό. Και γι’ αυτό ήδη υφίσταται σημαντική – και οδυνηρή - αναδιάρθρωση.
Αλλά η επιχειρηματικότητα στη μεσαία τάξη και στη μεσαία επιχείρηση θα εξακολουθεί να στηρίζεται.
Η μεσαία επιχείρηση εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να «παράγει» πάνω από το 80% της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα.
Όπως γύρω στο 70% των θέσεων εργασίας του ιδιωτικού τομέα δημιουργούν οι μεσαίες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις σε όλες σχεδόν τις χώρες του δυτικού κόσμου.
Οι παθογένειες των μεσαίων επιχειρήσεων λοιπόν είναι γνωστές και δεδομένες παντού. Αλλά εξακολουθούν να αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ανοικτής οικονομίας. Αν ποτέ έπαυαν να είναι η «ραχοκοκαλιά», αυτό θα οδηγούσε όχι στην άνοδο του σοσιαλισμού, αλλά στην κατάρρευση των ανοικτών κοινωνιών και των δημοκρατιών.
Όπου ιστορικά κατάρρευσε πλήρως η μεσαία τάξη, ακολούθησε Μεσαίωνας!
Η «πρόβλεψη» της κας. Καφαντάρη λοιπόν, είναι στην πραγματικότητα μια ιδεολογική εμμονή της, μια επικίνδυνη ιδεοληψία.
Περιγράφει ουσιαστικά μιαν απειλή (που όμως συνεχώς διαψεύδεται μέχρι στιγμής), έναν αληθινό εφιάλτη,ως… ενδόμυχη επιθυμία της!
Που θα «λυτρώσει», υποτίθεται, την κοινωνία…
Αλήθεια πόσο «λυτρωτικό» θα ήταν, άραγε, αν δεν μπορούσε καθένας να ονειρεύεται να γίνει αφεντικό του εαυτού του; Η βεβαιότητα της υποδούλωσης (γιατί αυτό σημαίνει δεν μπορώ να γίνω αφεντικό του εαυτού μου) είναι τάχα λυτρωτική;
Από πού κι ως πού;
Εδώ υπάρχουν δύο πράγματα:
Πρώτον τι «ευαγγελίζεται» η κα. Καφαντάρη…
Και δεύτερον που πραγματικά οδηγεί η ιδεοληψία της.
Ευαγγελίζεται, τον «κοινωνικό τομέα» της οικονομίας.
Δηλαδή; Δηλαδή τίποτε! Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’το! Κυριολεκτικά…
Το «ιερό δισκοπότηρο» της αριστερής οικονομικής πρόταση (ο λεγόμενος «κοινωνικός τομέας της οικονομίας, ο οποίος ας πούμε ΔΕΝ είναι ούτε ιδιωτικός, ούτε κρατικός) αποτελεί απλώς μια φενάκη…
Μιλάνε για συνεταιριστικές οργανώσεις, συντεχνιακές ενώσεις, ή παραγωγικές μονάδες «αυτοδιαχείρισης», που όπου υπήρξαν διαλύθηκαν, είτε οδηγήθηκαν σε κρατικοποιήσεις, είτε οδηγήθηκαν σε ιδιωτικοποιήσεις, είτε εξελίχθηκαν σε πρωτοφανείς εστίες διάχυτης διαφθοράς.
Κι όπου κατάφεραν και επιβίωσαν παρέμειναν εντελώς περιθωριακές.
Τα «σοβχόζ» στην ΕΣΣΔ νωρίς-νωρίς κρατικοποιήθηκαν πλήρως (επί Στάλιν, από τα τέλη της δεκαετίας του ’20).
Η «αυτοδιαχείριση» στη Γιουγκοσλαβία αποτελεί παρελθόν, που κανείς δεν θυμάται. Οι ίδιοι οι πρώην Γιουγκοσλάβοι δεν θέλουν να θυμούνται! Κι όσα χρόνια λειτούργησε το Τιτοϊκό πείραμα υπήρξε εστία διαφθοράς.
Οι αντίστοιχες «κοοπερατίβες» στα τελευταία χρόνια της Μαοϊκής Κίνας υπήρξαν κοιτίδα της αλήστου μνήμης «πολιτιστικής επανάστασης». Και το πρώτο πράγμα που έκαναν οι επίγονοι του Μάο ήταν να τις… διαλύσουν βιαίως, ως πρώτο βήμα για τον εκσυγχρονισμότης χώρας τους.
Οι «κοοπερατίβες» στην Βρετανία, κυρίως στα δίκτυα εμπορίας και χαμηλής μεταποίησης, γνώρισαν κάποια άνθιση στη δεκαετία του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Αλλά σήμερα είτε έχουν ιδιωτικοποιηθεί, είτε παραμένουν εντελώς περιθωριακές.
