Την άνοιξη του 1943, τα 18 αμερικάνικα ναυπηγεία που κατασκεύαζαν πλοία της κλάσης LIBERTY (μια βρετανική σχεδίαση εμπορικού πλοίου κατάλληλα προσαρμοσμένη για τις ανάγκες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σχετικά απλή αλλά αξιόπιστη) κατάφεραν να ξεπεράσουν σε τονάζ, αυτό που αναλογούσε στα πλοία που βύθιζαν τα γερμανικά υποβρύχια. Αυτό αποτέλεσε το σημείο καμπής (ένα πλοίο LIBERTY απαιτούσε 28 περίπου ημέρες για να «χτιστεί») που εξασφάλισε τον σταθερό θαλάσσιο ανεφοδιασμό με πάσης φύσεως οπλικά συστήματα και υλικά, των μαχόμενων συμμάχων στην Ευρώπη (Μεγάλη Βρετανία, Ρωσία κλπ. και συνέβαλε τα μέγιστα στην πολυπόθητη νίκη. Χωρίς αυτή τη μεταβολή, η συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία δεν θα είχε ποτέ λάβει χώρα, ενώ θα υπήρχε μεγάλος κίνδυνος η Βρετανία να καταβληθεί και να αναγκαστεί να συνθηκολογήσει, κάτω από το βάρος της πείνας, και των ελλείψεων σε πρώτες ύλες και κρίσιμα υλικά.
Από: defence-point.gr
Γράφει ο Σώζων Α. ΛΕΒΕΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Subject Matter Expert Cyber/Warfare)
Έχει ήδη συμπληρωθεί ένας χρόνος και ο πόλεμος στην Ουκρανία όχι μόνο δεν δείχνει να τελειώνει, αλλά φαίνεται ότι έχει πολλές ακόμα «πράξεις». Είναι ξεκάθαρο πλέον, ότι η επίθεση στην Ουκρανία το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου του 2022 ήταν μια αφύπνιση για πολλούς. Πέρα από το γεγονός ότι απέδειξε, με τον πιο σαφή και απόλυτο τρόπο, ότι ο πόλεμος είναι, ήταν και θα είναι μια πικρή πραγματικότητα (το είχε ήδη πει ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ.). Επίσης, κατέδειξε ότι η εμπλοκή της βιομηχανίας (είτε αυτή αναφέρεται σε αμιγώς ιδιωτική είτε σε αμυντική/πολεμική) σε έναν πλήρους κλίμακας συμβατικό/υβριδικό πόλεμο δεν είναι πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχές του πολέμου, η Ρωσία διέθετε (επί του πεδίου) 2.433 «σωλήνες» και 3.547 συστήματα ΠΕΠ, έναντι 1.176 και 1.680 αντίστοιχα που διέθετε η Ουκρανία. Η (σχετικά χαμηλή) υπεροχή αυτή των Ρώσων με αναλογία 2:1 περίπου, μόλις ένα μήνα αργότερα, λόγω κατανάλωσης τεράστιων ποσοτήτων πυρομαχικών και εξάντλησης αυτών σε μεγέθη πέραν των εκτιμώμενων από άλλες πολεμικές συγκρούσεις, αλλά και των αναπόφευκτων απωλειών, μετατράπηκε σε 10:1, με καταστροφική επίπτωση στην ουκρανική άμυνα.
