Φιλόλογος – Μ. Α. Πολιτικής Φιλοσοφίας Α.Π.Θ.
ΤΕΥΚΡΟΣ
... ες γην εναλίαν Κύπρον, ου μ' εθέσπισεν
οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν
Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.
«Μα τι είναι αυτές οι μαυροφορεμένες γυναίκες με τις φωτογραφίες κρεμασμένες στο στήθος που απεικονίζουν παλληκάρια»; Ρωτούν οι δημοσιογράφοι και οι διεθνείς προσωπικότητες θαυμάζοντας και όχι χλευάζοντας τις Κύπριες γυναίκες που ψάχνουν μάταια την ελπίδα από το 1974… Σε όλες τις πορείες, σε όλες τις διαδηλώσεις δυναμικά παρούσες! Ωσάν άλλες Τρωάδες οι Κύπριες σύζυγοι, μάνες, αδελφές, κόρες έγιναν με τα χρόνια ατσάλινες γροθιές, υποφέροντας και συγχρόνως παλεύοντας για να ζήσουν τα παιδιά τους ώστε να έρθει η ώρα να καταθέσουν λίγα λουλούδια στα μέτωπα των ανδρών που τόσο άδικα και πρόωρα χάθηκαν από κοντά τους! Οι περισσότεροι αγνοούμενοι του Κυπριακού πολέμου Ιουλίου- Αυγούστου 1974 θεωρούνται, έπειτα από ταυτοποιήσεις του DNA, επίσημα νεκροί…
Κύπρος, 20 Ιουλίου 1974! Το νησί των θεών και των ηρώων, του κάλλους της Αφροδίτης και των σύγχρονων γυναικών -πιστών στο καθήκον και στα ιερά και όσια του ελληνικού αξιακού τόξου. Οι αξίες της Χαρίτας Μάντολες και πολλών άλλων γυναικών που έχασαν τους άντρες τους όταν οδηγήθηκαν ως πρόβατα επί σφαγή στις πάλες του Αττίλα, είναι αυτές που τις κράτησαν ζωντανές και όρθιες, δεμένες ενήλικες γυναίκες, ικανές να αρματώσουν το δικό τους καράβι…
Κύπρος, γη και θάλασσα του Τεύκρου… Ο Τεύκρος, αυτός ο τραγικός, ο άριστος τοξότης της Τρωικής εκστρατείας, ο αδελφός του Αίαντα εξορίστηκε με απόφαση του ποινικού Δικαστηρίου της Φρεαττύδος γιατί δεν πρόλαβε την αυτοκτονία του ετεροθαλούς αδελφού του(!) Άραγε ο Πρόεδρος- Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος όταν μίλησε στον ΟΗΕ για το πραξικόπημα είχε υπόψιν του τον μύθο και την ιστορία του Τεύκρου; Ότι δεν αφήνεις ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟ – ΛΑΟ εκτεθειμένο στον εχθρό και ότι προβλέπεις το κακό που έρχεται εν είδει αυτοκτονίας; Ο Τεύκρος ο Έλλην από τη Σαλαμίνα Αττικής ίδρυσε την πόλη Σαλαμίνα της Κύπρου και την πόλη Ponte Verda της Γαλικίας -Β.Δ. Ισπανία. (M. J. Robinson Hidden History of Ponte Vedra ed. London 2012, p.77).
