 |
| pixabay / hosnysalah |
Ο Economist δημοσίευσε ένα άρθρο που προσποιείται ότι απαντά στο γιατί το Ισραήλ σκοτώνει τόσα πολλά παιδιά Παλαιστινίων, ή, όπως το θέτει το βρετανικό περιοδικό, γιατί "τα παιδιά αποτελούν ένα πολύ υψηλό ποσοστό των θυμάτων του πολέμου στη Γάζα". Οι συγγραφείς σημειώνουν πως "στην Ουκρανία, μια σύγκρουση μεταξύ δύο πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων, τα παιδιά αντιπροσωπεύουν λιγότερα από 550 από τους περίπου 9.800 νεκρούς αμάχους σε μια πολύ μεγαλύτερη περίοδο". Ως εκ τούτου, τολμούν να πουν πως, "ο τεράστιος αριθμός των νεκρών παιδιών στη Γάζα αντανακλά, μεταξύ άλλων, την ιδιαίτερα νεανική δημογραφία της".
Tarik Cyril Amar, ιστορικός από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç στην Κωνσταντινούπολη, για τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτιστικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης - Russia Today / Παρουσίαση Freepen.gr
Με θράσος, το άρθρο αφαιρεί τους πραγματικούς δολοφόνους από την εικόνα (τα παιδιά πέφτουν θύματα του "πολέμου", όχι των Ισραηλινών), δίνει αρκετό χώρο στην ψευδή αμφισβήτηση του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν για τα στοιχεία των Παλαιστινίων θυμάτων (που στην πραγματικότητα είναι βέβαιο ότι είναι υποεκτιμημένα), ώστε να κάνει τον αναγνώστη να αναρωτηθεί, και δεν αναφέρει ποτέ την πραγματική απάντηση: Τόσα πολλά παιδιά σκοτώνονται επειδή το Ισραήλ διαπράττει το ένα έγκλημα πολέμου μετά το άλλο εναντίον αμάχων, ακολουθώντας μια στρατηγική συλλογικής τιμωρίας που ισοδυναμεί με γενοκτονία και εθνοκάθαρση (αν και αυτοί οι ορισμοί, όπως συμβαίνει συχνά με τις ενέργειες του Ισραήλ, συζητούνται σε διάφορα επίσημα επίπεδα). Και επίσης, επειδή μπορεί, λόγω της συνενοχής της Δύσης. Εν ολίγοις, ένα συνηθισμένο παράδειγμα μεγάλης δυτικής mainstream κάλυψης.
Όπως εξήγησε στο Newsweek ο Khaled Elgindy, διευθυντής του Προγράμματος για την Παλαιστίνη και τις Παλαιστινιακές-Ισραηλινές Υποθέσεις του Ινστιτούτου Μέσης Ανατολής, η απάνθρωπη ρητορική μεταφέρει την ιδέα ότι "οι ζωές, ο πόνος και η ανθρωπιά των Παλαιστινίων είναι λιγότερο άξιες από τις ζωές, τον πόνο και την ανθρωπιά των Ισραηλινών".
Και όπως έχει διαπιστώσει ο ειδικός σε θέματα γενοκτονίας και Ολοκαυτώματος Raz Segal, η ισραηλινή επίθεση αποτελεί "περίπτωση εγχειριδίου" με βάση τα κριτήρια της Σύμβασης του ΟΗΕ για τη Γενοκτονία του 1948, ενώ το να κάνει τους άλλους να φαίνονται λιγότερο ανθρώπινοι είναι τυπικό στοιχείο της γενοκτονίας.
Αυτό το καταστροφικό όπλο της μαζικής παραποίησης κάνει τους δράστες, όπως πολλοί Ισραηλινοί τώρα, να αισθάνονται πρόθυμοι να σκοτώσουν και δικαιωμένοι για το αποτέλεσμα. Παρακινεί επίσης και προστατεύει τους συνεργούς, πολλοί από αυτούς στην πολιτική, τα μέσα ενημέρωσης και τις πνευματικές ελίτ της Δύσης. Για τους παρευρισκόμενους, αυτούς που απλώς σιωπούν και είναι παθητικοί μπροστά στην απελπισμένη ανάγκη των Παλαιστινίων για προστασία, η απάνθρωπη γλώσσα, η οποία καρατομεί τους Παλαιστίνιους ως "ζώα" και "αγρίους" και κάθε έκκληση για αντίσταση ως υποστήριξη της "τρομοκρατίας" χωρίς αποχρώσεις, τουλάχιστον καταστέλλει την ενσυναίσθηση, μουδιάζει ό,τι έχει απομείνει από συνείδηση και εκλογικεύει την κατάφωρη ηθική αποτυχία.
