Από: capital.gr - Stirlitz
Είναι όμως πασίγνωστο πως για να εκτιμήσει κανείς το πραγματικό βεληνεκές ενός βαλλιστικού πυραύλου καθώς και την ταχύτητά του ΔΕΝ αρκεί να γνωρίζει μόνο την οριζόντια απόσταση μεταξύ του σημείου εκτόξευσης και του σημείου πτώσης, αλλά ολόκληρη την τροχιά που αυτός διέγραψε. Κι αυτό διότι ένας βαλλιστικός πύραυλος, επειδή δεν χρειάζεται να παίρνει οξυγόνο από το εξωτερικό περιβάλλον κατά την πτήση του όπως συμβαίνει με τους κινητήρες των μαχητικών αεροσκαφών, μπορεί κάλλιστα να βγει πολλά χιλιόμετρα έξω από την ατμόσφαιρα κατά τη φάση ανόδου και καθόδου του. Για παράδειγμα, όταν τον Μάιο του 2017 η Βόρεια Κορέα εκτόξευσε τον βαλλιστικό πύραυλο Hwasong-12, αυτός έπεσε σε οριζόντια απόσταση 789 χιλιομέτρων από το σημείο εκτόξευσής του, αλλά ανέβηκε σε μέγιστο ύψος 2.111 χιλιομέτρων, πράγμα που έδινε σαν αληθινό βεληνεκές του μία απόσταση μεταξύ 4.000 και 6.000 χιλιομέτρων που τον καθιστούσε διηπειρωτικό! Αν ο τουρκικός βαλλιστικός πύραυλος ανέβηκε σε μέγιστο ύψος π.χ. 300 χιλιομέτρων καθώς πετούσε, το πραγματικό βεληνεκές του κάλλιστα μπορεί να ξεπερνά κατά πολύ τα 1.000 χιλιόμετρα και η ταχύτητά του να φθάνει πάνω από τα 7 Mach. Επομένως το κλειδί για να εκτιμήσουμε το πραγματικό βεληνεκές και την πραγματική ταχύτητα πτήσης του νέου τουρκικού πυραύλου είναι να γνωρίζουμε τον πραγματικό χρόνο πτήσης του (που σίγουρα δεν τον αποκάλυψαν οι Τούρκοι διότι δεν είναι τόσο ανόητοι) και ολόκληρη την τροχιά που ακολούθησε. Επίσης τίποτα δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει ότι ο πύραυλος σε αυτή την πρώτη δοκιμή του είχε προγραμματιστεί να φθάσει στο μέγιστο βεληνεκές του, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα αυτό να μας το επιφυλάσσουν οι γείτονες ως δυσάρεστη έκπληξη με νέες δοκιμαστικές εκτοξεύσεις στο μέλλον.
Υπήρξε πραγματικά απογοητευτικό το γεγονός ότι άνθρωπος ο οποίος φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο του «καθηγητή στρατιωτικών σχολών» εμφανίστηκε πριν λίγες μέρες σε τηλεοπτικό κανάλι για να καθησυχάσει τους Έλληνες λέγοντας πως είναι «άλλο πράγμα το μέγιστο βεληνεκές ενός βαλλιστικού πυραύλου και άλλο πράγμα το δραστικό βεληνεκές». Με τη φράση αυτή πρόδωσε την απόλυτη ασχετοσύνη του, διότι πολύ απλά ο όρος «δραστικό βεληνεκές» ισχύει ΜΟΝΟ για όπλα που κάνουν βολές ευθυτενούς τροχιάς με οπτική σκόπευση και ΟΧΙ για βαλλιστικούς πυραύλους. Κάθε όπλο που βάλλει σε ευθυτενή τροχιά (π.χ. ένα τυφέκιο) έχει όντως ένα μέγιστο και ένα δραστικό βεληνεκές που διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, διότι το μεν πρώτο είναι το πόσο μακριά μπορεί να φθάσει το βλήμα όταν η εκτόξευση γίνει υπό γωνία 45 μοιρών ως προς το έδαφος (στοιχειώδης Φυσική του γυμνασίου και του λυκείου), ενώ το δεύτερο είναι το πόσο μακριά μπορεί να φθάσει το βλήμα όταν η εκτόξευση γίνει στοχευμένα - να βλέπει δηλαδή κανείς μέσα από το κλισιοσκόπιο τον στόχο στον οποίο ρίχνει και να μην πυροβολεί στοχεύοντας τα σύννεφα για να πάει η βολίδα όσο πιο μακριά μπορεί. Επειδή ο βαλλιστικός πύραυλος εξ ορισμού μπορεί να έχει πολύ μεγάλη γωνία εκτόξευσης (άνω των 45 μοιρών), ΔΕΝ υπόκειται στον περιορισμό της αρχικής οπτικής σκόπευσης και επομένως ΔΕΝ έχει δραστικό βεληνεκές παρά μόνο μέγιστο βεληνεκές.
