Υπάρχει μόνο μία χώρα, η
αυτοαποκαλούμενη φαντασίωση της οποίας είναι να παραμείνει η κυρίαρχη
δύναμη στον πλανήτη: οι Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι καιρός όμως οι
Ηνωμένες Πολιτείες να αναγνωρίσουν τις πηγές της ασφάλειας: την
εσωτερική κοινωνική συνοχή και την υπεύθυνη συνεργασία με τον υπόλοιπο
κόσμο, αντί την ψευδαίσθηση της ηγεμονίας. Με μια τέτοια αναθεωρημένη
εξωτερική πολιτική, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα αποφύγουν τον πόλεμο
με την Κίνα και με τη Ρωσία – ενώ θα επιτρέψουν στον κόσμο να
αντιμετωπίσει τις μυριάδες περιβαλλοντικές, ενεργειακές, διατροφικές και
κοινωνικές κρίσεις του. Το πιο σημαντικό βέβαια, σε αυτή την εποχή
ακραίου κινδύνου, είναι το ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να
θυμούνται την πραγματική προέλευση της ευρωπαϊκής ασφάλειας: όχι την
ηγεμονία των ΗΠΑ, αλλά τις ευρωπαϊκές ρυθμίσεις ασφαλείας που σέβονται
τα νόμιμα συμφέροντα ασφαλείας όλων των ευρωπαϊκών κρατών. Φυσικά επίσης
των ΗΠΑ και της Ουκρανίας – αλλά και της Ρωσίας.
Από: analyst.gr - Βασίλης Βιλιάρδος
Ανάλυση
Η Ευρώπη οδηγείται σε μία βαθιά ύφεση, λόγω της κατακόρυφης ανόδου των τιμών της ενέργειας – ως αποτέλεσμα των κυρώσεων που επέβαλλε εναντίον της Ρωσίας. Οι Ευρωπαίοι Πολίτες υποφέρουν σε μεγάλο βαθμό, εξαιτίας των τρομακτικών τιμών του ηλεκτρικού, του φυσικού αερίου, των καυσίμων και του πληθωρισμού της προσφοράς – οπότε προβλέπονται μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις.
Η Ελλάδα συνεχίζει να φτωχοποιείται, απειλείται ακόμη μία φορά με δημοσιονομικό εκτροχιασμό όπως το 2021 και το 2020, ενώ επιταχύνεται η αλλαγή του ιδιοκτησιακού της καθεστώτος – την ίδια στιγμή που το καρτέλ της ενέργειας θησαυρίζει, μεταξύ άλλων λόγω του χρηματιστηρίου Χατζηδάκη.
Η αντιμετώπιση τώρα του πληθωρισμού προσφοράς, με τη βοήθεια της αύξησης των επιτοκίων και της πιστωτικής σύσφιξης εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών, φαίνεται αναπόφευκτη – παρά το ότι είναι ο λάθος τρόπος, όπως έχουμε τεκμηριώσει πολλές φορές (ανάλυση).
Το γεγονός αυτό, αφενός μεν θα προκαλέσει τεράστια προβλήματα στις υπερχρεωμένες χώρες, επιχειρήσεις και νοικοκυριά, καθώς επίσης στους κυκλικούς, εντάσεως κεφαλαίου κλάδους όπως είναι τα ξενοδοχεία από το 2023, αφετέρου θα αυξήσει ακόμη περισσότερο τις υφεσιακές πιέσεις – ενώ η κερδοσκοπία έχει εκτιναχθεί στα ύψη (ανάλυση).
Εν τούτοις υπάρχει λύση – η οποία δεν είναι άλλη από τη διπλωματική επίλυση του πολέμου και των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας. Κυρώσεις, από τις οποίες υποφέρει και θα υποφέρει πολύ περισσότερο η ΕΕ – ενώ θησαυρίζουν οι ΗΠΑ, ληστεύοντας την.