Το DP έχει αναφερθεί εκτενώς στον πόλεμο στην Ουκρανία, με τα πιο πρόσφατα άρθρα να είναι το “Ποια τα ‘lessons learned’ για την Ελλάδα από την Ουκρανία ώστε να αποφευχθούν… στρατιωτικά Τέμπη;” και το “Αυτοκαταστροφικοί στα εξοπλιστικά… Το μέγα λάθος που πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε“. Επανερχόμαστε, καθώς οι σχετικές παρατηρήσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία χρήζουν συστηματικής επεξεργασίας. Θα πρέπει να αναλυθούν και εκτιμηθούν κατάλληλα, ώστε να εξαχθούν ασφαλή και έγκυρα συμπεράσματα, τα οποία – σε επόμενο στάδιο και αφού αναλυθούν – θα πρέπει να μετουσιωθούν σε δόγματα και σε αντίστοιχη στρατιωτική σκέψη.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια καταστροφή αλλά παράλληλα και ένα μάθημα, μια «ευκαιρία» να αντληθούν χρήσιμα συμπεράσματα, καθώς διεξάγεται μια σύγκρουση υψηλής έντασης και απαιτήσεων (σε αντίθεση με τους 1ο και 2ο Πόλεμο του Κόλπου, τις επιχειρήσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία ή τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας», οι οποίοι δημιούργησαν μια εσφαλμένη και στρεβλή εικόνα), στην οποία με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν εμπλακεί πολλές χώρες του πλανήτη. Είναι καταρχάς φανερό, ότι κανείς δεν θέλει να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, καθώς οι Ουκρανοί εκτιμούν ότι με την υποστήριξη διαφόρων χωρών (κυρίως του ΝΑΤΟ) μπορούν να ανακτήσουν το σύνολο των απωλεσθέντων εδαφών τους, ενώ οι Ρώσοι προσπαθούν να εδραιωθούν σε όσα εδάφη έχουν καταλάβει μέχρι τώρα, ώστε να πετύχουν τους πολιτικούς αντικειμενικούς τους σκοπούς (τους πραγματικούς και όχι τους διακηρυγμένους).
Από την άλλη οι Αμερικανοί βλέπουν ότι η συνεχιζόμενη αιμορραγία των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, είναι προς το συμφέρον τους καθώς όχι μόνο η Ρωσία «βγαίνει από το κάδρο» και μπορούν πλέον να στρέψουν το βλέμμα τους προς την λεκάνη του Ειρηνικού, καθώς εκτιμούν ότι ο κύριος αντίπαλος πλέον θα είναι η Κίνα (να σημειωθεί ότι από αρκετές απόψεις, η γεωπολιτική και γεωστρατηγική αξία της Ταϊβάν είναι μεγαλύτερη αυτή της Ουκρανίας), αλλά και αποτελεί τροχοπέδη στις βλέψεις κάθε άλλης αναθεωρητικής χώρας και ιδιαίτερα γεννά ενδεχομένως δεύτερες σκέψεις στην Κίνα (η οποία έχει διακηρύξει με αρκετά ξεκάθαρο τρόπο ότι υπάρχει ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΚΙΝΑ!)
Επιμένοντας λοιπόν στη μη-λύση, πέρα από την καταστροφή σε πόρους, εγκαταστάσεις και υποδομές που συντελείται στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή, υπάρχει και μια άλλη πολύ χειρότερη. Η Ουκρανία πλησιάζει να χάσει μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων, οι οποίοι βρίσκονται στην ακμή των παραγωγικών (πνευματικών και υλικών) δυνατοτήτων τους και θα λείψουν όταν έρθει η ώρα της ανοικοδόμησης. Οι τοίχοι και οι δρόμοι ξαναφτιάχνονται, οι ανθρώπινες ζωές όχι. Η διαφορά μεταξύ του τι θα θέλαμε να γίνει και τι μπορεί πραγματικά να γίνει μερικές φορές είναι χαοτική.
Ένα ακόμα στοιχείο που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη είναι η εμπλοκή της εγχώριας βιομηχανίας. Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή του άρθρου, ένας συμβατικός πόλεμος δεν απαιτεί ελάχιστα «εξωτικά» οπλικά συστήματα αλλά μια σταθερή ροή οπλικών συστημάτων, πυρομαχικών, ανταλλακτικών και ανθρώπινων πόρων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, είχε υπολογιστεί ότι απαιτούνταν 10.000 σφαίρες για κάθε νεκρό στρατιώτη του Β. Βιετνάμ. Είναι λοιπόν κρίσιμο η χώρα να έχει τη δυνατότητα να παράγει μαζικά και σε μεγάλες ποσότητες τουλάχιστον τα βασικά πυρομαχικά και ανταλλακτικά.
