Η είδηση για την αγορά ξενοδοχείων από Τουρκοκύπριο επιχειρηματία στην περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου, την ώρα που στην κατεχόμενη Κύπρο παρατηρείται οικοδομικός οργασμός και αυξανόμενο κύμα ξένων επενδύσεων από Ρώσους, Ουκρανούς, Ισραηλινούς, Ιρανούς και από τουρκικές εταιρείες ανάπτυξης γης, αναμφίβολα δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Τα νέα τετελεσμένα, που δημιουργούνται επί του εδάφους και οι ενέργειες της Τουρκίας στα Βαρώσια, η οποία σκοπεύει να προωθήσει την περιοχή ως τουριστικό προορισμό, αποτελούν την κορύφωση ενός δράματος, που παίζεται εδώ και πολλά χρόνια πάνω στις πλάτες των προσφύγων, με τις ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας στο Κυπριακό διαχρονικά να είναι τεράστιες.
Από: philenews.com / Της Νικολέττας Κουρούσιη
Από τις εσφαλμένες εκτιμήσεις και χειρισμούς, σχετικά με τη λειτουργία του συστήματος ασφαλείας προ του 1974, την ανατίναξη των συμφωνιών Ζυρίχης–Λονδίνου με τα 13 σημεία, μέχρι την εισβολή, τον εδαφικό διαχωρισμό και τα τετελεσμένα του σήμερα, όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μιας πορείας, που χαρακτηρίζεται από απουσία διορατικότητας, πολιτικό οπορτουνισμό κι έλλειψη μακρόπνοου σχεδιασμού προς διαφύλαξη και προώθηση των εθνικών συμφερόντων.
Το Κυπριακό δε μετά την εισβολή αποτέλεσε ένα πεδίο παράθεσης ανέξοδης συνθηματολογίας και προώθησης φρούδων ελπίδων στους πρόσφυγες. Από τη μια στο εξωτερικό διακηρύτταμε την πρόθεσή μας για λύση στο πλαίσιο της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και από την άλλη στο εσωτερικό καλλιεργούσαμε ψευδαισθήσεις στον λαό για απελευθέρωση κι επιστροφή όλων των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες, λες και με κάποιο μαγικό τρόπο θα οδηγούμασταν στο προ του 1974 status quo.
Φθάσαμε, μάλιστα, στο σημείο να τίθεται για πρώτη φορά ενώπιον του λαού σχέδιο λύσης και ο κόσμος να μη γνωρίζει καν τις βασικές αρχές λειτουργίας ενός ομοσπονδιακού συστήματος, πόσο μάλλον του συμφωνημένου πλαισίου που συζητείτο για την Κύπρο, με αποτέλεσμα ο λαός να συνειδητοποιήσει απότομα ότι αυτό που του έταζαν τόσα χρόνια, πόρρω απέχει από αυτό που διαπραγματεύονταν πίσω από τις κλειστές πόρτες της διπλωματίας.
Προτιμούσαμε, βλέπετε, τα πύρινα λόγια στις επετείους και τις ψεύτικες υποσχέσεις, του τύπου «όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτιά τους», από μια ειλικρινή παράθεση των δεδομένων στον κυπριακό λαό και μια ώριμη συζήτηση για το τι μέλλει γενέσθαι, γεγονός που θα οδηγούσε σε εσωτερική νομιμοποίηση των χειρισμών της ηγεσίας και σύμπνοια στο εσωτερικό. Αντ’ αυτού, προτιμήσαμε να διχάσουμε την κοινωνία σε «νενέκους» και «οχιάδες», ενώ τώρα αρχίσαμε να χαρακτηρίζουμε ως «προδότες» τους πρόσφυγες, που δεν έτυχαν της δέουσας στήριξης από την πολιτεία κι αποφάσισαν να αξιοποιήσουν την περιουσία τους, πεπεισμένοι πλέον ότι λύση του Κυπριακού πολύ δύσκολα θα υπάρξει.
Το πιο τραγικό είναι ότι σχεδόν 50 χρόνια μετά την εισβολή συζητούμε ακόμη μεταξύ μας για το τι είδους λύση θέλουμε, την ώρα που η Τουρκία - από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων μέχρι το άνοιγμα των Βαρωσίων - προωθεί το ένα τετελεσμένο μετά το άλλο. Ένα σοβαρό κράτος, ωστόσο, θα είχε εδώ και πολλά χρόνια ξεκάθαρο στόχο και υψηλή στρατηγική ανεξαρτήτως της εκάστοτε ηγεσίας. Μια υπεύθυνη πολιτική ηγεσία δεν θα κρυβόταν πίσω από αφηγήματα και δεν θα άφηνε να οδηγηθούμε στα τραγικά αδιέξοδα του σήμερα, δικαιολογώντας την αδράνεια με την τουρκική αδιαλλαξία. Ένα σοβαρό κράτος, που βρίσκεται υπό κατοχή και δέχεται απειλές θα λειτουργούσε προληπτικά, αντί εκ των υστέρων. Επειδή, λοιπόν, κάθε άλλο παρά σοβαρό κράτος είμαστε, αντί να δακτυλοδείχνουμε τους πρόσφυγες, ας κοιταχτούμε καλύτερα στον καθρέφτη.
