Αν και η εικόνα από τα πεδία των μαχών στην Ουκρανία παραμένει ασαφής και συσκοτισμένη, είναι ολοφάνερο πως βρισκόμαστε ακόμη πολύ μακριά από τη λήξη του πολέμου που διεξάγεται – δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε – στην καρδιά της Ευρώπης.
Από: topontiki.gr / Γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας
Αναζητώντας τις βαθύτερες αιτίες αυτού του πολέμου δεν μπορούμε παρά να καταφύγουμε σε κλασσικές θεωρητικές διαπιστώσεις, όπως για παράδειγμα αυτής του Κλαούζεβιτς: πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.
Για τη συντήρηση των μέσων διεξαγωγής του πολέμου φροντίζει η ηγεσία του ευρωατλαντικού «αμυντικού» συμφώνου. Οι ΗΠΑ, όπως είναι γνωστό, όχι μόνο εξοπλίζουν, εκπαιδεύουν και παρέχουν κρίσιμες πληροφορίες στο Κίεβο, αλλά έχουν σύρει, με το καλό ή το με το άγριο, και τους υπόλοιπους συμμάχους τους σ’ αυτήν την ατζέντα. Με τον τρόπο αυτόν η Ουάσιγκτον έχει ήδη πετύχει την παράταση της αιματοχυσίας.
Μεταφέροντας την οπτική μας από τα «άλλα μέσα», δηλαδή τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, μπορούμε δούμε πώς αχνοδιαμορφώνονται οι πολιτικές επιδιώξεις που «κρύβονται» πίσω από τις φλόγες και τον καπνό του πολέμου. Λαμβάνοντας υπόψη την πιο πετυχημένη επιγραμματική περιγραφή του ρόλου του ΝΑΤΟ, αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση που τείνει να διαμορφωθεί και να παγιωθεί ως η νέα (ή τρέχουσα) πραγματικότητα στη Γηραιά Ήπειρο. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτήν την επιγραμματική διατύπωση «το ΝΑΤΟ είναι ο μηχανισμός που κρατά την Ευρώπη κάτω, τη Ρωσία έξω και τις ΗΠΑ μέσα στην Ευρώπη».
Αντικαθιστώντας τη λέξη «ΝΑΤΟ» με τη λέξη «πόλεμος» η πιο πάνω διατύπωση περιγράφει επακριβώς την κατάσταση: Οι ΗΠΑ λύνουν και δένουν στην Ευρώπη επιβάλλοντας την ατζέντα τους στους Ευρωπαίους. Η Ρωσία εξοβελίζεται από την Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με όλες τις οδυνηρές οικονομικές, κοινωνικές, πολικές συνέπειες αυτού του πολέμου.
Η αποκαρδιωτική (για την Ευρώπη) κατάσταση γίνεται ακόμη πιο οδυνηρή καθώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, μεμονωμένα ή στο πλαίσιο της Ε.Ε., δεν αναζητούν ενεργά μια διπλωματική διέξοδο για τον τερματισμό του πολέμου αλλά επικεντρώνουν την προσπάθειά τους στη (χρονοβόρο) απόλυτη απεξάρτηση από τους ρωσικούς ενεργειακούς πόρους.
Όμως είναι ολοφάνερο ότι αυτή η ευρωπαϊκή «επιλογή», εκτός του ότι μεταφέρει το κόστος του πολέμου στους ώμους των Ευρωπαίων πολιτών, αποτελεί βασικό παράγοντα διαιώνισης του πολέμου και ταυτόχρονα τον πυροκροτητή απρόβλεπτων πολιτικών εκρήξεων στις χώρες της Γηραιάς Ηπείρου.
Αναζητώντας τις βαθύτερες αιτίες αυτού του πολέμου δεν μπορούμε παρά να καταφύγουμε σε κλασσικές θεωρητικές διαπιστώσεις, όπως για παράδειγμα αυτής του Κλαούζεβιτς: πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.
Για τη συντήρηση των μέσων διεξαγωγής του πολέμου φροντίζει η ηγεσία του ευρωατλαντικού «αμυντικού» συμφώνου. Οι ΗΠΑ, όπως είναι γνωστό, όχι μόνο εξοπλίζουν, εκπαιδεύουν και παρέχουν κρίσιμες πληροφορίες στο Κίεβο, αλλά έχουν σύρει, με το καλό ή το με το άγριο, και τους υπόλοιπους συμμάχους τους σ’ αυτήν την ατζέντα. Με τον τρόπο αυτόν η Ουάσιγκτον έχει ήδη πετύχει την παράταση της αιματοχυσίας.
Μεταφέροντας την οπτική μας από τα «άλλα μέσα», δηλαδή τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, μπορούμε δούμε πώς αχνοδιαμορφώνονται οι πολιτικές επιδιώξεις που «κρύβονται» πίσω από τις φλόγες και τον καπνό του πολέμου. Λαμβάνοντας υπόψη την πιο πετυχημένη επιγραμματική περιγραφή του ρόλου του ΝΑΤΟ, αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση που τείνει να διαμορφωθεί και να παγιωθεί ως η νέα (ή τρέχουσα) πραγματικότητα στη Γηραιά Ήπειρο. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτήν την επιγραμματική διατύπωση «το ΝΑΤΟ είναι ο μηχανισμός που κρατά την Ευρώπη κάτω, τη Ρωσία έξω και τις ΗΠΑ μέσα στην Ευρώπη».
Αντικαθιστώντας τη λέξη «ΝΑΤΟ» με τη λέξη «πόλεμος» η πιο πάνω διατύπωση περιγράφει επακριβώς την κατάσταση: Οι ΗΠΑ λύνουν και δένουν στην Ευρώπη επιβάλλοντας την ατζέντα τους στους Ευρωπαίους. Η Ρωσία εξοβελίζεται από την Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με όλες τις οδυνηρές οικονομικές, κοινωνικές, πολικές συνέπειες αυτού του πολέμου.
Η αποκαρδιωτική (για την Ευρώπη) κατάσταση γίνεται ακόμη πιο οδυνηρή καθώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, μεμονωμένα ή στο πλαίσιο της Ε.Ε., δεν αναζητούν ενεργά μια διπλωματική διέξοδο για τον τερματισμό του πολέμου αλλά επικεντρώνουν την προσπάθειά τους στη (χρονοβόρο) απόλυτη απεξάρτηση από τους ρωσικούς ενεργειακούς πόρους.
Όμως είναι ολοφάνερο ότι αυτή η ευρωπαϊκή «επιλογή», εκτός του ότι μεταφέρει το κόστος του πολέμου στους ώμους των Ευρωπαίων πολιτών, αποτελεί βασικό παράγοντα διαιώνισης του πολέμου και ταυτόχρονα τον πυροκροτητή απρόβλεπτων πολιτικών εκρήξεων στις χώρες της Γηραιάς Ηπείρου.