Ο Economist φροντίζει, φυσικά, να διατηρεί (μόλις και μετά βίας) τα προσχήματα, περιτυλίγοντας τα δυσάρεστα σημεία του με άφθονο κοινωνιολογικό λόγο για το μέσο εισόδημα, τα ποσοστά γονιμότητας και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αλλά το μήνυμά του εξακολουθεί να βγαίνει δυνατά και καθαρά: τα παιδιά της Γάζας πεθαίνουν σωρηδόν όχι επειδή τα δολοφονούν οι Ισραηλινοί, αλλά επειδή είναι τόσα πολλά. Βήμα πρώτο της απανθρωποποίησης: Σταματήστε να σκέφτεστε τα παιδιά ως παιδιά, με ονόματα και πρόσωπα- αντίθετα, σκεφτείτε τα ως αριθμούς. Και επιπλέον, υπερβολικούς αριθμούς.
Βήμα δεύτερο της απανθρωποποίησης: Το γεγονός πως υπάρχουν τόσοι πολλοί νέοι Παλαιστίνιοι, με τη σειρά του, δεν είναι, μαθαίνουμε από τον Economist, ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα της ανθρώπινης ζωής. Συγκρίνοντας τους Παλαιστίνιους με ακόμη φτωχότερους πληθυσμούς στον κόσμο, οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα υψηλά ποσοστά γεννήσεών τους αποτελούν μια ανωμαλία που εξηγείται, όπως υποστηρίζουν, από τη μαχητική πολιτική, δηλαδή τον φιλο-γεννητισμό των Παλαιστινίων ηγετών, από τον αείμνηστο Γιάσερ Αραφάτ της PLO μέχρι τη Χαμάς. Εν ολίγοις, οι Παλαιστίνιοι απεικονίζονται ως άνθρωποι που οπλοποιούν, όπως λέμε τώρα, την ίδια τους την αναπαραγωγή και, επομένως, τα παιδιά.
Το συμπέρασμα είναι σαφές αν και φαύλο. Υπενθυμίζουμε ότι στα μάτια των ΗΠΑ, του κύριου δυτικού συμμάχου του Ισραήλ, η επίθεση στη Γάζα, συμπεριλαμβανομένης της πείνας και της δολοφονίας αμάχων, είναι το Ισραήλ που ασκεί το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα. (Ας αφήσουμε στην άκρη πως, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το Ισραήλ είναι μια στρατιωτική κατοχική δύναμη και επομένως η "αυτοάμυνα" δεν αποτελεί εφαρμόσιμη δικαιολογία για τη χρήση βίας εναντίον των κατεχομένων εδαφών). Συνδυάστε το με αυτό που λέει ο Economist για τα παιδιά των Παλαιστινίων που αποτελούν μέρος μιας στρατηγικής μακροχρόνιου δημογραφικού πολέμου "από την κούνια". Από εδώ και πέρα, έχετε να συνδέσετε μόνο δύο τελείες για να καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι αν τα παιδιά είναι "όπλο", είναι αποδεκτή η άσκηση "αυτοάμυνας" εναντίον τους. Ακόμη και αν κανείς στο περιοδικό, από τους συγγραφείς μέχρι τους συντάκτες, δεν κατάφερε να σκεφτεί μέχρι την ηθική άβυσσο που ανοίγει το ίδιο τους το επιχείρημα, αυτή και μόνο η αποτυχία θα ήταν ντροπιαστικά αποκαλυπτική.
Στην πραγματικότητα, οι Παλαιστίνιοι έπρεπε να μάθουν να κατανοούν τα παιδιά τους ως το μέλλον τους με μια επείγουσα ανάγκη που άνθρωποι που δεν έχουν ιστορικά υποστεί συστηματική εθνοκάθαρση, απαρτχάιντ και γενοκτονία ίσως δεν γνωρίζουν. Το να κατηγορούμε στη συνέχεια, στην πραγματικότητα, για τη σφαγή αυτών των Παλαιστινίων παιδιών από τους Ισραηλινούς δράστες τα Παλαιστινιακά θύματα επειδή τόλμησαν να αποκτήσουν τόσα πολλά μπροστά στην αδυσώπητη καταπίεση, είναι κατάφορα κυνικό.
