Η αγωνία και η τηλεθέαση χτύπαγαν… κόκκινο
Από: menshouse.gr
Για περισσότερα από 15 χρόνια, πίσω στην δεκαετία του ’80, ολόκληρη η Ελλάδα ζούσε και ανέπνεε προσμένοντας με αγωνία το επόμενο επεισόδιο των περιπετειών του Άρη Μαρτέλη. Του τηλεοπτικού «alter ego» του ηθοποιού Θάνου Λειβαδίτη που αποτέλεσε τον απόλυτο τιμωρό της μικρής οθόνης.
Ο γεννημένος το 1934 στη Λαμία ηθοποιός προερχόταν από καλλιτεχνικό περιβάλλον αφού ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του, Αλέκου Λειβαδίτη, ενώ ήταν ανιψιός του πολύ γνωστού ποιητή Τάσου Λειβαδίτη. Από πολύ νεαρή ηλικία έδειξε και ο ίδιος την κλίση του προς τις Τέχνες και μάλιστα –μεταξύ άλλων- υπήρξε μαθητής του τεράστιου Έλληνα ζωγράφου, Μόραλη, στο εργαστήρι του οποίου βρέθηκε με στόχο να σπουδάσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών! Στην πορεία, όμως, το κέρδισε η υποκριτική. Ευτυχώς, θα έλεγε κανείς, κρίνοντας από το αποτέλεσμα και την πορεία του.
Έτσι, θα μεταπηδήσει στην Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και με το που την ολοκληρώνει, θα κάνει το ντεμπούτο του στην παράσταση «Φιλάργυρος» του Μολιέρου το 1959. Τα επόμενα χρόνια θα… κολυμπήσει στα βαθιά καθώς θα δοκιμαστεί σε απαιτητικούς ρόλους τόσο του αρχαίου δράματος όσο και σε κλασικά έργα. Μέχρι το 1972 θα πρωταγωνιστήσει σε παραστάσεις όπως η «Αντιγόνη», ο «Οιδίποδους Τύραννος», οι «Φοίνισσες», ο «Φιλοκτήτης», ο «Μάκβεθ» και πολλά άλλα δίπλα σε ονόματα όπως η Παξινού, ο Μινωτής, η Κυβέλη, ο Χορν και η Συνοδινού.
Πάντως όσο έχτιζε το προφίλ του στο θέατρο ως αξιοσέβαστος ηθοποιός, παράλληλα εργαζόταν και στον κινηματογράφο στον οποίο μάλιστα είχε πρωτοεμφανιστεί ήδη από το 1958 στην ταινία «Τέσσερις νύφες κι ένας γαμπρός». Για πολλά χρόνια πρωταγωνιστεί κατά κύριο λόγο σε μελοδράματα, καταγράφοντας 24 –συνολικά- ταινίες, ενώ σε 30 φιλμ υπογράφει και ο ίδιος το σενάριο. Ενδεικτικά αναφέρουμε παραγωγές όπως Η καρδιά της μάνας» (1963), «Καρδιές στην καταιγίδα» (1963), «Θα ζήσω για σένα» (1965), «Ο νικητής» (1965), «Το φτωχόπαιδο» (1965), «Ο μεγάλος όρκος» (1965), «Αφήστε με να ζήσω» (1965), «Το κορίτσι της οργής» (1967), «Δάκρυα οργής» (1967), «Ζήσε για την αγάπη μας» (1968), «Μεγάλες αγάπες» (1968), «Η θυσία μιας γυναίκας» (1969), «Κάθε ναυάγιο και μια κόλαση» (1971), «Στη θύελλα της μεγάλης αγάπης» (1972).
Μέσα από αυτούς τους ρόλους, ο Λειβαδίτης (με σχεδόν μόνιμη παρτενέρ του την Μέμα Σταθοπούλου, με την οποία υπήρξαν σύντροφοι και στη ζωή) αναδεικνύεται σε μια γνώριμη φιγούρα, στο καλό παιδί της διπλανής πόρτας που δεν αντέχει την αδικία και ουσιαστικά περνάει τα δικά του ηθικοπλαστικά μηνύματα που τον καθιστούν ιδιαίτερα αγαπητό και δημοφιλή στο κοινό.
Καθώς, όμως, το ελληνικό σινεμά αρχίζει να παίρνει την κατιούσα και η τηλεόραση μετατρέπεται στο κύριο μέσο, ο Λειβαδίτης είναι έτοιμος για την νέα εποχή. Έχοντας πολλά μισοτελειωμένα σενάρια αρχίζει να μορφοποιεί τους πρωταγωνιστές του, τον άφταστο δημοσιογράφο Άρη Μαρτέλη, ο οποίος γίνεται ο θεματοφύλακας του δικαίου και σε τελική ανάλυση ένας λαϊκός ήρωας, αλλά και τον δικηγόρο-ερευνητή Άγγελο Καρνέζη που συγκεντρώνει στο πρόσωπό του αντίστοιχα χαρακτηριστικά.
