Η ώρα πλησιάζει 10 το βράδυ της Ανάστασης σε ένα ημιορεινό χωριό της κεντρικής Ελλάδας. Στην πλατεία του χωριού φθάνει γκαζώνοντας ένα σαραβαλιασμένο αγροτικό και από μέσα πετιέται ένας… αλαφιασμένος παπάς με τριμμένο ράσο, ή τέλος πάντων, δεν γυάλιζε κιόλας. Κατευθύνεται σχεδόν τρέχοντας στην πανέμορφη πετρόχτιστη εκκλησία του χωριού…
Κυρίες και κύριοι, δεν «αναστήσαμε» όλοι στις 12 τα μεσάνυχτα. Σε πάρα πολλά χωριά στην επαρχία από τις 9 το βράδυ και μετά, ίσως και νωρίτερα, άκουγες βαρελότα που παρέπεμπαν στο «Χριστός Ανέστη». Τι έγινε; Τρελάθηκαν; Όχι. Απλά, ο απλός παπάς του χωριού, είχε πάρει «επ’ ώμου» που λέμε και στο στράτευμα, δυο-τρία χωριά να καλύψει, ελλείψει προσωπικού!
Οι περισσότεροι είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι με τις οικογένειές τους εγκατεστημένες σε ένα χωριουδάκι να ζορίζονται να τα φέρουν βόλτα, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης και των Μνημονίων.
Κι όμως, αυτό που σε εντυπωσιάζει είναι το φιλότιμό του για το οποίο έχουν να λένε οι χωριανοί που τον ξέρουν καλά, έχουν πιεί κι ένα τσιπουράκι μαζί του στο καφενείο του χωριού μετά τη λειτουργία της Κυριακής. Κάποιοι, την υπόλοιπη εβδομάδα κάνουν όλα όσα κάνει ένας χωρικός. Θα τους βρεις στο χωραφάκι τους να ιδροκοπούν για να ταΐσουν την οικογένειά τους.
Η σημερινή μας αναφορά δεν έχει σαν στόχο να αποτυπώσει τη γνωστή συζήτηση, να καταγράψει τις διαμαρτυρίες από κάποιες πλευρές, ότι οι περιορισμοί έχουν βάλει φρένο στις χειροτονίες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν αρκετοί παπάδες για να καλύψουν όλα τα χωριά. Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι η Εκκλησία μπορεί να χειροτονήσει όσους θέλει, αρκεί να τους πληρώνει η ίδια. Δεν θα μπούμε σε αυτή τη συζήτηση.
Ο στόχος είναι πολλαπλός. Αφενός, αυτό που ήδη είπαμε. Την ανθρωπιά και την καλοσύνη που έχουμε διαπιστώσει σε πολλούς από αυτούς και το φιλότιμο με το οποίο προσπαθούν να καλύψουν όλα τα χωριά, σε κάθε μέρος της χώρας. Αφετέρου, να κάνουμε μια απλή παρατήρηση…
Στους περισσότερους ναούς των μεγάλων πόλεων σε κάθε νομό της χώρας, πόσοι έχουν δει στις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας μόνο έναν ιερέα, άντε δύο, στις εκκλησίες; Στις περιπτώσεις μάλιστα που παρευρίσκεται και ο τοπικός μητροπολίτης, συνήθως συλλειτουργεί μεγάλος αριθμός ιερέων.
Δεν διαφωνούμε. Καλή η μεγαλοπρέπεια τις εορταστικές ημέρες. Όμως, αν 20 λεπτά παραπέρα, στα όρια της Μητρόπολης έχεις 10 δύστυχους παπάδες για να καλύψουν 20 χωριά, πόσο πιο ανθρώπινο θα ήταν να υπάρξει μέριμνα να περιοριστούν τα μεγαλεία για να εξυπηρετηθεί το πρακτικό μέρος και να μην τρέχει πανικόβλητος ένας σε δύο και τρεις εκκλησίες, ενίοτε συνοδευόμενος και από την παπαδιά, χωρόις να του πληρώνει η μητρόπολη καν τα οδοιπορικά;
Δεν έχει σημασία εάν είσαι θρησκευόμενος ή όχι. Στην Ανάσταση πηγαίνουν σχεδόν όλοι. Τα ίδια και στον Επιτάφιο. Πολλοί το βλέπουν ως ελάχιστο σεβασμό στην ελληνική παράδοση. Η οπτική είναι καθαρά ανθρώπινη. Μια διαπίστωση κάναμε και θεωρήσαμε ανθρώπινο – δημοσιογραφικό καθήκον να το καταγράψουμε. Εάν υπάρχουν Μητροπόλεις που μεριμνούν, απολογούμεθα προκαταβολικώς (σ.σ. η φωτογραφία είναι τυχαία από το διαδίκτυο σε κάποιο χωριό της χώρας)…