Του Στρατή Μαζίδη
Για το ζήτημα του ασπασμού ή όχι του Σταυρού, το ξεκαθαρίσαμε. Όποιος θέλει, πιστεύει. Όποιος δε θέλει, όχι. Δε χρειάζεται όμως να προσποιείται ή να νομίζει ότι πρέπει να δίνει το "παρών" σε θρησκευτικές ακολουθίες σα να πρόκειται για κοινωνικές εκδηλώσεις.
Το ότι η χώρα απέκτησε μια γυναίκα ως αρχηγό της, είναι μια θετική εξέλιξη. Το ερώτημα είναι αν έγινε η σωστή επιλογή. Η κ. Σακελλαροπούλου δεν έχει τη διεθνή ακτινοβολία που διέθεταν πχ η Μελίνα Μερκούρη, η Ειρήνη Παπά, η Κατίνα Παξινού.
Η σημερινή ΠτΔ φαίνεται να διακατέχεται από μια αλλεργία ή απέχθεια απέναντι σε ό,τι μπορεί να θεωρείται ελληνικό και ορθόδοξο. Αναμφισβήτητα έχει δώσει περισσότερο προσωπικό τόνο στο ρόλο της, εμφανίζει κοινωνική παρουσία, είναι δραστήρια στα κοινωνικά δίκτυα. Μοιάζει ανθρώπινη και προσιτή. Θα ήταν ενδεχομένως μια εξαιρετική ΠτΔ για χώρες όπως η Σουηδία κι η Φινλανδία.
Η Ελλάδα όμως έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Στην πιο κρίσιμη συγκυρία της νεώτερης ιστορίας της χρειαζόταν έναν ή μια ΠτΔ που θα τονίσει αυτά τα χαρακτηριστικά. Ήθελε ένα πρόσωπο διεθνούς βεληνεκούς κι όχι μια άγνωστη πρώην ανώτατη κρατική αξιωματούχο. Ωστόσο όταν οι πολίτες εκλέγουν κυβερνήσεις χαμηλών πτήσεων και προσδοκιών, οι οποίες δείχνουν μια αποστροφή στα ιδιαίτερα γνωρίσματα αυτού του τόπου, τότε μοιραία θα επιλέγονται κι αντίστοιχα πρόσωπα ως ΠτΔ που θα συμπληρώνουν το πολιτικό παζλ διασφαλίζοντας ότι ο θεσμός που εκπροσωπούν δε θα πατήσει ποτέ στα πόδια τους, μη τυχόν και ταράξει ποτέ τα λιμνάζοντα ύδατα.
Όσο οι Ελληνες, ανεξαρτήτως κόμματος κι ιδεολογίας, θα επροσωπούνται από ένα πολιτικό προσωπικό που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εποχής, ή ακόμη χειρότερα, δείχνει έτοιμο να συμβιβαστεί με επώδυνες καταστάσεις, τόσο στο ανώτερο πολιτειακό αξίωμα θα αναδεικνύονται πρόσωπα, τα οποία θα προκαλούν σε αρκετές περιπτώσεις προβληματισμό.