Ο πόλεμος της Ουκρανίας

Ο κίνδυνος να παρασυρθεί τελικά το ΝΑΤΟ σε αυτόν τον πόλεμο, αυξάνεται συνεχώς – κάτι που θα γινόταν αποδεκτό από τους νεοσυντηριτικούς των ΗΠΑ, από την Πολωνία (η οποία θέλει να εκδικηθεί για τα δεινά της τόσο τη Ρωσία, όσο και τη Γερμανία, καταγγέλλοντας την τελευταία για 1,3 τρις € πολεμικές αποζημιώσεις), ενδεχομένως ακόμη και από τα κράτη της Βαλτικής. Τα κράτη αυτά έχουν άλλωστε την ψευδαίσθηση ότι, η Ρωσία μπορεί να ηττηθεί στρατιωτικά στην Ουκρανία, χωρίς να υπάρξει μία πυρηνική σύγκρουση των ΗΠΑ και της Ρωσίας – η οποία θα προκαλούσε ίσως το τέλος του πλανήτη. Συμπερασματικά πάντως, δεν υπάρχει καμία αποδεκτή και, κυρίως, ρεαλιστική εναλλακτική λύση εκτός από τις διαπραγματεύσεις – γεγονός που σημαίνει πως ο Kissinger έχει δίκιο με τη δήλωση του: με το ότι η προσπάθεια για ειρήνη και ασφάλεια έχει δύο συνιστώσες που μερικές φορές θεωρούνται αντιφατικές. Δηλαδή, το αίτημα για ασφάλεια και οι αξιώσεις για μέτρα συμφιλίωσης – όπου εν προκειμένω, εάν δεν μπορούμε να έχουμε και τα δύο, δεν θα έχουμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ως εκ τούτου, το μονοπάτι της διπλωματίας μπορεί μεν να φαίνεται περίπλοκο και απογοητευτικό, άδικο από την πλευρά των αμυνομένων Ουκρανών, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση – ενώ απαιτείται όραμα και θάρρος, για μπορέσει να ξεκινήσει κανείς το ταξίδι και να βγει από τέτοια αδιέξοδα.

Από: analyst.gr - Βασίλης Βιλιάρδος, Οικονομολόγος, ΑΣΟΕΕ Αθηνών, Πανεπιστήμιο Αμβούργου

Ανάλυση

Πάρα πολλά πράγματα σήμερα, ιδίως η Οικονομία, το μέλλον της Ευρώπης, αλλά και ολόκληρου του πλανήτη, εξαρτώνται από τον πόλεμο της Ουκρανίας (ανάλυση) – από τη σύγκρουση καλύτερα του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ δηλαδή και της Ρωσίας.

Εν προκειμένω, οι αεροπορικές επιδρομές σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη Ρωσία, η  ουκρανική επίθεση σε εγκαταστάσεις των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων (σύμφωνα με τους New York Times με το παρεχόμενο από τις ΗΠΑ πυραυλικό σύστημα HIMAR), καθώς επίσης η τρέχουσα σφοδρή επίθεση του ουκρανικού στρατού στο Donezk, θα ήταν δυνατόν να εκληφθούν ως ένδειξη, ακόμη και ως απόδειξη σε σχέση με το ότι, ο ρωσικός στρατός ευρίσκεται στην πλευρά του χαμένου στο συγκεκριμένο πόλεμο – μία εκτίμηση που θα μπορούσε να είναι σωστή αλλά, επίσης, να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Εν τούτοις, είναι γεγονός πως για τους περισσότερους παρατηρητές, δεν είναι στην πραγματικότητα δυνατόν να αξιολογηθεί η σύγκρουση – αφενός μεν επειδή δεν έχουν δική τους γνώση και πληροφόρηση, αφετέρου λόγω του ότι, όπως σε όλους τους πολέμους, η αλήθεια έχει αντικατασταθεί από την προπαγάνδα, από την πρώτη ημέρα. Εκτός αυτού, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων στη Δύση είναι προκατειλημμένος, λόγω της ασκούμενης προπαγάνδας – λαμβάνοντας θέση είτε υπέρ της μίας πλευράς, είτε της άλλης, με τη συντριπτική πλειοψηφία να τάσσεται εύλογα εναντίον της ρωσικής εισβολής και του Putin.

