Ο Αλέξης Τσίπρας δεν γεννήθηκε στον αστερισμό του Βελλεροφόντη, του μυθικού ήρωα της αρχαίας Κορίνθου, εγγονού του Σίσυφου, που σκότωσε τη Χίμαιρα και κατόρθωσε να πιάσει το φτερωτό Πήγασο. Δεν είναι ούτε γέννημα της χειμερινής ισημερίας των καιρών του αρχέτυπου υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου μέσα από τα ιδεολογικά του θρύψαλα, αναδύθηκε η μετέπειτα κατακερματισμένη Αριστερά, με τους πρωτεργάτες της να "τραγουδούν" τους καημούς των Μουζίκων, γραμμένους στο πεντάγραμμο του μητροπολιτικού κομμουνισμού, περνώντας έτσι τη θέση στους συντρόφους "πας μη βέρος βάρβαρος"
Χωρίς το πρόσωπό του να είναι αυλακωμένο από το άροτρο του μη αργυρώνητου χρόνου, με τα συνάλληλα και επάλληλα γεγονότα των τελευταίων μηνών, βρέθηκε να φωτίζεται από τα φώτα της πολιτικής ράμπας πάνω στην οποία, μετακινούμενο από τις σκηνοθετικές ανάγκες της πολιτικής συγκυρίας και της κυβερνητικής παράστασης, συμπληρώνει τον επαγγελματικό θίασο του θεάτρου της σύγχρονης νεοελληνικής πολιτικής επιθεώρησης.
Ο Αλέξης Τσίπρας χωρίς να είναι πολύπλαγκτος και πολύπειρος, χωρίς τα τσακίσματα των καιρών και των ανέμων της πολιτικής να έχουν χαράξει την πολιτική του υπόσταση, παρουσιάζει ωστόσο δύο πρόσωπα: Το ένα πρόσωπο είναι ο Αλέξης, βαρύφορτος με τις ιδεοληψίες και τα απωθημένα της Αριστεράς, οποίος δυσκολεύεται να προσπεράσει μαζί με άλλους "συντρόφους" του, έστω με τις αστικές οικογενειακές καταβολές τους, όπως και ο ίδιος άλλωστε, το σκουριασμένο αραμπά της πρωτορωσικής επανάστασης και να αφουγκραστεί τα μηνύματα των νέων καιρών..
Το άλλο πρόσωπο είναι ο Τσίπρας, βαρύφορτος επίσης από τον ρεαλισμό της πολιτικής και την αναγκαιότητα της προσαρμογής στο περιβάλλον των δεινοσαύρων της Ευρωπαικής πραγματικότητας, πάντα έτοιμους να κατασπαράξουν τους υπεναντίους.
Δύο πρόσωπα σε μια ήδη εξουθενωμένη από την υπεροχή των γεγονότων πολιτική ύπαρξη, που δεν συνέλαβε έγκαιρα το εύρος της πραγματικότητας για να την αντιμετωπίσει, αποδεχόμενος επί της ουσίας παθητικά την κάθε παγίδευση, χωρίς μάλιστα να διαθέτει τη ρώμη και την πολιτική ευστροφία να απεγκλωβιστεί.
Από τη μια ο Αλέξης της απειρίας και της ιδεοληψίας, "παιδί" της εκφυλισμένης ελληνικής Αριστεράς που δεν θέλει την απομυθοποίησή της, του κιτρινισμένου από το χρόνο συνθήματος "ομπρός της γης οι κολασμένοι", με τη επανάσταση να είναι ο αρχέτυπος έρωτας της κάθε εφηβικής ψυχής, ενώ το δοξαστικό άσμα της ανατροπής το τραγουδάνε χείλη γεροντικά με μια στεντόρεια φωνή που ξεπηδάει από καρδιά εφηβική...
Και από την άλλη ο Τσίπρας, ο πρωθυπουργός μιας χώρας παραλυμένης οικονομικά, που έχασε την εθνική της αξιοπρέπεια, ο οποίος εναγκαλίζεται την Μέρκελ και επαιτεί την εύνοια του Ολάντ ως τέκνο αγαπητό της φιλελεύθερης αφθονίας, έχοντας "αδελφωθεί" με την ιδέα ότι η δόξα συνοδεύεται πάντα από το ψέμα της φύσης της...