Από την άλλη πλευρά, καλλιεργείται στο δυτικό κοινό ο υπερβολικός φόβος απέναντι στη Ρωσία και στην Κίνα – «πωλείται» στην ουσία, μέσω της παραποίησης των γεγονότων και της χειραγώγησης.
Επειδή τώρα όποιος αναφέρεται στην καταστροφική πολιτική που ακολουθήθηκε σε σχέση με τη Ρωσία, όπου στην κυριολεξία η ΕΕ πυροβόλησε τα πόδια της (ανάλυση), κατηγορείται ότι δεν καταδικάζει την εισβολή της στην Ουκρανία, πως είναι ρωσόφιλος κοκ., θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε μία ανάλυση (μέρος της και ελεύθερα) του δόκτορα του σοκ (πηγή) – του Αμερικανού οικονομολόγου J. Sachs που, μεταξύ άλλων, εφάρμοσε τη στρατηγική σοκ και δέους στη Ρωσία (ανάλυση). Είχε δε ονομασθεί τότε από τους New York Times ως ο θεραπευτής του σοκ (πηγή) – ως ο βασικός εκφραστής του νεοφιλελευθερισμού.
Ο άξονας του κακού;
Σύμφωνα λοιπόν με τον Αμερικανό (πηγή), ο πλανήτης ευρίσκεται στο χείλος της πυρηνικής καταστροφής – κυρίως εξαιτίας του ότι, οι δυτικοί ηγέτες απέτυχαν να προσδιορίσουν και να αναφέρουν δημόσια τις αιτίες της κλιμάκωσης των παγκόσμιων συγκρούσεων. Εν προκειμένω το δυτικό αφήγημα, κατά το οποίο η Δύση είναι ευγενής, ενώ η Ρωσία και η Κίνα ο άξονας του κακού, είναι απλοϊκό και εξαιρετικά επικίνδυνο – μια προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης και όχι αντιμετώπισης της κατάστασης, με μία ρεαλιστική και επείγουσα διπλωματία.
Βέβαια, η βασική αφήγηση της Δύσης είναι ενσωματωμένη στη στρατηγική εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ – η κυρίαρχη αρχή της οποίας είναι το ότι, η Κίνα και η Ρωσία είναι αμείλικτοι εχθροί που προσπαθούν να υπονομεύσουν την ασφάλεια και την ευημερία της Αμερικής. Σύμφωνα με τις ΗΠΑ, οι δύο αυτές χώρες είναι αποφασισμένες να κάνουν τις Οικονομίες λιγότερο ελεύθερες και δίκαιες, να επεκτείνουν τις ένοπλες δυνάμεις τους, καθώς επίσης να ελέγχουν πληροφορίες και δεδομένα – προκειμένου να καταπιέσουν τις κοινωνίες τους και να επεκτείνουν την επιρροή τους.
Η ειρωνεία όμως είναι το ότι, από το 1980 οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί σε τουλάχιστον 15 εξωτερικούς πολέμους (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Παναμάς, Σερβία, Συρία και Υεμένη, για να αναφέρουμε μερικούς) – ενώ η Κίνα δεν έχει εμπλακεί σε κανέναν και η Ρωσία μόνο σε έναν (Συρία), εκτός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης (αν και με τον πρώτο πόλεμο στο Αφγανιστάν που διήρκεσε έως το 1989, ήταν δύο για τη Ρωσία). Εκτός αυτού, οι ΗΠΑ έχουν στρατιωτικές βάσεις σε 85 χώρες – ενώ η Κίνα σε 3 και η Ρωσία σε 1 (Συρία), εκτός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Ο πρόεδρος Biden τώρα προώθησε αυτό το αφήγημα, δηλώνοντας πως η μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής μας είναι ο ανταγωνισμός από τις απολυταρχίες – οι οποίες επιδιώκουν να διευρύνουν τη δική τους εξουσία, να εξάγουν και να επεκτείνουν την επιρροή τους σε όλο τον κόσμο, καθώς επίσης να παρουσιάζουν τις κατασταλτικές πολιτικές και πρακτικές τους ως τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, για να αντιμετωπισθούν οι σημερινές προκλήσεις. Η στρατηγική ασφαλείας βέβαια των ΗΠΑ, δεν είναι έργο ενός μόνο Αμερικανού προέδρου – αλλά του εν πολλοίς αυτονόμου μηχανισμού ασφαλείας των ΗΠΑ, ο οποίος λειτουργεί πίσω από ένα τείχος μυστικότητας.
