Ο δημοσιογραφικός λόγος στην Ελλάδα θυμίζει ακριβές ή φτηνές εταίρες...

harpenz / pixabay

...Έτοιμες να ικανοποιήσουν τις καθημερινές ανάγκες των πάσης φύσεως "ερωτιδέων" του πολιτικού κατεστημένου, τις κομματικές σκοπιμότητες και τα "μαγειρέματα", που εξυπηρετούν πρόσκαιρες καταστάσεις και την πολιτική συγκυρία.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Και αντί οι λέξεις που εκστομίζονται από δημοσιογραφικά χείλη ή αποτυπώνονται στα δημοσιογραφικά κείμενα να γίνονται η φωνή μυρίων μουγγών πολιτών που αδυνατούν να εκφραστούν, αντί να "τρυπάνε" τα αυτιά των κυβερνώντων, ελέγχοντας και στηλιτεύοντας, μετατρέπονται με αγοραία κυνικότητα σε "όργανα" στρέβλωσης και παραχάραξης της αλήθειας.

Αυτό επιβάλλει η "προκάτ" λογική των επιχειρηματιών-ιδιοκτητών στο χώρο των ΜΜΕ. Ολίγιστοι οι δημοσιογράφοι-πομαντικοί διαδρομιστές της ουτοπίας. Οι πολλοί, ιδιαίτερα οι περισσότερο αναγνωρίσμοι της παχυλώς αμειβόμενης δημοσιογραφικής αθλιότητας, μετατρέπονται σε κήνσορες και εισαγγελείς, χωρίς στοιχεία και χωρίς καμία προσπάθεια στοιχειώδους προσέγγισης της αλήθειας.

Οι περισσότεροι εξ' αυτών ανίδεοι, αλαζόνες, ημιμαθείς ή και παντελώς ακαλλιέργητοι, με την εμπάθεια και τα απωθημένα που σώρευσαν από τις μόνιμες επικύψεις τους στην εργοδοσία, μετατρέπονται σε αθύρματα και καταγέλαστα ανθρωπάκια. θλιβερά ένσαρκα εξαμβλώματα της ηθικής γυμνότητας.

Και στην απέναντι όχθη η διαλυτική φαιδρότητα των ψευδομανών της πολιτικής. Όλοι αυτοί που έχουν ανατρέψει την προοπτική του αύριο. Με τους πολίτες να βιώνουν την ασυνέπεια, την αναισχυντία και την υπερβολή της γελοιότητας της πολιτικής. 

Ο δημοσιογράφος οφείλει να συναισθάνεται τον κόσμο. Και επειδή τα συναισθήματα δεν είναι κάτι το αφηρημένο, γι' αυτό η όποια γραφίδα ή ο όποιος δημοσιογραφικός λόγος, δεν πρέπει να νοιάζεται" για τη μοίρα των εννοιών, αλλά τη μοίρα των ανθρώπων.

Ο Πλάτων αναρωτιέται με αγωνία για το τι είναι δικαιοσύνη. Ο Σοφοκλής όμως νιώθει πάνω στο πετσί του την Αντιγόνης. Κι ενώ ο φιλόσοφος θέλει να μας κάνει να κατανοήσουμε, ο δημοσιογράφος θέλει να μας κάνει να νιώσουμε και να αντιληφθούμε την αλήθεια των πραγμάτων. Οφείλει να μπαίνει στην ψυχή των ανθρώπων και να την εκφράζει. Γι' αυτό και η ιστορία της αληθινής δημοσιογραφίας είναι μια απέραντη πινακοθήκη προσωπικοτήτων και μια συνεχής ψυχοστασία.

Τον τελευταίο χρόνο με τον κορωνοϊό, αλλά και στη διάρκεια των επαίσχυντων μνημονίων, οι εγχώριοι μεγαλόσχημοι-θλιβεροί δημοσιογράφοι, με εξαίρεση τους ολίγους με αυτογνωσία και αυτοσυνειδησία, απέδειξαν πως μπορεί να χαλκεύεται η αλήθεια, πως με κυνική λαιμαργία μπορούν να "λασπώνονται" συνειδήσεις και πως να αποθεώνονται ανικανότητα και ψέμα.

Κι όταν όλα περάσουν από τη μυθοπλασία στο παρανοϊκό, αρχίζει η αναρρίχηση στο ακαταλόγιστο. Όταν όλα περάσουν στη μεθοδευμένη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, επίρριψη ευθυνών καταντάει παρανοική πολυτέλεια!