 |
| WiR_Pixs / pixabay |
Του Ντμίτρι Τρένιν, μέλους του Συμβουλίου Διεθνών Υποθέσεων της Ρωσίας - RT.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η απειλή της σύγκρουσης στην Ουκρανία να βγει εκτός ελέγχου δεν είναι απλώς μια διαρκής ανησυχία, αλλά μια πραγματικότητα.
Οι συντάκτες του πρόσφατου εγγράφου της RAND Corporation, «Μονοπάτια προς τη ρωσική κλιμάκωση κατά του ΝΑΤΟ από τον πόλεμο της Ουκρανίας», προειδοποιούν τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ να είναι προσεκτικοί στις δηλώσεις και τις κινήσεις τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν αποφασίζουν για στρατιωτικές στάσεις, μοτίβα ανάπτυξης, δυνατότητες όπλων και άλλα παρόμοια, έτσι ώστε τα μέτρα που λαμβάνουν να μην προκαλούν τη ρωσική ηγεσία σε προληπτικά μέτρα ή αντίποινα, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης μη στρατηγικών πυρηνικών όπλων ή την εκστρατεία στο έδαφος του ΝΑΤΟ.
Αυτό είναι απολύτως σύμφωνο με τη γενική προσέγγιση της Αμερικής να κάνει τα μέγιστα για να αποδυναμώσει τη Ρωσία στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανία, αποφεύγοντας να παρασυρθεί άμεσα σε έναν πόλεμο εναντίον της Μόσχας.
Από εδώ, η Ουάσιγκτον κλιμακώνει ξεκάθαρα τη συμμετοχή της στη σύγκρουση δοκιμάζοντας συνεχώς τα όρια της ρωσικής ανοχής σε αυτές τις κινήσεις. Ξεκίνησε με την παροχή στο Κίεβο αντιαρματικών συστημάτων Javelin. Στη συνέχεια συμπεριέλαβε οβιδοβόλα M777 και συστήματα HIMARS MLRS. Τώρα κινείται προς την κατεύθυνση της παροχής στην Ουκρανία στρατιωτικών αεροσκαφών αμερικανικής κατασκευής και της εκπαίδευσης των πιλότων της να τα πετούν. Εκτός από τα νέα πακέτα δυτικών κυρώσεων, η Ρωσία αντιμετωπίζει επίσης πίεση στα γεωπολιτικά ευάλωτα φυλάκια της, είτε όσον αφορά τη διαμετακόμιση εμπορευμάτων από και προς τον θύλακα του Καλίνινγκραντ είτε το καθεστώς των δυνάμεών της στην Υπερδνειστερία, μια μικρή περιοχή σφηνωμένη μεταξύ Ουκρανίας και Μολδαβίας. Κάποιοι αναφέρουν το τελευταίο ως προσπάθειες των κατώτερων συμμάχων της Αμερικής στην Ανατολική Ευρώπη να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο ενάντια στη Ρωσία.
Μέχρι στιγμής, οι ενέργειες και η αδράνεια της Ρωσίας έχουν μερικές φορές εμφανιστεί ως έκπληξη, ακόμη και αινιγματική στους Αμερικανούς παρατηρητές. Η Μόσχα απέχει από επιδρομές κατά των συγκοινωνιακών συνδέσεων με την Πολωνία, κυβερνοεπιθέσεις εναντίον κρίσιμων υποδομών της Ουκρανίας –για να μην αναφέρουμε τις ΗΠΑ– ή ακόμα και την καταστροφή γεφυρών στον ποταμό Δνείπερο. Όσο για το πιο ανησυχητικό βήμα - η Ρωσία να χρησιμοποιήσει τακτικά πυρηνικά όπλα - αυτό το σενάριο είναι άσχετο σε μια κατάσταση όπου οι εχθροπραξίες λαμβάνουν χώρα στο ουκρανικό έδαφος με τις ρωσικές δυνάμεις να προχωρούν αργά αλλά σταθερά και μια «απειλή για την ύπαρξη της Ρωσικής Ομοσπονδίας» – η δογματική προϋπόθεση για μια τέτοια ανάπτυξη – αποκλείεται.
Η αποτυχία της Μόσχας να ανταποκριθεί άμεσα σε υψηλού προφίλ ουκρανικές ενέργειες, όπως ο συνεχής βομβαρδισμός του κέντρου του Ντόνετσκ, πυραυλικές επιθέσεις εναντίον ρωσικών χωριών και πόλεων κοντά στα κοινά τους σύνορα· ή ακόμα και η απώλεια του Moskva, της ναυαρχίδας του στόλου της Μαύρης Θάλασσας, που χτυπήθηκε και βυθίστηκε από την Ουκρανία με την υλική βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών, πιθανώς καταδεικνύει την απροθυμία του Κρεμλίνου να προκληθεί από τον εχθρό. Ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν μάλλον προτιμά η εκδίκησή του να σερβιριστεί κρύα και την στιγμή της επιλογής του. Θα ήταν ασφαλές να πούμε ότι τίποτα από αυτήν τη σύγκρουση δε θα ξεχαστεί από καμία πλευρά, αλλά τουλάχιστον οι Ρώσοι αρνήθηκαν να αποσπαστούν από το τρέχον κεντρικό τους καθήκον – να νικήσουν τις δυνάμεις του εχθρού στο Donbass και να πάρουν τον έλεγχο της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας.
