 |
| pixabay / geralt |
Από: capital.gr - Stirlitz
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι ο Πούτιν ξεκίνησε τον πόλεμο με στρατηγικούς στόχους οι οποίοι εν πολλοίς ήταν αόριστοι ή δεν μπορούσαν να επιτευχθούν με τις διατιθέμενες από τη Ρωσία στρατιωτικές δυνάμεις. Διέπραξε δηλαδή το καίριο λάθος για το οποίο είχε προειδοποιήσει ο Κλαούζεβιτς: «Η πρώτη, η σημαντικότερη, η αποφασιστικότερη πράξη κρίσης που εκτελεί ένας πολιτικός ηγέτης ή ένας ανώτατος στρατιωτικός διοικητής, συνίσταται στην ακριβή εκτίμηση του είδους του πολέμου που αναλαμβάνει, ώστε να μην τον εκλάβει σαν κάτι που δεν είναι, και να μην θέλει να τον κάνει ό,τι η φύση των περιστάσεων του απαγορεύει να είναι». Ξεκινώντας τον πόλεμο ο Πούτιν είχε πει ότι σκοπός του ήταν να «αποστρατιωτικοποιήσει» και να «αποναζιστικοποιήσει» την Ουκρανία, να αναγκάσει την κυβέρνησή της να αποδεχθεί ένα καθεστώς ουδετερότητας και να πάψει να έχει οποιαδήποτε βλέψη για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Για να τα επιτύχει όμως αυτά θα έπρεπε είτε να ανατρέψει την κυβέρνηση Ζελένσκι και να εγκαταστήσει μία δική του κυβέρνηση-μαριονέτα στο Κίεβο, είτε να συντρίψει στρατιωτικά την ουκρανική αντίσταση σε τέτοιο βαθμό ώστε η κυβέρνηση της Ουκρανίας να μην έχει άλλη επιλογή από το να αποδεχθεί τους όρους του. Βλέποντας πλέον ότι είναι αδύνατον να πετύχει οποιονδήποτε από τους αρχικούς στρατηγικούς στόχους του, ο Πούτιν έχει εστιάσει εδώ και μήνες τη στόχευσή του στο να ελέγξει ολόκληρο το λεκανοπέδιο του Ντονμπάς όπου υπάρχουν μερικά εκατομμύρια ρωσόφωνων και τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές, καθώς και στη διατήρηση της χερσαίας σύνδεσης της Κριμαίας με τη Ρωσία. Αυτό όμως τον φέρνει μοιραία σε μειονεκτική θέση επειδή του στερεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και τον καθιστά προβλέψιμο απέναντι σε έναν απρόβλεπτο αντίπαλο.
Στο μέτωπο της Ουκρανίας έχει επέλθει ουσιαστικά ένα είδος ισορροπίας μεταξύ των δύο αντιπάλων. Από τον Σεπτέμβριο του 2022 και μετά οι Ρώσοι άρχισαν να χάνουν ουκρανικά εδάφη. Τον Σεπτέμβριο οι Ουκρανοί ανακατέλαβαν το 1,76% της ουκρανικής επικράτειας, τον Οκτώβριο το 0,42%, και τον Νοέμβριο το 0,64%. Στο διάστημα αυτό οι Ρώσοι κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες να ανασυνταχθούν βραχύνοντας το μέτωπό τους (που φθάνει σήμερα τα 1.200 χιλιόμετρα), αξιοποιώντας τον Δνείπερο όπου μπορούν για να κάνουν οικονομία δυνάμεων και αυξάνοντας τον αριθμό των στρατευμάτων τους από 190.000 άνδρες που ήταν στην αρχή της εισβολής σε 350.000 σήμερα – ενώ έχουν άλλους 150.000 άνδρες σε εφεδρεία πολύ κοντά στην Ουκρανία. Τα επείγοντα αυτά μέτρα που έλαβε η ρωσική διοίκηση έφεραν αποτέλεσμα, διότι από τον Δεκέμβριο και μετά οι Ουκρανοί έπαψαν ουσιαστικά να ανακαταλαμβάνουν έδαφος. Εκείνον τον μήνα πήραν πίσω μόλις το 0,01% της επικράτειάς τους ενώ τον Ιανουάριο του 2023 έχασαν το 0,10%. Οι Ρώσοι έδειξαν να ανακτούν την πρωτοβουλία τον χειμώνα, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή δεν διαθέτουν τις αναγκαίες δυνάμεις για να προβούν σε επίθεση μεγάλης κλίμακας.
