Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε ένα απολογισμό δεκαετίας, επιχειρεί να πείσει για τα όσα έπραξε τόσο για τα εσωτερικά όσο και για το εθνικό θέμα.
Από: philenews.com / Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος
Είναι ο τελευταίος απολογισμός πριν την αποχώρηση. Για το Κυπριακό, όλοι οι προκάτοχοί του, επιβεβαίωναν σε αυτούς τους απολογισμούς το προφανές. Ότι δηλαδή, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να επιτευχθεί συμφωνία, αλλά οι προσπάθειες προσέκρουαν στην τουρκική στάση. Δεν αναζητείται άλλοθι, αλλά είναι μια πραγματικότητα, που προφανώς δεν θέλουν να δουν «τυφλωμένοι» οπαδοί της όποιας λύσης. Είναι ξεκάθαρο πως ένα είναι να γίνονται λάθη χειρισμών και διαφορετικό να φορτώνεται η ευθύνη για τη μη λύση στην ελληνική πλευρά. Ήθελε η Τουρκία να αποχωρήσει από την Κύπρο και την έχουμε σταματήσει, αποτρέψει; Ή επέμενε η κατοχική δύναμη να γίνει αποδεκτή η αξίωσή της για νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της κατοχής και απαιτούσε να διασφαλιστεί διά συμφωνίας η εσαεί παρουσία της στο νησί;
Πριν πολλά-πολλά χρόνια, ένας κρατικός αξιωματούχος θέλοντας να δείξει την υπερβολή -σε σημείο αυτομαζοχισμού- για τις ευθύνες της ελληνικής πλευράς, έλεγε το εξής ανέκδοτο: Αποφάσισαν οι Τούρκοι να αποχωρήσουν από την Κύπρο. Να αποσύρουν όλα τα τουρκικά στρατεύματα. Έθεταν, ωστόσο, έναν όρο, που ανέλαβαν οι Αγγλοαμερικανοί να τον μεταφέρουν στην κυπριακή κυβέρνηση. Κατά την αποχώρηση των στρατευμάτων, να μη γιουχαϊστούν. Ο όρος απορρίφθηκε από την πλευρά της Λευκωσίας! Τέτοιες υπερβολές ακούγονται συνεχώς, κυρίως από εκείνους, που θεωρούν και την αυτοχειρία ευκαιρία.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, μιλώντας προχθές βράδυ στο «Σίγμα» (συνέντευξη στον Γ. Καρεκλά), άνοιξε ένα ντοσιέ και παρουσίασε ημερολογιακά τα όσα έπραξε μετά το Κραν Μοντανά (Ιούλιο 2017) για να επαναρχίσει μια νέα προσπάθεια στο Κυπριακό. Είχε προετοιμαστεί και διάβαζε με λεπτομέρεια τα όσα έπραξε. Είναι σαφές πως ο κ. Αναστασιάδης ελέγχεται σε σχέση με το Κραν Μοντανά, που είναι πλέον ιστορία, για τις προτάσεις που κατέθεσε στις 5 Ιουλίου, που περιείχαν σοβαρές υποχωρήσεις. Και ελέγχεται επειδή οι υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς, ανεξάρτητα εάν ακολούθησε ναυάγιο, πάντα παραμένουν στο τραπέζι και θεωρούνται «κεκτημένο» της διαδικασίας. Κι αυτή είναι η κληρονομιά του Κραν Μοντανά, που απέτυχε επειδή η κατοχική Τουρκία τίναξε τη διαδικασία στον αέρα. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες που τροφοδοτούν μια συζήτηση στη δημόσια σφαίρα, που λίγους απασχολεί.
Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως οι κίνδυνοι υπάρχουν και όσο περνά ο καιρός με άλυτο το Κυπριακό αυξάνονται. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να επιλεγεί το χειρότερο σενάριο που μπορεί να υπάρξει. Δηλαδή, να παραδοθεί ο έλεγχος του νησιού στην Τουρκία. Έλεγχος πολιτικός, οικονομικός, γεωστρατηγικός, όπως διαχρονικά επιδιώκει η Άγκυρα. Τούτο, μπορεί κανείς να υποστηρίξει, προσφέρεται σε κάποιο βαθμό και από τις συζητήσεις που διαχρονικά διεξάγονται στα πλαίσια της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό. Πρόκειται για μια μονόδρομη και αδιέξοδη πορεία, η οποία στηρίζεται σε ένα sui generis μοντέλο λύσης, τη ΔΔΟ. Ένα μοντέλο ικανοποίησης του τουρκικού εθνικισμού και επεκτατισμού. Ένα μοντέλο ρατσιστικό, διαχωριστικό.
Δεν αρκεί να λέγονται διάφορα βαρύγδουπα, ενίοτε σε πανηγυρικές εκδηλώσεις, μνημόσυνα, αλλά να βρεθούν τρόποι αποτροπής της τουρκοποίησης. Η αποτροπή επιτυγχάνεται με ανατροπή των τουρκικών σχεδιασμών. Κι αυτό μπορεί να γίνει με αξιοποίηση όλων των εργαλείων, που υπάρχουν μέσα από την Ε.Ε. (που δεν αξιοποιείται) κι άλλες συμμαχίες. (που μόνο δίνουμε χωρίς να παίρνουμε). Περαιτέρω, αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τη συνεργασία με τους Τουρκοκύπριους. Οι Τουρκοκύπριοι που είναι κάτοχοι διαβατηρίων, ταυτοτήτων της Κυπριακής Δημοκρατίας θα πρέπει να υπερασπιστούν το κράτος της χώρας και να επιμένουν πως η λύση μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από αυτό. Το ψευδοκράτος, που συμπλήρωσε χθες 39 χρόνια, δεν μπορεί να είναι μέρος μιας συμφωνίας. Η μόνη διέξοδος αποτροπής της τουρκοποίησης είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Το θέλουν τούτο οι Τουρκοκύπριοι ή θα επιλέξουν την… ασφυξιογόνο θαλπωρή της Τουρκίας;
ΣΗΜ: Επιμένει ο Πρόεδρος να προτάσσει «το καλό του κόμματος» (του). Θεσμικό ατόπημα, κι όχι μόνο.
Είναι ο τελευταίος απολογισμός πριν την αποχώρηση. Για το Κυπριακό, όλοι οι προκάτοχοί του, επιβεβαίωναν σε αυτούς τους απολογισμούς το προφανές. Ότι δηλαδή, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να επιτευχθεί συμφωνία, αλλά οι προσπάθειες προσέκρουαν στην τουρκική στάση. Δεν αναζητείται άλλοθι, αλλά είναι μια πραγματικότητα, που προφανώς δεν θέλουν να δουν «τυφλωμένοι» οπαδοί της όποιας λύσης. Είναι ξεκάθαρο πως ένα είναι να γίνονται λάθη χειρισμών και διαφορετικό να φορτώνεται η ευθύνη για τη μη λύση στην ελληνική πλευρά. Ήθελε η Τουρκία να αποχωρήσει από την Κύπρο και την έχουμε σταματήσει, αποτρέψει; Ή επέμενε η κατοχική δύναμη να γίνει αποδεκτή η αξίωσή της για νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της κατοχής και απαιτούσε να διασφαλιστεί διά συμφωνίας η εσαεί παρουσία της στο νησί;
