Αν προσεγγίσει κανείς την ελληνική κοινωνία με ευθύτητα, έξω από επιφανειακότητες ή προκαταλήψεις, θα διαπιστώσει ότι αναδίδει έναν ήχο ταραχής υπολανθάνουσας, με το "ρυθμιστικό "ένστικτο" της να εκλείπει.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ετσι, η κοινωνία είναι ευάλωτη σε κάθε είδους αποπροσανατολισμού, ακόμη κι όταν φαίνεται ότι κοινωνικές ομάδες αντιδρούν στην πολιτική αυθαιρεσία και στο ασύστολο πολιτικό ψέμα, το οποίο έχει προσλάβει διαχρονικό χαρακτήρα στην ελληνική πραγματικότητα.
Κι αφού εξέλιπε το "ρυθμιστικό ένστικτο", τι απομένει σε τούτη την κοινωνία για να αντιμετωπίσει τις εκάστοτε προκλήσεις και πολύ περισσότερο τις κρίσεις; Ο ορθός λόγος. Αλλά και μια απλή ιστορική αναδρομή κάνει φανερό πως ο ορθός λόγος σε τούτο τον τόπο είναι μια πλάνη. Τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων το δείχνουν με αρκετή πειστικότητα.
Πως να ευδοκιμήσει ορθός λόγος ανάμεσα στην πολιτική σχιζόφρενεια, που προσδιορίζει το νευρικό μας σύστημα;
Ολόκληρο το οικοδόμημα της εμπιστοσύνης σε μια βελτιωτική πρόσβαση, που θα συνδύαζε την κοινωνική με την πολιτική και την ηθική πρόοδο, κλονίζεται από την αμετροέπεια και τη πολιτική μυθοπλασία. Και μολονότι είναι περιττό να τρεφόμαστε με μύθους, επιμένουμε να επιλέγουμε στο καθημερινό μας "μενού" τους μύθους που μας σερβίρουν με λόγια επιχρυσωμένα οι μεταπράτες των ελπίδων μας, οι Ταρτούφοι της πολιτικής...
Η μόνη μας ελπίδα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την πολιτική χυδαιότητα, της όποιας κομματικής απόχρωσης, με την αταραξία των στωικών ή με την έκσταση των περιστρεφόμενων δερβίσηδων, μήτε με την νεοελληνική λογική του "δεν βαριέσαι..." των όποιων "βολεμένων" και αείποτε μωρών τούτου του τόπου.
Μια ολόκληρη κοινωνία υποχείριο της πολιτικής μυθοπλασίας και εκείνων που εξυπηρετούν ευκαιριακά κομματικά ή οικονομικά συμφέροντα, δεν είναι παίξε γέλασε, ούτε απλώς "εκτόνωση" με δανεικές ατάκες στο facebook ή στο διαδίκτυο γενικότερα.
Αυτό ισοδυναμεί με κοινωνική φρενοβλάβεια και για τούτο μένουμε κουφοί απέναντι στην πειθώ ή την όποια διαφορετική άποψη που αντίκειται στο πλαίσιο των συνηθειών μας. Ετσι, επιτρέπουμε τους εαυτούς μας να διαπράττει κατά σύστημα μωρίες, που να δικαιολογούν εκείνους που μας εκμεταλλεύονται ως κοινωνία.
Τι απομένει λοιπόν χωρίς το "ρυθμιστικό ένστικτο" και τον ορθό λόγο; Να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας για να διορθώσουμε τα ελαττώματα του μυαλού μας. Αυτό θα ήταν ένα χρήσιμο εγχείρημα...