Στις 29 Δεκέμβρη δεχθήκαμε ένα τηλεφώνημα από έναν σύριο που είχε πρόσφατα δώσει συνέντευξη σε ρωσικό κρατικό κανάλι τo rossiya 24 και μας ζήτησε να μας παραχωρήσει μια συνέντευξη. Καθώς η σύνδεση στο internet δεν ήταν αρκετά ισχυρή για μια on line συζήτηση, μας έγραψε μια περίληψη της ζωής του, προκειμένου να την εκθέσει στο κοινό. Ήταν η προσωπική του ιστορία του, που την ίδια στιγμή αντιπροσώπευε την θλιβερή πραγματικότητα χιλιάδων Σύριων.
Ως dimpenews είχαμε μια ένσταση μέχρι να ξεκινήσει η συζήτησή μας αναφορικά με την εμμονή του να φύγει από τη χώρα σε μια περίοδο που αυτός δεν διέτρεχε κίνδυνο και τόσοι άλλοι Σύριοι παραμένουν κι αγωνίζονται σκληρά.
Ως dimpenews είχαμε μια ένσταση μέχρι να ξεκινήσει η συζήτησή μας αναφορικά με την εμμονή του να φύγει από τη χώρα σε μια περίοδο που αυτός δεν διέτρεχε κίνδυνο και τόσοι άλλοι Σύριοι παραμένουν κι αγωνίζονται σκληρά.
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη να δεχθούμε παρ΄ότι δεν είχαμε την πρόθεση να προβληθεί το μοντέλο του σύριου πολίτη που βλέπει το μέλλον του σε μια Ευρώπη που στην πραγματικότητα υποστηρίζει την τρομοκρατία στη Συρία.
Σήμερα μάθαμε ότι ο Mohamed πέθανε από φυσικά αίτια. Ηθικό καθήκον μας υποχρεώνει να δημοσιεύσουμε τη βιογραφία του, όπως την περιέγραψε ο ίδιος με την ελπίδα ότι θα τιμήσουμε τη μνήμη του.
Ας αναπαυθεί η ψυχή του
«Το όνομά μου είναι Bahaa Mohammed αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο του Χαλεπίου Omri. Είμαι 27 χρονών και δουλεύω σε ένα εστιατόριο στην πόλη της Λατάκειας. Γεννήθηκα στην πόλη του Χαλεπίου και έχω 12 αδέλφια. Είχα μια πολύ δύσκολη παιδική ηλικία.Αφότου ο πατέρας και η μητέρα μου αρρώστησαν εγκατέλειψα το σχολείο και πήγα αμέσως να εργαστώ παρά το γεγονός ότι ήμουν ένα παιδί. Εργάστηκα ως ελαιοχρωματιστής σπιτιών.Είχα στερηθεί τα πάντα.Επιθυμούσα ν΄ αγοράσω κάτι και δεν μπορούσα γιατί προερχόμουν από μια φτωχή οικογένεια.
Όταν μεγάλωσα, ξανάρχισα τις σπουδές μου και όταν τελείωσα αυτή την περίοδο της φοίτησης ήρθε η ώρα να κάνω τη στρατιωτική μου θητεία και μπήκα στο στρατό της χώρας μου. Αλλά ο στρατός ήταν κάτι πολύ δύσκολο.Τότε ήταν η αρχή του πολέμου στη Συρία, ο πατέρας μου και η μητέρα μου πέθαναν και το σπίτι μας καταστράφηκε ολοσχερώς.δεν είχαμε πουθενά να ζήσουμε…
Στο στρατό, μας είπαν να πάμε στη Χομς, διότι οι τρομοκράτες είχαν αναπτυχθεί στην πόλη αυτή. Εκεί, είχα κάποιες πολύ δύσκολες και επικίνδυνες στιγμές, ήμουν μεταξύ ζωής και θανάτου. Τότε ήλπιζα να πεθάνω,επιθυμούσα τον θάνατό μου, γιατί είχα γίνει ένας νέος άνθρωπος χωρίς μέλλον.Το χέρι μου χτυπήθηκε από μια σφαίρα όταν με πυροβόλησαν οι ένοπλοι. Μπήκα στο νοσοκομείο και η οικογένειά μου δεν ήξερε πού ήμουν …
Οι μέρες πέρασαν μέχρι που ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στην υπηρεσία μου, στο στρατό στη πόλη του Χαλεπίου, αλλά ήμουν σε ανικανότητα. Πήγα στο Χαλέπι και δεν είχα ένα σπίτι, δεν υπήρχε χώρος για μένα και έμεινα 10 ημέρες άυπνος.