Η αρχή γίνεται το 1974, όταν προβλήθηκαν οι «Δίκαιοι» στην ΥΕΝΝΕΔ, που έμειναν στον αέρα για μια τριετία. Με το πείραμά του να αποδεικνύεται απόλυτα επιτυχημένο, ακολουθεί αμέσως μετά το σίριαλ οι «Αξιόπιστοι», μια αστυνομική σειρά 13 επεισοδίων, για να φτάσουμε το 1983 στην σειρά-θρύλο «Ιερόσυλοι», με την επιβλητική μουσική της και τις επικίνδυνες σκηνές που έκοβαν την ανάσα του κοινού. Στα 19 επεισόδια ο Λειβαδίτης πρωταγωνιστεί και γράφει το σενάριο, κάνοντας τον Άρη Μαρτέλη τον… γιο που κάθε ελληνική οικογένεια θα ήθελε να έχει! Άτεγκτος, ασυμβίβαστος, ατρόμητος και δυναμικός, καθηλώνει τους θεατές κάθε εβδομάδα και δημιουργεί μια ηρωική μορφή για τα –τότε- ιδεώδη της ελληνικής κοινωνίας η οποία τον αποζημιώνει με απίστευτη τηλεθέαση και αναγνώριση.
Στις 30 Νοεμβρίου 1986 ο δαιμώνιος ερευνητής θα εμφανιστεί για τελευταία φορά στην μικρή οθόνη στην «Βεντέτα», από την –τότε- ΕΡΤ 2 (διάδοχο της ΥΕΝΝΕΔ), ενώ το 1989 θα έρθει «Η Έκτη Εντολή», το 1991 «Η Δίκη» και το 1994 «Η Οργή των Θεών», με την οποία σφράγισε την παρουσία του στην τηλεοπτική πραγματικότητα της χώρας.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το 2005, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 71 ετών, μετά από λοίμωξη του αναπνευστικού, έχοντας διαφυλάξει ως τότε ευλαβικά την προσωπική του ζωή. Ένας άνθρωπος που δεν επιδίωξε την δημοσιότητα με κανέναν άλλον τρόπο πέρα της δουλειάς του και ο χαμός προκάλεσε θλίψη σε όλους όσους μεγάλωσαν προσευχόμενοι ο Άρης Μαρτέλης και ο Άγγελος Καρνέζης να ήταν υπαρκτά πρόσωπα και να υπήρχαν και στην πραγματική ζωή άνθρωποι έτοιμοι να παλέψουν για τα ιδανικά τους, όπως εκείνοι.
Για περισσότερα από 15 χρόνια, πίσω στην δεκαετία του ’80, ολόκληρη η Ελλάδα ζούσε και ανέπνεε προσμένοντας με αγωνία το επόμενο επεισόδιο των περιπετειών του Άρη Μαρτέλη. Του τηλεοπτικού «alter ego» του ηθοποιού Θάνου Λειβαδίτη που αποτέλεσε τον απόλυτο τιμωρό της μικρής οθόνης.
Ο γεννημένος το 1934 στη Λαμία ηθοποιός προερχόταν από καλλιτεχνικό περιβάλλον αφού ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του, Αλέκου Λειβαδίτη, ενώ ήταν ανιψιός του πολύ γνωστού ποιητή Τάσου Λειβαδίτη. Από πολύ νεαρή ηλικία έδειξε και ο ίδιος την κλίση του προς τις Τέχνες και μάλιστα –μεταξύ άλλων- υπήρξε μαθητής του τεράστιου Έλληνα ζωγράφου, Μόραλη, στο εργαστήρι του οποίου βρέθηκε με στόχο να σπουδάσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών! Στην πορεία, όμως, το κέρδισε η υποκριτική. Ευτυχώς, θα έλεγε κανείς, κρίνοντας από το αποτέλεσμα και την πορεία του.
Έτσι, θα μεταπηδήσει στην Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και με το που την ολοκληρώνει, θα κάνει το ντεμπούτο του στην παράσταση «Φιλάργυρος» του Μολιέρου το 1959. Τα επόμενα χρόνια θα… κολυμπήσει στα βαθιά καθώς θα δοκιμαστεί σε απαιτητικούς ρόλους τόσο του αρχαίου δράματος όσο και σε κλασικά έργα. Μέχρι το 1972 θα πρωταγωνιστήσει σε παραστάσεις όπως η «Αντιγόνη», ο «Οιδίποδους Τύραννος», οι «Φοίνισσες», ο «Φιλοκτήτης», ο «Μάκβεθ» και πολλά άλλα δίπλα σε ονόματα όπως η Παξινού, ο Μινωτής, η Κυβέλη, ο Χορν και η Συνοδινού.