Το να συγκρίνουμε τη σημερινή (και αυριανή) τουρκική βαλλιστική απειλή με εκείνη του Σαντάμ Χουσεΐν το 1991 είναι εντελώς άτοπο. Όχι μόνο επειδή έχουν μεσολαβήσει 30 χρόνια εξέλιξης της πυραυλικής τεχνολογίας, αλλά και επειδή οι Τούρκοι δεν βελτίωσαν απλώς έναν πύραυλο που αγόρασαν έτοιμο, αλλά τον ανέπτυξαν μόνοι τους και συνεπώς μπορούν να τον παράγουν σε τεράστιες ποσότητες και να τον αναβαθμίζουν συνεχώς. Επομένως θα μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν όχι μόνο ως όπλο τρομοκρατίας του ελληνικού άμαχου πληθυσμού (όπως έκανε ο Σαντάμ Χουσεΐν εναντίον του Ισραήλ) αλλά και ως όπλο τακτικής χρήσης που μπορεί να προκαλέσει σοβαρότατα προβλήματα στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Αν, για παράδειγμα, οι αεροπορικές βάσεις μας πληγούν από έναν καταιγισμό τέτοιων πυραύλων στο ξεκίνημα μιας ελληνοτουρκικής κρίσης, αυτομάτως θα αχρηστευθεί το ποιοτικό πλεονέκτημα της ανώτερης αεροπορίας που διαθέτουμε καθώς αυτή δεν θα μπορεί καν να πετάξει, πράγμα που σημαίνει ότι η κατώτερη τουρκική πολεμική αεροπορία θα αποκτήσει ανέξοδα την αεροπορική υπεροχή. Επίσης, μπορεί σήμερα οι τουρκικοί βαλλιστικοί πύραυλοι να φέρουν συμβατικές πολεμικές κεφαλές αλλά κανείς δεν μας εγγυάται ότι στο μέλλον δεν θα φέρουν πυρηνικές, χημικές ή βιολογικές πολεμικές κεφαλές, και δεν θα καταστούν όπλα μαζικής καταστροφής που θα μπορούν να πλήξουν γρήγορα και εύκολα οποιοδήποτε σημείο της επικράτειάς μας - που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να προστατεύονται όλα αποτελεσματικά. Άρα ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε εμείς από τους βαλλιστικούς πυραύλους της Τουρκίας δεν είναι σαν τον κίνδυνο που αντιμετώπισε το Ισραήλ από το Ιράκ το 1991, αλλά σαν τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει το Ισραήλ από το Ιράν σήμερα - και δεν διαθέτουμε τα μέσα αντιβαλλιστικής προστασίας που έχει το Ισραήλ.
Με την υποβάθμιση του κινδύνου που συνιστά ο τουρκικός βαλλιστικός πύραυλος, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί να αποσείσει τις τεράστιες ευθύνες που έχει για το γεγονός ότι άφησε την ελληνική κρατική αμυντική βιομηχανία να συνεχίσει τον κατήφορο της απαξίωσης και της διάλυσης που είχε πάρει από τη δεκαετία του 1990, αναθέτοντας τη διαχείρισή της σε άσχετα κομματικά στελέχη και αποτυχημένους πολιτευτές. Ενώ η πραγματικότητα βοά ότι η τουρκική πολεμική βιομηχανία έχει κάνει άλματα προόδου σε όλους τους τομείς και τείνει να ανατρέψει πλήρως το ισοζύγιο στρατιωτικής ισχύος σε βάρος μας, η κυβέρνηση αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με σοβαρότητα και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, αρκείται σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα στρουθοκαμηλίζοντας και προσπαθώντας να πείσει τους Έλληνες ότι δεν τρέχει τίποτα που η τουρκική πολεμική βιομηχανία βρίσκεται στο 2022 ενώ η δική μας παραμένει καρφωμένη στο 1980. Αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα υπ' όψιν μας όμως είναι ότι οι πόλεμοι δεν κερδίζονται την ώρα της μάχης, αλλά από τον καιρό της ειρήνης - και ο «τζίτζιγκας» που τεμπέλιαζε και κοροϊδευόταν την εποχή της ειρήνης αντί να προετοιμάζεται σοβαρά και μεθοδικά, κατά κανόνα ηττάται από τον «μέρμηγκα» που στρώθηκε κάτω και δούλεψε αθόρυβα και αποτελεσματικά.