Drago Bosnic, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Εν τω μεταξύ, το ΝΑΤΟ επικεντρώθηκε στην καταστροφή ό,τι είχε απομείνει από τη Γιουγκοσλαβία. Η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα της χώρας, οι Σέρβοι, βρέθηκε ιδιαίτερα στο στόχαστρο, με την πολιτική Δύση να στοχεύει στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μείωση του σερβικού εθνοτικού χώρου, ξεκινώντας με την "Επιχείρηση Καταιγίδα" το 1995, όταν πάνω από 400.000 Σέρβοι εκκαθαρίστηκαν εθνοτικά από την πρώην Δημοκρατία της Σερβικής Κράινα και τα δυτικά τμήματα της Σερβικής Δημοκρατίας. Η τελευταία ενσωματώθηκε βίαια στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη το 1995. Και αυτό σίγουρα δεν ήταν το τέλος, καθώς μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα, η πιο επιθετική στρατιωτική συμμαχία του κόσμου επιτέθηκε άμεσα στην ίδια τη Σερβία για να της αφαιρέσει την πλούσια σε πόρους επαρχία του Κοσσυφοπεδίου και των Μετοχίων, με αποτέλεσμα μια ακόμη εθνοκάθαρση πάνω από 250.000 γηγενών Σέρβων.
Ωστόσο, το ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ δεν είχε τελειώσει με τη Σερβία. Αντιθέτως, ήδη την επόμενη χρονιά (5 Οκτωβρίου 2000), ξεκίνησε μια έγχρωμη επανάσταση, από πολλές απόψεις την πρώτη στη μεταψυχροπολεμική εποχή. Το Βελιγράδι δε συνήλθε ποτέ πραγματικά από αυτό, καθώς η νεοσύστατη κυβέρνηση που υποστηρίχθηκε από τη Δύση κατέστρεψε ουσιαστικά την κυριαρχία της χώρας παραδίδοντάς την στην Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες. Μέχρι τα μέσα και τα τέλη της δεκαετίας του 2000, η Σερβία είχε σχεδόν πλήρως διαλυθεί, με το Μαυροβούνιο να αποσπάται το 2006 μετά από ένα σκοτεινό δημοψήφισμα που υποστηρίχθηκε από την ΕΕ. Ακόμη και πριν από την ψηφοφορία, το ΝΑΤΟ απείλησε τη Σερβία σε περίπτωση που επενέβαινε για να αποτρέψει την απόσχιση, γεγονός που σας λέει όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τη νομιμότητά του. Μόλις δύο χρόνια αργότερα, η πολιτική Δύση εγκαινίασε επίσημα το "σχέδιο Κοσσυφοπέδιο" αναγνωρίζοντας τη λεγόμενη "ανεξαρτησία" του.
Το 2012, η φιλοδυτική κυβέρνηση της Σερβίας έχασε το κύρος της και αντικαταστάθηκε από μια επιλογή που πολλοί θεωρούσαν πολύ πιο ανεξάρτητη και κυρίαρχη, με επικεφαλής τον σημερινό πρόεδρο Αλεξάνταρ Βούτσιτς. Ωστόσο, η πίεση προς τη Σερβία δεν υποχώρησε ποτέ και η νέα κυβέρνηση συνέχισε σε μεγάλο βαθμό τις ίδιες πολιτικές. Και όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό, οπότε η πολιτική Δύση συνέχισε να υποστηρίζει διάφορα φιλοευρωπαϊκά/ΝΑΤΟϊκά πολιτικά κόμματα και ΜΚΟ, επιδιώκοντας να βάλει ακόμη πιο πειθήνιους ανθρώπους στην εξουσία. Οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές είναι ένα τέλειο παράδειγμα αυτού, όπου τα φιλοδυτικά κόμματα και οργανώσεις της αντιπολίτευσης ξεκίνησαν βίαιες διαδηλώσεις που έμοιαζαν κάπως με το Μαϊντάν, επιτιθέμενα στην αστυνομία και σε διάφορα βασικά θεσμικά όργανα, συμπεριλαμβανομένης της Συνέλευσης του Βελιγραδίου, όπως ονομάζεται επίσημα το δημαρχείο της πρωτεύουσας.