20 Ιουλίου 1974 και στη τουρκική απόβαση στο Πεντεμίλι (έναντι της Μικρασιατικής Μυρσίνας) στην επαρχία Κυρήνειας η μοναδική αντίσταση των ελληνοκυπριακών δυνάμεων υπήρξε αυτή του 251 Τάγματος Πεζικού (Παναγίας Γλυκιώτισσας) του αντισυνταγματάρχη - διοικητού και πεσόντος στον πόλεμο Παύλου Κουρούπη. Και αυτό γιατί η ΕΛΔΥΚ εκτελούσε διαταγές του ΓΕΕΦ (Εθνική Φρουρά Κύπρου) και του Ταξίαρχου Γεωργίτση που την έστειλε σε αποστολή αυτοκτονίας στην περιοχή Κιόνελι, όπου ήταν ο τουρκοκυπριακός θύλακας της ΤΟΥΡΔΥΚ. Επίσης δεν διατάχθηκαν οι δυνάμεις από τον Πενταδάκτυλο να ανοίξουν πυρ -παρά μόνο την τελευταία στιγμή- και ούτε τέθηκαν σε εφαρμογή τα σχέδια αμύνης της Κύπρου…
Σύμφωνα με τον ερευνητή και συγγραφέα του βιβλίου «Κύπρος 1974, η μεγάλη προδοσία» Κ. Δημητριάδη, ο αείμνηστος Κουρούπης και τα αθάνατα παλληκάρια του με δύο Λόχους εγκλώβισαν την ασυγκρίτως μεγαλύτερη αποβατική δύναμη στον όρμο Πεντεμίλι και στη συνέχεια συμπτύχθηκαν μαζί με την 33η Μοίρα Καταδρομών του ταγματάρχη Κατσάνη, του λοχαγού Κατούντα και του υπολοχαγού Ροκά, υπερασπιζόμενοι ηρωικά, μέχρι τέλους την πόλη. Ο ταγματάρχης Κατσάνης σκοτώθηκε στον Πενταδάκτυλο (21 Ιουλίου). Όταν οι λόχοι του 251 Τάγματος συμπτύχθηκαν προς τις υπώρειες του Πενταδάκτυλου χάθηκε ο διοικητής των Π. Κουρούπης (Στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Καλαμάτα έγιναν το 1994 τα αποκαλυπτήρια της προτομής του…) Όλες οι μαρτυρίες μιλούν περί ηρωικών μορφών, αναφερόμενες τους Ελλαδίτες Αξιωματικούς Ανχη (ΠΖ) Π. Κουρούπη και Τχη (ΠΖ) Κ. Τσιάκα.
Επειδή δεν υπήρξε βοήθεια από πουθενά και ενώ το Τάγμα έδωσε όλη την ικμάδα των δυνάμεών του, με 200 παλληκάρια (!) να έχουν πέσει υπέρ πίστεως και πατρίδος σε αυτή την πρώτη άνιση και χωρίς υποστήριξη από το Γενικό Επιτελείο (Λευκωσίας και Αθηνών) μάχη, οι Τούρκοι μπήκαν στην Κερύνεια επιτυγχάνοντας τον αντικειμενικό τους σκοπό με δύο μέρες καθυστέρηση. Είναι χαρακτηριστική η μαρτυρία του Κύπριου λοχαγού Ι. Φωτιάδη (22 Ιουλίου 1974): «Παρακάλεσα επίμονα να μας στείλουν αντιαρματικά για να μπορέσουμε να κρατήσουμε τις θέσεις μας και να αντιμετωπίσουμε τα άρματα των Τούρκων. Μας εστάλησαν δύο ΠΑΟ… πυροδοτήσαμε και είδαμε καπνό να καλύπτει τη γύρω περιοχή αλλά τα τουρκικά τάνκς να μη παθαίνουν τίποτα. Τα βλήματα που μας έστειλαν δεν ήταν εκρηκτικά αντιαρματικά, παρά σκέτα καπνογόνα… Εξεμάνην, φώναξα, έβρισα… Ήταν αυτοκτονία. Μας έστειλαν σαν ζώα στη σφαγή». Στους δρόμους, σκόρπιοι και αποκομμένοι Εθνοφρουροί αντάλλασσαν πυροβολισμούς με τους εισβολείς, αλλά η κατάσταση γρήγορα ξεκαθάρισε υπέρ των Τούρκων, οι οποίοι, ως αντίποινα για την όποια αντίσταση, εκτελούσαν επί τόπου όποιον στρατιώτη παραδιδόταν. Επίσης διέπραξαν βιαιοπραγίες απέναντι στον άμαχο πληθυσμό που είχε, μέσα στον φρενήρη πόλεμο, τεθεί υπό την προστασία του ΟΗΕ…
Χαρακτηριστική περίπτωση γυναικόπαιδων που έπαθαν τα πάνδεινα μέσα στη ζοφερή αυτή ατμόσφαιρα είναι η οικογένεια της Χαρίτας Μάντολες από το χωριό Όρκα της επαρχίας Κερύνειας. Όπως πολύ αναπαραστατικά περιγράφει η συγγραφέας Ευρυδίκη Περικλέους – Παπαδοπούλου στο βιβλίο της «Ως Αληθώς» (εκδ. Νεφέλη 2014) δώδεκα άντρες αιχμάλωτοι που συνδέονταν και με συγγενικούς δεσμούς εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τους άντρες του Αττίλα στο χωριό Ελιά –μεταξύ Κυρήνειας και Καραβά. Πρόκειται για τους Σπύρο Κέλλουρα (25 ετών), Κώστα Μέλισσο (43 ετών), Θεόδωρο Αχιλλέως (36 ετών), Αντρέα Μάντολες (25 ετών, σύζυγο της Χαρίτας), Φοίβο Κυπριανού (23 ετών), Γιάννη Κοζάκο (μόλις 14 ετών), Χριστόφορο Γιατρού (21 ετών), Παναγιώτη Τσιάκα (25 ετών), Σάββα Τσιάκα (63 ετών), Χριστάκη Κοντεμενιώτη (38 ετών), Γιάννη Ιακώβου Στυλιανού (44 ετών) και Νεόφυτο Δαμασκηνό (76χρονο ιερέα pater familiae πολύτεκνο και πατέρα της Χαρίτας Μάντολες).