Οι επιχειρήσεις που διεξάγονται στο Μπαχμούτ είναι ένας στατικός πόλεμος θέσεων που θυμίζει τη μάχη των χαρακωμάτων στη Γαλλία το 1914-18. Οι καταναλώσεις πυρομαχικών πυροβολικού είναι απίστευτης κλίμακας και η πρόοδος είναι πολύ αργή και μετριέται με μερικές εκατοντάδες μέτρα κάθε φορά. Οι στρατιωτικοί αναλυτές δυσκολεύονται να εξηγήσουν για ποιον λόγο και οι δύο πλευρές έχουν εμπλέξει χιλιάδες στρατιώτες τους στη μάχη για το Μπαχμούτ και γιατί θυσιάζουν τόσους πολλούς από αυτούς για μία τοποθεσία που εκ πρώτης όψεως δεν δείχνει να έχει ιδιαίτερη στρατηγική αξία. Μία εξήγηση μπορεί να είναι ότι οι Ουκρανοί επιδιώκουν να προκαλέσουν συντριπτικές απώλειες στους Ρώσους ώστε να στρέψουν τη ρωσική κοινή γνώμη κατά του Πούτιν και να τον αναγκάσουν να τερματίσει τον πόλεμο χωρίς να χρειαστεί να απελευθερώσουν τις κατεχόμενες πόλεις τους μία προς μία. Δυτικές πηγές κάνουν λόγο για βαρύτατες απώλειες των Ρώσων στο Μπαχμούτ που φθάνουν έως και τους 800 στρατιώτες ημερησίως. Οι Ρώσοι, όμως, χρησιμοποιούν ως κύρια δύναμη κρούσης μία εταιρεία μισθοφόρων, την Ομάδα Βάγκνερ που αριθμεί αρκετές χιλιάδες μέλη (πολλά από τα οποία λέγεται πως είναι πρώην κατάδικοι), πράγμα που δείχνει ότι ο Πούτιν θέλει πάση θυσία να αποφύγει τις απώλειες στρατευσίμων που έχουν υψηλό πολιτικό κόστος. Μία δεύτερη εξήγηση είναι ότι η συντήρηση του σφαγείου στο Μπαχμούτ γίνεται για λόγους γοήτρου - οι μεν Ουκρανοί θέλουν να δείξουν στους ξένους φίλους τους ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσουν να τους στηρίζουν στρατιωτικά, και οι Ρώσοι να δείξουν στους πάντες ότι διατηρούν την επιθετική πρωτοβουλία και επομένως το πάνω χέρι στον πόλεμο.
Μία άλλη εξήγηση μπορεί να είναι ότι οι Ρώσοι προσπαθούν να παραπλανήσουν τους Ουκρανούς στρέφοντας την προσοχή τους στο Ντονμπάς για να χτυπήσουν κάπου αλλού. Θα ήθελαν φυσικά πολύ να ολοκληρώσουν την κατάληψη των επαρχιών της Ζαπορίζια και του Ντονέτσκ για τις οποίες ο Πούτιν υπέγραψε διάταγμα προσάρτησης στη Ρωσία, και μάλιστα προτού εμφανιστούν στα ουκρανικά πεδία μάχης τα σύγχρονα δυτικά άρματα. Είναι αμφίβολο, όμως, αν μπορούν να επιτύχουν κάποιο αποφασιστικό αποτέλεσμα δεδομένου ότι η ισχύς τους έχει φθαρεί πολύ. Αν μάλιστα υπολογίσει κανείς ότι ο ρωσικός στρατός δεν ήταν σε καλή κατάσταση ούτε πέρυσι τέτοια εποχή πριν ξεκινήσει η εισβολή στην Ουκρανία, και ότι η ρωσική αεροπορία και το ναυτικό έχουν λάμψει δια της απουσίας τους μέχρι τώρα στην εκστρατεία, είναι μάλλον απίθανο να μπορέσουν οι Ρώσοι τους επόμενους μήνες να κάνουν αυτά που δεν κατάφεραν να κάνουν έναν ολόκληρο χρόνο που ο αντίπαλός τους ήταν πιο αδύναμος και είχε λιγότερη