Να, που ανακοίνωσε κι ο Νίκος Χριστοδουλίδης τις θέσεις του για το Κυπριακό να ησυχάσουν όσοι αγωνιούσαν. Έχει, λέει, κι αυτός, όπως όλα τα κόμματα, «ξεκάθαρο στόχο» μια λύση «στη βάση ενός Διζωνικού Δικοινοτικού Ομοσπονδιακού κράτους, ενός κανονικού, δημοκρατικού κράτους εντός της ΕΕ, χωρίς στρατεύματα κατοχής, ξένες εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα που θα αποκαθιστά την ενότητα της πατρίδας μας, του εδάφους της, του λαού της και των δεσμών της». Και για να πετύχει αυτό «πρωταρχικός στόχος και ύψιστη προτεραιότητα του κ. Χριστοδουλίδη είναι η επανέναρξη ουσιαστικών διαπραγματεύσεων».
Από: philenews.com / Γράφει ο Άριστος Μιχαηλίδης
Λένε κάτι διαφορετικό οι υπόλοιποι; Επί της ουσίας ουδέν. Όλοι τα ίδια αραδιάζουν, ο καθένας με δικά του λόγια. Τα ίδια έλεγαν και οι ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου, το Σεπτέμβρη του 2009 που υποτίθεται είναι οι γραμμές που ακολουθούν όλοι και οι «κόκκινες γραμμές» που λένε ότι δεν παραβιάζουν. Η πραγματικότητα είναι άλλη, βέβαια, αλλά το θεωρητικό μοτίβο το ίδιο.
Όπως και τα υπόλοιπα στις θέσεις Χριστοδουλίδη. Ότι «η λύση θα πρέπει να διασφαλίζει για το σύνολο του Κυπριακού λαού τις τέσσερις βασικές ελευθερίες της ΕΕ σε ένα ενωμένο κράτος», ότι «η κεντρική κυβέρνηση της ενωμένης Κύπρου πρέπει να διασφαλίζει μια ισχυρή παρουσία της Κύπρου στην Ευρώπη και στον κόσμο με μια και μοναδική διεθνή προσωπικότητα, με μια και μοναδική κυριαρχία και μία ιθαγένεια».
Αλλά, παρόλο που όλοι συνεχίζουν να τα επαναλαμβάνουν, όλα αυτά έχουν ξεπεραστεί από τις συμφωνίες που έκανε τόσο ο Δημήτρης Χριστόφιας όσο και ο Νίκος Αναστασιάδης. Για ποια μία και μοναδική κυριαρχία και μία ιθαγένεια μιλάμε; Για ποιο ενωμένο κράτος; Για ποιες τέσσερις βασικές ελευθερίες της ΕΕ, οι οποίες έχουν συμφωνηθεί μόνο για τους Τούρκους υπηκόους και όχι για τους Ελληνοκύπριους;
Ωραία να τα λες! Θαυμαστά! Αλλά, να θυμόμαστε ότι το διαπραγματευτικό κεκτημένο ισχύει και για τους άλλους. Και είναι αυτό που αξιοποιούν για να προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι έχουμε ήδη συμφωνήσει πως υπάρχει ήδη ένα τουρκοκυπριακό κράτος και ένας τουρκοκυπριακός λαός, υπάρχει χωριστό τουρκοκυπριακό κρατίδιο ή συνιστώσα πολιτεία και αναζητούν με ποιο τρόπο θα συμφωνηθεί η συνεργασία των δυο υφιστάμενων κρατιδίων. Κι αυτό δεν είναι ομοσπονδία.
Αλλά, εμείς συνεχίζουμε να λέμε το παραμύθι μας περί ενωμένου κράτους, περί μίας κυριαρχίας και μίας ιθαγένειας κι όπου μας βγάλει. Αρκεί να ικανοποιούμαστε μεταξύ μας. Λες και είναι μόνοι μας που θα τα συμφωνήσουμε. Με τους εαυτούς μας. Όπως έγραφε κι ο Στέφανος Στεφάνου προχτές, σε άρθρο στο Φιλελεύθερο: «Πιστεύουμε ότι υπό τις σωστές προϋποθέσεις το Κυπριακό μπορεί να επιλυθεί σύντομα και μάλιστα πιο εύκολα από άλλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η διεθνής κοινότητα». Κι εμείς το πιστεύουμε. Και συμφωνούμε με τον κ. Στεφάνου που λέει ότι «η μη λύση είναι επιζήμια και για την Κύπρο και τους ανθρώπους της, Ε/κ και Τ/κ, καθώς και για την Τουρκία και τη διεθνή κοινότητα ευρύτερα. Είναι επιζήμια και για την ίδια την ΕΕ…».
Συμφωνούμε και με τον κ. Χριστοδουλίδη για τα πιο πάνω. Συμφωνούμε και με τον Α. Μαυρογιάννη, που λέει ότι αν εκλεγεί είναι έτοιμος να ταξιδέψει και στην Άγκυρα προκειμένου να συζητήσει με την τουρκική κυβέρνηση το Κυπριακό και το πώς θα επαναρχίσουν οι συνομιλίες. Συμφωνούμε και με τον Αβέρωφ, που λέει ότι «το Κυπριακό θα λυθεί με ρεαλιστικές πρωτοβουλίες που θα ευθυγραμμίζουν τα δικά μας συμφέροντα με αυτά των συμμάχων μας και θα δημιουργούν όφελος και προοπτική για όλα τα μέρη. Ακόμα και για την Τουρκία».
Ας πούμε κιόλας ότι συμφωνούν όλοι οι Ελληνοκύπριοι με όλα αυτά. Και λοιπόν; Νιώθουν τα κόμματα και οι υποψήφιοι Πρόεδροι ότι κάνουν το καθήκον τους; Επειδή λένε στους Ελληνοκύπριους ότι μας συμφέρει όλους η λύση; Κι ότι υιοθετούν όλοι τις ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου, που λένε ότι η λύση πρέπει να συνάδει με το διεθνές δίκαιο, τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη μία και μόνη κυριαρχία και την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων; Παρακάτω; Έχει και παρακάτω; Ή, περιμένουν το θαύμα;
Λένε κάτι διαφορετικό οι υπόλοιποι; Επί της ουσίας ουδέν. Όλοι τα ίδια αραδιάζουν, ο καθένας με δικά του λόγια. Τα ίδια έλεγαν και οι ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου, το Σεπτέμβρη του 2009 που υποτίθεται είναι οι γραμμές που ακολουθούν όλοι και οι «κόκκινες γραμμές» που λένε ότι δεν παραβιάζουν. Η πραγματικότητα είναι άλλη, βέβαια, αλλά το θεωρητικό μοτίβο το ίδιο.
Όπως και τα υπόλοιπα στις θέσεις Χριστοδουλίδη. Ότι «η λύση θα πρέπει να διασφαλίζει για το σύνολο του Κυπριακού λαού τις τέσσερις βασικές ελευθερίες της ΕΕ σε ένα ενωμένο κράτος», ότι «η κεντρική κυβέρνηση της ενωμένης Κύπρου πρέπει να διασφαλίζει μια ισχυρή παρουσία της Κύπρου στην Ευρώπη και στον κόσμο με μια και μοναδική διεθνή προσωπικότητα, με μια και μοναδική κυριαρχία και μία ιθαγένεια».
Αλλά, παρόλο που όλοι συνεχίζουν να τα επαναλαμβάνουν, όλα αυτά έχουν ξεπεραστεί από τις συμφωνίες που έκανε τόσο ο Δημήτρης Χριστόφιας όσο και ο Νίκος Αναστασιάδης. Για ποια μία και μοναδική κυριαρχία και μία ιθαγένεια μιλάμε; Για ποιο ενωμένο κράτος; Για ποιες τέσσερις βασικές ελευθερίες της ΕΕ, οι οποίες έχουν συμφωνηθεί μόνο για τους Τούρκους υπηκόους και όχι για τους Ελληνοκύπριους;
Ωραία να τα λες! Θαυμαστά! Αλλά, να θυμόμαστε ότι το διαπραγματευτικό κεκτημένο ισχύει και για τους άλλους. Και είναι αυτό που αξιοποιούν για να προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι έχουμε ήδη συμφωνήσει πως υπάρχει ήδη ένα τουρκοκυπριακό κράτος και ένας τουρκοκυπριακός λαός, υπάρχει χωριστό τουρκοκυπριακό κρατίδιο ή συνιστώσα πολιτεία και αναζητούν με ποιο τρόπο θα συμφωνηθεί η συνεργασία των δυο υφιστάμενων κρατιδίων. Κι αυτό δεν είναι ομοσπονδία.
Αλλά, εμείς συνεχίζουμε να λέμε το παραμύθι μας περί ενωμένου κράτους, περί μίας κυριαρχίας και μίας ιθαγένειας κι όπου μας βγάλει. Αρκεί να ικανοποιούμαστε μεταξύ μας. Λες και είναι μόνοι μας που θα τα συμφωνήσουμε. Με τους εαυτούς μας. Όπως έγραφε κι ο Στέφανος Στεφάνου προχτές, σε άρθρο στο Φιλελεύθερο: «Πιστεύουμε ότι υπό τις σωστές προϋποθέσεις το Κυπριακό μπορεί να επιλυθεί σύντομα και μάλιστα πιο εύκολα από άλλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η διεθνής κοινότητα». Κι εμείς το πιστεύουμε. Και συμφωνούμε με τον κ. Στεφάνου που λέει ότι «η μη λύση είναι επιζήμια και για την Κύπρο και τους ανθρώπους της, Ε/κ και Τ/κ, καθώς και για την Τουρκία και τη διεθνή κοινότητα ευρύτερα. Είναι επιζήμια και για την ίδια την ΕΕ…».
Συμφωνούμε και με τον κ. Χριστοδουλίδη για τα πιο πάνω. Συμφωνούμε και με τον Α. Μαυρογιάννη, που λέει ότι αν εκλεγεί είναι έτοιμος να ταξιδέψει και στην Άγκυρα προκειμένου να συζητήσει με την τουρκική κυβέρνηση το Κυπριακό και το πώς θα επαναρχίσουν οι συνομιλίες. Συμφωνούμε και με τον Αβέρωφ, που λέει ότι «το Κυπριακό θα λυθεί με ρεαλιστικές πρωτοβουλίες που θα ευθυγραμμίζουν τα δικά μας συμφέροντα με αυτά των συμμάχων μας και θα δημιουργούν όφελος και προοπτική για όλα τα μέρη. Ακόμα και για την Τουρκία».
Ας πούμε κιόλας ότι συμφωνούν όλοι οι Ελληνοκύπριοι με όλα αυτά. Και λοιπόν; Νιώθουν τα κόμματα και οι υποψήφιοι Πρόεδροι ότι κάνουν το καθήκον τους; Επειδή λένε στους Ελληνοκύπριους ότι μας συμφέρει όλους η λύση; Κι ότι υιοθετούν όλοι τις ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου, που λένε ότι η λύση πρέπει να συνάδει με το διεθνές δίκαιο, τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη μία και μόνη κυριαρχία και την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων; Παρακάτω; Έχει και παρακάτω; Ή, περιμένουν το θαύμα;