Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Βασικά, η Δύση φοβάται ότι η Ρωσία θα επιτύχει μια στρατιωτική διάσπαση στις γραμμές του μετώπου (ιδιαίτερα γύρω από την περιοχή του Χάρκοβο), οπότε επιτρέπει τώρα πιο ανοιχτά στην Ουκρανία να χρησιμοποιήσει τα όπλα της για να πλήξει στόχους εντός της παγκοσμίως αναγνωρισμένης επικράτειας του γείτονά της. Η Πολωνία φλερτάρει επίσης με την κατάρριψη ρωσικών πυραύλων πάνω από τη Δυτική Ουκρανία και την έναρξη συμβατικής επέμβασης και εκεί. Όλο αυτό το διάστημα, η Ουκρανία άρχισε να επιτίθεται στα συστήματα έγκαιρης πυρηνικής προειδοποίησης της Ρωσίας, κάτι που είναι πρωτοφανώς επικίνδυνο.
Ο πόλεμος αντιπροσώπων ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία είναι επομένως έτοιμος να ενταθεί, αν και η πρόθεση της Δύσης φαίνεται να είναι η «κλιμάκωση για την αποκλιμάκωση», ώστε στη συνέχεια να παγώσει η σύγκρουση με συγκριτικά καλύτερους όρους για την πλευρά της, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι η κλιμάκωση θα παραμείνει διαχειρίσιμη. Οι επερχόμενες ελβετικές «ειρηνευτικές συνομιλίες» είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, αλλά μια παράλληλη κοινή σινοβραζιλιάνικη ειρηνευτική διαδικασία μπορεί να προκύψει στο πέρασμά τους, όπως εξηγείται εδώ, και να κορυφωθεί σε μια μεγάλη διπλωματική συγκέντρωση κατά τη διάρκεια της G20 του Νοεμβρίου στο Ρίο.
Το τελευταίο σχόλιο της Κάλλας θα πρέπει να ερμηνευθεί σε αυτό το πλαίσιο ως ένδειξη ενδιαφέροντος για συμβιβασμό μέσω του σεναρίου εκεχειρίας τύπου Κορέας, το οποίο είχε προβάλλει ο πρώην ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ, ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης, τον Νοέμβριο σε σχετικό άρθρο του στο Bloomberg. Οι διμερείς «εγγυήσεις ασφαλείας» της Ουκρανίας με τα μέλη του ΝΑΤΟ, ειδικά αυτές που διαπραγματεύεται με τις ΗΠΑ και την Πολωνία, θα μπορούσαν να εκφραστούν ως de facto ένταξη, η οποία είναι σημαντικό ότι δεν διασχίζει την κόκκινη γραμμή της επίσημης ένταξης της Ρωσίας.
Όσον αφορά το άρθρο 5, η κ. Κάλλας δήλωσε πρόσφατα στους Financial Times πως όσοι στέλνουν στρατεύματα στην Ουκρανία από μόνοι τους ως μέλη σιωπηρών «συνασπισμών προθύμων» το κάνουν με δική τους ευθύνη, υποστηρίζοντας ότι η ρήτρα αμοιβαίας άμυνας του μπλοκ δε θα ενεργοποιηθεί αυτόματα σε αυτό το σενάριο. Τούτου λεχθέντος, είναι απίθανο οι ΗΠΑ να κρεμάσουν τους συμμάχους τους για να πεθάνουν αν η Ρωσία κονιορτοποιήσει τις δυνάμεις τους, οπότε αυτή η αλληλουχία γεγονότων θα προκαλούσε πιθανότατα μια κρίση που θα μπορούσε ρεαλιστικά να εκτονωθεί μόνο μέσω της ασύμμετρης διχοτόμησης της Ουκρανίας.
Ανάλογα με το αν ή πότε θα συμβεί αυτό, θα μπορούσε να υπάρξει ένα κενό αρκετών μηνών μεταξύ του παγώματος της σύγκρουσης με αυτόν τον τρόπο και της πιθανώς προγραμματισμένης μεγάλης διπλωματικής συγκέντρωσης στο Ρίο αυτό το χειμώνα, κατά τη διάρκεια της οποίας θα μπορούσαν να διεξαχθούν διμερείς διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ για να διευθετηθούν οι λεπτομέρειες. Για να είμαστε σαφείς, η Ρωσία μπορεί να μην επιτύχει στρατιωτική επανάσταση, τα μέλη του ΝΑΤΟ μπορεί να μην επέμβουν συμβατικά, να μην υπάρξει κανένα μπρα ντε φερ και η σύγκρουση μπορεί να συνεχίσει να μαίνεται με τον σημερινό της ρυθμό.
Παρ' όλα αυτά, η σημασία της δήλωσης της Κάλλας είναι ότι αποτελεί το πρώτο μήνυμα από την πιο φιλοπόλεμη αντιρωσική παράταξη της Δύσης ότι μπορεί να είναι πρόθυμη να παγώσει τη σύγκρουση αντί να συνεχίσει να πολεμά μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό με κίνδυνο να πυροδοτήσει τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο από λάθος υπολογισμό. Ο μόνος λόγος για τον οποίο θα το έκανε αυτό είναι επειδή γνωρίζει ότι η Ρωσία έχει ήδη κερδίσει κατά πολύ την «κούρσα της εφοδιαστικής»/«πόλεμο φθοράς» με το ΝΑΤΟ και ότι η προγραμματισμένη μέγιστη νίκη της Δύσης είναι συνεπώς ανέφικτη.
Λαμβάνοντας υπόψη την στρατιωτικοστρατηγική δυναμική που περιγράφηκε νωρίτερα σε αυτή την ανάλυση, όλα είναι πιθανό να γίνουν πολύ χειρότερα προτού γίνουν καλύτερα, αλλά η αρχόμενη σινοβραζιλιάνικη ειρηνευτική διαδικασία αφήνει ελπίδες ότι ένας συμβιβασμός είναι εφικτός μέχρι το G20 του Νοεμβρίου. Για να συμβεί αυτό, η επικείμενη κλιμάκωση ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία πρέπει να παραμείνει διαχειρίσιμη, αλλά αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο, δεδομένου ότι ορισμένα δυτικά γεράκια εξακολουθούν να είναι απελπισμένα να προκαλέσουν μια στρατηγική ήττα στη Ρωσία παρά τις πιθανότητες.