πολεμική πείρα από ό,τι τώρα. Οι αμερικανικοί κατασκοπευτικοί δορυφόροι δεν έχουν καταγράψει ενδείξεις συγκέντρωσης ισχυρών ρωσικών επιθετικών δυνάμεων οπουδήποτε στη γραμμή του μετώπου ή στην υπόλοιπη ουκρανορωσική μεθόριο ή στη Λευκορωσία. (Ο λευκορωσικός στρατός διαθέτει μόνο 10 μάχιμα τάγματα τα οποία είναι κατώτερης ποιότητας από αυτά των Ρώσων, και επομένως δεν μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά τον ρωσικό στρατό να σπάσει το σημερινό αδιέξοδο). Επίσης οι Δυτικοί υποστηρικτές της Ουκρανίας δεν δείχνουν να βιάζονται ιδιαίτερα για να την ενισχύσουν στρατιωτικά, όπως θα ανέμενε κανείς να γίνει αν επέκειτο μεγάλη ρωσική επίθεση. Η πιθανότητα των δυτικών υπηρεσιών πληροφοριών να κάνουν λάθος ως προς την ικανότητα των Ρώσων να επιτεθούν ισχυρά την άνοιξη, είναι κατά τη γνώμη μου μικρή. Δεν πρέπει όμως να υποτιμούμε την ικανότητα των Ρώσων να μαθαίνουν από τα λάθη τους και να βελτιώνονται, όπως είχαν κάνει και στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα λάθη που μπορεί να διαπράξει κανείς στο τακτικό ή το επιχειρησιακό επίπεδο ενός πολέμου μπορούν κάποιες φορές να διορθωθούν στη συνέχεια, αλλά τα λάθη που διαπράττονται στο στρατηγικό επίπεδο του πολέμου είναι σχεδόν αδύνατον να διορθωθούν. Πιστεύω πως ο Πούτιν το έχει συνειδητοποιήσει αυτό και πολύ θα ήθελε να τερματιστεί ο πόλεμος ακόμη και σήμερα αν ήταν δυνατόν, αλλά δεν δέχεται κάτι τέτοιο η ουκρανική πλευρά. Εκτιμώ ότι η συνέχιση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Ντονμπάς από ρωσικής πλευράς και το σφυροκόπημα των ουκρανικών πόλεων και υποδομών με πυραύλους δεν αποσκοπεί σε τίποτα άλλο από το να προκαλέσει σοβαρή φθορά στους Ουκρανούς ώστε να τους αναγκάσει να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτός ο στόχος όμως δεν φαίνεται να επιτυγχάνεται. Το σκεπτικό των Ουκρανών είναι πως αν δεχθούν μία ανακωχή τύπου Κορέας του 1953, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να «παγώσει» απλώς η ουκρανική σύρραξη και να αναζωπυρώνεται κάθε 10, 20 ή 30 χρόνια με όρους που δεν θα είναι πάντα ευνοϊκοί για την Ουκρανία. Και αν είναι η Ουκρανία εκείνη που θα ξεκινήσει τον επόμενο γύρο πολέμου με σκοπό να ανακαταλάβει τα κατεχόμενα εδάφη της, δεν είναι σίγουρο ότι θα έχει τη διεθνή στήριξη που έχει τώρα και δεν θα θεωρηθεί ότι αθετεί τις δεσμεύσεις που ανέλαβε υπογράφοντας την ανακωχή. Επομένως οι Ουκρανοί θα πρέπει να καταφέρουν στη Ρωσία τόσο ισχυρό χτύπημα διαρκούντος του παρόντος πολέμου -όσο έχουν το ηθικό πλεονέκτημα με το μέρος τους και έχουν «ζεστούς» τους δυτικούς λαούς στο πλευρό τους– ώστε να μην κινδυνεύσουν ξανά στο ορατό μέλλον.
