Αν δεν τολμάς να ρισκάρεις το κόστος της ενδεχόμενης ήττας, η νίκη είναι ένας καρπός που κανείς δεν πρόκειται να σου προσφέρει αμαχητί...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Και η πολιτική ανατροπή από την άλλη, είναι κάτι που για να δρομολογηθεί, δε της αρκούν τα συνθήματα και οι εκκλήσεις σε νουθεσία. Θέλει ηγέτη με ονοματεπώνυμο και εντελώς συγκεκριμένο επιχειρησιακό – εξεγερσιακό σχεδιασμό. Αυτά καθοδηγούν τις μάζες και όχι το ένστικτο, ο πόθος τους, η αγανάκτηση ή η οργή.
Διαπιστώνει λοιπόν μια φίλη: «Κάτι δεν έγινε σωστά το 1821, κάτι έμεινε στην μέση το 1940 ...γι αυτό τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να διορθώσουμε! Οχι άλλες μισές δουλειές! Ή τώρα ή ποτέ.» Και αναρωτιέται: «Το χουμε;;;»
Δηλαδή… Θέλουμε να «το χουμε»… κι αυτό που μας χαλά είναι η αμφιβολία για το αν «το χουμε;;;
Σαράντα χρόνια σ αυτό τον τόπο, δοκιμάζονται συγκεκριμένα πράγματα, και τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι καρατσεκαρισμένα.
Οι ναυαρχίδες του πολιτικού συστήματος (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), σαράντα χρόνια κλέβουν, καταστρέφουν και ασυδοτούν, μοστράροντας η κάθε μια το δικό της αποπροσανατολιστικό παραμύθι. Το ΠΑΣΟΚ οδηγώντας στον απόλυτο ευτελισμό τα οράματα της μεταπολίτευσης, και η ΝΔ παραμυθιάζοντας την κοινωνία των αφελών με τα μεγαλουργήματα της «φιλελεύθερης οικονομίας». Κι ο τόπος οδηγούνταν στην καταστροφή, με την ανοχή και τη συνενοχή μας.
Κι όταν υπήρξαν συνειδήσεις πρόθυμες να «δραπετεύσουν» από την ανακύκλωση της βρωμιάς, το σύστημα φρόντισε να σπείρει Καρατζαφέρηδες, Χρυσά Αυγά, αλλά και...
Καμμένους για ν ανακόψουν τον ριζοσπαστισμό τους.
Και μετά ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια παρέα περιθωριακών μπαχαλάκηδων που δεν είχαν κανέναν ηθικό ενδοιασμό, από τη μια στο να εκφυλίζουν αριστερά συνθήματα, μέσα από τα οποία η κοινωνία ένοιωσε την ανάγκη να εμπνευστεί, και από την άλλη να διαπρέπουν σε δουλοπρέπεια και δωσιλογισμό, ταπεινώνοντας τον εαυτό τους, τη χώρα αλλά και το μεγαλείο της Αριστερής συνθηματολογίας, και μέσα από μια κορυφαία πράξη εθνικής και πολιτικής μειοδοσίας, γαντζώθηκαν στην εξουσία με τρόπο πραγματικά ανέλπιστο, για να επιτελέσουν το βρώμικο καθήκον που τους ανατέθηκε.
Και όσο αυτός ο συρφετός επιδίδεται σ ένα ξέφρενο πάρτι πολιτικής και εθνικής αγυρτίας, το σύστημα συνεχίζει να ξερνά τα απόβλητά του στη μούρη μας, και να σερβίρει στην κοινωνία, Θεοδωράκηδες και Λεβέντηδες, απλώνοντας τα δικά του δίκτυα για να τσακώσει τους χάνους της αγανάκτησης και της υποτιθέμενης οργής.
Σαράντα χρόνια δοκιμάζεται και η προβλεψιμότητα, και η πολιτική ορθότητα των εκτιομήσεων της παραδοσιακής Αριστεράς, και ομολογουμένως παίρνει «Άριστα» στο δοκιμαστήρι της πολιτικής επιβεβαίωσης.
Δοκιμάζεται όμως παράλληλα και η ατολμία της. Η αναποτελεσματικότητα της γνωστής κινηματικής διαδρομής που δε συνδυάζεται με έμπνευση που να αφυπνίζει πραγματικά και να διεγείρει. Δοκιμάζεται και το σύνθημα της εξέγερσης που δεν έδωσε, ίσως γιατί δεν τόλμησε να το υποστηρίξει με τον απαραίτητο επιχειρησιακό σχεδιασμό.
Είναι όμως βέβαιο, πως αν δεν τολμάς να ρισκάρεις το κόστος της ενδεχόμενης ήττας, η νίκη είναι ένας καρπός που κανείς δεν πρόκειται να σου προσφέρει αμαχητί.
Και η πολιτική ανατροπή από την άλλη, είναι κάτι που για να δρομολογηθεί, δε της αρκούν τα συνθήματα και οι εκκλήσεις σε νουθεσία. Θέλει ηγέτη με ονοματεπώνυμο και εντελώς συγκεκριμένο επιχειρησιακό – εξεγερσιακό σχεδιασμό. Αυτά καθοδηγούν τις μάζες και όχι το ένστικτο, ο πόθος τους, η αγανάκτηση ή η οργή.
