Freepen.gr - Το υπό την ηγεσία των ΗΠΑ "διεθνές σύστημα βασισμένο σε κανόνες" είναι μια πιο πρόσφατη εξέλιξη της αμερικανικής πολιτικής σκέψης: μια αυτοαναφορική νοοτροπία που στρέφεται προς τα συμφέροντα της Ουάσινγκτον και των συμμάχων της, γράφει ο Μάρκο Καρνέλος, πρώην Ιταλός διπλωμάτης, στο ‘The Middle East Eye’.
Η κοινότητα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών δημοσίευσε πρόσφατα την ετήσια αξιολόγηση των απειλών της, η οποία επικεντρώνεται στις παγκόσμιες απειλές για την εθνική ασφάλεια της χώρας. Το έγγραφο αντανακλά τις συλλογικές αναλύσεις και γνώσεις της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας, του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών και περισσότερων από δώδεκα άλλων υπηρεσιών.
Ο πρόλογος της έκθεσης παρέχει μια σαφή αίσθηση της δυστοπικής και αυτοαναφορικής σκέψης αυτής της κοινότητας: "Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν μια ολοένα και πιο εύθραυστη παγκόσμια τάξη που πιέζεται από τον επιταχυνόμενο στρατηγικό ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τις πιο έντονες και απρόβλεπτες διακρατικές προκλήσεις και τις πολλαπλές περιφερειακές συγκρούσεις με εκτεταμένες επιπτώσεις".
Το Ιράν, η Ρωσία και η Κίνα είναι έτσι οι κύριοι κακοί που υποτίθεται πως αμφισβητούν μακροχρόνιους κανόνες του διεθνούς συστήματος. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις εδώ- αυτό είναι ένα μάντρα της αμερικανικής πολιτικής εδώ και χρόνια.
Το πρόβλημα, μάλλον, είναι ότι δεν είναι σαφές σε ποιους κανόνες αναφέρεται η έκθεση: στο εθιμικό διεθνές δίκαιο που κατοχυρώνεται στον Χάρτη του ΟΗΕ και στις συμβάσεις του ΟΗΕ ή στη λεγόμενη παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε κανόνες υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Το κύριο εννοιολογικό πρόβλημα είναι πως για το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ και τους βασικούς δυτικούς συμμάχους του, δεν υπάρχει διάκριση. Αλλά όπως συμβαίνει συχνά, κάνουν μεγάλο λάθος.
Το διεθνές δίκαιο και ο Χάρτης του ΟΗΕ είναι οι πυλώνες της παγκόσμιας τάξης που οικοδομήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην οποία οι ΗΠΑ προσέφεραν εξαιρετική συμβολή. Αντίθετα, το υπό την ηγεσία των ΗΠΑ διεθνές σύστημα που βασίζεται σε κανόνες είναι μια πιο πρόσφατη εξέλιξη της αμερικανικής πολιτικής σκέψης: μια αυτοαναφορική νοοτροπία που διαστρεβλώνεται στα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της.
Η τάξη αυτή βασίζεται στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και διαπνέεται από διπλά πρότυπα, των οποίων η τραγωδία που εκτυλίσσεται στη Γάζα είναι το πιο πρόσφατο και ορατό παράδειγμα.
Βασισμένο σε μια σειρά από παραδοχές, όπως ο αμερικανικός εξαιρετισμός και η αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα των δυτικών δημοκρατιών (δηλαδή ο "δυτικός πολιτισμός"), το σύστημα αυτό διεκδικεί τους εθνικούς νόμους ως παγκόσμιους. Υποθέτει ένα σύνολο αξιών και συνδεδεμένων κανόνων, αλλά είναι αρκετά προσεκτικό να μην τους εφαρμόζει όταν συγκρούονται με τα δικά του συμφέροντα. Η τάξη αυτή μπορεί να συνοψιστεί σε ένα άτυπο σύνθημα: "Για τους φίλους μου, τα πάντα- για τους εχθρούς μου, ο νόμος".
Η κοινότητα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών δημοσίευσε πρόσφατα την ετήσια αξιολόγηση των απειλών της, η οποία επικεντρώνεται στις παγκόσμιες απειλές για την εθνική ασφάλεια της χώρας. Το έγγραφο αντανακλά τις συλλογικές αναλύσεις και γνώσεις της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας, του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών και περισσότερων από δώδεκα άλλων υπηρεσιών.
Ο πρόλογος της έκθεσης παρέχει μια σαφή αίσθηση της δυστοπικής και αυτοαναφορικής σκέψης αυτής της κοινότητας: "Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν μια ολοένα και πιο εύθραυστη παγκόσμια τάξη που πιέζεται από τον επιταχυνόμενο στρατηγικό ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τις πιο έντονες και απρόβλεπτες διακρατικές προκλήσεις και τις πολλαπλές περιφερειακές συγκρούσεις με εκτεταμένες επιπτώσεις".
Το Ιράν, η Ρωσία και η Κίνα είναι έτσι οι κύριοι κακοί που υποτίθεται πως αμφισβητούν μακροχρόνιους κανόνες του διεθνούς συστήματος. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις εδώ- αυτό είναι ένα μάντρα της αμερικανικής πολιτικής εδώ και χρόνια.
Το πρόβλημα, μάλλον, είναι ότι δεν είναι σαφές σε ποιους κανόνες αναφέρεται η έκθεση: στο εθιμικό διεθνές δίκαιο που κατοχυρώνεται στον Χάρτη του ΟΗΕ και στις συμβάσεις του ΟΗΕ ή στη λεγόμενη παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε κανόνες υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Το κύριο εννοιολογικό πρόβλημα είναι πως για το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ και τους βασικούς δυτικούς συμμάχους του, δεν υπάρχει διάκριση. Αλλά όπως συμβαίνει συχνά, κάνουν μεγάλο λάθος.