Πριν πολλά-πολλά χρόνια, ένας κρατικός αξιωματούχος θέλοντας να δείξει την υπερβολή -σε σημείο αυτομαζοχισμού- για τις ευθύνες της ελληνικής πλευράς, έλεγε το εξής ανέκδοτο: Αποφάσισαν οι Τούρκοι να αποχωρήσουν από την Κύπρο. Να αποσύρουν όλα τα τουρκικά στρατεύματα. Έθεταν, ωστόσο, έναν όρο, που ανέλαβαν οι Αγγλοαμερικανοί να τον μεταφέρουν στην κυπριακή κυβέρνηση. Κατά την αποχώρηση των στρατευμάτων, να μη γιουχαϊστούν. Ο όρος απορρίφθηκε από την πλευρά της Λευκωσίας! Τέτοιες υπερβολές ακούγονται συνεχώς, κυρίως από εκείνους, που θεωρούν και την αυτοχειρία ευκαιρία.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, μιλώντας προχθές βράδυ στο «Σίγμα» (συνέντευξη στον Γ. Καρεκλά), άνοιξε ένα ντοσιέ και παρουσίασε ημερολογιακά τα όσα έπραξε μετά το Κραν Μοντανά (Ιούλιο 2017) για να επαναρχίσει μια νέα προσπάθεια στο Κυπριακό. Είχε προετοιμαστεί και διάβαζε με λεπτομέρεια τα όσα έπραξε. Είναι σαφές πως ο κ. Αναστασιάδης ελέγχεται σε σχέση με το Κραν Μοντανά, που είναι πλέον ιστορία, για τις προτάσεις που κατέθεσε στις 5 Ιουλίου, που περιείχαν σοβαρές υποχωρήσεις. Και ελέγχεται επειδή οι υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς, ανεξάρτητα εάν ακολούθησε ναυάγιο, πάντα παραμένουν στο τραπέζι και θεωρούνται «κεκτημένο» της διαδικασίας. Κι αυτή είναι η κληρονομιά του Κραν Μοντανά, που απέτυχε επειδή η κατοχική Τουρκία τίναξε τη διαδικασία στον αέρα. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες που τροφοδοτούν μια συζήτηση στη δημόσια σφαίρα, που λίγους απασχολεί.
Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως οι κίνδυνοι υπάρχουν και όσο περνά ο καιρός με άλυτο το Κυπριακό αυξάνονται. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να επιλεγεί το χειρότερο σενάριο που μπορεί να υπάρξει. Δηλαδή, να παραδοθεί ο έλεγχος του νησιού στην Τουρκία. Έλεγχος πολιτικός, οικονομικός, γεωστρατηγικός, όπως διαχρονικά επιδιώκει η Άγκυρα. Τούτο, μπορεί κανείς να υποστηρίξει, προσφέρεται σε κάποιο βαθμό και από τις συζητήσεις που διαχρονικά διεξάγονται στα πλαίσια της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό. Πρόκειται για μια μονόδρομη και αδιέξοδη πορεία, η οποία στηρίζεται σε ένα sui generis μοντέλο λύσης, τη ΔΔΟ. Ένα μοντέλο ικανοποίησης του τουρκικού εθνικισμού και επεκτατισμού. Ένα μοντέλο ρατσιστικό, διαχωριστικό.
Δεν αρκεί να λέγονται διάφορα βαρύγδουπα, ενίοτε σε πανηγυρικές εκδηλώσεις, μνημόσυνα, αλλά να βρεθούν τρόποι αποτροπής της τουρκοποίησης. Η αποτροπή επιτυγχάνεται με ανατροπή των τουρκικών σχεδιασμών. Κι αυτό μπορεί να γίνει με αξιοποίηση όλων των εργαλείων, που υπάρχουν μέσα από την Ε.Ε. (που δεν αξιοποιείται) κι άλλες συμμαχίες. (που μόνο δίνουμε χωρίς να παίρνουμε). Περαιτέρω, αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τη συνεργασία με τους Τουρκοκύπριους. Οι Τουρκοκύπριοι που είναι κάτοχοι διαβατηρίων, ταυτοτήτων της Κυπριακής Δημοκρατίας θα πρέπει να υπερασπιστούν το κράτος της χώρας και να επιμένουν πως η λύση μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από αυτό. Το ψευδοκράτος, που συμπλήρωσε χθες 39 χρόνια, δεν μπορεί να είναι μέρος μιας συμφωνίας. Η μόνη διέξοδος αποτροπής της τουρκοποίησης είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Το θέλουν τούτο οι Τουρκοκύπριοι ή θα επιλέξουν την… ασφυξιογόνο θαλπωρή της Τουρκίας;
ΣΗΜ: Επιμένει ο Πρόεδρος να προτάσσει «το καλό του κόμματος» (του). Θεσμικό ατόπημα, κι όχι μόνο.