 |
| fietzfotos / pixabay |
Από: laiki-enotita.gr - Νίκου Γεωργακάκη
Η πρώτη, είναι η αντιεπιστημονική πτυχή και η άλλη είναι η πρακτική, αυτή που αφορά σε λαθεμένες επιλογές εξ αιτίας αυτής της προσέγγισης..
Όπως γνωρίζουμε, με βάση τον προσδιορισμό της Στατιστικής Επιστήμης, στη Βιομηχανία εντάσσονται η Μεταποίηση με τους 24 κλάδους της, η Ενέργεια και ο Ορυκτός πλούτος. Άρα ο Τουρισμός όχι μόνο δεν είναι βαριά βιομηχανία, αλλά δεν είναι καν Βιομηχανία.
Η δεύτερη πτυχή, είναι η ουσιαστική. Έχει σημασία ο ορθός προσδιορισμός, αφού ένας λανθασμένος οδηγεί και σε διαφορετική θεώρηση και δράση. Πέρα δηλαδή της αντιεπιστημονικής ονομασίας, ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός έχει και αρνητικό αντίκτυπο στον αναπτυξιακό προσανατολισμό,.
Αν αποδεχτούμε πως ο Τουρισμός αφορά βιομηχανική δραστηριότητα, θα αδρανήσουμε, δεν θα κρίνουμε αναγκαίο στο να δίνουμε βάρος στην πραγματική βιομηχανία. Ασφαλώς ο τουρισμός τροφοδοτεί και παραγωγικούς κλάδους αλλά δεν μπορεί να εξομοιωθεί με το ρόλο και δυναμισμό της βιομηχανίας.
Ο Τουρισμός, μεθοδολογικά, πάντα με βάση την στατιστική αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), εντάσσεται στις υπηρεσίες. Δεν υποτιμώ τις υπηρεσίες, γιατί στη χώρα μας παίζουν σημαντικό ρόλο. Όμως τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους, κυρίως για να οδηγούμαστε σε ορθές δράσεις.
Οι υπηρεσίες, είναι αναγκαίες σε κάθε οικονομία και στην δική μας οικονομία, όμως το ερώτημα είναι αν πρέπει να επιμένουμε σε ένα μοντέλο μονοδιάστατο προς τις υπηρεσίες και ειδικότερα στον Τουρισμό η σε ένα μοντέλο που θα αξιοποιεί όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, όλες τις δυνατότητες, ώστε να υπάρξει ο ορθός αναπροσανατολισμός στην αναπτυξιακή πολιτική μας προς μία πολύπλευρη αναπτυξιακή δραστηριότητα. Αποτελεί λάθος η μονοσήμαντη οικονομική δραστηριότητα προς τον Τουρισμό.
Η δυναμική οικονομία, πχ των πιο αναπτυγμένων χωρών, στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στη μεταποίηση και γενικότερα στη βιομηχανία και αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη και για τη χώρα μας.
Επιπροσθέτως, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας, ότι ο Τουρισμός από καθαρά οικονομική άποψη πρώτον, δεν σχετίζεται με τα χαρακτηριζόμενα είδη πρώτης ανάγκης και για αυτό, συνεπώς, έχει θετική εισοδηματική ελαστικότητα ζήτησης. Που σημαίνει, πως, όταν τα εισοδήματα μειώνονται μειώνεται και η ζήτηση, ενώ αντίθετα, όταν τα εισοδήματα αυξάνουν, αυξάνει και η ζήτηση για τουριστικές υπηρεσίες. Δεύτερον, μια αύξηση των τιμών των τουριστικών υπηρεσιών μπορεί να στρέψει πολύ εύκολα τους τουρίστες σε άλλες χώρες με χαμηλότερες τιμές τουριστικών υπηρεσιών.
Άλλη μεγάλη αδυναμία του Τουρισμού είναι, ότι διαρκεί το πολύ 5 μήνες το χρόνο.
Με την εξάρτηση της Οικονομίας μας από τον Τουρισμό δεν αποκτά η Οικονομία χαρακτηριστικά διατηρησιμότητας όπως διατείνεται ο υπουργός κ Σταϊκούρας.
Δεν είναι δυνατό λοιπόν να φετιχοποιούμε το ρόλο του Τουρισμού και να υποβαθμίζουμε το ρόλο της μεταποίησης και της βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα.
Η υποτίμηση, η υποβάθμιση της Βιομηχανίας της Ελλάδας που παρακολουθούμε διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις, όχι μόνο από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ αλλά και ΣΥΡΙΖΑ είναι απαράδεκτη. Όμως ντροπή θα έπρεπε να αισθάνονται και οι παραγωγικοί φορείς, όπως ο φορέας των βιομηχάνων( ΣΕΒ), που θα έπρεπε να πρωτοστατεί στην ανάπτυξή της κάτι που δεν βλέπουμε..
Με βάση τα στοιχεία του Πίνακα που παρουσιάζουμε (στοιχεία της Eurostat), είναι εμφανέστατη η απαράδεκτη θέση της Ελλάδας στη βιομηχανική ανάπτυξη. Το 2019 η Ελλάδα βρίσκεται σε μια από τις χειρότερες θέσεις, στην 23η θέση ανάμεσα σε 27 χώρες της ΕΕ.
Οι προοδευτικοί πολίτες ο καθένας μας γενικότερα δεν πρέπει να παρακολουθεί με αδράνεια, «βλέποντας τα τρένα να περνούν», τον κατήφορο της χώρας αλλά να πιέσουν για πρωτοβουλίες που θα ανατρέψουν αυτό τον κατήφορο;