Το διεθνές δίκαιο και ο Χάρτης του ΟΗΕ είναι οι πυλώνες της παγκόσμιας τάξης που οικοδομήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην οποία οι ΗΠΑ προσέφεραν εξαιρετική συμβολή. Αντίθετα, το υπό την ηγεσία των ΗΠΑ διεθνές σύστημα που βασίζεται σε κανόνες είναι μια πιο πρόσφατη εξέλιξη της αμερικανικής πολιτικής σκέψης: μια αυτοαναφορική νοοτροπία που διαστρεβλώνεται στα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της.
Η τάξη αυτή βασίζεται στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και διαπνέεται από διπλά πρότυπα, των οποίων η τραγωδία που εκτυλίσσεται στη Γάζα είναι το πιο πρόσφατο και ορατό παράδειγμα.
Βασισμένο σε μια σειρά από παραδοχές, όπως ο αμερικανικός εξαιρετισμός και η αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα των δυτικών δημοκρατιών (δηλαδή ο "δυτικός πολιτισμός"), το σύστημα αυτό διεκδικεί τους εθνικούς νόμους ως παγκόσμιους. Υποθέτει ένα σύνολο αξιών και συνδεδεμένων κανόνων, αλλά είναι αρκετά προσεκτικό να μην τους εφαρμόζει όταν συγκρούονται με τα δικά του συμφέροντα. Η τάξη αυτή μπορεί να συνοψιστεί σε ένα άτυπο σύνθημα: "Για τους φίλους μου, τα πάντα- για τους εχθρούς μου, ο νόμος".
Φαίνεται ότι το πραγματικό έγκλημα δεν είναι η αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος, αλλά η ηγεμονία των ΗΠΑ. Ωστόσο, ενώ μια τέτοια παράλογη θέση θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή πριν από λίγα χρόνια, τώρα αμφισβητείται ανοιχτά - ή τουλάχιστον δυσανασχετεί - από πολλές χώρες του λεγόμενου Παγκόσμιου Νότου.
Μόνο μια μειοψηφία χωρών στην Ευρώπη και την Ανατολική Ασία θεωρεί πως η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για ένα σταθερό διεθνές σύστημα. Στην πραγματικότητα, η εξέταση της ιστορίας των δύο τελευταίων δεκαετιών αποδεικνύει το αντίθετο.
Η παγκόσμια τάξη μετατοπίζεται από μια μονοπολική διαμόρφωση με επίκεντρο τις ΗΠΑ σε μια πολυπολική. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, αυτοκρατορίες αναδύθηκαν και στη συνέχεια κατέρρευσαν. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ θα ήταν φρόνιμο να προσαρμοστούν σε αυτούς τους κανόνες της ιστορίας και να εγκαταλείψουν την ιδέα της αναντικατάστασής τους. Αντιμετωπίζουν τώρα μια δυαδική επιλογή: να αποδεχθούν την ετυμηγορία της ιστορίας, όπως έκανε σταδιακά το Ηνωμένο Βασίλειο από το 1945, ή να αντισταθούν καταστροφικά σε αυτήν.
Εν τω μεταξύ, η αξιολόγηση των απειλών των ΗΠΑ αποδίδει στην Κίνα "την ικανότητα να ανταγωνίζεται άμεσα τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους και να μεταβάλλει την παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε κανόνες". Εξισώνει έτσι μια απλή κινεζική ικανότητα με μια σκόπιμη πρόθεση που επιδιώκει η ηγεσία της, ενώ επιβεβαιώνει έμμεσα ότι στην επίσημη σκέψη των ΗΠΑ, η μόνη παγκόσμια τάξη που μπορεί να εξεταστεί είναι αυτή που καθοδηγείται από την Ουάσιγκτον.
Αν οι αναλυτές της αμερικανικής κοινότητας πληροφοριών υπήρξαν εκπληκτικά έξυπνοι και ειλικρινείς στην αναγνώριση αυτού του προβλήματος, γνωστού από τους ειδικούς των διεθνών σχέσεων ως η έννοια της "αδιαίρετης ασφάλειας" (δηλαδή, κάθε μέτρο ασφαλείας που λαμβάνεται από ένα έθνος μπορεί να ερμηνευθεί ως απειλή από ένα άλλο), θα πρέπει επίσης να είναι σε θέση να παραδεχθούν ότι η τάση τους να εξισώνουν υποθετικές ικανότητες με αυτόματες προθέσεις, αποτελεί μεγάλο μέρος των αυξημένων εντάσεων που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη γεωπολιτική.
Αν οι αναλυτές της αμερικανικής κοινότητας πληροφοριών υπήρξαν εκπληκτικά έξυπνοι και ειλικρινείς στην αναγνώριση αυτού του προβλήματος, γνωστού από τους ειδικούς των διεθνών σχέσεων ως η έννοια της "αδιαίρετης ασφάλειας" (δηλαδή, κάθε μέτρο ασφαλείας που λαμβάνεται από ένα έθνος μπορεί να ερμηνευθεί ως απειλή από ένα άλλο), θα πρέπει επίσης να είναι σε θέση να παραδεχθούν ότι η τάση τους να εξισώνουν υποθετικές ικανότητες με αυτόματες προθέσεις, αποτελεί μεγάλο μέρος των αυξημένων εντάσεων που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη γεωπολιτική.
* πληροφορίες interaffairs.ru