Οι Ουκρανοί τηρούν τώρα αμυντική στάση αλλά όλες οι ενδείξεις συντείνουν στο ότι προετοιμάζονται πυρετωδώς για την επόμενη φάση της αντεπίθεσής τους. Προς το παρόν προσαρμόζονται στην εισροή εφέδρων στις τάξεις του ρωσικού στρατού που αντιμετωπίζουν και κρατούν το μέτωπό τους φθείροντας τον αντίπαλο, ενώ ταυτόχρονα οι ίδιοι αποφεύγουν να ρίξουν τις εφεδρείες τους στη «μηχανή του κιμά» που είναι η μάχη του Μπαχμούτ, και τις κρατούν για την αποφασιστική φάση των επιχειρήσεων που θα ακολουθήσει. Ξέρουν ότι δεν έχουν (ούτε και πρόκειται να έχουν ποτέ) αρκετές δυνάμεις ώστε να απελευθερώσουν όλα τα εδάφη τους που κατέχονται από τα ρωσικά στρατεύματα. Θέλουν επίσης να τελειώσουν τον πόλεμο όσο νωρίτερα γίνεται, εντός του 2023 αν είναι δυνατόν, όπως δήλωσε πρόσφατα ο Ζελένσκι, επειδή η χώρα τους δεν αντέχει την παράταση των καταστροφών που υφίσταται για πολύ καιρό ακόμη. Εκτιμώ λοιπόν ότι θα επιδιώξουν να ανακτήσουν την Κριμαία, κι αυτό για τρεις λόγους: 1) Διότι εκεί θα κριθεί ο έλεγχος της Μαύρης Θάλασσας τις επόμενες δεκαετίες, ο έλεγχος της Αζοφικής Θάλασσας, τα δικαιώματα εκμετάλλευσης της ΑΟΖ, και η εμπορική σύνδεση της Ουκρανίας με τον έξω κόσμο. Το έχει δηλώσει άλλωστε και ο Ζελένσκι πως ο πόλεμος της Ουκρανίας με τη Ρωσία «ξεκίνησε στην Κριμαία και θα τελειώσει στην Κριμαία». 2) Διότι όσο η Ρωσία διατηρεί την Κριμαία, η Ουκρανία είναι πολύ ευάλωτη σε στρατιωτικές επιθέσεις και δεν μπορεί να ξαναχτίσει την οικονομία της. 3) Διότι οι Ουκρανοί πιστεύουν ότι η ανάκτηση της Κριμαίας θα σημάνει το πολιτικό τέλος του Πούτιν και συνεπώς το τέλος της απειλής εκ μέρους της Ρωσίας για πολλές δεκαετίες.
Μια ενδεχόμενη απώλεια της Κριμαίας θα αποτελέσει ήττα πρώτου μεγέθους για τη Ρωσία. Η θεωρία που λέει ότι η Ρωσία είναι αδύνατον να ηττηθεί στην άμεση περιφέρειά της έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι δεν ευσταθεί. Η Ρωσία ηττήθηκε στον Κριμαϊκό Πόλεμο το 1853-56 από τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, και ηττήθηκε και στον Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο το 1904-5 στην Άπω Ανατολή – και στις δύο περιπτώσεις, μάλιστα, η ήττα απετέλεσε τον καταλύτη ραγδαίων κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων στο εσωτερικό της. Οι Ουκρανοί δείχνουν να πιστεύουν ότι, με τη βοήθεια που τους παρέχουν αφειδώς 54 χώρες της Δύσης (οι οποίες έχουν αθροιστικά ΑΕΠ που ξεπερνά τα 40 τρισεκατομμύρια δολάρια έναντι 1,5 τρισεκατομμυρίου δολαρίων της Ρωσίας), μπορούν να νικήσουν τη Ρωσία στην άμεση περιφέρειά της. Θεωρούν επίσης ότι η Ρωσία, παρά τις κατά καιρούς απειλές της, δεν θα καταφύγει στη χρήση πυρηνικών όπλων διότι: 1) Αυτό δεν θα της απέφερε κανένα αξιόλογο επιχειρησιακό αποτέλεσμα επί του πεδίου. 2) Θα δημιουργούσε τεράστιο κίνδυνο ραδιενεργού μόλυνσης περιοχών της ίδιας της Ρωσίας. 3) Θα έφερνε τη Ρωσία απέναντι ακόμη και στους συμμάχους της όπως η Κίνα και η Ινδία που έχουν διαμηνύσει πως θεωρούν απαράδεκτη τη χρήση πυρηνικών όπλων στην Ουκρανία. 4) Θα προκαλούσε ανεξέλεγκτη κλιμάκωση με τη Δύση διότι η αμερικανική κυβέρνηση έχει προειδοποιήσει με απόλυτη σαφήνεια ότι η χρήση πυρηνικών όπλων εκ μέρους των Ρώσων θα έχει «καταστροφικές συνέπειες» για τη Ρωσία.
