Ποιος θα το περίμενε, ο μεγάλος εχθρός, η προσωποποίηση του κακού στην Τουρκία, ο Τύπος, τα μέσα ενημέρωσης γενικά, τα τηλεοπτικά δίκτυα, αλλά κυρίως τα περίφημα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποδείχθηκαν ο μεγαλύτερος σύμμαχος του Ερντογάν στην προσπάθεια να στηρίξει την εξουσία του, αντιμετωπίζοντας το πραξικόπημα…
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η πιο «δυνατή» εικόνα του πραξικοπήματος, δεν ήταν τα άρματα μάχης στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας, δεν ήταν των μαχητικών αεροσκαφών που πραγματοποιούσαν χαμηλές διελεύσεις με αποτέλεσμα να σπάνε τα τζάμια των κτιρίων σε μια κλασική επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου, δεν ήταν των ελικοπτέρων που έπλητταν στόχους στο έδαφος, ακόμα και αυτές που τα έδειχναν να βάλλουν εναντίον αμάχων…
Η ισχύς της εικόνας που εμφανίζει τον Τούρκο πρόεδρο να στέλνει τα μηνύματά του εμφανιζόμενος μέσα από την οθόνη ενός «έξυπνου» τηλεφώνου, με τη δημοσιογράφο που το κρατούσε στα χέρια της να είναι εμφανώς σοκαρισμένη, δεν είχε προηγούμενο και εκτιμάται ότι συνέβαλε τα μέγιστα ώστε να κινητοποιηθεί η μεγάλη δύναμη του Ερντογάν, το ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ.
Αυτό το πεζοδρόμιο, ο φανατικός οπαδός του ισλαμιστικού AKP, θυμήθηκε τη ζωή του επί κεμαλισμού και αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπίσει τον ηγέτη του, τον άνθρωπο που του έδωσε άλλη αξία στην τουρκική κοινωνία, με αποτέλεσμα να μη δίνει σημασία ούτε στις καταγγελίες για μαζική διαφθορά της οικογενείας Ερντογάν και του στενού του κύκλου…
Αν και η υπόθεση δεν έχει κριθεί απόλυτα, το μόνο σίγουρο είναι πως αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα για την Τουρκία. Με ηρεμία θα αναλύσουμε τις επόμενες ώρες και ημέρες το τι μπορεί να σημαίνει για την Ελλάδα η «τουρκική τραγωδία», πως θα μπορούσε να εξελιχθεί αυτή η υπόθεση για την Ελλάδα.
Ίσως, να ανατέλλει και μια νέα μέρα για τη σχέση του Ερντογάν με τα μέσα ενημέρωσης της Τουρκίας, δηλαδή με ισχυρότατες οικογένειες της τουρκικής κοινωνίας και να σηματοδοτήσει μεγάλες αλλαγές στη γειτονική μας χώρα.
Υποστήριξαν τον εκλεγμένο ηγέτη και όταν τα κτίρια επιχειρήθηκε να καταληφθούν από τους πραξικοπηματίες, ήταν ο κόσμος που κάποτε τους έβριζε (αυτοί βέβαια δεν έχουν γραφικό Σταύρο Πολάκη να φωνάζει για τα «βοθροκάναλα της διαπλοκής») που κατάφερε να τα θέσει πάλι σε λειτουργία. Το παιχνίδι της δημοκρατίας παίχθηκε με πολύ περίεργο τρόπο στην Τουρκία και χρήζει παρατήρησης και ανάλυσης…