Μια γενιά ενωρίτερα, ο G. Bush Junior «πούλησε» στο κοινό το αφήγημα ότι, η μεγαλύτερη απειλή της Αμερικής ήταν ο ισλαμικός φονταμενταλισμός – χωρίς να αναφέρει πως η CIA, μαζί με τη Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες, δημιούργησαν τους τζιχαντιστές στο Αφγανιστάν, στη Συρία και αλλού (από τους οποίους κινδυνεύει σήμερα κυρίως η Ευρώπη, ειδικά εάν ακολουθήσει η επισιτιστική κρίση λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και των κυρώσεων – η οποία θα επηρεάσει κυρίως την Αφρική και την Ασία).
Δεν ανέφερε ούτε πως δημιουργήθηκαν χρηματοδοτήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν, για να πολεμήσουν στους πολέμους της Αμερικής, έτσι ώστε να μην κινδυνεύουν οι Αμερικανοί στρατιώτες – κάτι που θα προκαλούσε μεγάλες κοινωνικές αναταραχές στις ΗΠΑ, όπως συνέβη με τον πόλεμο του Βιετνάμ (τον οποίο έχασαν οι ΗΠΑ).
Όσον αφορά δε την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν το 1980, παρουσιάστηκε στα δυτικά μέσα ενημέρωσης ως μια πράξη απρόκλητης και ύπουλης εισβολής – ενώ χρόνια αργότερα έγινε γνωστό πως προηγήθηκε της σοβιετικής εισβολής μια επιχείρηση της CIA, η οποία είχε σκοπό να προκαλέσει τη σοβιετική εισβολή! (ποιος αλήθεια μπορεί να αποκλείσει πως δεν συνέβη κάτι ανάλογο με την Ουκρανία;)
Η ίδια παραπληροφόρηση υπήρχε σε σχέση με τη Συρία – με την έννοια πως τα δυτικά ΜΜΕ κατηγόρησαν τη στρατιωτική υποστήριξη του Putin στον Assad, από το 2015. Δεν ανάφεραν όμως πως οι ΗΠΑ στήριξαν την ανατροπή του Assad από το 2011, πολύ πριν εμφανισθεί η Ρωσία – όπου η CIA χρηματοδότησε μια μεγάλη επιχείρηση (Timber Sycamore), για να τον ανατρέψει.
Συνεχίζοντας, το δυτικό αφήγημα του πολέμου της Ουκρανίας είναι το ότι, πρόκειται για μια απρόκλητη επίθεση εκ μέρους του Putin – επειδή σχεδιάζει να αποκαταστήσει τη ρωσική αυτοκρατορία. Εν τούτοις, η πραγματική ιστορία ξεκίνησε με την υπόσχεση της Δύσης στο Σοβιετικό Πρόεδρο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ – σύμφωνα με την οποία το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν προς τα ανατολικά,
Ακολούθησαν όμως τέσσερα κύματα διεύρυνσης του ΝΑΤΟ: τρεις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης έγιναν δεκτές το 1999, άλλες επτά το 2004, συμπεριλαμβανομένων των χωρών της Μαύρης Θάλασσας και των κρατών της Βαλτικής, το 2008 δεσμεύτηκε το ΝΑΤΟ να συμπεριλάβει την Ουκρανία και τη Γεωργία, ενώ το 2022 τέσσερις χώρες της Ασίας του Ειρηνικού προσκλήθηκαν στο ΝΑΤΟ, με στόχο προφανώς την Κίνα.