Δυσπιστούν ακόμη και σε σχέση με την πρόσφατη, επίσημη δήλωση της πρώην Γερμανίδας καγκελαρίου, της κυρίας Merkel, η οποία διέψευσε με κατηγορηματικό τρόπο τα σενάρια για ενδεχόμενο δικό της μεσολαβητικό ρόλο στην υπόθεση της σύγκρουσης της Ουκρανίας  με τη Ρωσία – αποκαλύπτοντας  όμως πως στις συνομιλίες που κατέληξαν στη συμφωνία του Minsk, η Γερμανία και η Γαλλία δεν επιδίωκαν την επίλυση της κρίσης, αλλά να κερδίσουν χρόνο, προκειμένου να μπορέσει να εξοπλισθεί η Ουκρανία.

Η κυρία Merkel πάντως διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στην εξέγερση του Maidan, μαζί με τις ΗΠΑ, όχι μόνο με χρήματα – σε κάποιο βαθμό εναντίον των συμφερόντων της χώρας της, κρίνοντας από το θέμα των Nord Stream και τη σημερινή της κατάσταση.

Στα πλαίσια αυτά, υπάρχει ένας μόνο τρόπος για να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει: να βασισθούμε στην αξιολόγηση αξιόπιστων «εμπειρογνωμόνων» που έχουν αποδείξει διαχρονικά, μέσω των δημοσίων δηλώσεων τους ότι, διαθέτουν ένα ισχυρό δίκτυο πηγών πληροφόρησης, εκτός από τις αναλυτικές τους δεξιότητες, τις γνώσεις και την τεκμηριωμένη εξειδίκευση, σε θέματα διεθνούς ασφαλείας.

Κατά τον κ. J. Huebschen δε, σε αυτά τα άτομα ανήκουν (α) ο συνταξιούχος συνταγματάρχης των ΗΠΑ Douglas Macgregor, (β) ο πρώην Ινδός διπλωμάτης M.K. Bhadrakumar και (γ) ο πρώην Αμερικανός υπουργός εξωτερικών Henry Kissinger. Αυτοί οι τρεις ειδικοί σχολίασαν πρόσφατα την πορεία του πολέμου στην Ουκρανία με άρθρα και συνεντεύξεις τους ως εξής:

Ο Douglas Macgregor

Ο απόστρατος συνταγματάρχης Douglas Macgregor, είναι ένας από τους πιο γνωστούς στρατιωτικούς αναλυτές των ΗΠΑ – ενώ είναι πεπεισμένος ότι, η Ρωσία θα ξεκινήσει μία επίθεση εναντίον της Ουκρανίας: σε ένα χρονικό σημείο που έχει ορίσει το ρωσικό Γενικό Επιτελείο Στρατού, με περίπου 540.000 στρατιώτες, με όλα τα απαραίτητα οπλικά συστήματα και με τους εξής τρεις στόχους:

(α) Να σταματήσουν όλες οι αποστολές όπλων από τη Δύση, πέρα από τα σύνορα της Πολωνίας με την Ουκρανία.

(β) Να συντριβούν οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις που, σύμφωνα με την εκτίμηση του, διαθέτουν ακόμη 195.000 στρατιώτες συν ξένους μισθοφόρους – δηλαδή, μία ανάλογη ομάδα με την «Wagner» που ονομάζει «Mozart» και αποτελείται από πρώην στρατιώτες δυτικών χωρών.

(γ) Να ανατραπεί η κυβέρνηση του προέδρου Zelensky, τον οποίο χαρακτηρίζει ως «μαριονέτα» των ΗΠΑ.

Όσον αφορά τώρα την παράδοση της «συστοιχίας» αμερικανικών αντιαεροπορικών πυραύλων (FlaRakBttr) τύπου «Patriot», η οποία παρουσιάζεται στα ΜΜΕ ως ένα είδος «αλλαγής παιχνιδιού (Game Changer), θεωρεί πως πρόκειται για ένα πολιτικό μήνυμα – το οποίο αλλάζει οριακά μόνο την κατάσταση στο πεδίο της μάχης.