Κυριακή 21 Ιουλίου στο σπίτι της Χαρίτας Μάντολες κρύφτηκε ένας στρατιώτης πληγωμένος. (Ακόμη ζούσαν ο στρατιώτης, ο άντρας της Αντρέας, ο πατέρας της Νεόφυτος…) Καταγράφει τη σημαντική μαρτυρία η συγγραφέας Ε. Περικλέους: «Βοήθεια… ακούστηκε μια φωνή ξεψυχισμένη και πήγε ο Αντρίκος κατά που ακουγόταν η φωνή, κι ήταν στον φούρνο που ήταν κτισμένος στην άκρη της αυλής, έσκυψε και είδε μέσα έναν στρατιώτη πληγωμένο. Του έδωσε νερό να πιει και γύρισε στον στάβλο [όπου κρύβονταν όλοι] με το βάζο του νερού άδειο….
»Βρήκαν τον στρατιώτη τώρα μέσα στο κοτέτσι να κρατά την ττέλινη πορτούλα σφιχτά κλειστή. Η γλώσσα του, όλη η γλώσσα ήταν έξω από το στόμα, σε ένα πρόσωπο θανατερό. “Βγήκες από τον φούρνο και μπήκες στο κοτέτσι, φίλε; Μα έλα, μη φοβάσαι” τον καλόπιασε ο Αντρίκος. “Ηρέμησε” του είπε και Χαρίτα, που έτρεμε και εκείνη με την φρικτή εικόνα που έβλεπε μπροστά της, άνθρωπο με πεταγμένη τη γλώσσα έξω. “Χριστόφορος” μόλις που μπόρεσε να ψιθυρίσει το παλληκάρι και λιποθύμησε. Αιμορραγούσε από τους γλουτούς που έλιωσαν… Ο πατέρας Νεόφυτος είδε τον Χριστόφορο και είπε “δώς μου να χώσω τα στρατιωτικά, τα γαιματωμένα, μεν τζι εύρουν τα τζιαι προδοθούμεν ούλοι” “Είναι τα στοιχεία μου μέσα παππού, θα μου τα ζητήσουν σαν τελειώσει ο πόλεμος. Εν να τελειώσει ο πόλεμος, παππού, εν θα τελειώσει;”
Οι Τούρκοι του Αττίλα 1 τους βρήκαν και τους έπιασαν όλους αιχμάλωτους. Τους άντρες τους εκτέλεσαν επί τόπου στο δάσος της Ελιάς μπροστά στα μάτια των γυναικών και των παιδιών των! Τις γυναίκες , άλλες τις βίαζαν άλλες τις κακοποιούσαν , από άλλες έπαιρναν τα παιδιά... Όμως υπήρχαν και ΣΩΣΤΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ στρατιώτες οι οποίοι βοήθησαν τα γυναικόπαιδα να φύγουν από την κόλαση: «Ένας καλός στρατιώτης τραβούσε τα κορίτσια ένα- ένα από τα χέρια των λυσσασμένων να τα γλυτώσει. Τους χτυπούσε με το όπλο του και προσπαθούσε να προστατέψει τις κορούδες και τις έδιωχνε προς το μέρος των μανάδων τους…»!!!