Του Elijah J. Magnier - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Η υπουργός Εξωτερικών του Καναδά, Μέλανι Τζολί, ανακοίνωσε επίσης πως θα επιβάλει νέες κυρώσεις σε 25 άτομα και εννέα οντότητες στο Ιράν λόγω των λεγόμενων «κατασταλτικών μέτρων και παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου».
Είναι πραγματικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή το γεγονός ότι το Ιράν αντιστέκεται στη συνθηκολόγηση με τη δυτική ηγεμονία;
Το 1979, η νίκη της Ισλαμικής Επανάστασης σήμανε το τέλος της δυτικής παρέμβασης στο Ιράν. Έκτοτε, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επιβάλει κύματα κυρώσεων σε ιρανικά κυβερνητικά ιδρύματα, χρηματοπιστωτικά συστήματα, ιδιώτες, κεντρικές τράπεζες και ναυτιλιακές εταιρείες, για να αναφέρουμε μερικά.
Η Ουάσιγκτον δεν έκανε διάκριση μεταξύ αυτών που χαρακτηρίζει ως «μετριοπαθείς» ή «εξτρεμιστικές» κυβερνήσεις. Τους αντιμετώπισε ισότιμα καθώς αρνήθηκαν να υποταχθούν στην ηγεμονία των ΗΠΑ.
Τα τελευταία 43 χρόνια, διάφορες δυτικές προσφορές έχουν γίνει στο Ιράν μέσω άμεσων και έμμεσων καναλιών για την εγκατάλειψη της παλαιστινιακής υπόθεσης, την αποκήρυξη της εχθρότητας προς το ισραηλινό καθεστώς και γενικά τον τερματισμό της υποστήριξης προς τους καταπιεσμένους, τους αδύναμους και ευάλωτους παγκοσμίως.
Σε αντάλλαγμα, οι ΗΠΑ θα διασφάλιζαν ότι το Ιράν θα συνεχίσει να είναι σύμμαχος της Δύσης και να ελέγχει τη Μέση Ανατολή, όπως συνέβη με τον Σάχη του Ιράν, με το παρατσούκλι των ΗΠΑ «αστυνομικός της Μέσης Ανατολής».
Η Ισλαμική Δημοκρατία απέρριψε όλες αυτές τις προσφορές, παρέδωσε την ισραηλινή διπλωματική αποστολή στην Τεχεράνη στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και έδωσε το όνομα της Παλαιστίνης στον δρόμο που φιλοξενεί την πρεσβεία (οδός Παλαιστίνης αρ. 347) στην ιρανική πρωτεύουσα.
Με τα χρόνια, ορισμένες ιρανικές κυβερνήσεις, η τελευταία υπό τον Χασάν Ροχανί, πίστευαν πως οι ΗΠΑ ή η Ευρώπη θα ήθελαν πλήρεις εμπορικές, οικονομικές και διπλωματικές σχέσεις με την Τεχεράνη.
Έτσι ξεκίνησαν οι συνομιλίες για τα πυρηνικά και κορυφώθηκαν με τη συμφωνία του 2015. Ωστόσο, οι όροι της δεν έγιναν ποτέ πλήρως σεβαστοί από την κυβέρνηση Ομπάμα (η οποία τον υπέγραψε) ή από την Ευρώπη, η οποία απέσυρε την υποστήριξη από το Ιράν αμέσως μετά την κατάρριψη της συμφωνίας από τον Ντόναλντ Τραμπ το 2018.
Το Ιράν είναι η μόνη χώρα στη Δυτική Ασία που δε συμφώνησε με την ηγεμονία των ΗΠΑ ακόμη και όταν η Ρωσία και η Κίνα αναγνώρισαν την κυριαρχία των ΗΠΑ από το 1991 έως το 2015, όταν η Μόσχα ενεπλάκη στον πόλεμο της Συρίας. Το Ιράν ήταν η μόνη «επαναστατική» χώρα στην Ασία και τη Μέση Ανατολή, αμφισβητώντας το λεγόμενο μεγαλύτερο και ισχυρότερο έθνος του κόσμου.
Ο Ηγέτης της Ισλαμικής Επανάστασης, Αγιατολάχ Σαγιέντ Αλί Χαμενεΐ, επέδειχνε πάντα τη βαθιά κατανόησή του για τη μη εποικοδομητική συμπεριφορά της Δύσης προς το Ιράν και τόνισε πως η Αμερική δεν θα κοιμάται όσο το Ιράν είναι ισχυρό και το Ισραήλ το φοβάται.
Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ δεν πίστεψε ποτέ ότι ένας «δημοκρατικός» πρόεδρος των ΗΠΑ θα ήταν καλύτερος από έναν «ρεπουμπλικανό», επειδή το βαθύ κράτος των ΗΠΑ είναι αμετάβλητο. Η εχθρότητα των ΗΠΑ προς το Ιράν μεταδίδεται από τη μια αμερικανική κυβέρνηση στην άλλη.
Κάποιοι πιστεύουν λανθασμένα ότι εντός της αμερικανικής κυβέρνησης υπάρχουν οι λεγόμενοι «φιλοϊρανοί» αξιωματούχοι, όπως ο Robert Malley, ο ειδικός απεσταλμένος για τις πυρηνικές διαπραγματεύσεις.
Απολύτως, αντίθετα, υπάρχει μια σκληρή τάση προς το Ιράν, η οποία δεν τροποποιείται αλλά εντείνεται. Όταν η Ρωσία αψήφησε την παγκόσμια μονομερή προσέγγιση και ανακοίνωσε ότι «θα σταθεί στο πλευρό του Ιράν και της Κίνας απέναντι στην ηγεμονία των ΗΠΑ», αυτή η τάση τονίστηκε.
Υπό την κυβέρνηση του Sayyed Ebrahim Raeisi, το Ιράν επέλεξε να υιοθετήσει την «οικονομία της αντίστασης» και να στρέψει το εμπόριο και την οικονομική ανάπτυξη μακριά από τη Δύση (η οποία αντιπροσωπεύει μόνο το 11 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού) και προς τα δύο τρίτα του κόσμου.
Η συμπεριφορά της Ευρώπης απέδειξε την έλλειψη ετοιμότητάς της να αποσπαστεί από την ηγεμονία των ΗΠΑ, όπου οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν δημιουργήσει ένα σημαντικό χάσμα μεταξύ των αποφάσεών τους και της ικανοποίησης των αναγκών των πληθυσμών τους.
Οι αποφάσεις που λαμβάνονται από τα περισσότερα ευρωπαϊκά έθνη είναι ασυμβίβαστες με την ευημερία του ευρωπαϊκού πληθυσμού, τροφοδοτώντας την έλλειψη εγχώριας ενέργειας, την αύξηση των τιμών των πρώτων αναγκών και το σοβαρό πληθωρισμό λόγω του μποϊκοτάζ της ρωσικής προμήθειας αερίου (και σύντομα πετρελαίου).
Η Ευρώπη πιστεύει πως τα προβλήματά της είναι τα προβλήματα του κόσμου και ότι τα προβλήματα του κόσμου δεν είναι τα προβλήματά της. Αυτή η θεωρία βασίζεται στην αποικιακή προσέγγιση που λειτούργησε πριν από αιώνες εναντίον ενός ασθενέστερου πληθυσμού αλλά δεν ισχύει πλέον σήμερα.
Ως εκ τούτου, η οργή προς το Ιράν οφείλεται στην αντίστασή του στην ενδημική δυτική αποικιοκρατία και επειδή αποφάσισε να οικοδομήσει την οικονομία και την άμυνά του μακριά από τη δυτική εξάρτηση.
Για το λόγο αυτό, η πυρηνική συμφωνία δεν είναι πλέον η κορυφαία προτεραιότητα της Τεχεράνης, χωρίς απαραίτητα να έχει εγκαταλειφθεί. Ωστόσο, είναι έτοιμη να επιστρέψει σε αυτήν εάν αυτό δεν επηρεάσει την εθνική ασφάλεια του Ιράν.
Τελικά, η Ουάσιγκτον συνειδητοποίησε τι διακυβευόταν και ότι απείχε πολύ από το να επιβάλει με επιτυχία την υποταγή της στο Ιράν. Για το λόγο αυτό, η Ουάσιγκτον στρέφεται προς την αγαπημένη της ενασχόληση, επιδεικνύοντας τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και τη «δημοκρατία» ως δικαιολογία για την επιβολή περαιτέρω κυρώσεων στο Ιράν.
