του Σταύρου Κατσούλη
Οι γραμμές της μοίρας του καθενός από εμάς, πάντα μπερδεύονται μεταξύ τους, με απίστευτη πολυπλοκότητα σε αμέτρητα ακατανόητα συστήματα, σχέδια και λαβύρινθους. Φαντάζουν ακατανόητες. Είναι δυνάμεις που προφανώς μόνο μύθοι σαν αυτός της μοίρας μπορούν να τις ξεδιαλύνουν.
Και όμως, παρ όλα αυτά, δεν νοείται άνθρωπος, ούτε σήμερα, ούτε ποτέ, που να μην γνωρίζει το πως και το που καταλήγουν όλες τους μαζί αλλά και κάθε μια ξεχωριστά, όλες αυτές οι γραμμές.
Το γνωρίζει, όταν καθίσει και το σκεφτεί σοβαρά...
Το γνωρίζει, όταν οργανώνει, σκέπτεται και δουλεύει ή όχι για το μέλλον του, μέσω της μόρφωσης του και των ενδιαφερόντων που θα αναπτύξει όσο προετοιμάζεται.
Το γνωρίζει και του το φωνάζει ολόκληρο το είναι του, όταν δια μέσου της αεργίας του, ξέρει πολύ καλά που οδηγηθεί. Του το φωνάζει η συνείδηση του, ότι όταν εργαστεί, θα ανταμειφθεί και αν όχι, τότε θα το πληρώσει.
Το γνωρίζει, από τους πιο αρχαίους μύθους, το ξέρει όταν γράφει ή διαβάζει παλαιές Τραγωδίες, το κατανοεί μέχρι και όταν συνθέτει ή απλά ακούει την μουσική και του πιο καινούργιου κινηματογραφικού έργου. Εκεί μαθαίνει όχι μόνο να αποτυπώνει το αίσθημα και την εμπειρία της όποιας αρχής και του όποιου τέλους, αλλά και την απόγνωση και χάος των χειρότερων στιγμών του κάθε έργου... δηλαδή της Ιστορίας.
Το γνωρίζει, γιατί έχει ακούσει αμέτρητες ιστορίες για αυτόν που φοβήθηκε να χάσει αυτά που έχει, και έτσι δεν άλλαξε ποτέ του τίποτα.
Το γνωρίζει, γιατί έχει ακούσει για τον ήρωα, που τα κέρδισε όλα, γιατί τόλμησε να θυσιάσει τα λίγα που είχε. Γιατί από που πηγάζει τόση αλήθεια στις ιστορίες μας, αν όχι από την ίδια μας την Ιστορία;
Το γνωρίζει, γιατί κάθε φορά που έμαθε κάτι καλοπροαίρετα, η αλήθεια αυτή ήταν πάντα εκεί, έμμεσα ή άμεσα γραμμένη.
Πράγματι, οι γραμμές της μοίρας μας μπερδεύονται, πράγματι χάνονται μέσα σε ένα θολό τοπίο. Αλλά μοιάζουν μόνο παντοδύναμες, όσο δεν δοκιμάζουμε να τις αλλάξουμε, με το να μην τολμούμε να σκεφτούμε ποια θα έπρεπε να ήταν κάθε νέα στιγμή η νέα τους πορεία.
Αρκεί μια αλλαγή στην σκέψη, αλλά ο φόβος του ότι θα χάσουμε και αυτά που έχουμε τώρα, δεν μας αφήνει.
Αλλά το αποτέλεσμα αυτού του σεναρίου, δεν είναι κάτι το άγνωστο...
Μου φαίνεται ότι κάποιος προσπαθεί να μας πείσει, ότι οι γραμμές της μοίρας αυτές δεν σμιλεύονται, δεν λυγίζουν. Αλλά όταν κάτσει κανείς και το συλλογιστεί, γνωρίζει ότι αλλάζουν. Αλλάζουν πορεία προς τα εκεί που έχουμε γυρίσει το κεφάλι μας, εκεί που κοιτάμε, εργαζόμαστε και οργανώνουμε τις ζωές μας.