Πάντως όσο έχτιζε το προφίλ του στο θέατρο ως αξιοσέβαστος ηθοποιός, παράλληλα εργαζόταν και στον κινηματογράφο στον οποίο μάλιστα είχε πρωτοεμφανιστεί ήδη από το 1958 στην ταινία «Τέσσερις νύφες κι ένας γαμπρός». Για πολλά χρόνια πρωταγωνιστεί κατά κύριο λόγο σε μελοδράματα, καταγράφοντας 24 –συνολικά- ταινίες, ενώ σε 30 φιλμ υπογράφει και ο ίδιος το σενάριο. Ενδεικτικά αναφέρουμε παραγωγές όπως Η καρδιά της μάνας» (1963), «Καρδιές στην καταιγίδα» (1963), «Θα ζήσω για σένα» (1965), «Ο νικητής» (1965), «Το φτωχόπαιδο» (1965), «Ο μεγάλος όρκος» (1965), «Αφήστε με να ζήσω» (1965), «Το κορίτσι της οργής» (1967), «Δάκρυα οργής» (1967), «Ζήσε για την αγάπη μας» (1968), «Μεγάλες αγάπες» (1968), «Η θυσία μιας γυναίκας» (1969), «Κάθε ναυάγιο και μια κόλαση» (1971), «Στη θύελλα της μεγάλης αγάπης» (1972).
Μέσα από αυτούς τους ρόλους, ο Λειβαδίτης (με σχεδόν μόνιμη παρτενέρ του την Μέμα Σταθοπούλου, με την οποία υπήρξαν σύντροφοι και στη ζωή) αναδεικνύεται σε μια γνώριμη φιγούρα, στο καλό παιδί της διπλανής πόρτας που δεν αντέχει την αδικία και ουσιαστικά περνάει τα δικά του ηθικοπλαστικά μηνύματα που τον καθιστούν ιδιαίτερα αγαπητό και δημοφιλή στο κοινό.
Καθώς, όμως, το ελληνικό σινεμά αρχίζει να παίρνει την κατιούσα και η τηλεόραση μετατρέπεται στο κύριο μέσο, ο Λειβαδίτης είναι έτοιμος για την νέα εποχή. Έχοντας πολλά μισοτελειωμένα σενάρια αρχίζει να μορφοποιεί τους πρωταγωνιστές του, τον άφταστο δημοσιογράφο Άρη Μαρτέλη, ο οποίος γίνεται ο θεματοφύλακας του δικαίου και σε τελική ανάλυση ένας λαϊκός ήρωας, αλλά και τον δικηγόρο-ερευνητή Άγγελο Καρνέζη που συγκεντρώνει στο πρόσωπό του αντίστοιχα χαρακτηριστικά.
Η αρχή γίνεται το 1974, όταν προβλήθηκαν οι «Δίκαιοι» στην ΥΕΝΝΕΔ, που έμειναν στον αέρα για μια τριετία. Με το πείραμά του να αποδεικνύεται απόλυτα επιτυχημένο, ακολουθεί αμέσως μετά το σίριαλ οι «Αξιόπιστοι», μια αστυνομική σειρά 13 επεισοδίων, για να φτάσουμε το 1983 στην σειρά-θρύλο «Ιερόσυλοι», με την επιβλητική μουσική της και τις επικίνδυνες σκηνές που έκοβαν την ανάσα του κοινού. Στα 19 επεισόδια ο Λειβαδίτης πρωταγωνιστεί και γράφει το σενάριο, κάνοντας τον Άρη Μαρτέλη τον… γιο που κάθε ελληνική οικογένεια θα ήθελε να έχει! Άτεγκτος, ασυμβίβαστος, ατρόμητος και δυναμικός, καθηλώνει τους θεατές κάθε εβδομάδα και δημιουργεί μια ηρωική μορφή για τα –τότε- ιδεώδη της ελληνικής κοινωνίας η οποία τον αποζημιώνει με απίστευτη τηλεθέαση και αναγνώριση.
Στις 30 Νοεμβρίου 1986 ο δαιμώνιος ερευνητής θα εμφανιστεί για τελευταία φορά στην μικρή οθόνη στην «Βεντέτα», από την –τότε- ΕΡΤ 2 (διάδοχο της ΥΕΝΝΕΔ), ενώ το 1989 θα έρθει «Η Έκτη Εντολή», το 1991 «Η Δίκη» και το 1994 «Η Οργή των Θεών», με την οποία σφράγισε την παρουσία του στην τηλεοπτική πραγματικότητα της χώρας.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το 2005, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 71 ετών, μετά από λοίμωξη του αναπνευστικού, έχοντας διαφυλάξει ως τότε ευλαβικά την προσωπική του ζωή. Ένας άνθρωπος που δεν επιδίωξε την δημοσιότητα με κανέναν άλλον τρόπο πέρα της δουλειάς του και ο χαμός προκάλεσε θλίψη σε όλους όσους μεγάλωσαν προσευχόμενοι ο Άρης Μαρτέλης και ο Άγγελος Καρνέζης να ήταν υπαρκτά πρόσωπα και να υπήρχαν και στην πραγματική ζωή άνθρωποι έτοιμοι να παλέψουν για τα ιδανικά τους, όπως εκείνοι.