Μέχρι τώρα οι Ουκρανοί έχουν ενεργήσει με πολλή σύνεση, πειθαρχία και εξυπνάδα στον τρόπο που διαχειρίζονται τον πόλεμο. Όλα δείχνουν πως προχωρούν βήμα-βήμα προς τον φιλόδοξο στόχο της ανάκτησης της Κριμαίας. Από γεωγραφική άποψη η Κριμαία έχει πολλές ιδιαιτερότητες που ευνοούν τον αμυνόμενο, όπως ο στενός ισθμός του Περεκόπ στα βόρεια απ’ όπου πρέπει υποχρεωτικά να περάσει κανείς για να μπει στο εσωτερικό της. Απ’ ό,τι φαίνεται οι Ουκρανοί δεν θα επιχειρήσουν να μπουν άμεσα στην Κριμαία διότι αυτό θα τους στοιχίσει πολλές απώλειες και ίσως τελικά να μην επιτύχουν. Ο στόχος τους είναι να καταστήσουν την Κριμαία μη διατηρήσιμη για τους Ρώσους και να τους υποχρεώσουν να την εγκαταλείψουν. Αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους:
1) Να κόψουν οι Ουκρανοί τον ανεφοδιασμό των ρωσικών στρατευμάτων που σταθμεύουν στη Κριμαία. Ο ανεφοδιασμός αυτός περνάει από δύο άξονες: ο ένας είναι η οδική και η σιδηροδρομική γέφυρα του Κερτς και ο άλλος ο χερσαίος διάδρομος Ροστόβ-Μαριούπολης-Μελιτόπολης που δημιούργησαν οι Ρώσοι την άνοιξη του 2022. Τον πρώτο άξονα τον χτύπησαν πολύ αποτελεσματικά οι Ουκρανοί τον Οκτώβριο με τη βομβιστική επίθεση, και δεν αποκλείεται να τον ξαναχτυπήσουν. Ο άλλος άξονας μπορεί να κοπεί αν οι Ουκρανοί επιτεθούν στον άξονα Μελιτόπολης - Μαριούπολης όπου δεν υπάρχει το εμπόδιο του Δνείπερου και ο χώρος είναι αναπεπταμένος και ιδανικός για επιχειρήσεις ταχυκίνητων μονάδων, και καταφέρουν να βγουν στην Αζοφική Θάλασσα απομονώνοντας την Κριμαία. Για να το καταφέρουν όμως αυτό, χρειάζεται να συγκροτήσουν ισχυρή δύναμη ελιγμού, εφοδιασμένη με σύγχρονα άρματα μάχης και ΤΟΜΑ. Το αν και πότε θα καταφέρουν τελικά οι Ουκρανοί να τη συγκροτήσουν με τη βοήθεια της Δύσης, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Δημοσιεύματα αναφέρουν ότι ολόκληρα τάγματα του ουκρανικού στρατού μεταβαίνουν στη βάση Γκράφενβερ στη Γερμανία για να εκπαιδευτούν από τους Αμερικανούς σε προχωρημένες τακτικές μάχης και στις επιχειρήσεις συνδυασμένων Όπλων. Παρόμοια εκπαίδευση γίνεται ήδη στο Οχυρό Σιλ της Οκλαχόμα, ενώ είναι γνωστό πως 10.000 Ουκρανοί στρατιώτες έχουν εκπαιδευτεί τους τελευταίους 6 μήνες στη Βρετανία, και άλλοι 20.000 αναμένεται να εκπαιδευτούν εκεί εντός του 2023. Η εκπαίδευση και εξοικείωση των ουκρανικών πληρωμάτων με τα δυτικά άρματα και το στήσιμο της τεχνικής υποστήριξής τους απαιτεί φυσιολογικά αρκετούς μήνες. Ο παράγοντας της πολυτυπίας των δυτικών αρμάτων που παρέχονται είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικός για τους Ουκρανούς – αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τα βρετανικά Challenger 2 χρησιμοποιούν εντελώς διαφορετικά πυρομαχικά από κάθε άλλο δυτικό άρμα διότι έχουν πυροβόλο ραβδωτού σωλήνα, και τα αμερικανικά Abrams χρησιμοποιούν εντελώς διαφορετικά καύσιμα από κάθε άλλο δυτικό άρμα διότι έχουν στροβιλοκινητήρα.