Εάν εδώ πρόκειται για το οπλικό σύστημα «Patriot PAC 3» που χρησιμοποιείται επίσης από τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις, μία «συστοιχία» έχει οκτώ εκτοξευτές με 16 βλήματα ο καθένας – οπότε συνολικά 128 πυραύλους η κάθε μία, ο καθένας εκ των οποίων κοστίζει πάνω από 1 εκ. $. Μία «συστοιχία» ή «μπαταρία» τώρα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προστασία ιδιαίτερα σημαντικών στρατιωτικών στόχων, όπως ένα αρχηγείο, μία αποθήκη ή ένα αεροδρόμιο – αλλά σίγουρα όχι μίας μεγάλης πόλης, όπως το Κίεβο.

Οι πύραυλοι της «μπαταρίας» έχουν βεληνεκές έως 40 χλμ. και ύψος βολής έως 20 χλμ., ενώ είναι αποτελεσματικοί ενάντια σε εχθρικούς πυραύλους και πολεμικά αεροπλάνα – αλλά όχι εναντίον των drones που πετούν πολύ χαμηλά, ειδικά όταν έρχονται πολλά μαζί, έχοντας κόστος μόλις 30.000 $ το καθένα. Η εκπαίδευση δε των χειριστών αυτού του οπλικού συστήματος Patriot, διαρκεί τουλάχιστον 6 μήνες – ενώ των επιπλέον απαραίτητων τεχνικών, περί τους 10 έως 12 μήνες.

Εκτός αυτού, το απαιτούμενο διοικητικό προσωπικό δεν μπορεί στην πραγματικότητα να παρασχεθεί από την Ουκρανία – ενώ αυτού του είδους οι αξιωματικοί πρέπει να περάσουν από διάφορα εκπαιδευτικά προγράμματα, προτού αποκτήσουν τις απαραίτητες τακτικές δεξιότητες για να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά ένα τέτοιο σύστημα. Τέλος, ο Douglas Macgregor είναι πεπεισμένος ότι, δεν θα υπάρξει πόλεμος χαρακωμάτων που θα διαρκέσει μήνες – αλλά πως η Ρωσία θα επιφέρει ένα αποφασιστικό χτύπημα στο εγγύς μέλλον.

Ο M.K. Bhadrakumar

Ο M.K. Bhadrakumar είναι ένας συνταξιούχος Ινδός διπλωμάτης που έχει εργασθεί στην Ινδική Πρεσβεία στην πρώην Σοβιετική Ένωση, στο Αφγανιστάν, στο Ιράν, στο Πακιστάν, στην Τουρκία και στη Γερμανία – δηλώνοντας πως οι δυτικοί σχολιαστές έχουν ξεχάσει σε μεγάλο βαθμό ότι, κατά βάθος, το κεντρικό ζήτημα στη ρωσική ατζέντα δεν είναι η εδαφική κατάκτηση, όσο σημαντική και αν είναι η Ουκρανία για τα ρωσικά συμφέροντα, αλλά η επέκταση του ΝΑΤΟ.

Από την οπτική γωνία του Bhadrakumar, ο Putin πιστεύει ότι, ο πρωταρχικός στόχος των ΗΠΑ είναι να αποδυναμώσουν και να διαμελίσουν τη Ρωσία – ενώ αυτός είναι ο λόγος που η ρωσική ηγεσία είναι πεπεισμένη σχετικά με το ότι, η αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ θα συνεχισθεί και μετά το τέλος του πολέμου της Ουκρανίας. Ο M.K. Bhadrakumar αναφέρει την εξής δήλωση του προέδρου Putin, από τη συνεδρίαση του ρωσικού «Αμυντικού Συμβουλίου» της 28ης Δεκεμβρίου του 2022».