Για να μη μιλήσουμε για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς στην Ελλάδα, που αποδείχθηκαν πρωτοφανή κέντρα διαφθοράς της αγροτικής περιφέρειας, και διάλυσης της αγροτικής οικονομίας. Σήμερα ήδη αντικαθίστανται από «ενώσεις παραγωγών»…
Αυτά που «ευαγγελίζονται» οι ΣΥΡΙΖΑίοι («κοινωνικός τομέας» κλπ.) απλώς δεν υπάρχουν! Κι όπου υπήρξαν χρεοκόπησαν και κανείς δεν τα νοσταλγεί…
Το πιο ενδιαφέρον όμως, είναι το που οδηγούν αυτές οι ιδεοληψίες. Στην ταχύτερη καταστροφή της μεσαίας τάξης και στην ταχύτερη εξαγορά των παραγωγικών τους πόρων, είτε από private funds, είτε από εμπορικές αλυσίδες, είτε από το ίδιο το κράτος που θα τα πωλήσει μετά σε μεγάλους ιδιώτες.
Σε τελευταία ανάλυση, η καταστροφή της μεσαίας τάξης και της μικρομεσαίας επιχείρησης, μπορεί να οδηγήσει μόνο σε μεγαλύτερο βαθμό ολιγοπωλιακής συγκέντρωσης.
Πράγμα μακροπρόθεσμα κακό για όλους: Κακό για την οικονομία, κακό για τον καταναλωτή, χείριστο για τη μεσαία τάξη και πολύ επικίνδυνο για την ίδια τη δημοκρατία.
Κι αυτή είναι η μεγάλη αντίφαση των «μορφωμένων» μαρξιστών σήμερα: Κάνουν κριτική στο «καπιταλιστικό μοντέλο», υποστηρίζοντας ότι οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες έχουν μεγάλο βαθμό ολιγοπωλιακής συγκέντρωσης, ή άλλων μορφών ελέγχου της παραγωγής και της διανομής του πλούτου.
Οι κριτικές αυτές είναι συνήθως… «μονόμπαντες», τα στοιχεία που επικαλούνται επιλεκτικά είναι κατά κανόνα στρεβλά, αλλά όλα αυτά είναι το λιγότερο…
Η αντίφασή τους είναι πως, ενώ επικρίνουν τις σύγχρονες ανοικτές οικονομίες για σοβαρές αποκλίσεις από τις υποθέσεις της πλήρους ανταγωνιστικότητας, στην πραγματικότητα οι πολιτικές που προτείνουν οδηγούν σε ακόμα περισσότερη συγκέντρωση μονοπωλιακής ισχύος, σε ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας.
Δηλαδή φέρνουν οι ίδιοι τα χειρότερα από εκείνα που… καταγγέλλουν!
Από την άλλη πλευρά, η φιλελεύθερη στρατηγική για την οικονομία κάνει το ακριβώς αντίθετο από τις αριστερές ιδεοληψίες:
Δίνει ευκαιρίες, αναδιανέμει συνεχώς την πίτα, προσφέρει δεύτερες ευκαιρίες και παρέχει δυνατότητες μεγέθυνσης στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
Δεν τις κρατά «τεχνητά στη ζωή», όταν δεν πάνε πουθενά. Αλλά βοηθά τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, να διαγνώσουν έγκαιρα τα προβλήματα των μαγαζιών τους, να τα διορθώσουν και να το παλέψουν.
Αν οι ίδιοι είναι «αγύριστα κεφάλια», θα χάσουν τη δουλειά τους. Αλλά θα βρεθεί κάποιος άλλος να πάρει τη θέση τους. Η μικρομεσαία επιχείρηση είναι απαραίτητη. Ο «κακός» μικρομεσαίος επιχειρηματίας, όχι.
Οι ευκαιρίες όμως, υπάρχουν πάντα και είναι για όλους! Και δεν είναι μόνο ευκαιρίες «επιβίωσης» ενός «μαγαζιού». Είναι ευκαιρίες να βελτιώνει συνεχώς το προϊόν ή τις υπηρεσίες που προσφέρει, είναι ευκαιρίες να μεγαλώσει, να επεκταθεί, να καθετοποιήσει την δραστηριότητά του, να εξάγει.
Είναι ακόμα ευκαιρίες να ξανασηκωθεί στα πόδια του, αν μετά από μια κακοτυχία γονάτισε.
Μια από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις που έγιναν επί Σαμαρά – και από τις λιγότερο γνωστές, επίσης - ήταν η εισαγωγή της επιχειρηματικότητας στον αγροτικό τομέα: Που ξεκίνησε με τη φορολόγηση των αγροτών με βάση το κέρδος τους, δηλαδή τη διαφορά έσοδα-έξοδα.
