Η θέση του στο βιβλίο Γκίνες είναι ακλόνητη...
Την έχετε ακούσει- και την έχετε πει κι εσείς, είναι βέβαιο- χιλιάδες φορές. Άλλωστε, μιλάμε για μία από τις πιο κοινότοπες εκφράσεις στα χρονικά της ελληνικής κοινοτοπίας: «Σου κόβει την ανάσα».
Από: menshouse.gr
Και μπορεί την εποχή της πανδημίας του covid (ιδίως την περίοδο της μετάλλαξης Άλφα αλλά και, δευτερευόντως, της Δέλτα) αυτή η φράση ν’ απέκτησε, αίφνης, κυριολεκτική σημασία, όμως κατά βάση η χρήση της είναι μεταφορική.
Κατά βάση, όμως.
Γιατί υπάρχουν και μερικές περιπτώσεις- που δεν σχετίζονται με τον κορωνοϊό- κατά τις οποίες το «Σου κόβει την ανάσα» αγκαλιάζει τον ρεαλισμό και δεν τον αφήνει να φύγει από την αγκαλιά του ποτέ των ποτών, αείποτε.
Κι επειδή ξέρουμε πως δεν σας αρέσουν τα λόγια του αέρα (είστε ζώδια της γης εσείς, το δεχόμαστε), ας μιλήσουμε με επιχειρήματα: Μπόλντουιν, Νέα Ζηλανδία.
Ή, ακριβέστερα, οδός Μπόλντουιν στο Ντουνεντίν της Νέας Ζηλανδίας: «Ο πιο απότομος δρόμος ολόκληρου του κόσμου», όπως αναφέρει το βιβλίο Γκίνες, μοιάζει βγαλμένος από το “Inception” του Κρίστοφερ Νόλαν. Μόνο που αντί για τοπίο ταινίας επιστημονικής φαντασίας ενός υπερταλαντούχου δημιουργού, εδώ μιλάμε για στείρα, τσιμεντένια πραγματικότητα.
Το… αφύσικα κάθετο κομμάτι της οδού Μπόλντουιν έχει έκταση 350 μέτρων και για κάθε 2.86 μέτρα που καλύπτεις η κλίση αυξάνεται κατά ένα ολόκληρο, μέχρις ότου να νομίζεις πως θα κάνεις backflip και θα πέσεις στο απόλυτο κενό πίσω σου!
Όσοι έξυπνοι (εντάξει, όχι και τόσο έξυπνοι) προσπάθησαν να ανεβούν τον συγκεκριμένο δρόμο στα μισά περίπου τα έφτυσαν (θα λέγαμε πως τους κόπηκε η ανάσα, έτσι;) και οι εκ των υστέρων, μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες δηλαδή, τοποθετήσεις τους ανέφεραν πως τους δόθηκε η αίσθηση ότι ανεβαίνουν έναν γκρεμό που έδειχνε να μην έχει τέλος- και, μην ξεχνάμε, μιλάμε για μόλις 350 μέτρα.
Χαρακτηριστικό της φρικώδους αυτής κλίσης είναι πως ακόμα και τ’ αυτοκίνητα «αγκομαχούν» για ν’ ανέβουν, ενώ ορισμένοι αιθεροβάμονες ποδηλάτες που νόμιζαν ότι θα τα καταφέρουν να φτάσουν μέχρι πάνω, δήλωσαν ότι από ένα σημείο και μετά έβλεπαν μόνο τον ουρανό (προοικονομία ήταν προφανώς, γιατί θα τον επισκέπτονταν για μόνιμη εγκατάσταση αν συνέχιζαν τις πεταλιές).
Περιττό να (ξαν)αναφέρουμε ότι ο συγκεκριμένος δρόμος έχει μπει εδώ και χρόνια στο βιβλίο Γκίνες με τα μεγαλύτερα ρεκόρ του κόσμου, καθώς τέτοια κλίση δεν παρατηρείται πουθενά αλλού στον πλανήτη μας.
Κι αν κάποιοι από εσάς εκεί έξω νιώθετε αρκετά γυμνασμένοι ή ριψοκίνδυνοι και αρχίζετε να ψάχνετε στην υδρόγειο (ή στο Google Maps, παιδιά των 2000s…) πού στο καλό είναι ο συγκεκριμένος δρόμος γιατί είστε βέβαιοι ότι θα τα καταφέρετε ν’ ανεβείτε, ξανασκεφτείτε το.