«Θα διατηρήσουμε την πυρηνική τριάδα και θα αυξήσουμε την επιχειρησιακή της ετοιμότητα. Αυτή είναι η μοναδική εγγύηση για τη διατήρηση της εθνικής μας κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας. Επίσης της διασφάλισης της στρατηγικής ισορροπίας και της εξασφάλισης του θεμελιώδους «ισοζυγίου» των ενόπλων δυνάμεων, σε ολόκληρο τον κόσμο».

Στα πλαίσια αυτά, ο Bhadrakumar αναφέρεται στην ανακοίνωση του υπουργού άμυνας της Ρωσίας Sergei Shoigu, κατά την οποία οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις  θα ενισχυθούν από διάφορες μεραρχίες, από τους άλλους κλάδους των ενόπλων δυνάμεων – ενώ η αρχική δύναμη του ρωσικού στρατού, θα αυξηθεί στους 1,5 εκ. στρατιώτες.

Σύμφωνα με τον Ινδό αναλυτή, λόγω του εκ των πραγμάτων (de facto) πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, καθώς επίσης της αντίστοιχης τεράστιας υποστήριξης προς την Ουκρανία, οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να χάσουν την πολύ πιο αποφασιστική παγκόσμια διαμάχη με την Κίνα – ενώ οι πολεμοκάπηλοι εκ των Αμερικανών νεοσυντηρητικών (neocon’s) έχουν εγκλωβίσει τον πρόεδρο Biden σε μία κατάσταση, όπου μία απόφαση είναι αναπόφευκτη.

Εν προκειμένω, ο Biden συνειδητοποίησε πως η Ρωσία δεν πρόκειται να ηττηθεί στην Ουκρανία και ότι δεν θα υπάρξει μαζική εξέγερση του ρωσικού λαού – ενώ, εάν οι ΗΠΑ θέλουν να κερδίσουν την παγκόσμια διαμάχη με την Κίνα, δεν μπορούν να διατηρήσουν την εντατική και συνεχή εμπλοκή τους στην Ουκρανία. Πόσο μάλλον να την εντείνουν περισσότερο, όπως απαιτεί ο πρόεδρος Zelensky – ο οποίος παρεμπιπτόντως δρομολογεί το ξεπούλημα της Ουκρανίας στην Black Rock (πηγή)!

Εν τούτοις, εάν οι ΗΠΑ πράγματι αποσύρονταν, θα ήταν σαν να παραδεχόντουσαν όχι μόνο τη δική τους ήττα, αλλά και του ΝΑΤΟ – ενδεχομένως σε συνδυασμό με την προσπάθεια των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης, όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία, να επιτύχουν έναν τρόπο συμβίωσης (modus vivendi) με τη Ρωσία. Για τον Bhadrakumar τότε, τίθεται το ερώτημα εάν το ΝΑΤΟ θα επιβίωνε από μία τέτοια εξέλιξη – κατά την οποία η υπερατλαντική ηγεσία των ΗΠΑ θα χανόταν.

Παρεμπιπτόντως, οι Γερμανοί που απαιτούν διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, στη συντριπτική πλειοψηφία τους (για όλα μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς, αλλά όχι για εθελοδουλία, ούτε για αδιαφορία των ελίτ τους για την πατρίδα τους), ήδη κατηγορούν τον καγκελάριο Scholz, λέγοντας πως είναι λιγότερο εθνικά ανεξάρτητος, από τη χώρα που κυβερνάει, επειδή σκύβει το κεφάλι στους Αμερικανούς – ενώ οι Γάλλοι θεωρούν πως δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητη, ισχυρή και ευημερούσα Ευρώπη, χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας, όπως μεταξύ άλλων ο εγγονός του Charles de Gaulle (πηγή).

Ο Henry Kissinger

Περαιτέρω, σε άρθρο του της 17ης Δεκεμβρίου του 2022, ο Henry Kissinger υπενθύμισε τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο – όπου τον Αύγουστο του 1916, οι αντιμαχόμενες δυνάμεις ετοιμάζονταν να θέσουν τέλος στον πόλεμο. Δυστυχώς όμως δεν βρέθηκε λύση και έτσι διήρκεσε ο πόλεμος ακόμη δύο χρόνια – με εκατομμύρια νεκρούς επί πλέον.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Kissinger αναρωτιέται εάν ο πόλεμος στην Ουκρανία ευρίσκεται σε κάποιο συγκρίσιμο χρονικό σημείο σήμερα, με το 1916 – ενώ θεωρεί πως υπάρχει κίνδυνος να χαθεί η ευκαιρία για ανακωχή, προτού συμβεί μία μεγάλη ρωσική επίθεση και θα είναι πολύ αργά.