Δύο περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές: η μια είναι η καταπόνηση και κατ΄ επέκταση η φθορά των PzH-2000 που δωρίστηκαν στην Ουκρανία εντός ολίγων εβδομάδων αλλά και οι αναφορές των Ουκρανικών πληρωμάτων των A/A K/B (αντιαεροπορικών κατευθυνομένων βλημάτων) NASAMS, ότι η αναχορηγία τους με Κ/Β πλησίασε σε ένταση αυτή του Πυροβολικού Μάχης! Είναι χαρακτηριστικό, ότι όλες οι χώρες της Ευρώπης, δεν μπορούν να αποστείλουν παρά μόνο μερικές δεκάδες δυτικού τύπου άρματα μάχης στην Ουκρανία, και αυτά όχι τελευταίας τεχνολογίας, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί απλά δεν έχουν. Υπάρχουν δε χώρες (π.χ. Βέλγιο, Εσθονία, κλπ.) στερούνται αρματικού δυναμικού, ενώ άλλες όπως η Γαλλία και η Γερμανία έχουν λιγότερα από 400 άρματα η κάθε μια.
Αφήνουμε τελευταίο τον ανθρώπινο παράγοντα, ο οποίος αποδεικνύεται εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας. Έχουμε αναφερθεί ήδη στο DP για το θέμα της επαρκούς επάνδρωσης και στελέχωσης των Μονάδων. Επαναλαμβάνουμε τις ίδιες ανησυχίες, σημειώνοντας ότι το πρόβλημα αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό. Παρατηρείται σχεδόν σε κάθε χώρα του λεγόμενου «δυτικού κόσμου» και δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της υπογεννητικότητας. Η αλήθεια είναι ότι το να ακολουθήσει κάποιος στρατιωτική καριέρα δεν αποτελεί στις ημέρες μας ελκυστική επιλογή. Ένα αρνητικό στοιχείο είναι ότι τα ηλικιακά όρια παραμονής στο στράτευμα επεκτείνονται συνεχώς με αποτέλεσμα να παρατηρείται σε ικανούς αριθμούς η ύπαρξη ανώτατων αξιωματικών οι οποίοι τείνουν προς την ολοκλήρωση της έκτης δεκαετίας της ζωής τους.
Αυτό από μόνο του δεν μπορεί να θεωρηθεί απόλυτα αρνητικό, εφόσον υφίστανται και εφαρμόζονται οι δικλείδες που επιβεβαιώνουν την ψυχική, επαγγελματική και σωματική επάρκεια αυτών των ανθρώπων. Εφόσον όμως τα ηλικιακά όρια επεκταθούν περαιτέρω και για μόνιμα στελέχη προέλευσης ΑΣΣΥ (Ανώτατες Στρατιωτικές Σχολές Υπαξιωματικών) ή πρόσληψης (ΕΜΘ, ΕΠΟΠ κ.λπ.), τότε το γράφημα του ηλικιακού μέσου όρου για το σύνολο των στρατιωτικών θα «κινηθεί» προς μεγαλύτερες ηλικίες, με κάθε εκτιμώμενο επακόλουθο όχι μόνο στη διαχείριση καταστάσεων κρίσεων – εντάσεων, αλλά και στην απλή καθημερινότητα. Δυστυχώς, από έναν 60χρονο ξεκίνησε και η τραγωδία στα Τέμπη…
Γράφει ο Σώζων Α. ΛΕΒΕΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Subject Matter Expert Cyber/Warfare)
Έχει ήδη συμπληρωθεί ένας χρόνος και ο πόλεμος στην Ουκρανία όχι μόνο δεν δείχνει να τελειώνει, αλλά φαίνεται ότι έχει πολλές ακόμα «πράξεις». Είναι ξεκάθαρο πλέον, ότι η επίθεση στην Ουκρανία το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου του 2022 ήταν μια αφύπνιση για πολλούς. Πέρα από το γεγονός ότι απέδειξε, με τον πιο σαφή και απόλυτο τρόπο, ότι ο πόλεμος είναι, ήταν και θα είναι μια πικρή πραγματικότητα (το είχε ήδη πει ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ.). Επίσης, κατέδειξε ότι η εμπλοκή της βιομηχανίας (είτε αυτή αναφέρεται σε αμιγώς ιδιωτική είτε σε αμυντική/πολεμική) σε έναν πλήρους κλίμακας συμβατικό/υβριδικό πόλεμο δεν είναι πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχές του πολέμου, η Ρωσία διέθετε (επί του πεδίου) 2.433 «σωλήνες» και 3.547 συστήματα ΠΕΠ, έναντι 1.176 και 1.680 αντίστοιχα που διέθετε η Ουκρανία. Η (σχετικά χαμηλή) υπεροχή αυτή των Ρώσων με αναλογία 2:1 περίπου, μόλις ένα μήνα αργότερα, λόγω κατανάλωσης τεράστιων ποσοτήτων πυρομαχικών και εξάντλησης αυτών σε μεγέθη πέραν των εκτιμώμενων από άλλες πολεμικές συγκρούσεις, αλλά και των αναπόφευκτων απωλειών, μετατράπηκε σε 10:1, με καταστροφική επίπτωση στην ουκρανική άμυνα.