Έτσι εξαφανίστηκαν οι χρεοκοπημένοι αγροτικοί συνεταιρισμοί. Έτσι ουσιαστικά καταργήθηκαν οι υπό-τιμολογήσεις-υπέρ-τιμολογήσεις προϊόντων, από τα κυκλώματα μεσαζόντων.
Η εισαγωγή της μεταρρύθμισης αυτής άφησε πολλά κενά, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Μεταξύ άλλων δεν αντιμετωπίστηκε εξ αρχής το ενδο-οικογενειακό εργασιακό κόστος, ή το «γραφειοκρατικό» κόστος των (νόμιμων) αλλοδαπών εργατών.
Αλλά η φορολόγηση έγινε στη «διαφορά» εσόδων-εξόδων, χωρίς αφορολόγητο όριο, αλλά και χωρίς να φορολογηθούν οι επιδοτήσεις που είναι κάλυψη «κενού ανταγωνιστικότητας», δεν είναι «εισοδηματική ενίσχυση».
Και διατηρήθηκαν οι προκαταβολές φόρου πολύ χαμηλά.
Και οι ασφαλιστικές εισφορές των αγροτών παρέμειναν στα κατώτατα όρια για να ενθαρρυνθεί η παραγωγική ανασυγκρότηση, ενός τομέα με μεγάλα προβλήματα ανταγωνιστικότητας και με ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα έλλειψης υποδομών (αρδευτικά δίκτυα, πρόσβαση σε «κεφάλαια κίνησης», υψηλό κόστος ενεργείας κλπ.)
Τώρα ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ, τους έδωσε «αφορολόγητο όριο», αλλά τους φορολόγησε τις επιδοτήσεις, τους τριπλασίασε την προκαταβολή φόρου, τους τριπλασίασε και τις ασφαλιστικές εισφορές!
Και για «κατακλείδα» τους υπερδιπλασιάζει και τον ΕΝΦΙΑ στα αγροτεμάχια, αλλά θα το πληρώσουν, λέει, από… του χρόνου! (Μόνο που του χρόνου δεν θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ να τον εισπράξει και ως τότε δεν είπαν ποιοςθα πληρώσει τα 500 εκατομμύρια επί πλέον, που θα «λείψουν» από τον ΕΝΦΙΑ των αγροτεμαχίων φέτος).
Ουσιαστικά, αν ολοκληρωνόταν το σχέδιο αυτό, οι αγρότες θα υποτάσσονταν σε «συνεταιρισμούς» που θα ελέγχονταν από το κράτος αρχικά, από τις τράπεζες στη συνέχεια και από τις μεγάλες μονοπωλιακές αλυσίδες διανομής που θα αγόραζαν τη νέα γενιά των «κόκκινων δανείων» τους.
Πραγματικός εφιάλτης, που θα οδηγούσε στην πλήρη καταστροφή της αγροτικής παραγωγής και στην πλήρη ερήμωση της ελληνικής περιφέρειας.
Εκεί όπου υπάρχουν μοναδικά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, θα υπήρχαν πια μόνο σοσιαλιστικά χαλάσματα από τη βίαιη «προλεταριοποίηση» της υπαίθρου.
Κι όχι μόνον της υπαίθρου! Γιατί στο μεταξύ, με αντίστοιχους μηχανισμούς, ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύει όλες τις μικρομεσαίες (και τις μεγαλύτερες… μεσαίες) επιχειρήσεις παντού. Και τους «αυτεπάγγελτους» πάσης φύσεως…
Αληθινό πογκρόμ σε κάθε παραγωγική δραστηριότητα της μεσαίας τάξης…
Δυστυχώς, όσα μας αποκαλύπτουν τώρα «αφελώς» άνθρωποι όπως η κα. Καφαντάρη, είναι ένας ακόμα εφιάλτης για την κοινωνία μας.
Δυστυχέστατα, το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις υπόλοιπες ιδεοληψίες τους.
Ευτυχώς, όμως, αυτούς τους εφιάλτες δεν θα τους δούμε στην πραγματικότητα.
Ήταν ίσως «συζητήσιμα» πράγματα, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60…
Αλλά σήμερα είναι ξεπερασμένα διεθνώς.
Δεν χωράνε στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα.
Και δεν τα αντέχουν πια οι Έλληνες, έτσι κι αλλιώς.
Ιδιαίτερα τώρα που συνειδητοποιούν, τι τους φέρνει και που το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ…
Γιατί ΤΩΡΑ μόλις το συνειδητοποιούν.
Κάλλιο αργά…
antinews.gr