Μια ανοιχτή επιστολή που έλαβε ο υπουργός Εξωτερικών του Τραμπ, Ρεξ Τίλερσον τον Φεβρουάριο του 2018, του έδωσε οδηγίες ότι «η Αμερική δε χρησιμοποιεί παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά των συμμάχων της, αλλά κατά των εχθρών της όπως το Ιράν, η Κίνα, η Κούβα, η Ρωσία και η Βόρεια Κορέα».
Επιπλέον, ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσου, ο γερουσιαστής Κρίστοφερ Μέρφι παραδέχτηκε πως η χώρα του «έδωσε ένα πέρασμα στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των συμμάχων της με αντάλλαγμα τη συνεχή παροχή ενέργειας για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής».
Έτσι, η αφήγηση για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» έχει διαφορετικό νόημα όταν χρησιμοποιείται επιλεκτικά από τις ΗΠΑ: γίνεται αντιθέτως συνώνυμη με την «αλλαγή καθεστώτος» και την «έγχρωμη επανάσταση» όταν η ενδιαφερόμενη χώρα δεν παραδίδεται ή δεν υποκύπτει στις αμερικανικές απαιτήσεις και πολιτικές.
Όπως τα πρόσφατα γεγονότα στο Ιράν, οι εκδηλώσεις γίνονται «ταραχές», με μαχαιρώματα αξιωματικών ασφαλείας, πυρπόληση ασθενοφόρων και καταστροφές δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιών. Ωστόσο, σε έναν πληθυσμό 85 εκατομμυρίων, είναι υγιές να υπάρχει πολιτική αντιπολίτευση και κριτική ενάντια στις πολιτικές ή τις πρακτικές της κυβέρνησης. Αυτό είναι το δημοκρατικό σύστημα της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν.
Ωστόσο, στο Ιράν, οι διαδηλώσεις δεν αντιμετωπίζονται όπως οι Γάλλοι διαδηλωτές "Gilets Jaunes", όταν η αστυνομική πρακτική ήταν πολύ πέρα από κάθε επίπεδο αποδεκτό σε μια δυτική δημοκρατία. Ή ακόμα και στις ΗΠΑ όπου τουλάχιστον 1049 πολίτες σκοτώθηκαν μέσα σε αστυνομικά τμήματα τον τελευταίο χρόνο.
Στο Ιράν, οι διαδηλώσεις γίνονται δεκτές με ανοιχτές αγκάλες από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, υπό την επιρροή δυτικών ηγετών, για να διαστρεβλώσουν την οργισμένη αντίδραση μιας ομάδας ανθρώπων στη «βούληση του πληθυσμού (στην πραγματικότητα, είναι η βούληση των ΗΠΑ) να αλλάξει το σημερινό καθεστώς».
Δεν είναι η πρώτη φορά που το Ιράν αντιμετωπίζει τη χειραγώγηση των θυμωμένων ιρανικών εκδηλώσεων στους δρόμους και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Ως εκ τούτου, είναι σαφές ότι η εχθρότητα των ΗΠΑ προς το Ιράν θα συνεχιστεί μέχρι να λήξει η παγκόσμια κυριαρχία της Ουάσιγκτον. Αυτή η διαδικασία έχει εμφανώς ξεκινήσει στην Ουκρανία.
Επιπλέον, ακόμη και η πρόσφατη ανταλλαγή αιχμαλώτων μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν δεν έχει καμία σχέση με μια προσέγγιση μεταξύ των δύο χωρών. Αντίθετα, ήταν επιτυχία για την ιρανική διπλωματία, η οποία αποδέχτηκε την προσφορά των ΗΠΑ να ανταλλάξει αιχμαλώτους και να ανακτήσει τα κλεμμένα χρήματά της που κατείχαν χώρες (Νότια Κορέα και άλλες), οι οποίες υπέκυψαν στις μονομερείς και παράνομες κυρώσεις των ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν κατάλαβαν ότι η ιρανική ιδεολογία είναι συνεπής και ισχυρή. Επίσης, δεν αφορά το πέπλο ή τα δικαιώματα των γυναικών. Ό,τι κι αν κάνει, οι ΗΠΑ είναι προφανώς αδύναμες να σπάσουν την ιρανική βούληση και να αναγκάσουν το Ιράν να γονατίσει: αλλά δεν αναμένεται να σταματήσουν να προσπαθούν.
* Ο Elijah J. Magnier είναι βετεράνος πολεμικός ανταποκριτής και ανώτερος αναλυτής πολιτικού κινδύνου με δεκαετίες εμπειρίας στην περιοχή της Δυτικής Ασίας.