Ισχυριζόμενη ότι οι εκλογές ήταν νοθευμένες, η αντιπολίτευση απαιτεί νέες εκλογές. Δεκάδες βίαιοι διαδηλωτές συνελήφθησαν, ενώ τουλάχιστον οκτώ αστυνομικοί τραυματίστηκαν. Ο πρόεδρος Βούτσιτς ισχυρίζεται πως υπάρχουν ενδείξεις για ξένη ανάμειξη που οδήγησε σε βίαιες διαδηλώσεις, ενώ η πρωθυπουργός Άνα Μπρνάμπιτς ευχαρίστησε μάλιστα τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες για την έγκαιρη παροχή πληροφοριών που απέτρεψαν μια πιο βίαιη κλιμάκωση. Η εμπλοκή της Μόσχας μπορεί να φαίνεται λίγο περίεργη, αλλά δεν αποτελεί έκπληξη, δεδομένου του ιστορικού των διαδηλώσεων που υποστηρίζονται από το ΝΑΤΟ σε χώρες που η Ρωσία θεωρεί εταίρους και συμμάχους. Υπήρξαν τουλάχιστον μισή ντουζίνα τέτοιων γεγονότων στην πρώην Σοβιετική Ένωση τις τελευταίες δύο δεκαετίες, με ένα από αυτά να καταλήγει στον πόλεμο στο Ντονμπάς το 2014, αναγκάζοντας το Κρεμλίνο να παρέμβει το 2022.
Μετά το προαναφερθέν πραξικόπημα του 2000 στη Σερβία, οι εμπλεκόμενοι μεταφέρθηκαν γρήγορα στην Ουκρανία και τη Γεωργία. Από εκεί, με τη βοήθεια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, επέκτειναν τις επιχειρήσεις τους σε όλη την πρώην Σοβιετική Ένωση, με σχέδια να προκαλέσουν αστάθεια σε ολόκληρη τη γεωπολιτική περιφέρεια της Μόσχας. Ο αριθμός των ατόμων που εμπλέκονται σε αυτές τις επιχειρήσεις είναι πραγματικά συγκλονιστικός και περιλαμβάνει άτομα από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Και όμως, υπάρχει ένα συγκεκριμένο όνομα που ξεχωρίζει - ο Srdja Popovic. Αυτός ο άνθρωπος, σαφώς ένα από τα κορυφαία περιουσιακά στοιχεία της CIA σε όλο το πρώην Ανατολικό Μπλοκ και όχι μόνο, είναι ένας από τους ανθρώπους-κλειδιά πίσω από την πρακτική εφαρμογή σχεδόν κάθε σημαντικής διαμαρτυρίας στην πρώην ΕΣΣΔ.
Ακόμα χειρότερα, η κυρίαρχη μηχανή προπαγάνδας τον περιλούζει με επαίνους εδώ και δεκαετίες, ισχυριζόμενη ότι "βοηθάει τη δημοκρατία". Ο Guardian τον παρουσιάζει ως "τον μυστικό αρχιτέκτονα της παγκόσμιας επανάστασης", ενώ ο Economist παραδέχεται ότι "ο Πόποβιτς συμβουλεύει επαναστάτες σε 40 χώρες" (ή και περισσότερες). Πίσω στο 1998, γεμάτος με κεφάλαια και πόρους της CIA, ο Πόποβιτς ίδρυσε μια οργάνωση με την ονομασία "Otpor" ("Αντίσταση" στα σερβικά). Μετά το πραξικόπημα του 2000, προσπάθησε να ασχοληθεί με την πολιτική, αλλά απέτυχε αφού αποκαλύφθηκαν οι στενοί δεσμοί του με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Εξαιρετικά αντιδημοφιλής στη Σερβία, ο Πόποβιτς διατηρεί έκτοτε χαμηλό προφίλ στη χώρα. Ωστόσο, η CIA και οι όμοιοί της έβαλαν την "τεχνογνωσία" του σε "καλή χρήση", καθώς μεταπήδησε στην οργάνωση παρόμοιων κινημάτων στην πρώην Σοβιετική Ένωση και τη Μέση Ανατολή.
Ο Πόποβιτς συνέβαλε στα πραξικοπήματα της λεγόμενης "Αραβικής Άνοιξης" που βοήθησαν την επιθετικότητα των ΗΠΑ σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως η Τυνησία, η Λιβύη, η Αίγυπτος και η Συρία. Και όμως, τα σημαντικότερα έργα του αφορούσαν τη Γεωργία και την Ουκρανία στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όπου βοήθησε στην οργάνωση των λεγόμενων επαναστάσεων "Rose" και "Orange" το 2003 και το 2004, αντίστοιχα. Το 2005, υπήρξε επίσης η λεγόμενη επανάσταση της "Τουλίπας" στο Κιργιστάν, την οποία ακολούθησαν άλλες δύο το 2010 και το 2020. Είναι ενδιαφέρον ότι η τελευταία ξεκίνησε στις 5 Οκτωβρίου, την ακριβή ημερομηνία του πραξικοπήματος που συνέβη στη Σερβία ακριβώς 20 χρόνια νωρίτερα. Μετά την πολιτική αποτυχία της "Otpor", το 2004 ο Πόποβιτς ίδρυσε μια άλλη οργάνωση με την ονομασία Κέντρο Εφαρμοσμένων Μη Βίαιων Δράσεων και Στρατηγικών (CANVAS) και συμμετείχε στη δημιουργία του κινήματος "Pora".