2) Να αναγκάσουν οι Ουκρανοί τους Ρώσους με τη χρήση πυρών ακριβείας μεγάλου βεληνεκούς να αποσυρθούν από την Κριμαία επειδή θα πληγούν και θα καταστραφούν οι αεροπορικές και ναυτικές βάσεις τους στη Σεβαστούπολη, το Τζάνκοϊ, το Σάκι και αλλού, τα κέντρα διοικήσεώς τους, οι βάσεις εφοδιασμού τους, οι συγκοινωνίες τους, οι αποθήκες πυρομαχικών τους και άλλοι ευαίσθητοι στόχοι. Για παράδειγμα, για να αχρηστεύσουν οι Ουκρανοί τον μεγάλο ρωσικό ναύσταθμο της Σεβαστούπολης αρκεί να τον φέρουν εντός του βεληνεκούς των 92 χιλιομέτρων των ρουκετών GMLRS των 227 mm που εκτοξεύονται από τα αμερικανικά ρουκετοβόλα HIMARS – αλλά σήμερα οι θέσεις που κατέχουν στη δεξιά όχθη του κάτω Δνείπερου στην περιοχή της Χερσώνας απέχουν ακόμα 240 χιλιόμετρα από τη Σεβαστούπολη σε ευθεία γραμμή. Αν όμως οι Αμερικανοί δώσουν στους Ουκρανούς πυραύλους εδάφους-εδάφους ATACMS των 610 mm που εκτοξεύονται από τα HIMARS και μπορούν να φθάσουν σε απόσταση 300 χιλιομέτρων, τότε η θέση των Ρώσων στην Κριμαία θα καταστεί εξαιρετικά δύσκολη χωρίς καν να χρειαστεί να περάσουν οι Ουκρανοί τον Δνείπερο. Το ίδιο θα συμβεί αν η Ουκρανία εξοπλιστεί με μαχητικά αεροσκάφη F-16 που θα συνοδεύονται από μεγάλη ποσότητα stand off όπλων αέρος-εδάφους μεγάλης ισχύος. Αυτός είναι ο ευκολότερος και οικονομικότερος τρόπος για τους Ουκρανούς να ανακαταλάβουν την Κριμαία, αλλά δεν γνωρίζουμε αν οι Αμερικανοί θα αποδεσμεύσουν τους πυραύλους ATACMS ή τα F-16 διότι φοβούνται ότι τα όπλα αυτά μπορεί να χρησιμοποιηθούν από τους Ουκρανούς για να πλήξουν στόχους βαθειά στη ρωσική ενδοχώρα και να προκληθεί ανεξέλεγκτη κλιμάκωση του πολέμου.
Αμερικανικές στρατιωτικές πηγές που είναι σε θέση να γνωρίζουν πολλά πράγματα σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις δυνατότητες του ουκρανικού στρατού, ισχυρίζονται ότι, εφόσον συνεχιστεί απρόσκοπτα η βοήθεια της Δύσης και συμπεριλάβει όπλα και πυρομαχικά ακριβείας μεγάλου βεληνεκούς, οι Ουκρανοί θα ανακαταλάβουν την Κριμαία μέχρι τα τέλη Αυγούστου φέτος. Ισχυρίζονται ότι, για να γίνει αυτό, το μόνο που χρειάζεται είναι να αποφασίσει κάποια στιγμή η αμερικανική κυβέρνηση ότι θέλει να νικήσει η Ουκρανία τη Ρωσία - και αυτό ακριβώς δήλωσε ο Μπάιντεν από το Κίεβο. Προσωπικά, συνυπολογίζοντας όλες τις παραμέτρους, θεωρώ ότι είναι απίθανο να δούμε το τέλος του πολέμου το 2023 – ίσως μάλιστα να μην το δούμε ούτε το 2024. Επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά το αξίωμα που λέει ότι «εύκολα μπορεί να ξεκινήσει κανείς έναν πόλεμο, αλλά πολύ δύσκολα μπορεί να τον τελειώσει». Όσο ο πόλεμος στην Ουκρανία παρατείνεται τόσο περισσότερο καθίσταται αγεφύρωτο το ψυχολογικό χάσμα μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων εφόσον τους χωρίζουν ποταμοί αίματος, και παράλληλα αυξάνεται ο κίνδυνος ραγδαίας κλιμάκωσης του πολέμου ή διεύρυνσής του με εμπλοκή κι άλλων χωρών σ’ αυτόν.