Ειδικότερα, επειδή η Ουκρανία για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία έχει γίνει ένα μεγάλο κυρίαρχο κράτος στην Κεντρική Ευρώπη, το οποίο μέχρι στιγμής έχει αντιμετωπίσει αποφασιστικά και επιτυχώς τη ρωσική επιθετικότητα, με την υποστήριξη της «Δύσης», οι στρατηγικές παράμετροι έχουν ήδη αλλάξει – οπότε μπορεί κανείς να οικοδομήσει επάνω σε αυτό.

Κατά την άποψη του όμως, κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως η Ρωσία έχει καταστεί ανίσχυρη – ως αποτέλεσμα αυτού του πολέμου. Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία συμβάλλει καθοριστικά στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων εδώ και δεκαετίες – οπότε ο ιστορικός της ρόλος δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Εκτός αυτού, οι στρατιωτικές αποτυχίες στην Ουκρανία, δεν έχουν επηρεάσει την παγκόσμια πυρηνική ικανότητα της Ρωσίας – γεγονός που της επιτρέπει να απειλεί με κλιμάκωση στην Ουκρανία.

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, πάντοτε κατά τον Kissinger, ακόμη και αν αυτή η ικανότητα μειωθεί, η διάλυση της Ρωσίας ή η καταστροφή της δυνατότητας της να διεξάγει στρατηγικές πολιτικές, θα μπορούσε να μετατρέψει την επικράτεια της που εκτείνεται σε έντεκα ωρολογιακές ζώνες, σε ένα αμφισβητούμενο κενό – σε μία τεράστια εστία πυρκαγιάς δηλαδή που θα έκαιγε ολόκληρο τον πλανήτη, αφού δεν θα μπορούσε ποτέ να σβηστεί. Ως εκ τούτου, το ξεκάθαρο αίτημα του Kissinger είναι πως ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει.

Στα πλαίσια αυτά, εάν τα προπολεμικά σύνορα δεν μπορούν να αποκατασταθούν μέσω διαπραγματεύσεων, ενδεχομένως να χρειαστεί να διεξαχθούν δημοψηφίσματα – έτσι ώστε να αποφασίσει ο πληθυσμός σε μία καθορισμένη χρονική στιγμή, εάν θέλει να ανήκει στην Ουκρανία ή στη Ρωσία. Τέλος, ο στόχος μίας ειρηνευτικής διαδικασίας πρέπει να είναι διπλός: (α) να εξασφαλισθεί η ειρήνη για την Ουκρανία και (β) να καθορισθεί μία νέα διεθνής δομή, ειδικά για την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Συμπέρασμα

Κλείνοντας, επί του παρόντος δεν φαίνεται να μπορεί η Ουκρανία να κερδίσει τον πόλεμο – αλλά ενδεχομένως, με τη βοήθεια περαιτέρω μαζικής στήριξης των ΗΠΑ και των άλλων χωρών του ΝΑΤΟ, να επιτύχει μία ισοπαλία στο πεδίο της μάχης, με πολύ υψηλό όμως τίμημα. Ένας ανώτερος πρώην Αμερικανός αξιωματικός είπε, σε μία πρόσφατη συνέντευξη του, πως οι ΗΠΑ είχαν κατά μέσον όρο 500  θύματα κάθε εβδομάδα, κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ – ενώ η Ουκρανία έχει περίπου τον ίδιο αριθμό θυμάτων ή σοβαρών τραυματισμών κάθε ημέρα.

