Η ελληνική πολιτική των δύο πηγών εξοπλισμών, η τουρκική “εναλλακτική” του Eurofighter και οι… αμείλικτοι αριθμοί. Η Τουρκία επέλεξε εδώ και αρκετά χρόνια την οδό της αυτονόμησης. Ένα δύσκολο δρόμο, υπό την έννοια ότι η διαπραγμάτευση με τις μεγάλες δυνάμεις, δεν αφήνει πολλά περιθώρια επί ίσοις όροις συνδιαλλαγής. Αργά ή γρήγορα η οικονομική, τεχνολογική, βιομηχανική, οικονομική και στρατιωτική ανωτερότητα και ισχύς, είναι οι παράγοντες που θα καθορίσουν τις εξελίξεις. Με βάση τη βούληση του ισχυρότερου πάντα… Αυτό αναγκάζεται πλέον και μάλιστα με οδυνηρό ως προς την αποδόμηση της εικόνας της ως τοπική υπερδύναμη, τρόπο, να αποδεχθεί η Τουρκία στην προσπάθεια της να αποκτήσει πραγματικά αξιόμαχα μαχητικά για την Αεροπορία της. Οι εναλλακτικές που έχει στη διάθεσή της είναι από εξαιρετικά περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Η ρωσική δεν υφίσταται καν στην πραγματικότητα.
Από: defence-point.gr - Γράφει ο ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΙΔΗΣ
Οι Τούρκοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι σε περίπτωση που υπογράψουν την αγορά ρωσικών μαχητικών αεροπλάνων, ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου, με απρόβλεπτες για αυτούς συνέπειες. Παράλληλα δε, χάνουν το ισχυρότερο διαπραγματευτικό τους χαρτί, αυτό του μέλους της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ). Από εκεί και πέρα όμως, αντιλαμβάνονται κατά τον πλέον εμφατικό τρόπο, την ανάγκη απεξάρτησης από τις ΗΠΑ και στον κρίσιμο τομέα των μαχητικών αεροπλάνων και των αερομεταφερόμενων όπλων. Κανένα από τα δύο αυτά πράγματα που αποτελούν θεμελιώδεις προϋποθέσεις αεροπορικής ισχύος, δεν μπορεί να λειτουργήσει από μόνο του. Μεμονωμένα. Το ένα δίχως το άλλο….
Οι Τούρκοι έχουν, ομολογουμένως, καταβάλει τεράστιες προσπάθειες (χρήμα, ανθρώπινο δυναμικό, πόρους και χρόνο) αυτονόμησης στο χώρο των εξοπλιστικών. Ειδικά ως προς την αεροπορική τους ισχύ όμως, έμειναν προσκολλημένοι στις ΗΠΑ. Με όποιες συνέπειες έχει αυτό σήμερα, μέσω της πάγιας τα τελευταία 20 χρόνια τακτικής τους να προσπαθούν μέσω διαφόρων και αλλεπάλληλων εκβιασμών και “διαπραγματευτικών” αντικειμένων, να εξασφαλίσουν αυτό που κάθε φορά θέλουν. προφανώς, έπεσαν και οι ίδιοι θύμα της πεποίθησης περί της αναντικατάστατης αξίας του γεωγραφικού χώρου που καταλαμβάνουν για τη Συμμαχία. Πλέον, αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι όλα έχουν όριο. Άρα και η δυνατότητα αποδοχής από την πλευρά της Δύσης των τουρκικών ηγεμονικών φιλοδοξιών, σε βάρος προφανώς άλλων, που τυγχάνει να είναι και αυτοί ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοι, η γεωστρατηγική αξία των οποίων επίσης άλλαξε στη σύγχρονη εποχή, παράλληλα με τη μετάλλαξη που υφίσταται το διεθνές σύστημα.