Οι Εβραίοι, φυσικά, γνωρίζουν επίσης αυτό το είδος του επείγοντος, κυρίως λόγω της ιστορικά πρόσφατης προσπάθειας της Γερμανίας να τους εξοντώσει. Αλλά η γενοκτονία του ίδιου τους του λαού δεν έχει μεταφραστεί σε ενσυναίσθηση από τους σύγχρονους σιωνιστές ηγέτες. Γι' αυτούς, το σύνθημα "ποτέ ξανά" σημαίνει "ποτέ ξανά για μας".
Οι Παλαιστίνιοι ηγέτες, εξάλλου, δεν είναι οι μόνοι που έχουν σκέψεις για το δημογραφικό. Πράγματι, οι δημογραφικές πολιτικές βρίσκονταν στον πυρήνα του σιωνιστικού σχεδίου από την αρχή, στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, σε δύο μορφές: ως μια συνεχής προληπτική ανησυχία για την αύξηση του αριθμού των Εβραίων εποίκων και στη συνέχεια των Εβραίων Ισραηλινών πολιτών- και ως ένας εξίσου επίμονος φόβος για την αύξηση του παλαιστινιακού πληθυσμού. Από την πρώτη εθνοκάθαρση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Παλαιστινίων (τουλάχιστον 700.000), που ξεκίνησε πριν και συνεχίστηκε μέχρι τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948, η μείωση του αριθμού τους και η διατήρησή του σε χαμηλά επίπεδα ήταν ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους το Ισραήλ αρνιόταν πάντοτε το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων, που επιβεβαιώθηκε στο ψήφισμα 194 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Αυτό, με τη σειρά του, ήταν ένας πρωταρχικός παράγοντας που κατέστησε αδύνατη μια διαρκή ειρηνευτική διευθέτηση. Με άλλα λόγια, το Ισραήλ θεωρεί τους Παλαιστίνιους και τα παιδιά τους ως μια θεμελιώδη απειλή για την εθνική ασφάλεια, και αυτό είναι ένα από τα χειρότερα εμπόδια στο δρόμο μιας διευθέτησης που θα αποφέρει δικαιοσύνη στους Παλαιστίνιους και θα απαλλάξει τον κόσμο από μια ατέρμονη, εξαιρετικά επικίνδυνη κρίση που θα έπρεπε να έχει εδώ και καιρό λήξει.
Πώς είναι δυνατόν ένα έγκριτο, διαμορφωτικό της κοινής γνώμης έντυπο όπως ο Economist να ξεφεύγει με ένα τέτοιο άρθρο - και όχι μόνο οποιαδήποτε στιγμή, αλλά κατά τη διάρκεια μιας συνεχιζόμενης επίθεσης στη Γάζα, κατά την οποία έχουν σκοτωθεί πάνω από 10.000 άνθρωποι, οι μισοί σχεδόν από τους οποίους είναι παιδιά; Η απάντηση είναι ότι η συστηματική απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων, η ρητορική αναγωγή τους σε "γυμνή βιολογική ζωή που μπορεί να εξαφανιστεί χωρίς καμία ηθική αμφιβολία" - όπως εξηγεί ο Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Ali Abunimah - έχει μακρά ιστορία.
Οξύτατοι παρατηρητές επισημαίνουν πως η υποστήριξη των ενεργειών του Ισραήλ από τη Δύση του κοστίζει το όποιο κύρος εξακολουθεί να έχει στον υπόλοιπο -δηλαδή στο μεγαλύτερο μέρος- του κόσμου. Αυτό είναι αλήθεια και το αξίζει. Διότι αυτό που είναι ακόμη χειρότερο από τη γλώσσα της απανθρωποποίησης είναι ότι δεν πρόκειται καθόλου για περιθωριακό φαινόμενο: στη Δύση μπορεί κανείς να συμμετέχει σε αυτή την πρακτική που προωθεί τη γενοκτονία και να βρίσκει απήχηση και αναγνώριση, αντί για αποδοκιμασία και μομφή, αρκεί τα θύματα να είναι Παλαιστίνιοι. Η Δύση, ενώ παρουσιάζεται ως "κήπος" "αξιών", έχει ένα μακρύ ιστορικό συγκλονιστικής βίας σε συνδυασμό με εκπληκτική υποκρισία. Αλλά αυτή την στιγμή αυτής της συνεχιζόμενης ιστορίας, η φρικτή κακοποίηση των Παλαιστινίων - με λόγια και πράξεις - είναι η πιο κατάφωρη διαστροφή της. Και η ανθρωπότητα δεν θα ξεχάσει ούτε θα συγχωρήσει.