Από τις εσφαλμένες εκτιμήσεις και χειρισμούς, σχετικά με τη λειτουργία του συστήματος ασφαλείας προ του 1974, την ανατίναξη των συμφωνιών Ζυρίχης–Λονδίνου με τα 13 σημεία, μέχρι την εισβολή, τον εδαφικό διαχωρισμό και τα τετελεσμένα του σήμερα, όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μιας πορείας, που χαρακτηρίζεται από απουσία διορατικότητας, πολιτικό οπορτουνισμό κι έλλειψη μακρόπνοου σχεδιασμού προς διαφύλαξη και προώθηση των εθνικών συμφερόντων.
Το Κυπριακό δε μετά την εισβολή αποτέλεσε ένα πεδίο παράθεσης ανέξοδης συνθηματολογίας και προώθησης φρούδων ελπίδων στους πρόσφυγες. Από τη μια στο εξωτερικό διακηρύτταμε την πρόθεσή μας για λύση στο πλαίσιο της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και από την άλλη στο εσωτερικό καλλιεργούσαμε ψευδαισθήσεις στον λαό για απελευθέρωση κι επιστροφή όλων των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες, λες και με κάποιο μαγικό τρόπο θα οδηγούμασταν στο προ του 1974 status quo.
Φθάσαμε, μάλιστα, στο σημείο να τίθεται για πρώτη φορά ενώπιον του λαού σχέδιο λύσης και ο κόσμος να μη γνωρίζει καν τις βασικές αρχές λειτουργίας ενός ομοσπονδιακού συστήματος, πόσο μάλλον του συμφωνημένου πλαισίου που συζητείτο για την Κύπρο, με αποτέλεσμα ο λαός να συνειδητοποιήσει απότομα ότι αυτό που του έταζαν τόσα χρόνια, πόρρω απέχει από αυτό που διαπραγματεύονταν πίσω από τις κλειστές πόρτες της διπλωματίας.
Προτιμούσαμε, βλέπετε, τα πύρινα λόγια στις επετείους και τις ψεύτικες υποσχέσεις, του τύπου «όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτιά τους», από μια ειλικρινή παράθεση των δεδομένων στον κυπριακό λαό και μια ώριμη συζήτηση για το τι μέλλει γενέσθαι, γεγονός που θα οδηγούσε σε εσωτερική νομιμοποίηση των χειρισμών της ηγεσίας και σύμπνοια στο εσωτερικό. Αντ’ αυτού, προτιμήσαμε να διχάσουμε την κοινωνία σε «νενέκους» και «οχιάδες», ενώ τώρα αρχίσαμε να χαρακτηρίζουμε ως «προδότες» τους πρόσφυγες, που δεν έτυχαν της δέουσας στήριξης από την πολιτεία κι αποφάσισαν να αξιοποιήσουν την περιουσία τους, πεπεισμένοι πλέον ότι λύση του Κυπριακού πολύ δύσκολα θα υπάρξει.
Το πιο τραγικό είναι ότι σχεδόν 50 χρόνια μετά την εισβολή συζητούμε ακόμη μεταξύ μας για το τι είδους λύση θέλουμε, την ώρα που η Τουρκία - από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων μέχρι το άνοιγμα των Βαρωσίων - προωθεί το ένα τετελεσμένο μετά το άλλο. Ένα σοβαρό κράτος, ωστόσο, θα είχε εδώ και πολλά χρόνια ξεκάθαρο στόχο και υψηλή στρατηγική ανεξαρτήτως της εκάστοτε ηγεσίας. Μια υπεύθυνη πολιτική ηγεσία δεν θα κρυβόταν πίσω από αφηγήματα και δεν θα άφηνε να οδηγηθούμε στα τραγικά αδιέξοδα του σήμερα, δικαιολογώντας την αδράνεια με την τουρκική αδιαλλαξία. Ένα σοβαρό κράτος, που βρίσκεται υπό κατοχή και δέχεται απειλές θα λειτουργούσε προληπτικά, αντί εκ των υστέρων. Επειδή, λοιπόν, κάθε άλλο παρά σοβαρό κράτος είμαστε, αντί να δακτυλοδείχνουμε τους πρόσφυγες, ας κοιταχτούμε καλύτερα στον καθρέφτη.