Το DP έχει αναφερθεί εκτενώς στον πόλεμο στην Ουκρανία, με τα πιο πρόσφατα άρθρα να είναι το “Ποια τα ‘lessons learned’ για την Ελλάδα από την Ουκρανία ώστε να αποφευχθούν… στρατιωτικά Τέμπη;” και το “Αυτοκαταστροφικοί στα εξοπλιστικά… Το μέγα λάθος που πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε“. Επανερχόμαστε, καθώς οι σχετικές παρατηρήσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία χρήζουν συστηματικής επεξεργασίας. Θα πρέπει να αναλυθούν και εκτιμηθούν κατάλληλα, ώστε να εξαχθούν ασφαλή και έγκυρα συμπεράσματα, τα οποία – σε επόμενο στάδιο και αφού αναλυθούν – θα πρέπει να μετουσιωθούν σε δόγματα και σε αντίστοιχη στρατιωτική σκέψη.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια καταστροφή αλλά παράλληλα και ένα μάθημα, μια «ευκαιρία» να αντληθούν χρήσιμα συμπεράσματα, καθώς διεξάγεται μια σύγκρουση υψηλής έντασης και απαιτήσεων (σε αντίθεση με τους 1ο και 2ο Πόλεμο του Κόλπου, τις επιχειρήσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία ή τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας», οι οποίοι δημιούργησαν μια εσφαλμένη και στρεβλή εικόνα), στην οποία με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν εμπλακεί πολλές χώρες του πλανήτη. Είναι καταρχάς φανερό, ότι κανείς δεν θέλει να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, καθώς οι Ουκρανοί εκτιμούν ότι με την υποστήριξη διαφόρων χωρών (κυρίως του ΝΑΤΟ) μπορούν να ανακτήσουν το σύνολο των απωλεσθέντων εδαφών τους, ενώ οι Ρώσοι προσπαθούν να εδραιωθούν σε όσα εδάφη έχουν καταλάβει μέχρι τώρα, ώστε να πετύχουν τους πολιτικούς αντικειμενικούς τους σκοπούς (τους πραγματικούς και όχι τους διακηρυγμένους).
Από την άλλη οι Αμερικανοί βλέπουν ότι η συνεχιζόμενη αιμορραγία των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, είναι προς το συμφέρον τους καθώς όχι μόνο η Ρωσία «βγαίνει από το κάδρο» και μπορούν πλέον να στρέψουν το βλέμμα τους προς την λεκάνη του Ειρηνικού, καθώς εκτιμούν ότι ο κύριος αντίπαλος πλέον θα είναι η Κίνα (να σημειωθεί ότι από αρκετές απόψεις, η γεωπολιτική και γεωστρατηγική αξία της Ταϊβάν είναι μεγαλύτερη αυτή της Ουκρανίας), αλλά και αποτελεί τροχοπέδη στις βλέψεις κάθε άλλης αναθεωρητικής χώρας και ιδιαίτερα γεννά ενδεχομένως δεύτερες σκέψεις στην Κίνα (η οποία έχει διακηρύξει με αρκετά ξεκάθαρο τρόπο ότι υπάρχει ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΚΙΝΑ!)
Επιμένοντας λοιπόν στη μη-λύση, πέρα από την καταστροφή σε πόρους, εγκαταστάσεις και υποδομές που συντελείται στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή, υπάρχει και μια άλλη πολύ χειρότερη. Η Ουκρανία πλησιάζει να χάσει μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων, οι οποίοι βρίσκονται στην ακμή των παραγωγικών (πνευματικών και υλικών) δυνατοτήτων τους και θα λείψουν όταν έρθει η ώρα της ανοικοδόμησης. Οι τοίχοι και οι δρόμοι ξαναφτιάχνονται, οι ανθρώπινες ζωές όχι. Η διαφορά μεταξύ του τι θα θέλαμε να γίνει και τι μπορεί πραγματικά να γίνει μερικές φορές είναι χαοτική.