Εκτός αυτού, οι συνθήκες διαβίωσης των Ουκρανών αμάχων θα συνεχίσουν δυστυχώς να επιδεινώνονται, ο αριθμός των προσφύγων θα αυξηθεί, οι Πολίτες των χωρών της Ευρώπης θα δυσανασχετούν όλο και περισσότερο και η καταστροφή της Ουκρανίας θα γίνεται καθημερινά μεγαλύτερη – ενώ είναι αμφίβολο εάν οι ΗΠΑ μπορούν ή θέλουν να συνεχίσουν να παρέχουν το τρέχον επίπεδο υποστήριξης τους που παρ’ όλα αυτά δεν είναι επαρκές, εάν ως αποτέλεσμα θα υπάρξει κίνδυνος απώλειας του παγκοσμίου ανταγωνισμού τους με την Κίνα.

Από την άλλη πλευρά, τα οπλοστάσια των ευρωπαϊκών χωρών του ΝΑΤΟ έχουν εξαντληθεί σε μεγάλο βαθμό – ενώ οι κυβερνήσεις πρέπει να αποφασίσουν τώρα, εάν είναι υπεύθυνη στάση η αποδυνάμωση των δικών τους αμυντικών δυνατοτήτων, υπέρ της περαιτέρω υποστήριξης της Ουκρανίας.

Όσον αφορά τη Ρωσία, δεν πρόκειται να χάσει τον πόλεμο – αλλά, αντίθετα, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να διενεργηθεί μία μεγάλη ρωσική επίθεση, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες του εδάφους και ολοκληρωθεί η εκπαίδευση των στρατευμένων εφέδρων. Εάν δε η γραμμή στρατιωτικού εφοδιασμού από την Πολωνία προς την Ουκρανία διακοπεί, ως μέρος αυτής της επίθεσης, όπως προβλέπει ο συνταγματάρχης Macgregor, θα είναι αναπόφευκτη η πλήρης κατάρρευση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων.

Επί πλέον, ο κίνδυνος να παρασυρθεί τελικά το ΝΑΤΟ σε αυτόν τον πόλεμο αυξάνεται συνεχώς – κάτι που θα γινόταν αποδεκτό από τους νεοσυντηριτικούς των ΗΠΑ, από την Πολωνία (η οποία θέλει να εκδικηθεί για τα δεινά της τόσο τη Ρωσία, όσο και τη Γερμανία, καταγγέλλοντας την τελευταία για 1,3 τρις € πολεμικές αποζημιώσεις),  ενδεχομένως ακόμη και από τα κράτη της Βαλτικής. Τα κράτη αυτά έχουν άλλωστε την ψευδαίσθηση ότι, η Ρωσία μπορεί να ηττηθεί στρατιωτικά στην Ουκρανία, χωρίς να υπάρξει μία πυρηνική σύγκρουση των ΗΠΑ και της Ρωσίας – η οποία θα προκαλούσε ίσως το τέλος του πλανήτη.

Συμπερασματικά πάντως, δεν υπάρχει καμία αποδεκτή και, κυρίως, ρεαλιστική εναλλακτική λύση, εκτός από τις διαπραγματεύσεις – γεγονός που σημαίνει πως ο Kissinger έχει δίκιο με τη δήλωση του: με το ότι η προσπάθεια για ειρήνη και ασφάλεια έχει δύο συνιστώσες που μερικές φορές θεωρούνται αντιφατικές. Δηλαδή, το αίτημα για ασφάλεια και οι αξιώσεις για μέτρα συμφιλίωσης – όπου εν προκειμένω, εάν δεν μπορούμε να έχουμε και τα δύο, δεν θα έχουμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Ως εκ τούτου, το μονοπάτι της διπλωματίας μπορεί να φαίνεται περίπλοκο και απογοητευτικό, άδικο από την πλευρά των αμυνομένων Ουκρανών, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση – ενώ απαιτείται όραμα και θάρρος, για μπορέσει να ξεκινήσει κανείς το ταξίδι και να βγει από τέτοια αδιέξοδα.

Νεότερη Παλαιότερη
--------------
Ακούστε το τελευταίο ηχητικό από τη ΜΕΣΗ ΓΡΑΜΜΗ


Η Freepen.gr ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα / αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους και δε σημαίνει πως τα υιοθετεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω e-mail