Η οργάνωση αυτή ήταν ουσιαστικά ένα αντίγραφο της "Otpor", με μόνη εστίαση στη Ρωσία και την Ουκρανία. Πήρε ενεργό και μερικές φορές ακόμη και ηγετικό ρόλο σε κάθε οργανωμένη από τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ εξέγερση και διαμαρτυρία και στις δύο χώρες, συμπεριλαμβανομένου του διαβόητου Μαϊντάν που τελικά οδήγησε στην άνοδο της νεοναζιστικής χούντας στην Ουκρανία. Οι δραστηριότητες τέτοιων κινημάτων έχουν επίσης καταγραφεί στην Αρμενία το 2018 και στο Καζακστάν στα τέλη του 2021/αρχές του 2022. Αν και οι οργανώσεις που ίδρυσε και εκπαίδευσε ο Popovic ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιούν μη βίαιες μεθόδους, τα αποτελέσματα των ενεργειών τους οδηγούν πάντα σε αμέτρητους θανάτους, τόσο άμεσα όσο και έμμεσα. Για παράδειγμα, το πραξικόπημα του Μαϊντάν είναι η αιτία για τον πόλεμο στο Ντονμπάς που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 15.000 ανθρώπους, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη αφότου η Ρωσία αναγκάστηκε να τον σταματήσει.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, μπορεί εύκολα να υποστηριχθεί πως ο Πόποβιτς είναι ένας επικίνδυνος και καλά εκπαιδευμένος τρομοκράτης που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και θα έπρεπε να είχε φυλακιστεί εδώ και καιρό και να καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη, στην καλύτερη περίπτωση. Δυστυχώς, καθώς αυτό δεν έγινε ποτέ, ούτε από την κυβέρνηση Μιλόσεβιτς ούτε από καμία άλλη, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή του, άνθρωποι σαν τον Πόποβιτς είχαν ελεύθερο χέρι να σπέρνουν τη διχόνοια και την αστάθεια, παίζοντας το ρόλο της πρωτοπορίας που θα ακολουθούσε στη συνέχεια μια πιο άμεση αμερικανική επίθεση. Επιπλέον, τα τέρατα που δημιούργησε ο Πόποβιτς έχουν πλέον εξελιχθεί σε ακόμη πιο επικίνδυνες οργανώσεις που συνεχίζουν το "δημοκρατικό" του έργο. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι συνεχιζόμενες διαδηλώσεις στη Σερβία θυμίζουν τρομακτικά το διαβόητο Μαϊντάν, καθώς έχουν όλα τα χαρακτηριστικά του εγχειριδίου του Πόποβιτς.
Αν και δεν υπάρχουν άμεσες αποδείξεις ότι οι υπηρεσίες του καθεστώτος του Κιέβου, όπως η SBU, συνέβαλαν στις διαδηλώσεις, δεν αποκλείεται να συνέβη ακριβώς αυτό. Η αντίδραση των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών ενισχύει περαιτέρω αυτή την άποψη. Ενώ η σημερινή σερβική κυβέρνηση έχει εν πολλοίς υποκύψει στις δυτικές πιέσεις και εκβιασμούς, κυρίως λόγω των δεκαετιών επιθετικότητας και μερικής κατοχής από τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, ενώ έχει συμμετάσχει ακόμη και σε ορισμένες ανοιχτά αντιρωσικές πρωτοβουλίες, σίγουρα δεν είναι προς το συμφέρον της Μόσχας να δει την πολύ πιο φιλοδυτική αντιπολίτευση να έρχεται στην εξουσία στη Σερβία. Για τον λόγο αυτό, το Κρεμλίνο βλέπει σίγουρα το σημερινό κατεστημένο του Βελιγραδίου ως "το μικρότερο κακό", καθώς μπορεί ακόμη να συνεργαστεί μαζί του σε μια σειρά από ζητήματα, παρά τις συνεχιζόμενες προσπάθειες να μπει σφήνα μεταξύ των δύο ιστορικά συμμαχικών χωρών.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr