Από: sportime.gr - Γεράσιμος Μανωλίδης
Τα Χριστούγεννα έχουν συνδυαστεί με δώρα, στόλισμα δένδρου, τραπέζια για φαγητό, συναθροίσεις με φίλους, άδεια από τη δουλειά, ξεκούραση, βόλτες, εξόδους… Ασφαλώς καλό θα ήταν να μπούμε στη διαδικασία να εορτάσουμε τη γέννηση του Χριστού και κάποια στιγμή να αντιληφθούμε ή να ακούσουμε έστω θεολογική έννοια της γέννησης του Θεανθρώπου. Δεν το κάνουμε. Γεγονός. Αλλά σε μία τέτοια γιορτή το «κατηγορώ» δεν είναι η ουσία.
Στην υπερκαταναλωτική και με εξοντωτικούς ρυθμούς καθημερινότητα που ζούμε ακόμα και οι γιορτές των Χριστουγέννων έχουν περάσει σε ένα fast track mode. Δεν καταλαβαίνουμε Χριστούγεννα, δεν κάνουμε μία «επίσκεψη» στην εκκλησία, δεν λέμε Καλά Χριστούγεννα –έννοια που διαγράφεται από τα Πανεπιστήμια της Δύσης, δεν βάζουμε καν μία φάτνη κάτω από το δέντρο.
Περιττό να αναφερθεί πως η πλειοψηφία του κόσμου πλέον, επίτηδες δεν αναφέρουμε η πλειοψηφία των «Χριστιανών», δεν μπαίνει στη διαδικασία του αγώνα με τα επιτίμιά του, τη μικρή νηστεία και τη Θεία Κοινωνία.
Τα παραπάνω έχουν μπει πλέον στη σφαίρα του… τρομακτικού. Βρίσκονται στους πρόποδες ενός… ανυπέρβλητου βουνού που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια και της έννοιας του «Χριστιανοταλιμπάν». Αλλά, αυτή η «μάχη» δεν είναι της παρούσης, έχει χαθεί προ πολλού.
Υπάρχουν και θα υπάρχουν βέβαια αυτοί, οι γενναίοι, οι λίγοι που θα τη δίνουν. Δικός τους αγώνας, δική τους και η αγαλλίαση που θα νιώσει η ψυχή τους. Υπάρχουν όμως και οι μπερδεμένοι, οι «χαμένοι» μέσα στην ταχύτητα της κοινωνικής μετάλλαξης που είναι Χριστιανοί, αλλά έχουν ξεχάσει να συμπεριφέρονται ως τέτοιοι. Ελπίδα και χρόνος για να βρουν τον δρόμο τους υπάρχει. Η ενσάρκωση του Θεού σε θνητή μορφή άλλωστε προσφέρεται για μια ανασυγκρότηση του εαυτού μας.
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν, όχι μόνο Χρόνια Πολλά…