Αλλάζουν κατεύθυνση... ...είτε εμείς γυρίζουμε το κεφάλι με συγκεκριμένο σκοπό και στόχο, είτε αφήνουμε άλλους να το γυρίζουν για μας.
stavroskatsoulis.blogspot.gr
Οι γραμμές της μοίρας του καθενός από εμάς, πάντα μπερδεύονται μεταξύ τους, με απίστευτη πολυπλοκότητα σε αμέτρητα ακατανόητα συστήματα, σχέδια και λαβύρινθους. Φαντάζουν ακατανόητες. Είναι δυνάμεις που προφανώς μόνο μύθοι σαν αυτός της μοίρας μπορούν να τις ξεδιαλύνουν.
Και όμως, παρ όλα αυτά, δεν νοείται άνθρωπος, ούτε σήμερα, ούτε ποτέ, που να μην γνωρίζει το πως και το που καταλήγουν όλες τους μαζί αλλά και κάθε μια ξεχωριστά, όλες αυτές οι γραμμές.
Το γνωρίζει, όταν καθίσει και το σκεφτεί σοβαρά...
Το γνωρίζει, όταν οργανώνει, σκέπτεται και δουλεύει ή όχι για το μέλλον του, μέσω της μόρφωσης του και των ενδιαφερόντων που θα αναπτύξει όσο προετοιμάζεται.
Το γνωρίζει και του το φωνάζει ολόκληρο το είναι του, όταν δια μέσου της αεργίας του, ξέρει πολύ καλά που οδηγηθεί. Του το φωνάζει η συνείδηση του, ότι όταν εργαστεί, θα ανταμειφθεί και αν όχι, τότε θα το πληρώσει.
Το γνωρίζει, από τους πιο αρχαίους μύθους, το ξέρει όταν γράφει ή διαβάζει παλαιές Τραγωδίες, το κατανοεί μέχρι και όταν συνθέτει ή απλά ακούει την μουσική και του πιο καινούργιου κινηματογραφικού έργου. Εκεί μαθαίνει όχι μόνο να αποτυπώνει το αίσθημα και την εμπειρία της όποιας αρχής και του όποιου τέλους, αλλά και την απόγνωση και χάος των χειρότερων στιγμών του κάθε έργου... δηλαδή της Ιστορίας.
Το γνωρίζει, γιατί έχει ακούσει αμέτρητες ιστορίες για αυτόν που φοβήθηκε να χάσει αυτά που έχει, και έτσι δεν άλλαξε ποτέ του τίποτα.
Το γνωρίζει, γιατί έχει ακούσει για τον ήρωα, που τα κέρδισε όλα, γιατί τόλμησε να θυσιάσει τα λίγα που είχε. Γιατί από που πηγάζει τόση αλήθεια στις ιστορίες μας, αν όχι από την ίδια μας την Ιστορία;
Το γνωρίζει, γιατί κάθε φορά που έμαθε κάτι καλοπροαίρετα, η αλήθεια αυτή ήταν πάντα εκεί, έμμεσα ή άμεσα γραμμένη.
Πράγματι, οι γραμμές της μοίρας μας μπερδεύονται, πράγματι χάνονται μέσα σε ένα θολό τοπίο. Αλλά μοιάζουν μόνο παντοδύναμες, όσο δεν δοκιμάζουμε να τις αλλάξουμε, με το να μην τολμούμε να σκεφτούμε ποια θα έπρεπε να ήταν κάθε νέα στιγμή η νέα τους πορεία.
Αρκεί μια αλλαγή στην σκέψη, αλλά ο φόβος του ότι θα χάσουμε και αυτά που έχουμε τώρα, δεν μας αφήνει.
Αλλά το αποτέλεσμα αυτού του σεναρίου, δεν είναι κάτι το άγνωστο...
Μου φαίνεται ότι κάποιος προσπαθεί να μας πείσει, ότι οι γραμμές της μοίρας αυτές δεν σμιλεύονται, δεν λυγίζουν. Αλλά όταν κάτσει κανείς και το συλλογιστεί, γνωρίζει ότι αλλάζουν. Αλλάζουν πορεία προς τα εκεί που έχουμε γυρίσει το κεφάλι μας, εκεί που κοιτάμε, εργαζόμαστε και οργανώνουμε τις ζωές μας.
Αλλάζουν κατεύθυνση... ...είτε εμείς γυρίζουμε το κεφάλι με συγκεκριμένο σκοπό και στόχο, είτε αφήνουμε άλλους να το γυρίζουν για μας.
stavroskatsoulis.blogspot.gr