Η ελληνική πλευρά από την άλλη, που από τα τέλη της δεκαετία του ‘60 βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να αντιληφθεί εκ των πραγμάτων ότι τα περιθώρια διαπραγμάτευσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εξαιρετικά στενά, πήρε τη μεγάλη απόφαση να απευθυνθεί για τις εξοπλιστικές της ανάγκες και στην Ευρώπη (Γαλλία και Γερμανία). Εδώ και 50 τουλάχιστον χρόνια λοιπόν, διατηρεί σε υπηρεσία και αμερικανικά αλλά και ευρωπαϊκά (γαλλικά και γερμανικά) όπλα και συστήματα. Το Πολεμικό Ναυτικό εισήλθε σχεδόν παράλληλα με τον Ελληνικό Στρατό σε αυτή τη διαδικασία για να ακολουθήσει και η Πολεμική Αεροπορία στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του ‘70. Την ίδια οδό ακολούθησαν και οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις με καθυστέρηση μίας δεκαετίας τουλάχιστον και σε μικρότερο βαθμό. Στο χώρο της Αεροπορίας σε μηδενικό σχεδόν… Εδώ είναι που εντοπίζεται και το πραγματικό πρόβλημα για τους Τούρκους.
Χρειάστηκε να περάσουν 50 ολόκληρα χρόνια για να πάει η Ελλάδα και η Πολεμική της Αεροπορία από τον συνδυασμό Mirage F 1CG και AIM-9 Sidewinder, στον συνδυασμό Rafale F3R και MICA (EM/IR), METEOR, AM-39 Exocet και SCALP-EG! Ακόμη και αν η γαλλική εξωτερική πολιτική διαφοροποιηθεί έναντι της Ελλάδας σε περίπτωση σύρραξης με την Τουρκία, η ελληνική πλευρά θα έχει τη δυνατότητα για κάποιο χρονικό διάστημα να αξιοποιήσει το Rafale F3R και τις Belhara FDI HN και τα όπλα τους…
Η προσφυγή στις δύο εξοπλιστικές πηγές της Δύσης δεν προσφέρει την αυτονομία που επιθυμεί η Τουρκία του Ερντογάν. Το ίδιο όμως ισχύει και για τα ρωσικά συστήματα και όπλα. Και η ρωσική πολιτική εξαγωγής οπλικών συστημάτων δηλαδή δεν διαφέρει επί της ουσίας. Επομένως και οι Ρώσοι δεν θα επιτρέψουν αποδέσμευση τεχνογνωσίας και κρίσιμων τεχνολογιών προς εξασφάλιση αυτονομίας. Ενδεικτικότερο παράδειγμα από την εμπλοκή της Ινδίας στο πρόγραμμα PAK-FA δεν υπάρχει.
Τον τελευταίο καιρό πληροφορίες αναφέρουν ότι η βρετανική αεροδιαστημική βιομηχανία θα συνδράμει αποφασιστικά στην ανάπτυξη του τουρκικού μαχητικού TF-X. Παράλληλα, οι Τούρκοι εμφανίζονται να εξετάζουν ως εναλλακτική προς άμεση αγορά το Eurofighter – Typhoon. Η ουσία είναι ότι σε καμία περίπτωση οι Βρετανοί, όπως και οι Αμερικανοί παλιότερα, δεν θα αποδέσμευαν ή δεν πρόκειται να αποδεσμεύσουν, τεχνολογίες κρίσιμες για την ανάπτυξη και τη μαζική παραγωγή του TF-X. Ενός επανδρωμένου μαχητικού που η Τουρκία θα αξιοποιήσει και ως εξαγωγικό προϊόν. Για ποιους ακριβώς λόγους θεωρεί κανείς ότι θα βοηθήσουν καθοριστικά στο να προκύψει άλλος ένας ανταγωνιστής είτε του Εurofighter, είτε του 6ης γενιάς μαχητικού Tempest, στην παγκόσμια αγορά;
Η περίπτωση του Eurofighter-Typhoon και οι “προοπτικές” του ως εναλλακτική
Οι Τούρκοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι σε περίπτωση που υπογράψουν την αγορά ρωσικών μαχητικών αεροπλάνων, ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου, με απρόβλεπτες για αυτούς συνέπειες. Παράλληλα δε, χάνουν το ισχυρότερο διαπραγματευτικό τους χαρτί, αυτό του μέλους της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ). Από εκεί και πέρα όμως, αντιλαμβάνονται κατά τον πλέον εμφατικό τρόπο, την ανάγκη απεξάρτησης από τις ΗΠΑ και στον κρίσιμο τομέα των μαχητικών αεροπλάνων και των αερομεταφερόμενων όπλων. Κανένα από τα δύο αυτά πράγματα που αποτελούν θεμελιώδεις προϋποθέσεις αεροπορικής ισχύος, δεν μπορεί να λειτουργήσει από μόνο του. Μεμονωμένα. Το ένα δίχως το άλλο….
