Διάβαζα τις προάλλες άρθρο έγκριτου δημοσιογράφου ο οποίος σχολίαζε άλλο δημοσιογράφο και σημείωνε, ο πρώτος, το εξής:
Από: hellasjournal.com / Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗ
«Ασφαλώς και δεν πρόκειται να λυθεί το κυπριακό με Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), δεξιώσεις, σούβλες και καφέ. Δεν ισχυρίστηκε κανείς το αντίθετο. Μισό, σχεδόν, αιώνα από την εισβολή μέχρι σήμερα, δεν επιχείρησε κανένας να λύσει το κυπριακό με ΜΟΕ και δεξιώσεις. Ούτε όμως και με όπλα, με κυρώσεις και μαγκιές εκ του ασφαλούς».
Αρα αφού ούτε με το καλό, ούτε με το κακό, ούτε με κανένα τρόπο δεν λύνεται, να συμπεράνουμε ότι δεν λύνεται; Τελείωσε πια και κατά συνέπεια μένουμε, έστω χωρίς τη θέληση μας, όπως είμαστε τώρα; Όχι φυσικά. Ούτε και εισηγείται κάτι τέτοιο ο συγγραφέας του άρθρου. Ο οποίος γράφει ότι ανέκαθεν η Τουρκία ήταν αρνητική. Ανέκαθεν επιδίωκε αναγνώριση των αποτελεσμάτων της εισβολής και κατοχής.
«Αλλά, παρά τις αξιώσεις της και την απειλή πολέμου, η Κυπριακής Δημοκρατία κατάφερε να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή ΄Ένωση, πέτυχε ένα σχέδιο (Ανάν) λύσης που τερμάτιζε την κατοχή και επανένωνε την Κύπρο σε μια Ενωμένη Ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία και στο Κράν Μοντανά έφτασε ένα μίλι πριν από τη λύση για ένα «κανονικό κράτος», κατά την ομολογία του ήρωα της διπλωματίας Νίκου Κοτζιά» σημειώνει.
Μα αυτή είναι η λογική όλων όσοι κατά καιρούς, επειδή δεν έπειθαν, επειδή μειοψηφούσαν, επέμειναν εμμονικά σε αυτό που πίστεψαν για ορθό, μέχρι να το επιβάλουν. Ορισμένοι μάλιστα κατά καιρούς αφού απέτυχαν να πείσουν με την επιμονή τους, κατέφυγαν σε άλλες μεθόδους, οι οποίες τελικά έφεραν τον κατακτητή στο νησί μας.
Φυσικά δεν εισηγείται κάτι τέτοιο ο συγγραφέας. Εισηγείται όμως έμμεσα να διορθώσουμε τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος, δηλαδή Σχέδιο Ανάν και Κράν Μοντανά, με σοβαρή δουλειά και σοβαρή διαπραγμάτευση. Αρα διορθώνοντας εκείνες τις θέσεις μας, αποσύροντας εκείνες τις αξιώσεις μας, οι οποίες προκάλεσαν το ναυάγιο των δύο προσπαθειών.
Το ένα ναυάγιο, καταλογίζεται από πολιτικούς, κόμματα και δημοσιογράφους στον νυν Πρόεδρο. Να συμπεράνουμε ότι συμφωνεί με αυτό και ο συγγραφέας του άρθρου; ΄Η μήπως θεωρεί και αυτός ότι παρεσύρθει ο «άβουλος» και «ανεύρος» Αναστασιάδης, από το δίδυμο των δύο ΥΠΕΞ στο Κραν Μοντανά; Ποιο από τα δύο; Και σίγουρα ο αρθρογράφος απορρίπτει και τη βιωματική μαρτυρία του Ελληνοκύπριου διαπραγματευτή ο οποίος σαφέστατα επιρρίπτει την ευθύνη στην Τουρκία.
Πως φτάσαμε στις επιτυχίες κατά τον αρθρογράφο: «Δεν φτάσαμε εκεί με ΜΟΕ και δεξιώσεις. Φτάσαμε με σοβαρή δουλειά, με αποφασιστικότητα διαπραγμάτευσης και με διάθεση λύσης, που δεν είχαμε στις περιπτώσεις των αδιεξόδων.
Ερωτήσεις απλές: Ποιοι δεν είχαν διάθεση λύσης; Η ε/κ πλευρά; Οι κατά καιρούς Προέδροι; Ολοι τους ή ορισμένοι και ποιοί; Σ΄ αυτούς συγκαταλέγει και τους Βασιλείου, Χριστόφια, Κληρίδη και Αναστασιάδη; ΄Η μήπως ευθύνονται κάποιοι άλλοι που δεν αναφέρονται;
Καταλαβαίνω όπως και όλοι ότι υπονοεί τα κόμματα του Κέντρου. Τα οποία φυσικά δεν ήταν «αχταρμάς» και «ομάδα τυχοδιωκτών και συμφεροντολόγων» όταν στήριζαν και συνεργάζονταν με τον αείμνηστο Γλ. Κληρίδη και τον Νίκο Αναστασιάδη. Και ότι έπαυαν να ανήκουν σε αυτήν την ομάδα όταν διορίζονταν υπουργοί τους.
Και φυσικά θα ήταν μια ομάδα πατριωτών, σοβαρών και υπεύθυνων πολιτικών αν στήριζαν τον εκλεκτό του αρθρογράφου. Όπως επίσης σοβαρό και υπεύθυνο θα ήταν και το ΑΚΕΛ αν έκανε «υπέρβαση». Το ΑΚΕΛ που έχει ακούσει τα εξ΄ αμάξης από τον ίδιο χώρο, για τη στάση του έναντι του Σχεδίου Ανάν.
Ένα είναι το βέβαιο. Το κυπριακό όχι μόνο δεν θα λυθεί με παρόμοιες προσεγγίσεις αλλά θα οδηγηθεί βήμα – βήμα σε εκείνα τα πλαίσια, όπου οι τουρκικές αξιώσεις θα θεριέψουν και θα καταπιούν και όσα ο αρθρογράφος θεωρεί ως λύση και θα οδεύσουν πάρα πέρα μέχρι, την τελική λύση, για την Τουρκία που είναι η κτήση ολόκληρης της Κύπρου.
Αντί λοιπόν να ειρωνευόμαστε την ανάγκη λήψης μέτρων ενάντια στον ένοχο, τον κατακτητή, αντί να φορτώνουμε όλες τις ευθύνες στην ε/κ πλευρά, αντί να ζητούμε συνεχείς υποχωρήσεις της πλευράς που έχει το δίκανο, ας κάνουμε το αυτονόητο.
Ας ζητήσουμε από τους εταίρους μας επίμονα και συστηματικά να μας δώσουν το 1% της στήριξης που έχουν δώσει στην Ουκρανία. Εμείς είμαστε στο κάτω – κάτω μέλος της Ε.Ε., επίτευγμα το οποίο εκθειάζει ο αρθρογράφος.
Αλλά, αν συγκρίνω πως στηρίζουν εμάς και πως το μη μέλος τους, την Ουκρανία είναι ουσιαστικά άνευ αντικρίσματος.
Από: hellasjournal.com / Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗ
«Ασφαλώς και δεν πρόκειται να λυθεί το κυπριακό με Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), δεξιώσεις, σούβλες και καφέ. Δεν ισχυρίστηκε κανείς το αντίθετο. Μισό, σχεδόν, αιώνα από την εισβολή μέχρι σήμερα, δεν επιχείρησε κανένας να λύσει το κυπριακό με ΜΟΕ και δεξιώσεις. Ούτε όμως και με όπλα, με κυρώσεις και μαγκιές εκ του ασφαλούς».
Αρα αφού ούτε με το καλό, ούτε με το κακό, ούτε με κανένα τρόπο δεν λύνεται, να συμπεράνουμε ότι δεν λύνεται; Τελείωσε πια και κατά συνέπεια μένουμε, έστω χωρίς τη θέληση μας, όπως είμαστε τώρα; Όχι φυσικά. Ούτε και εισηγείται κάτι τέτοιο ο συγγραφέας του άρθρου. Ο οποίος γράφει ότι ανέκαθεν η Τουρκία ήταν αρνητική. Ανέκαθεν επιδίωκε αναγνώριση των αποτελεσμάτων της εισβολής και κατοχής.
«Αλλά, παρά τις αξιώσεις της και την απειλή πολέμου, η Κυπριακής Δημοκρατία κατάφερε να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή ΄Ένωση, πέτυχε ένα σχέδιο (Ανάν) λύσης που τερμάτιζε την κατοχή και επανένωνε την Κύπρο σε μια Ενωμένη Ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία και στο Κράν Μοντανά έφτασε ένα μίλι πριν από τη λύση για ένα «κανονικό κράτος», κατά την ομολογία του ήρωα της διπλωματίας Νίκου Κοτζιά» σημειώνει.
- Αρα φταίμε που δεν αποδεκτείκαμε το Σχέδιο Ανάν, φταίμε και για το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά. Έστω και αν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων του τόπου και του λαού δεν το αποδέχτηκαν. Αυτό που μετρά είναι ότι συμφώνησαν ορισμένοι. Οι εκλεκτοί, οι πεφωτισμένοι.
Μα αυτή είναι η λογική όλων όσοι κατά καιρούς, επειδή δεν έπειθαν, επειδή μειοψηφούσαν, επέμειναν εμμονικά σε αυτό που πίστεψαν για ορθό, μέχρι να το επιβάλουν. Ορισμένοι μάλιστα κατά καιρούς αφού απέτυχαν να πείσουν με την επιμονή τους, κατέφυγαν σε άλλες μεθόδους, οι οποίες τελικά έφεραν τον κατακτητή στο νησί μας.
Φυσικά δεν εισηγείται κάτι τέτοιο ο συγγραφέας. Εισηγείται όμως έμμεσα να διορθώσουμε τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος, δηλαδή Σχέδιο Ανάν και Κράν Μοντανά, με σοβαρή δουλειά και σοβαρή διαπραγμάτευση. Αρα διορθώνοντας εκείνες τις θέσεις μας, αποσύροντας εκείνες τις αξιώσεις μας, οι οποίες προκάλεσαν το ναυάγιο των δύο προσπαθειών.
Το ένα ναυάγιο, καταλογίζεται από πολιτικούς, κόμματα και δημοσιογράφους στον νυν Πρόεδρο. Να συμπεράνουμε ότι συμφωνεί με αυτό και ο συγγραφέας του άρθρου; ΄Η μήπως θεωρεί και αυτός ότι παρεσύρθει ο «άβουλος» και «ανεύρος» Αναστασιάδης, από το δίδυμο των δύο ΥΠΕΞ στο Κραν Μοντανά; Ποιο από τα δύο; Και σίγουρα ο αρθρογράφος απορρίπτει και τη βιωματική μαρτυρία του Ελληνοκύπριου διαπραγματευτή ο οποίος σαφέστατα επιρρίπτει την ευθύνη στην Τουρκία.
Πως φτάσαμε στις επιτυχίες κατά τον αρθρογράφο: «Δεν φτάσαμε εκεί με ΜΟΕ και δεξιώσεις. Φτάσαμε με σοβαρή δουλειά, με αποφασιστικότητα διαπραγμάτευσης και με διάθεση λύσης, που δεν είχαμε στις περιπτώσεις των αδιεξόδων.
Ερωτήσεις απλές: Ποιοι δεν είχαν διάθεση λύσης; Η ε/κ πλευρά; Οι κατά καιρούς Προέδροι; Ολοι τους ή ορισμένοι και ποιοί; Σ΄ αυτούς συγκαταλέγει και τους Βασιλείου, Χριστόφια, Κληρίδη και Αναστασιάδη; ΄Η μήπως ευθύνονται κάποιοι άλλοι που δεν αναφέρονται;
- Ο αρθρογράφος για ένα είναι πεπεισμένος. «Ότι στις επιτυχίες δεν θα πάμε με ΜΟΕ και δεξιώσεις, ούτε όμως και ήξεις αφίξεις και μασημένα λόγια για να κρύψουμε τον αχταρμά της κοινοπραξίας μιας ομάδας τυχοδιωκτών και συμφεροντολόγων που μαζεύτηκαν για να λαφυραγωγήσουν την εξουσία».
Καταλαβαίνω όπως και όλοι ότι υπονοεί τα κόμματα του Κέντρου. Τα οποία φυσικά δεν ήταν «αχταρμάς» και «ομάδα τυχοδιωκτών και συμφεροντολόγων» όταν στήριζαν και συνεργάζονταν με τον αείμνηστο Γλ. Κληρίδη και τον Νίκο Αναστασιάδη. Και ότι έπαυαν να ανήκουν σε αυτήν την ομάδα όταν διορίζονταν υπουργοί τους.
Και φυσικά θα ήταν μια ομάδα πατριωτών, σοβαρών και υπεύθυνων πολιτικών αν στήριζαν τον εκλεκτό του αρθρογράφου. Όπως επίσης σοβαρό και υπεύθυνο θα ήταν και το ΑΚΕΛ αν έκανε «υπέρβαση». Το ΑΚΕΛ που έχει ακούσει τα εξ΄ αμάξης από τον ίδιο χώρο, για τη στάση του έναντι του Σχεδίου Ανάν.
Ένα είναι το βέβαιο. Το κυπριακό όχι μόνο δεν θα λυθεί με παρόμοιες προσεγγίσεις αλλά θα οδηγηθεί βήμα – βήμα σε εκείνα τα πλαίσια, όπου οι τουρκικές αξιώσεις θα θεριέψουν και θα καταπιούν και όσα ο αρθρογράφος θεωρεί ως λύση και θα οδεύσουν πάρα πέρα μέχρι, την τελική λύση, για την Τουρκία που είναι η κτήση ολόκληρης της Κύπρου.
Αντί λοιπόν να ειρωνευόμαστε την ανάγκη λήψης μέτρων ενάντια στον ένοχο, τον κατακτητή, αντί να φορτώνουμε όλες τις ευθύνες στην ε/κ πλευρά, αντί να ζητούμε συνεχείς υποχωρήσεις της πλευράς που έχει το δίκανο, ας κάνουμε το αυτονόητο.
Ας ζητήσουμε από τους εταίρους μας επίμονα και συστηματικά να μας δώσουν το 1% της στήριξης που έχουν δώσει στην Ουκρανία. Εμείς είμαστε στο κάτω – κάτω μέλος της Ε.Ε., επίτευγμα το οποίο εκθειάζει ο αρθρογράφος.
Αλλά, αν συγκρίνω πως στηρίζουν εμάς και πως το μη μέλος τους, την Ουκρανία είναι ουσιαστικά άνευ αντικρίσματος.