Ένα ακόμα στοιχείο που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη είναι η εμπλοκή της εγχώριας βιομηχανίας. Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή του άρθρου, ένας συμβατικός πόλεμος δεν απαιτεί ελάχιστα «εξωτικά» οπλικά συστήματα αλλά μια σταθερή ροή οπλικών συστημάτων, πυρομαχικών, ανταλλακτικών και ανθρώπινων πόρων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, είχε υπολογιστεί ότι απαιτούνταν 10.000 σφαίρες για κάθε νεκρό στρατιώτη του Β. Βιετνάμ. Είναι λοιπόν κρίσιμο η χώρα να έχει τη δυνατότητα να παράγει μαζικά και σε μεγάλες ποσότητες τουλάχιστον τα βασικά πυρομαχικά και ανταλλακτικά.
Δύο περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές: η μια είναι η καταπόνηση και κατ΄ επέκταση η φθορά των PzH-2000 που δωρίστηκαν στην Ουκρανία εντός ολίγων εβδομάδων αλλά και οι αναφορές των Ουκρανικών πληρωμάτων των A/A K/B (αντιαεροπορικών κατευθυνομένων βλημάτων) NASAMS, ότι η αναχορηγία τους με Κ/Β πλησίασε σε ένταση αυτή του Πυροβολικού Μάχης! Είναι χαρακτηριστικό, ότι όλες οι χώρες της Ευρώπης, δεν μπορούν να αποστείλουν παρά μόνο μερικές δεκάδες δυτικού τύπου άρματα μάχης στην Ουκρανία, και αυτά όχι τελευταίας τεχνολογίας, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί απλά δεν έχουν. Υπάρχουν δε χώρες (π.χ. Βέλγιο, Εσθονία, κλπ.) στερούνται αρματικού δυναμικού, ενώ άλλες όπως η Γαλλία και η Γερμανία έχουν λιγότερα από 400 άρματα η κάθε μια.
Αφήνουμε τελευταίο τον ανθρώπινο παράγοντα, ο οποίος αποδεικνύεται εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας. Έχουμε αναφερθεί ήδη στο DP για το θέμα της επαρκούς επάνδρωσης και στελέχωσης των Μονάδων. Επαναλαμβάνουμε τις ίδιες ανησυχίες, σημειώνοντας ότι το πρόβλημα αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό. Παρατηρείται σχεδόν σε κάθε χώρα του λεγόμενου «δυτικού κόσμου» και δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της υπογεννητικότητας. Η αλήθεια είναι ότι το να ακολουθήσει κάποιος στρατιωτική καριέρα δεν αποτελεί στις ημέρες μας ελκυστική επιλογή. Ένα αρνητικό στοιχείο είναι ότι τα ηλικιακά όρια παραμονής στο στράτευμα επεκτείνονται συνεχώς με αποτέλεσμα να παρατηρείται σε ικανούς αριθμούς η ύπαρξη ανώτατων αξιωματικών οι οποίοι τείνουν προς την ολοκλήρωση της έκτης δεκαετίας της ζωής τους.
Αυτό από μόνο του δεν μπορεί να θεωρηθεί απόλυτα αρνητικό, εφόσον υφίστανται και εφαρμόζονται οι δικλείδες που επιβεβαιώνουν την ψυχική, επαγγελματική και σωματική επάρκεια αυτών των ανθρώπων. Εφόσον όμως τα ηλικιακά όρια επεκταθούν περαιτέρω και για μόνιμα στελέχη προέλευσης ΑΣΣΥ (Ανώτατες Στρατιωτικές Σχολές Υπαξιωματικών) ή πρόσληψης (ΕΜΘ, ΕΠΟΠ κ.λπ.), τότε το γράφημα του ηλικιακού μέσου όρου για το σύνολο των στρατιωτικών θα «κινηθεί» προς μεγαλύτερες ηλικίες, με κάθε εκτιμώμενο επακόλουθο όχι μόνο στη διαχείριση καταστάσεων κρίσεων – εντάσεων, αλλά και στην απλή καθημερινότητα. Δυστυχώς, από έναν 60χρονο ξεκίνησε και η τραγωδία στα Τέμπη…