Οι Τούρκοι έχουν, ομολογουμένως, καταβάλει τεράστιες προσπάθειες (χρήμα, ανθρώπινο δυναμικό, πόρους και χρόνο) αυτονόμησης στο χώρο των εξοπλιστικών. Ειδικά ως προς την αεροπορική τους ισχύ όμως, έμειναν προσκολλημένοι στις ΗΠΑ. Με όποιες συνέπειες έχει αυτό σήμερα, μέσω της πάγιας τα τελευταία 20 χρόνια τακτικής τους να προσπαθούν μέσω διαφόρων και αλλεπάλληλων εκβιασμών και “διαπραγματευτικών” αντικειμένων, να εξασφαλίσουν αυτό που κάθε φορά θέλουν. προφανώς, έπεσαν και οι ίδιοι θύμα της πεποίθησης περί της αναντικατάστατης αξίας του γεωγραφικού χώρου που καταλαμβάνουν για τη Συμμαχία. Πλέον, αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι όλα έχουν όριο. Άρα και η δυνατότητα αποδοχής από την πλευρά της Δύσης των τουρκικών ηγεμονικών φιλοδοξιών, σε βάρος προφανώς άλλων, που τυγχάνει να είναι και αυτοί ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοι, η γεωστρατηγική αξία των οποίων επίσης άλλαξε στη σύγχρονη εποχή, παράλληλα με τη μετάλλαξη που υφίσταται το διεθνές σύστημα.
Η ελληνική πλευρά από την άλλη, που από τα τέλη της δεκαετία του ‘60 βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να αντιληφθεί εκ των πραγμάτων ότι τα περιθώρια διαπραγμάτευσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εξαιρετικά στενά, πήρε τη μεγάλη απόφαση να απευθυνθεί για τις εξοπλιστικές της ανάγκες και στην Ευρώπη (Γαλλία και Γερμανία). Εδώ και 50 τουλάχιστον χρόνια λοιπόν, διατηρεί σε υπηρεσία και αμερικανικά αλλά και ευρωπαϊκά (γαλλικά και γερμανικά) όπλα και συστήματα. Το Πολεμικό Ναυτικό εισήλθε σχεδόν παράλληλα με τον Ελληνικό Στρατό σε αυτή τη διαδικασία για να ακολουθήσει και η Πολεμική Αεροπορία στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του ‘70. Την ίδια οδό ακολούθησαν και οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις με καθυστέρηση μίας δεκαετίας τουλάχιστον και σε μικρότερο βαθμό. Στο χώρο της Αεροπορίας σε μηδενικό σχεδόν… Εδώ είναι που εντοπίζεται και το πραγματικό πρόβλημα για τους Τούρκους.
Χρειάστηκε να περάσουν 50 ολόκληρα χρόνια για να πάει η Ελλάδα και η Πολεμική της Αεροπορία από τον συνδυασμό Mirage F 1CG και AIM-9 Sidewinder, στον συνδυασμό Rafale F3R και MICA (EM/IR), METEOR, AM-39 Exocet και SCALP-EG! Ακόμη και αν η γαλλική εξωτερική πολιτική διαφοροποιηθεί έναντι της Ελλάδας σε περίπτωση σύρραξης με την Τουρκία, η ελληνική πλευρά θα έχει τη δυνατότητα για κάποιο χρονικό διάστημα να αξιοποιήσει το Rafale F3R και τις Belhara FDI HN και τα όπλα τους…
Η προσφυγή στις δύο εξοπλιστικές πηγές της Δύσης δεν προσφέρει την αυτονομία που επιθυμεί η Τουρκία του Ερντογάν. Το ίδιο όμως ισχύει και για τα ρωσικά συστήματα και όπλα. Και η ρωσική πολιτική εξαγωγής οπλικών συστημάτων δηλαδή δεν διαφέρει επί της ουσίας. Επομένως και οι Ρώσοι δεν θα επιτρέψουν αποδέσμευση τεχνογνωσίας και κρίσιμων τεχνολογιών προς εξασφάλιση αυτονομίας. Ενδεικτικότερο παράδειγμα από την εμπλοκή της Ινδίας στο πρόγραμμα PAK-FA δεν υπάρχει.
Τον τελευταίο καιρό πληροφορίες αναφέρουν ότι η βρετανική αεροδιαστημική βιομηχανία θα συνδράμει αποφασιστικά στην ανάπτυξη του τουρκικού μαχητικού TF-X. Παράλληλα, οι Τούρκοι εμφανίζονται να εξετάζουν ως εναλλακτική προς άμεση αγορά το Eurofighter – Typhoon. Η ουσία είναι ότι σε καμία περίπτωση οι Βρετανοί, όπως και οι Αμερικανοί παλιότερα, δεν θα αποδέσμευαν ή δεν πρόκειται να αποδεσμεύσουν, τεχνολογίες κρίσιμες για την ανάπτυξη και τη μαζική παραγωγή του TF-X. Ενός επανδρωμένου μαχητικού που η Τουρκία θα αξιοποιήσει και ως εξαγωγικό προϊόν. Για ποιους ακριβώς λόγους θεωρεί κανείς ότι θα βοηθήσουν καθοριστικά στο να προκύψει άλλος ένας ανταγωνιστής είτε του Εurofighter, είτε του 6ης γενιάς μαχητικού Tempest, στην παγκόσμια αγορά;
Η περίπτωση του Eurofighter-Typhoon και οι “προοπτικές” του ως εναλλακτική
Σε παλαιότερο αφιέρωμα του DP είχαν εξηγηθεί αναλυτικά οι λόγοι για τους οποίους τα μεταχειρισμένα Εurofighter-Typhoon, διαμόρφωσης Tranche 1, δεν είναι κατάλληλα για την Τουρκική Αεροπορία. Επομένως δεν χρειάζεται να επανέλθουμε ιδίως από τη στιγμή που είχε επίσης αιτιολογηθεί με στοιχεία και το γιατί είναι πρακτικά αδύνατη η αγορά επαρκούς αριθμού (άνω των 80 έως 100 μονάδων), αεροσκαφών του τύπου αυτού, διαμόρφωσης Tranche 3 ή Tranche 4. Σε συνέχεια όσων είχαν αναφερθεί τότε, παραθέτουμε αριθμούς σχετικούς με το κόστος αγοράς νέας κατασκευής Eurofighter, για να αποδώσουμε μία εικόνα της πραγματικής κατάστασης με την οποία είναι αντιμέτωπη η αμετροεπής Τουρκία. Το Κουβέϊτ υπέγραψε συμβόλαιο ύψους 8,7 δισ. δολαρίων το 2016, πριν από εφτά περίπου χρόνια δηλαδή (!), για την αγορά 28 μόλις μαχητικών Eurofighter – Typhoon (22 μονοθέσια και έξι διθέσια), διαμόρφωσης Tranche 3A.