Από: liberal.gr / Του Νίκου Μελέτη
Μετά τις παλινωδίες της αντιπολίτευσης η συμφωνία στο πρόσωπο του κεμαλιστή - αλεβίτη Κιλιντσάρογλου αποκτά δυναμική με τη σύμπραξη και των δημοφιλών δημάρχων της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας. Το πολύ ισχυρό ενδεχόμενο μάλιστα, να στηριχθεί και από το φιλοκουρδικό κόμμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων HDP, θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη δυναμική, η οποία έχει αρχίσει να ανησυχεί τον Ερντογάν που βλέπει τη δική του δημοφιλία να ενισχύεται ελαφρά αλλά να απέχει ακόμη σημαντικά από το κρίσιμο 50% που απαιτείται για να επανεκλεγεί.
Αν και ο Τούρκος πρόεδρος θεωρείται ο «μετρ των εκλογών» και έχει ακόμη πολλά χαρτιά στα χέρια του να παίξει προεκλογικά το ενδεχόμενο πολιτικής αλλαγής στην Τουρκία, δεν θα πρέπει πλέον να φαντάζει απίθανο.
Η πιθανή νίκη του Κιλιτσντάρογλου μετά από είκοσι χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τον Ερντογάν είναι προφανές ότι θα προκαλέσει σοβαρούς τριγμούς στο εσωτερικό της χώρας, όπου θα πρέπει να ξηλωθεί ένα βαθιά ριζωμένο πλέον σύστημα εξουσίας, με παρακλάδια πλέον σε όλο το φάσμα της οικονομικής, κοινωνικής, επιχειρηματικής ζωής και σε όλους τους θεσμούς.
Η περίοδος χάριτος και τα «δώρα» σε έναν νέο πρόεδρο
Όμως θα επηρεάσει άμεσα και την εικόνα της Τουρκίας διεθνώς. Μετά από μια περίοδο σοβαρών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αρχών του Κράτους Δικαίου, αυταρχισμού, διαφθοράς, εγκατάλειψης του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους και στροφής της Τουρκίας σε μια εξωτερική πολιτική όλο και πιο αυτόνομη από τις υποχρεώσεις της ως χώρας - μέλους του ΝΑΤΟ και του δυτικού στρατοπέδου, το ερωτηματικό είναι ποιες και σε τι εύρος αλλαγές θα επιλέξει να επιφέρει ένας νέος πρόεδρος από την αντιπολίτευση.
Ήδη η επιφυλακτική στάση απέναντι στον στενό εναγκαλισμό Πούτιν - Ερντογάν έχει εκφραστεί από την αντιπολίτευση, η οποία επιμένει σε «θεσμική» συνέχιση των καλών σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών και αυτό ίσως δίνει την ελπίδα σε Ουάσιγκτον και Ε.Ε. ότι πλέον η Τουρκία θα επιστρέψει στο μαντρί» της Δύσης, εγκαταλείποντας τους επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς του Ερντογάν, τόσο με τη Ρωσία όσο και με το Ιράν αλλά και με τη στροφή στο παντουρανικό όραμα.
Ο κεμαλιστής Κιλιτσντάρογλου ως πρόεδρος δεν αναμένεται να εγκαταλείψει τον μεγαλοϊδεατισμό περί μετατροπής της Τουρκίας σε μεγάλη περιφερειακή δύναμη αλλά είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο θα μπει σε διαφορετική βάση αποστεωμένο από το χαρακτηριστικό της θρησκείας που αποτελεί ένα από τα βασικά εργαλεία του Ερντογάν.
Η Δύση θα ήταν έτοιμη μετά από τα τελευταία δύσκολα χρόνια συμβίωσης με τον Ερντογάν να αποδεχθεί έναν δυτικόστροφο κεμαλιστή πρόεδρο και αυτό θα ανοίξει πολλές πόρτες και θα προσφέρει πολλές ευκαιρίες σε μια νέα τουρκική ηγεσία.
Η προσφορά «κινήτρων» για να μπορέσει ο Κιλιτσντάρογλου να κάνει αυτή τη στροφή, θα αφορούν όχι μόνο την πίεση για προώθηση της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας (όπου οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις έχουν παγώσει εδώ και χρόνια), αλλά και με κινήσεις καλής θέλησης από τις ΗΠΑ (που θα αφορούν και στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς) ώστε να μετατραπεί και πάλι η Τουρκία στο ισχυρό προπύργιο του ΝΑΤΟ στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας και στη Μ. Ανατολή.
Σε ένα τέτοιο κλίμα είναι δεδομένο ότι θα δοθεί μια μακρά περίοδος χάριτος στον νέο πρόεδρο και συγχρόνως θα καταστεί και για την Αθήνα πολύ πιο δύσκολη η επιχείρηση πειθούς Ευρωπαίων και Αμερικανών για εγκατάλειψη της πολιτικής κατευνασμού και ουσιαστικής αντιμετώπισης του τουρκικού αναθεωρητισμού.
Η σκληρή γραμμή Κιλιτσντάρογλου εναντίον της Ελλάδας
Ο Κιλιτσντάρογλου γνήσιος εκπρόσωπος των Κεμαλιστών, θαυμαστής του Ετσεβίτ, δηλώνει φιλοευρωπαϊστής αλλά ποτέ δεν έκρυψε τα λόγια του σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα και τα τελευταία χρόνια ως ηγέτης του CHP, υπήρξε εκφραστής των σκληρών διεκδικήσεων εναντίον της χώρας μας και βεβαίως έσπευσε να υιοθετήσει και το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας.
