 |
| chiguy66 - pixabay |
Μετά από τρία και περισσότερο χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατανοεί κανείς ότι η πολυπροβληθείσα προοδευτική ατζέντα της είναι μάλλον ένα εργαλείο που εξυπηρετεί άλλους σκοπούς παρά υλοποιεί μια ιδεολογία με την οποία συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί.
Του Στρατή Μαζίδη
Κάθε φορά που η κυβέρνηση στριμώχνεται ή θέλει να επιδιώξει κάτι, χρησιμοποιεί τα πάντα. Ένας από τους λόγους που άνοιξε τα σύνορα της χώρας το 2015 με την Τασία Χριστοδουλοπούλου να υπόσχεται εξάμηνη κάρτα παραμονής σε όποιον δηλώσει πρόσφυγας (στη χώρα του ότι δηλώσεις, είσαι) ήταν για να δημιουργεί μια ευρύτερη πίεση στην Ευρώπη με την άφιξη αμέτρητων ανθρώπων μιας άλλης θρησκείας, κουλτούρας και γενικότερης προσέγγισης. Επιπρόσθετα προσδοκούσε σε μια εργαλειοποίηση της κατάστασης στα νησιά. Δε της βγήκε.
Άλλοτε πάλι, πότε με το σύμφωνο συμβίωσης και πότε με την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη αλλάζοντας την ατζέντα της επικαιρότητας. Άλλωστε αν ένας ομοφυλόφιλος ήθελε να αποκτήσει παιδί, υπήρχαν τρόποι.
Σε κάθε περίπτωση όλοι αυτοί εργαλειοποιούνται από μια κυβέρνηση που δεν ενδιαφέρεται για τίποτε και για κανέναν, πόσο μάλλον για μια μικρή ομάδα μέσα στο κοινωνικό σύνολο.
Την ώρα που η οικονομία πάει περίπατο, ο Ερντογάν μας απειλεί, δίνουμε τη Μακεδονία κ.ο.κ., έπρεπε ξαφνικά να λύσουμε το θέμα της υιοθεσίας ή της παροχής ιθαγένειας. Δε μας πείθουν.
Δεν είναι καθόλου ωραίο να εμφανίζεσαι υπερευαίσθητος αναδεικνύοντας σε βολικούς χρόνους θέματα για πολιτικές σου ανάγκες ή για να αναδείξεις το πολιτικό αδιέξοδο των αντιπάλων σου σε συγκεκριμένα θέματα. Στο κάτω κάτω υπάρχει μια ολόκληρη χώρα, ένας λαός, δεν είσαι μόνος σου.