Ή, τουλάχιστον, κάντε πρώτα μία πρόβα αδρεναλίνης στα δικά μας μέρη…
Από: menshouse.gr
Και μπορεί την εποχή της πανδημίας του covid (ιδίως την περίοδο της μετάλλαξης Άλφα αλλά και, δευτερευόντως, της Δέλτα) αυτή η φράση ν’ απέκτησε, αίφνης, κυριολεκτική σημασία, όμως κατά βάση η χρήση της είναι μεταφορική.
Κατά βάση, όμως.
Γιατί υπάρχουν και μερικές περιπτώσεις- που δεν σχετίζονται με τον κορωνοϊό- κατά τις οποίες το «Σου κόβει την ανάσα» αγκαλιάζει τον ρεαλισμό και δεν τον αφήνει να φύγει από την αγκαλιά του ποτέ των ποτών, αείποτε.
Κι επειδή ξέρουμε πως δεν σας αρέσουν τα λόγια του αέρα (είστε ζώδια της γης εσείς, το δεχόμαστε), ας μιλήσουμε με επιχειρήματα: Μπόλντουιν, Νέα Ζηλανδία.
Ή, ακριβέστερα, οδός Μπόλντουιν στο Ντουνεντίν της Νέας Ζηλανδίας: «Ο πιο απότομος δρόμος ολόκληρου του κόσμου», όπως αναφέρει το βιβλίο Γκίνες, μοιάζει βγαλμένος από το “Inception” του Κρίστοφερ Νόλαν. Μόνο που αντί για τοπίο ταινίας επιστημονικής φαντασίας ενός υπερταλαντούχου δημιουργού, εδώ μιλάμε για στείρα, τσιμεντένια πραγματικότητα.
Το… αφύσικα κάθετο κομμάτι της οδού Μπόλντουιν έχει έκταση 350 μέτρων και για κάθε 2.86 μέτρα που καλύπτεις η κλίση αυξάνεται κατά ένα ολόκληρο, μέχρις ότου να νομίζεις πως θα κάνεις backflip και θα πέσεις στο απόλυτο κενό πίσω σου!
Όσοι έξυπνοι (εντάξει, όχι και τόσο έξυπνοι) προσπάθησαν να ανεβούν τον συγκεκριμένο δρόμο στα μισά περίπου τα έφτυσαν (θα λέγαμε πως τους κόπηκε η ανάσα, έτσι;) και οι εκ των υστέρων, μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες δηλαδή, τοποθετήσεις τους ανέφεραν πως τους δόθηκε η αίσθηση ότι ανεβαίνουν έναν γκρεμό που έδειχνε να μην έχει τέλος- και, μην ξεχνάμε, μιλάμε για μόλις 350 μέτρα.
Χαρακτηριστικό της φρικώδους αυτής κλίσης είναι πως ακόμα και τ’ αυτοκίνητα «αγκομαχούν» για ν’ ανέβουν, ενώ ορισμένοι αιθεροβάμονες ποδηλάτες που νόμιζαν ότι θα τα καταφέρουν να φτάσουν μέχρι πάνω, δήλωσαν ότι από ένα σημείο και μετά έβλεπαν μόνο τον ουρανό (προοικονομία ήταν προφανώς, γιατί θα τον επισκέπτονταν για μόνιμη εγκατάσταση αν συνέχιζαν τις πεταλιές).
Περιττό να (ξαν)αναφέρουμε ότι ο συγκεκριμένος δρόμος έχει μπει εδώ και χρόνια στο βιβλίο Γκίνες με τα μεγαλύτερα ρεκόρ του κόσμου, καθώς τέτοια κλίση δεν παρατηρείται πουθενά αλλού στον πλανήτη μας.
Κι αν κάποιοι από εσάς εκεί έξω νιώθετε αρκετά γυμνασμένοι ή ριψοκίνδυνοι και αρχίζετε να ψάχνετε στην υδρόγειο (ή στο Google Maps, παιδιά των 2000s…) πού στο καλό είναι ο συγκεκριμένος δρόμος γιατί είστε βέβαιοι ότι θα τα καταφέρετε ν’ ανεβείτε, ξανασκεφτείτε το.
Ή, τουλάχιστον, κάντε πρώτα μία πρόβα αδρεναλίνης στα δικά μας μέρη…