Να μη το δούμε δηλαδή αυτό??? Να μη την βροντοφωνάξουμε αυτή την αλήθεια με όλη τη δύναμη της ψυχής μας??? Και ποιόν θα ευνοήσουμε σιωπώντας??? Τον εαυτό μας??? Το κίνημα??? Την ίδια την Αριστερά???
Η κατεδάφιση συνεχίζεται. Κατεδαφίζονται οι θεσμοί. Κατεδαφίζεται η οικονομία, κατεδαφίζεται η ίδια η χώρα. Ο εθνομηδενισμός απλώνει παντού τα καρκινικά του κύτταρα, και η επίθεση στις αξιακές παρακαταθήκες των πολιτών γενικεύεται επικίνδυνα.
Το χουμε λοιπόν???
Έχουμε δηλαδή συνειδητοποιήσει τι ακριβώς γίνεται σήμερα στη χώρα???
Έχουμε αποσαφηνίσει μέσα μας προς ποια κατεύθυνση θα πρέπει να δρομολογηθεί η πολιτική ανατροπή???
Έχουμε ξεκαθαρισμένο όλοι εμείς που αναρωτιόμαστε, ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι αυτού του λαού και ποιοι οι ορκισμένοι εχθροί του δόλιοι, ύπουλοι αλλά και εμφανείς???
Έχουμε ξεκαθαρισμένο πως οι ύβρεις, η οργή και το ανάθεμα για όσα συμβαίνουν, και δεν αρκούν… και δοκιμάστηκαν… και πουθενά δεν οδήγησαν, ούτε και πρόκειται να οδηγήσουν???
Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το διαδίκτυο – αν δε χρησιμοποιηθεί για να πολλαπλασιάσει τη δυνατότητα της φωνής της εξέγερσης να φτάσει παντού – από μόνο του δεν είναι αντίσταση… δεν είναι εξέγερση… αλλά ένας αποτελεσματικός τρόπος για να εκτονώνεται η οργή και να καθηλώνονται οι άνθρωποι στους καναπέδες???
Έχουμε αποσαφηνίσει πως τα παραδοσιακά πολιτικά συνθήματα, μπορεί να περιγράφουν επαρκώς τα στοιχεία της πολιτικής ανατροπής, αλλά δεν είναι δυνατόν να εμπνεύσουν αν δεν επενδυθούν με εθνισμό, με όραμα, με αιτήματα ικανά να συμβάλλουν στην αφύπνιση και σε εθνικό ξεσηκωμό???
Έχουμε ξεκαθαρίσει πως η πολιτική ανατροπή για να υπάρξει θα είναι μια Αριστερή πολιτική ανατροπή που θα τη δρομολογήσει ένα πραγματικά αριστερό πατριωτικό κίνημα αντίστασης ικανό να συμπαρασύρει στη δράση τον άτολμο γίγαντα της παραδοσιακής Αριστεράς???
Τι ακριβώς αναρωτιόμαστε δηλαδή με την έκφραση «το χουμε»??? Το χουμε καθαρό???
Και αν αυτό που θέλουμε να έχουμε, δεν «το χουμε», ρωτάω απλά και ξεκάθαρα…
Γιατί δεν «το χουμε»???
Από ποιόν περιμένουμε να μας το προσφέρει???
Γιατί δε μας το προσέφερε αυτά τα μαύρα χρόνια της Κατοχής και της γενικευμένης δυστυχίας???
Που ακριβώς περιμένουμε να δούμε αν «το χουμε»??? Στον καναπέ μας??? Στην οθόνη του υπολογιστή επιδιδόμενοι σε ευφυολογήματα??? Στα παραδοσιακά μας ταμπού που παραμένουμε προσδεμένοι???
Και τι ακριβώς είναι αυτό που θέλουμε να χουμε για να πούμε: «Ναι… Το χουμε»???
Όραμα??? Σχέδιο??? Συνθήματα??? Στόχο??? Επίγνωση των δεδομένων??? Ξεκάθαρο στόχο για το τι θέλουμε???
«Το χει» καλύτερα απ ότι μπορούμε να «το χουμε» εμείς, ο Θεοδωράκης και ο Λεβέντης???
Αναρωτηθήκαμε ποτέ, όλοι αυτοί που οδηγούνται καθημερινά στην απόγνωση, τι ακριβώς θέλουν από όλους εμάς να «έχουμε», για να εμπνευστούν και να χειραφετήσουν την αξιοπρέπειά τους στο δρόμο της πολιτικής ανατροπής???
Αν σ όλα τα παραπάνω έχουμε τις απαντήσεις…
Αν αντιλαμβανόμαστε ότι τη λύση και τους ηγέτες της εξέγερσης, δε θα τους υποδείξει το πολιτικό μάρκετινγκ αλλά η φλόγα της καρδιάς μας…
Τότε… Ναι… «Το χουμε». Και «το χουμε» ακριβώς γιατί ξέρουμε τι θέλουμε και δεν περιμένουμε κανέναν να μας πει «Να το». Γιατί αν δεν βρήκε τον τρόπο να μας το πει αυτά τα χρόνια της καταστροφής, τότε 300 χρόνια τούρκικα να περάσουν, κανείς δεν πρόκειται να μας το υποδείξει.
Αν λοιπόν θέλουμε πραγματικά να «το χουμε», τότε… «το χουμε».
Αν δε το θέλουμε, τότε θα συνεχίσουμε ν αναρωτιόμαστε γι αυτό κοροϊδεύοντας πότε εαυτούς… και πότε αλλήλους.