Ένας αδελφός που πίστευε σ΄ εμένα, μου έδωσε κάποια εργασία, για να κερδίζω κάποια χρήματα και παρέμεινα στο Χαλέπι για να αποφύγω την αποτυχία …Τότε ήρθα σε επαφή με έναν από τους φίλους μου από την πόλη της Λατάκειας για να συνεργαστώ μαζί του σ ένα εστιατόριο στο Alazekaya που είχε αγοράσει και έτσι πήγα εκεί και άρχισα να εργάζομαι από εννέα μέχρι δύο για να μαζέψω χρήματα και να φύγω με τους φίλους μου στην Ευρώπη.
Μια φορά, όταν τελείωσα τη δουλειά μου τα μεσάνυχτα δεν μπορούσα να βρω ταξί για να με πάει σπίτι μου και πήγαινα με τα πόδια.Κάποια συμμορία επικίνδυνων νεαρών με χτύπησαν και μου κλέψανε τα χρήματα.Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι ‘αυτό και συνέχισα τον δρόμο μου για το σπίτι και επέστρεψα στη δουλειά μου τη δεύτερη ημέρα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ολοκληρώσω το δρόμο μου για να μαζέψω χρήματα και να πάω για ένα μέλλον στην Ευρώπη…»
Όταν μεγάλωσα, ξανάρχισα τις σπουδές μου και όταν τελείωσα αυτή την περίοδο της φοίτησης ήρθε η ώρα να κάνω τη στρατιωτική μου θητεία και μπήκα στο στρατό της χώρας μου. Αλλά ο στρατός ήταν κάτι πολύ δύσκολο.Τότε ήταν η αρχή του πολέμου στη Συρία, ο πατέρας μου και η μητέρα μου πέθαναν και το σπίτι μας καταστράφηκε ολοσχερώς.δεν είχαμε πουθενά να ζήσουμε…
Στο στρατό, μας είπαν να πάμε στη Χομς, διότι οι τρομοκράτες είχαν αναπτυχθεί στην πόλη αυτή. Εκεί, είχα κάποιες πολύ δύσκολες και επικίνδυνες στιγμές, ήμουν μεταξύ ζωής και θανάτου. Τότε ήλπιζα να πεθάνω,επιθυμούσα τον θάνατό μου, γιατί είχα γίνει ένας νέος άνθρωπος χωρίς μέλλον.Το χέρι μου χτυπήθηκε από μια σφαίρα όταν με πυροβόλησαν οι ένοπλοι. Μπήκα στο νοσοκομείο και η οικογένειά μου δεν ήξερε πού ήμουν …
Οι μέρες πέρασαν μέχρι που ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στην υπηρεσία μου, στο στρατό στη πόλη του Χαλεπίου, αλλά ήμουν σε ανικανότητα. Πήγα στο Χαλέπι και δεν είχα ένα σπίτι, δεν υπήρχε χώρος για μένα και έμεινα 10 ημέρες άυπνος.
Ένας αδελφός που πίστευε σ΄ εμένα, μου έδωσε κάποια εργασία, για να κερδίζω κάποια χρήματα και παρέμεινα στο Χαλέπι για να αποφύγω την αποτυχία …Τότε ήρθα σε επαφή με έναν από τους φίλους μου από την πόλη της Λατάκειας για να συνεργαστώ μαζί του σ ένα εστιατόριο στο Alazekaya που είχε αγοράσει και έτσι πήγα εκεί και άρχισα να εργάζομαι από εννέα μέχρι δύο για να μαζέψω χρήματα και να φύγω με τους φίλους μου στην Ευρώπη.
Μια φορά, όταν τελείωσα τη δουλειά μου τα μεσάνυχτα δεν μπορούσα να βρω ταξί για να με πάει σπίτι μου και πήγαινα με τα πόδια.Κάποια συμμορία επικίνδυνων νεαρών με χτύπησαν και μου κλέψανε τα χρήματα.Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι ‘αυτό και συνέχισα τον δρόμο μου για το σπίτι και επέστρεψα στη δουλειά μου τη δεύτερη ημέρα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ολοκληρώσω το δρόμο μου για να μαζέψω χρήματα και να πάω για ένα μέλλον στην Ευρώπη…»