Του Γιώργου Λακόπουλου
Πρώτα τα καλά νέα για τον Αλέξη Τσίπρα. Πέρασε στη Βουλή ένα πολύ δύσκολο νομοσχέδιο -ίσως το πιο δύσκολο της Μεταπολίτευσης. Και το πέρασε χωρίς να μειωθεί ούτε κατά έναν βουλευτή η κοινοβουλευτική του υποστήριξη. Η περίπτωση Κατριβάνου είναι μάλλον υπέρ του: μειώθηκε η δύναμη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
Άρα μπίνγκο! Ιδίως να ληφθεί υπόψη ότι η υπερψήφιση και αυτού του αντιλαϊκού νομοθετήματος ενίσχυσε την πεποίθηση των Ευρωπαίων ότι είναι αξιόπιστος σε ό,τι αφορά τη δυνατότητά του να υλοποιήσει τις προβλέψεις του Μνημονίου χωρίς εκπτώσεις. Όσα ακούγονται στα πλαίσια της εγχώριας πολιτικής αντιπαράθεσης δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία.
Στη συνέχεια τα άσχημα –πολύ άσχημα– νέα για τον Πρωθυπουργό. Το νομοσχέδιο που πέρασε πρέπει και να εφαρμοστεί για να έχει αξία. Αυτό είναι το πιο ανατριχιαστικό από όσα κλήθηκε να διαχειριστεί ως τώρα ο ίδιος και οι προκάτοχοί του. Η υλοποίηση στην πράξη όσων ψηφίσθηκαν θα στρέψει εναντίον του τους πάντες: από τον άνεργο και τον απελπισμένο μέχρι τον επιχειρηματία και τον δημόσιο υπάλληλο.
Αν αυτό το πακέτο είχε ψηφιστεί στην αρχή της κρίσης μπορεί να την έβγαζε με άσφαιρα η κυβέρνηση –αν και το ΠΑΣΟΚ, όπως και η ΝΔ, καταποντίσθηκαν με λιγότερο σκληρά μέτρα. Ό,τι ψηφίζεται όμως μετά από εφτά χρόνια λιτότητας, θα καταστήσει τις αρνητικές συνέπειές του πολλαπλάσιες.
Ακόμη και αν είχε δίκιο, που δεν έχει, όταν λέει ότι αυτός πήρε λιγότερα μέτρα από τους προηγούμενους, αυτά τα μέτρα θα εφαρμοστούν σε μια κοινωνία που έχει ήδη εξοντωθεί. Το περίφημο "λίπος" τελειώνει και η πρώτη γενιά της κρίσης έχει ήδη χάσει το τρένο και κάθε ελπίδα.
Και τέλος τα αμφίβολα νέα. Υποτίθεται ότι όλος αυτός ο ορυμαγδός των μέτρων επιβάλλεται για να μπορεί η ελληνική οικονομία να πάρει τα πάνω της. Είδε κάνεις να συμβαίνει κάτι τέτοιο με τα προηγούμενα Μνημόνια; Το αντίθετο. Εκτός από τους αριθμούς που δεν εξυγιάνθηκαν αρκούντως, συνέχισαν να πάσχουν όλο και περισσότερο οι άνθρωποι.
Ο λόγος; Οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν μεν τα Μνημόνια, όπως μπορεί η κάθε μια, αλλά δεν έχουν αυτό που μόλις προχθές έλεγε στις Βρυξέλλες ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης Γιώργος Προβόπουλος: ευρύτερο σχέδιο ανάκαμψης, το οποίο να υπερβαίνει τα Μνημόνια και ταυτόχρονα να αξιοποιεί όσα βήματα γίνονται ως τώρα –γιατί ασφαλώς γίνονται– κατ' εφαρμογήν τους.
Αυτό συμβαίνει όχι μόνο λόγω της ελλιπούς πολιτικής βούλησης, αλλά κυρίως λόγω των ελλειμμάτων διακυβέρνησης των προσώπων της εξουσίας. Το διαχειριστικό έλλειμμα έγινε δυσθεώρητο επί ΣΥΡΙΖΑ: από υπουργό μέχρι τελευταίο αξιωματούχο του κράτους, υπάρχει άγνοια, ανικανότητα και ακρισία.
Μοιραία λοιπόν στο τέλος το εκκρεμές θα καταλήξει πάλι στην κακή πλευρά. Φαίνεται αδύνατο να επωφεληθεί ο Τσίπρας από τις σχετικές μετατοπίσεις των αριθμών προς το καλύτερο όπως σχεδιάζει, ώστε να πουλήσει ότι γυρίζει ο τροχός. Πληρώνει ότι ποτέ δεν κατανόησε αυτό που έλεγε ο Αμερικανός εφευρέτης Ρίτσαρντ Φούλερ: "Μην πολεμάς τις δυνάμεις, χρησιμοποίησέ τις".