Ένα από τα θέματα των συζητήσεων της Ελλάδας του Μνημονίου και όσο εισερχόμαστε βαθύτερα στην άβυσσο είναι το γιατί δεν αντιδρά η κοινωνία. Πώς είναι δυνατό να έχουμε οδηγηθεί σε αυτό το σημείο και να μην επαναστατεί κανείς.
του Στρατή Μαζίδη
Το πρώτο παράδοξο είναι που κάνουμε αυτή την ερώτηση στους άλλους και όχι στους εαυτούς μας. Να πάμε δηλαδή στον καθρέπτη και να πούμε "γιατί δεν αντιδράς ρε;".Φοβάμαι όμως ότι δε θα λάβουμε απάντηση.
Μήπως η εξήγηση να είναι το δόγμα του Σοκ;
Ή ακόμη η γνωστή θεωρία με το βάτραχο και το καζάνι όπου η φωτιά δυνάμωνε σιγά σιγά;
Από την άλλη πλευρά σήμερα το μεσημέρι χρειάστηκε να βρεθώ έξω για κάποια δουλειά περνώντας από το κεντρικότερο μέρος της πόλης μου. Τα καταστήματα ήταν γεμάτα. Ο κόσμος έπινε, έτρωγε. Πού ήταν η κρίση; Ή η φτώχεια;
Μήπως πάλι ο κόσμος απλά δεν ενδιαφέρεται όπως το παράδειγμα που παρέθεσα χθες και το πάει όσο αντέχει;
Άραγε έχουμε φάει τόσο απανωτό ξύλο που πολύ απλά δεν προλαβαίνουμε να έρθουμε σε συναίσθηση, να ανασυγκροτηθούμε και να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και που πηγαίνουμε;
Μήπως τελικά το πήραμε απόφαση ότι είμαστε μελλοθάνατοι;