Από τη μια ο Αλέξης δέσμιος των αγκυλώσεων και των συμπλεγμάτων της Αριστεράς. Από την άλλη ο Τσίπρας να φέρεται επί πτερύγων ανέμου της πολιτικής και να αποζητά το μέγιστο, αγνοώντας το ελάχιστο που μεγαλύνει τους
άρχοντες. Ακόμα και οι λέξεις που εκστομίζουν τα πρωθυπουργικά χείλη έχουν χάσει τα θεμιτά ή αθέμιτα μεγέθη τους. Αντικαταστάθηκαν από τον βαρύγδουπο βερμπαλισμό και την λεκτική αντίφαση. Διαμορφώνοντας μια ρητορική ρήξης και σύγκρουσης, ενώ παράλληλα διαβεβαίωνε τους συνομιλητές του για συμφωνία.
Ολους αυτούς τους μήνες που εναλλάσσεται στον πρωθυπουργικό θώκο ο Αλέξης με τον Τσίπρα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από φορέας μετασχηματισμού της κοινωνίας, όπως παρουσιάστηκε με ενορχηστρωμένο επικοινωνιακό παιχνίδι και "μπόλικη" αντιαισθητική αντίληψη, έχει μεταλλαχθεί σε εργαλείο προώθησης των απαιτήσεων των δανειστών. Το επιχείρημα της ελαχιστοποίησης των κακών κονιορτοποιήθηκε από τον καταιγισμό των εξελίξεων.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πότε με το ένα και πότε με το άλλο πρόσωπο του, πίστευε ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι "κότες" και νόμιζε ότι θα είναι ο νικητής του "chicken game". Υποτίμησε σοβαρά και βλακωδώς τον κίνδυνο να πέσει θύμα της προσπάθειάς του και των πρόσκαιρων εντυπώσεων. Να εξασφαλίσει δηλαδή μια "συμφωνία" με τους "τρομοκρατημένους" Ευρωπαίους, αλλά αυτή να μεταφραστεί σε "ήττα", "προδοσία", "ανέντιμος συμβιβασμός" από τον κόσμο της Αριστεράς, από τους πολίτες, οι οποίοι για μήνες αφιονίζονται συναισθηματικά και ιδεολογικά.
Ο Αλέξης Τσίπρας εξ' αρχής ήταν σε πλήρη σύγχυση, χωρίς να συνυπολογιστεί η έλλειψη σχεδίου δράσης και πολιτικής πείρας. Και χωρίς την παραμικρή γνώση ψυχολογίας, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί, με εξαίρεση όπως φαίνεται του πρωθυπουργού, πως υπάρχει μέσα μας ένα λογικό είναι και ένα παρορμητικό είναι, που δεν είναι πάντα σύμφωνα. Οσο το δεύτερο δεν έχει υποταχθεί στο πρώτο με επανειλημμένες προσπάθειες, το εμποδίζει από κάθε άποψη.
Στην ατολμία, για παράδειγμα, το λογικό είναι θα ήθελε να υπερνικήσει την ταραχή που αισθάνεται από το παρορμητικό είναι. Ομως, το τελευταίο αυτό, ανυπάκουο όσο και ευάλωτο, ξεφεύγει από την κυριαρχία της βούλησης. Οπως για την εκπαίδευση των άγριων αλόγων, μια μεθοδική εκγύμναση επιτρέπει να χαλιναγωγήσουμε το παρορμητικό είναι και να το υποτάξουμε στις φωτεινές προθέσεις του λογικευόμενου εγώ.
Ο λαός κάποιες φορές τιμά με την ψήφο του έναν πολιτικό, έστω κι αν δεν διαθέτει τα απαιτούμενα προσόντα. Αυτό όμως μοιάζει με τους δίχως πείρα κληρονόμους μεγάλων περιουσιών, που τις κατασπαταλούν ασωτεύοντας. Αντί να κυβερνήσει με σύνεση και να προωθήσει τα συμφέροντα της χώρας όπως επιβάλλουν οι περιστάσεις, επιθυμεί να τη "δημιουργήσει" εκ του μηδενός. Και φυσικά την επαναφέρει σε παλαιότερες καταστάσεις αδιεξόδου, αβεβαιότητας και ανασφάλειας.