Ως αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης ο Κιλιτσντάρογλου με βουλευτές του κόμματός του είχε «βομβαρδίσει» την κυβέρνηση με ερωτήσεις στην Εθνοσυνέλευση, κατηγορώντας ότι εγκατέλειψε νησιά του Αιγαίου στην Ελλάδα και από το 2016 καλούσε τον Ερντογάν να «κοιτάξει πρώτα τα 16 νησιά που επί της εποχής του παραδόθηκαν και όπου υψώθηκε η ελληνική σημαία..» και τον αντιπρόεδρο του κόμματός του να συμπληρώνει ότι «τα 16 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο είναι υπό την κατοχή της Ελλάδας, όχι επειδή τα έδωσαν αυτοί που βρίσκονταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Λωζάνης, αλλά λόγω της ανικανότητας αυτών που έχουν σήμερα την εξουσία». Αλλά και πριν το 2010 το CHP έθετε θέμα «κατειλημμένων νησιών από την Ελλάδα» με τον τότε αντιπρόεδρο του κόμματος Φ. Λόγκογλου να κατηγορεί την κυβέρνηση Ερντογάν ότι σιωπά προκειμένου να εξασφαλίσει το πράσινο φως για τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε.
Το 2020 ο Κιλιτσντάρογλου επικριτικός και πάλι εναντίον του Ερντογάν για το Αιγαίο δήλωνε: «Υπάρχουν νησιά στο Αιγαίο, σωστά; Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης, αυτά τα νησιά πρέπει να "εκκαθαριστούν" από όπλα. Καμία χώρα δεν έχει το δικαίωμα να διαθέτει ένοπλες δυνάμεις σε αυτά τα νησιά. Υπάρχουν Έλληνες στρατιώτες στα ελληνικά νησιά; Ναι. Τα νησιά, που μας ανήκουν, είναι υπό κατοχή; Ναι, είναι. Πού είναι ο εθνικός ήρωας; Πού είναι ο παγκόσμιος ηγέτης; Πού είναι αυτός ο άνθρωπος; Είναι ο μόνος άνθρωπος εξαιτίας του οποίου η Τουρκία θα απολέσει τη "Γαλάζια Πατρίδα"».
Και μόλις τον Φεβρουάριο σε συνέντευξή του ο Κιλιτσντάρογλου επιβεβαιώνει το στίγμα της πολιτικής του, επιβεβαιώνοντας μάλιστα την προσήλωσή του στη «Γαλάζια Πατρίδα» προσθέτοντας: «Η Ελλάδα παραβιάζει τη Συνθήκη της Λωζάνης, στρατιωτικοποιεί τα νησιά. Τα νησιά δεν πρέπει να στρατιωτικοποιούνται. Υπάρχει το ζήτημα της κυριαρχίας των νησιών που ανήκαν στους Ιταλούς. Έφυγαν, αποσύρθηκαν οι Ιταλοί και τώρα πρέπει να συζητηθεί το θέμα της κυριαρχίας των Δωδεκανήσων στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Πρέπει να υπάρξει μια συζήτηση στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου για την κυριαρχία αυτών των νησιών».
Δεν απέφυγε μάλιστα να προκαλέσει τον Ερντογάν, όταν δήλωνε πέρυσι το καλοκαίρι διαρκώς ότι «θα έρθει μια νύχτα ξαφνικά»: «…κάθεται εκεί και λέει "Θα έρθω, θα έρθω ένα βράδυ, θα έρθω αύριο το πρωί". Να σου στείλουν πρόσκληση; Αν έχεις το κουράγιο, πήγαινε αν τολμάς αδερφέ, δεν κάνουμε δουλειά με το μπράβο, δεν είναι τρόπος να διοικήσεις κράτος έτσι», δήλωνε ο Κιλιντσάρογλου.
Είναι σαφές, και κανείς δεν περιμένει κάτι διαφορετικό, ότι οι βασικές επιλογές της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής που διαμορφώθηκαν την τελευταία τριακονταετία δεν πρόκειται να ανατραπούν με μια πολιτική αλλαγή στην Τουρκία. Οι «γκρίζες ζώνες» (δημιούργημα των Κεμαλιστών), και η αμφισβήτηση ελληνικού εναέριου χώρου και ζωνών διεθνούς αρμοδιότητας, η αυθαίρετη ερμηνεία του Δικαίου της Θάλασσας, ο νέος επεκτατισμός με διεύρυνση των «γκρίζων ζωνών» και με το Τουρκολυβικό Μνημόνιο, ήρθαν για να μείνουν. Πιθανόν ο μειλίχιος Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου να αποφεύγει τα παραληρήματα του Ερντογαν, αλλά αυτό αφορά απλώς και μόνο το ύφος.
Επίσης ένα ερωτηματικό είναι το πώς θα μπορέσει ο Κιλιντσάρογλου να ηγηθεί αυτού του περίπλοκου συνασπισμού, που χρειάστηκε περισσότερο από οκτώ μήνες για να συμφωνήσει σε κοινό υποψήφιο. Σε μια στιγμή κρίσης, σε μια στιγμή που ίσως χρειάζονται αποφάσεις για κρίσιμες επιλογές, δεν θα υπάρχει στην Τουρκία ένα στιβαρό και αυτόφωτο κέντρο, αλλά ένας πρόεδρος που θα πρέπει να συνεννοηθεί με ακόμη πέντε αρχηγούς κομμάτων. Έναν εκπρόσωπο του ακραίου πολιτικού Ισλάμ, δυο πρώην στενούς συνεργάτες του Ερντογάν (με τον Νταβούτογλου να αποτελεί και τον εμπνευστή της Θαλάσσιας Ισχύος της Τουρκίας) και μια προερχόμενη από το εθνικιστικό ακροδεξιό κόμμα των Γκρίζων Λύκων…