Μέχρι στιγμής, η βοήθεια υπό την ηγεσία των ΗΠΑ προς το Κίεβο, είτε στρατιωτική, είτε οικονομική, είτε διπλωματική, δεν είχε αποφασιστικό αντίκτυπο στο πεδίο της μάχης. Σίγουρα στήριξε την κυβέρνηση Ζελένσκι και αντιστάθμισε τις απώλειες στρατιωτικού εξοπλισμού των ουκρανικών δυνάμεων, συμβάλλοντας έτσι στην επιβράδυνση των ρωσικών προελεύσεων, αλλά δεν ανέτρεψε το ρεύμα του πολέμου. Μπορεί κανείς να συμπεράνει πως το Κρεμλίνο δε βλέπει προς το παρόν ανάγκη να κάνει πράγματα που θα παραβίαζαν την αντίσταση της κυβέρνησης Μπάιντεν στις εσωτερικές απαιτήσεις των ΗΠΑ για πιο ταχεία κλιμάκωση της εμπλοκής των ΗΠΑ στη σύγκρουση. Το πρόσφατο σχόλιο του Τζέικ Σάλιβαν στην Ομάδα Στρατηγικής του Άσπεν, που καταδεικνύει την απροθυμία του Λευκού Οίκου να παράσχει συστήματα ATACMS στο Κίεβο, υποδηλώνει ότι αυτή η προσέγγιση έχει κάποια αξία.
Κοιτάζοντας το μέλλον, θα πρέπει να περιμένουμε περισσότερη κλιμάκωση των ΗΠΑ σε οποιοδήποτε σενάριο της εξέλιξης των μαχών στην Ουκρανία – είτε η Ρωσία συνεχίσει να κερδίζει έδαφος (και να ενσωματώνει διάφορα νέα εδάφη στη Ρωσική Ομοσπονδία), είτε η Ουκρανία πραγματοποιήσει μια αντεπίθεση (που μέχρι στιγμής απέτυχε να κάνει). Ρώσοι αξιωματούχοι εκφράζουν την ανησυχία τους ότι μια ουκρανική προκλητικότητα που παρουσιάζεται ως χρήση χημικών όπλων από τη Μόσχα – η οποία δεν έχει κανένα στρατιωτικό ή άλλο νόημα, αλλά σίγουρα θα γινόταν πιστευτή στις ΗΠΑ ως μια μείζονα καταστροφική πράξη από τους Ρώσους – θα μπορούσε να οδηγήσει στην απότομη αναρρίχηση της Ουάσιγκτον στην σκάλα της κλιμάκωσης.
Ωστόσο, τα πράγματα μπορεί να γίνουν ακόμη πιο σοβαρά, εάν οι ΗΠΑ ή οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ εισέλθουν στην Ουκρανία ή με άλλο τρόπο εμπλακούν άμεσα στη σύγκρουση. εάν η υλική βοήθεια που παρέχουν στο Κίεβο αρχίσει να κάνει σημαντική διαφορά στο πεδίο της μάχης· ή εάν αυτά τα όπλα αρχίσουν να χρησιμοποιούνται για να χτυπήσουν σημαντικούς στόχους στο έδαφος της Ρωσίας, όπως η γέφυρα της Κριμαίας. Υπάρχουν παράλληλες αμερικανικές ανησυχίες σχετικά με την επίθεση της Ρωσίας σε σημεία μεταφόρτωσης στο έδαφος του ΝΑΤΟ, την εξασφάλιση σημαντικών αντεπιθέσεων κατά των Ηνωμένων Πολιτειών ή των συμμάχων τους και τη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής. Το τελευταίο σημείο έχει ήδη συζητηθεί, και όπως και στα δύο προηγούμενα, θα μπορούσαν να είναι ως απάντηση σε μια δυσμενή τροπή των γεγονότων στο θέατρο των επιχειρήσεων.
Ούτε η Ρωσία ούτε οι ΗΠΑ έχουν την πολυτέλεια να χάσουν στη σύγκρουση που μαίνεται τώρα στην Ουκρανία. Ωστόσο, η διαφορά μεταξύ των καταστάσεων που αντιμετωπίζουν η Ουάσιγκτον και η Μόσχα είναι τεράστια. Για την αμερικανική ηγεσία, μια αποτυχία στην Ουκρανία θα ήταν μια στρατηγική οπισθοδρόμηση, πολιτικά δαπανηρή τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς. Για τη ρωσική ηγεσία, το αποτέλεσμα της ειδικής στρατιωτικής της επιχείρησης είναι υπαρξιακό ζήτημα. Σε μια ασύμμετρη σύγκρουση όπως αυτή, αυτό ισοδυναμεί με πλεονέκτημα κλιμάκωσης, αν όχι κυριαρχία. Αυτό που είναι ζωτικής σημασίας για τις δύο χώρες και τον υπόλοιπο κόσμο είναι αυτή η μάχη να μην ξεπεράσει το πυρηνικό κατώφλι.