Του Στρατή Μαζίδη
Στα χρόνια που πέρασαν ο Ελληνισμός αναλώθηκε σε διπλωματικές προσπάθειες ανάκτησης εν όλω κι από ένα σημείο κι έπειτα εν μέρει, όσων χάθηκαν με τον πόλεμο που ουδέποτε πραγματικά έδωσε η ελληνική πλευρά μολονότι τον προκάλεσε.
Η Κύπρος που γέννησε την ΕΟΚΑ Α' για να αποτινάξει το βρετανικό ζυγό, δεν ανέδειξε ένα απελευθερωτικό κίνημα για να εκδιώξει τους εισβολείς από την Κύπρο ή έστω να τους δώσει να καταλάβουν πως η ζωή τους στο νησί θα είναι πολύ δύσκολη.
Ένα δεύτερο σημείο που δείχνει ότι η Κύπρος συμβιβάστηκε με μια μοίρα συγκυριαρχίας με την Τουρκία στο νησί, είναι πως κοντά 50 χρόνια μετά και δεν απέκτησε μια πανίσχυρη άμυνα. Ο βιαστής πάνω στο νησί και το θύμα ξεβράκωτο, να περιμένει, τι;
Οι αγνοούμενοι του Αττίλα ξεχάστηκαν, ιδίως εκείνοι που δε γύρισαν ποτέ από τις τουρκικές φυλακές. Τι ουσιαστικό έπραξε η ελληνική πλευρά για αυτούς και κυρίως για να απελευθερώσει όσους βρίσκονταν [κι άραγε κάποιοι να ζουν ακόμη;] στη ζωή εξαφανισμένοι κάπου στην Τουρκία;
Κι αν η Κύπρος δε γέννησε νέους Παλληκαρίδηδες και Αυξεντίου, βάζει καύσιμα στα κατεχόμενα και συχνά επισκέπτεται τα καζίνο τους.
Κι η Ελλάδα; Ποια Ελλάδα ρε παιδιά; Μόνιμο παρακολούθημα της Δύσης, αδυνατεί να προστατεύσει τα δικά της συμφέροντα αποτελεσματικά εδώ και δεκαετίες, με την Κύπρο θα ασχοληθεί, που κάποιος "εθνάρχης" κάποτε την τοποθέτησε μακριά; Η εισβολή και κατοχή θα έπρεπε να είχαν τελειώσει τότε, τον πρώτο καιρό.