Το ΝΑΤΟ ισχυρίζεται φυσικά ότι, πρόκειται για έναν καθαρά αμυντικό οργανισμό – οπότε ο Putin δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Επομένως δεν πρέπει να λάβει υπ’ όψιν του τις επιχειρήσεις της CIA στο Αφγανιστάν και στη Συρία, τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Σερβία το 1999, την ανατροπή του Gaddafi το 2011, τη 15ετή κατοχή του Αφγανιστάν από το ΝΑΤΟ, το «λάθος» του Biden που ζήτησε την αποπομπή του ή η δήλωση του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ – σύμφωνα με την οποία ο στόχος του πολέμου των ΗΠΑ στην Ουκρανία, είναι να αποδυναμώσει τη Ρωσία.
Περαιτέρω, στο επίκεντρο όλων αυτών των γεγονότων ευρίσκεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να παραμείνουν η παγκόσμια ηγεμονική δύναμη – επεκτείνοντας τις στρατιωτικές τους συμμαχίες σε ολόκληρο τον πλανήτη, για να περιορίσουν ή για να υποτάξουν την Κίνα και τη Ρωσία. Πρόκειται βέβαια για μια επικίνδυνη, παραληρηματική και ξεπερασμένη ιδέα – αφού οι ΗΠΑ έχουν μόνο το 4,2% του παγκοσμίου πληθυσμού και μόλις το 16% του παγκοσμίου ΑΕΠ, μετρούμενου σε διεθνείς τιμές (σε τιμές αγοραστικής αξίας, ΡΡΡ η Κίνα έχει ήδη ξεπεράσει τις ΗΠΑ από το 2016).
Στην πραγματικότητα, ο συνδυασμένος οικονομικός όγκος των G7 σήμερα, είναι μικρότερος από εκείνον των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) – ενώ ο πληθυσμός των G7 είναι μόνο το 6% του παγκόσμιου πληθυσμού, σε σύγκριση με το 41% του παγκόσμιου πληθυσμού των BRICS.
Επίλογος
Υπάρχει μόνο μία χώρα, η αυτοαποκαλούμενη φαντασίωση της οποίας είναι να παραμείνει η κυρίαρχη δύναμη στον πλανήτη: οι Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι καιρός όμως οι Ηνωμένες Πολιτείες να αναγνωρίσουν τις πηγές της ασφάλειας: την εσωτερική κοινωνική συνοχή και την υπεύθυνη συνεργασία με τον υπόλοιπο κόσμο, αντί την ψευδαίσθηση της ηγεμονίας.
Με μια τέτοια αναθεωρημένη εξωτερική πολιτική, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα αποφύγουν τον πόλεμο με την Κίνα και με τη Ρωσία – ενώ θα επιτρέψουν στον κόσμο να αντιμετωπίσει τις μυριάδες περιβαλλοντικές, ενεργειακές, διατροφικές και κοινωνικές κρίσεις του.
Το πιο σημαντικό βέβαια, σε αυτή την εποχή ακραίου κινδύνου, είναι το ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να θυμούνται την πραγματική προέλευση της ευρωπαϊκής ασφάλειας: όχι την ηγεμονία των ΗΠΑ, αλλά τις ευρωπαϊκές ρυθμίσεις ασφαλείας που σέβονται τα νόμιμα συμφέροντα ασφαλείας όλων των ευρωπαϊκών κρατών. Φυσικά επίσης των ΗΠΑ και της Ουκρανίας, αλλά και της Ρωσίας – η οποία συνεχίζει να αντιστέκεται στην επέκταση του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα.
Η Ευρώπη θα πρέπει να θυμάται ότι, η μη επέκταση του ΝΑΤΟ και η εφαρμογή των συμφωνιών του Minsk ΙΙ, θα είχαν αποτρέψει αυτόν τον τρομερό πόλεμο στην Ουκρανία. Σε αυτό το στάδιο, η διπλωματία, όχι η στρατιωτική κλιμάκωση, είναι ο αληθινός δρόμος προς την ευρωπαϊκή και παγκόσμια ασφάλεια – κανένας άλλος.